acantholimon
Απαντήσεις συζητήσεων που έγιναν
-
Δημοσιεύσεις
-
Ωραίο είναι,να βρίσκω ανθρώπους εδώ, που έχουν σχέση με το νησί. Αρετούλα, μια χαρά καυγατζήδες έχει παντού. Τώρα μάλιστα που βγαίνει και περισσότερος κόσμος κι έχουν κουφαθεί όλοι με τα χλοοκοπτικά και τα σκαπτικά μηχανήματα, φωνάζουν τόσο πολύ, που δεν ξέρω πότε τσακώνονται ή απλά συζητάνε.
Διάθεση ακορντεόν αυτές τις μέρες. Ακόμα δυσκολεύομαι, να διαχειριστώ τις πληροφορίες. Εκεί που αισθάνομαι, ότι αντέχω και ξεθαρρεύω, εκεί μου σκάει η βλακεία, η παλαβωμάρα, η κομματική προσέγγιση των θεμάτων χωρίς κανένα άλλο κριτήριο, και τα κλείνω όλα. Για μένα τώρα είναι, που ξεκινάει κι η πραγματική αίσθηση εγκλεισμού κι αυτό με επηρεάζει αρνητικά. Τόσους μήνες η συμβίωση με το σόι δεν παλεύεται. Θέλω να γυρίσω σπίτι μου, να μείνω μόνη μου και να κάνω σεξ. Απ’τη μια σκέπτομαι, ότι είναι εποχή σύνεσης και υπευθυνότητας κι απ’ την άλλη φουντώνει μέσα μου η “πλατεία”. Με κρατάει η θάλασσα. Η πρώτη βουτιά. Λίγο ακόμα να ζεστάνει ο καιρός. Να θυμηθώ πόσο υποφέρω στην Αθήνα από τη ζέστη. Να πάρω την πρώτη κρυάδα, που μου κόβει την ανάσα περισσότερο από χαρά παρά από τη θερμοκρασία του νερού.Να ανεμίσουν στην αύρα του Αιγαίου οι αξύριστες τριχούλες των ποδαριών μου.Καλά για αυτό το τελευταίο, το ποιητικό κάτι θα κάνω τις επόμενες μέρες, γιατί έχω καταντήσει σαν μισομαδημένο Γέτι.
Μέρες είχα να μπω. Χαίρομαι, που διαβάζω πάλι νέα σας και βλέπω, ότι μεγάλωσε κι η παρέα. Να χαίρεστε το μικράκι σας Louk Ritia!
Εδώ αν και δεν έχουμε ενεργό περιστατικό και είμαστε απομονωμένοι για τα καλά, αφού ελάχιστοι επιτρέπεται, να έρθουν στο νησί, ήταν περιορισμένοι οι άνθρωποι. Και σχετικά προσεκτικοί. Αυτοί που δε χαμπάριαζαν κι ούτε χαμπαριάζουν, η πλέον “ζμπούτσαμ/δεν έχω καταλάβει Χριστό” κατηγορία με μεγάλη διαφορά από τον υπόλοιπο κόσμο είναι οι άντρες 55-75. Είναι αυτοί, που δεν κρατάνε αποστάσεις στα μαγαζιά, είναι η πλειονότητα εκείνων, που δε φοράνε μάσκα έστω και λάθος, είναι αυτοί, που θα πέσουν πάνω στον κόσμο στη βόλτα στην παραλία, αυτοί που θα βάλουν όλο το κεφάλι τους από το παράθυρο μέσα στην καμπίνα του αυτοκινήτου,για να μιλήσουν, όταν σταματήσει κάποιος γνωστός με το αμάξι. Όταν βλέπω γκριζομάλλη, να προσέχει, μου έρχεται να τον φιλήσω σταυρωτά. Οι γυναίκες είναι πολύ πιο προσεκτικές. Δεν ξέρω, αν έχετε παρατηρήσει κάτι ανάλογο.
Σε κομμωτήριο δεν πήγα. Στήσαμε υπαίθριο κουρείο στην αυλή για τον πατέρα μου και τον αδερφό μου. Ευτυχώς δεν ήρθε ακόμα η κουρευτική, που παράγγειλα, και γλίτωσαν απ’τα χέρια μου. Ήρθε κομμώτρια στο σπίτι. Με μάσκες βέβαια. Πήγε ο πατέρας μου, να κουνηθεί λίγο (είπαμε 55-75), αλλά τον αγριοκοιτάξαμε και συμμορφώθηκε.
Και το μόνο αξιοσημείωτο της ημέρας. Πρέπει να μπω σε καραντίνα. Όχι, μην τρομάζετε. Επειδή είμαστε πολύ κοντά στα σύνορα με την Τουρκία, πολλές φορές μπλέκονται τα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας. Κάποια στιγμή έχασα το σήμα και μπήκα σε τουρκικό δίκτυο. Πολύ συνηθισμένο. Έρχεται μήνυμα καλώς ήρθατε στην Τουρκία, καλά να περάσετε κτλ. Όταν ξαναμπήκα στο δικό μου δίκτυο, παίρνω μήνυμα ΕΠΕΙΓΟΝ. Ειδοποίηση ότι όσοι εισέρχονται στην Ελλάδα, πρέπει να αυτοπεριοριστούν για 14 μέρες λόγω κορωνοϊού. Η αλλαγή στο σήμα “διαβάστηκε” σαν μετακίνηση από χώρα σε χώρα. Πλάκα είχε. Βασικά, τώρα που το ξανασκέφτομαι, πρέπει να έχω λαλήσει εδώ πέρα, για να βρίσκω κάτι τέτοιο διασκεδαστικό.
Πολύ συναισθηματικά φορτισμένο αυτό το Πάσχα και σουρεάλ.
Τη Μ.Τρίτη ήμουν σίγουρη,ότι κόλλησα τον ιό.Ήταν η μοναδική μέρα,που πήγα σούπερ και είχε κόσμο.Τις άλλες φορές έκανα τηλεφωνικά την παραγγελία μου ή με mail,πλήρωνα,έπαιρνα τα πράγματα,έφευγα.Και μια Κυριακή που είχα πάει,ήμουν μόνη.Γυρνούσα στους διαδρόμους με αισθήματα αγαλλίασης,που οι υπάλληλοι σαπούνιζαν ακόμα και τα τζάμια με χλωρίνη.Ε,την τελευταία φορά είχε και ουρά και κόσμο,που δε χαμπάριαζε από προφυλάξεις.Όλη μέρα μετά νόμιζα,ότι με πονάει ο λαιμός μου.Το ξεπέρασα.
Μ.Τετάρτη μετά από ένα μήνα περιορισμού είδα επιτέλους παιδιά.Το πιο κουλό πράγμα,που μου έχει λείψει,είναι τα παιδιά.Δεν ξέρω,πώς τα έχουν μαντρώσει εδώ στο χωριό,αλλά δεν κυκλοφορούν.Δεν ακούγονται καν.Είδα δυο-τρία στο γήπεδο,που κατέβηκα για περπάτημα και χάρηκα πολύ.
Μ.Πέμπτη είχα έναν κόμπο στο λαιμό.Ούτε τα τσουρέκια-σπεσιαλιτέ της μάνας μου δεν πήγαιναν κάτω (κρίμα που δεν το σκέφτηκα να σας βάλω εγκαίρως τη συνταγή-μπόμπα λέμε).Στο μυαλό μου ήταν η εικόνα της θείας μου έφηβης,να γυρίζει με τα άλλα κορίτσια,για να μαζέψουν λουλούδια για τον επιτάφιο.Δε στολιζόταν από ανθοπωλεία τότε.Και Μ.Παρασκευή,μέρα παραδοσιακά αφιερωμένη σε εκείνους που έχουν φύγει,ήταν δύσκολα.Λέγαμε,να αγοράσουμε λουλούδια.Δεν πήγαμε.Νομίζω,ότι δεν κατάφερα,να στρέψω ούτε το βλέμμα μου στη φωτογραφία της εκείνη τη μέρα,ενώ περνάω συνέχεια από μπροστά- δίπλα στην μπαλκονόπορτα που βγαίνω για τσιγάρο.
Μ.Σάββατο πρωί πήγα για νερό.Κουβαλάμε πόσιμο με μπετόνια από διπλανό χωριό.Και πήρα και λουλούδια.Μικρά γλαστράκια με πετούνιες σε διάφορα χρώματα.Όταν γύρισα,είχε βάλει η μάνα μου ένα τριαντάφυλλο στη φωτογραφία της αδερφής της.Από τα πρώτα της τριανταφυλλιάς μας.Ίσως της ήταν πιο εύκολο,να το κάνει μόνη της.
Το βράδυ κατά της 8.30 με φώναξαν για μαγειρίτσα.Έλα,μου λένε,γυρίσαμε από τον Άγιο Μηνά.Και καλά.Έτσι για να κάνουμε,ότι είναι όπως συνήθως.Είναι το μοναστήρι,που πηγαίνουμε τα τελευταία χρόνια για Ανάσταση.Εκεί τελειώνει η λειτουργία νωρίς και δεν έχει πολύ νταβαντούρι.Μαζεύει πολλές οικογένειες με μικρά παιδάκια.Ο πατέρας μου κι ο αδερφός μου το σαχλαμάρισαν λίγο με κανένα μπομπάκι και την έπεσαν.Εγώ μιλούσα στο skype με μια φίλη.Η μάνα μου με την κολλητή της αδερφής της στο τηλέφωνο.Τις άκουγα,να θυμούνται,να γελάνε,να συγκινούνται.Ξημέρωνε η ημερομηνία του θανάτου της.12 παρά βγήκε η μάνα μου στην αυλή και περίμενε να ακούσει με τη φίλη το Χριστός Ανέστη και τις καμπάνες.Ούτε η μία το έκλεινε ούτε η άλλη.Άνοιξα κι εγώ το παράθυρο κι ένα παράθυρο με τη λειτουργία στο ίντερνετ λίγο πριν το δεύτε λάβετε Φως.
Έγινε ένας μικρός χαμός από κροτίδες και βεγγαλικά.Μάλλον πιτσιρικάδες από την πλατεία κοντά στην εκκλησία.Ανάψαμε τα φώτα γύρω στα μπαλκόνια.Δε βγήκαν γείτονες.Μόνο σε ένα μπαλκόνι αρκετά μακριά,για να φωνάξουμε,χωρίς να ξυπνήσουμε κανέναν.Η μάνα μου από τη σαστιμάρα της,από ανάγκη,να κρύψει τη συγκίνηση,από υπερένταση- δεν ξέρω,αποφάσισε να απλώσει κάτι ρούχα απ’το πλυντήριο.Ο πατέρας μου κι ο αδερφός μου βγήκαν έξω με τα σώβρακα και χάζευαν το drone,που πετούσε από πάνω μας.”Ρε μπαμπά,σε βλέπει ο Χαρδαλιάς”.Ευχές,αγκαλιές,φιλιά,βουρκωμένα μάτια,που είμαστε μαζί,που με κάποιους δεν μπορούμε να είμαστε πια μαζί,για έναν κόσμο,που είναι χώρια και μαζί με έναν μοναδικό τρόπο φέτος.
Οι πετούνιες φυτεύτηκαν κι ήταν ωραία έξω στην αυλή,που φάγαμε το μεσημέρι.Σχεδόν σαν Πάσχα όπως κάθε χρόνο.
@TER,όντως αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα.Ήταν βασικό κριτήριο και για μένα,όταν έπρεπε,να αποφασίσω,πού θα περιοριστούμε.Πού θα μας δημιουργούσε λιγότερα προβλήματα ο πατέρας μου.Ένας άνθρωπος του έξω,της παρέας και ανελαστικός με τις συνήθειες του.Το τελευταίο πράγμα που ήθελα,ήταν μάχες στο σπίτι,για να παλουκώνεται μέσα.Εδώ στο χωριό είναι πιο εύκολα.Αυλή,μεγάλο μπαλκόνι γύρω γύρω,οι γείτονες σε απόσταση ασφαλείας,που όμως επιτρέπει τη μεταξύ μας επικοινωνία.Στην Αθήνα θα τον μάζευα από τα πάρκα μαζί με 150άρια.
@Lioness,φαντάζομαι,ότι τον καθένα και ειδικά σ’αυτή τη συγκυρία τον ταλαιπωρούν πέρα από τα γενικά,που ισχύουν για όλους,και κάποια ζητήματα στα οποία είναι πιο ευαίσθητος ή πιο ευάλωτος.Αντίστοιχα φτιάχνει ή προσπαθεί να φτιάξει μηχανισμούς,για να οπλιστεί.Εμένα σ’αυτή τη φάση,φαίνεται,να με επηρεάζουν περισσότερο εξωτερικοί παράγοντες παρά κάποια προσωπικά προβλήματα.Επομένως η απομόνωση,η στροφή προς τα μέσα και η έλλειψη εξωτερικών περισπασμών με βοηθάει.Σαν να προσπαθείς,να λύσεις μια άσκηση και να γίνεται γύρω γύρω πανικός.Δεν μπορούσα,να συγκεντρωθώ στην άσκηση.Η βλακεία,η παραπληροφόρηση,οι έντονες αντιπαραθέσεις,οι επιθέσεις από κακόβουλα λογισμικά,όπως είχε ειπωθεί εδώ πολύ εύστοχα σε κάποιο σχόλιο,με ζόρισαν.Κι ενώ συνήθως μετατρέπω σχετικά εύκολα την κίνηση της ζωής γύρω μου σε white noise,όταν χρειάζεται,ή και χαίρομαι,ακόμα κι αναζητώ,μικρούς περισπασμούς-ανάσες,τώρα είχα ανάγκη ένα γενικό μπλοκάρισμα.Να επικεντρωθώ σε εκείνα,που με ανακουφίζουν,με εμπνέουν,εκείνα που αγαπώ.Και η αλήθεια είναι,ότι μέσα σε έναν κόσμο,που έχουν έρθει τα πάνω κάτω,ίσως τα βρίσκω πολύ πιο εύκολα τώρα.Οι γείτονες μου,που μένουν σπίτι και για μένα.Που θα βγουν στο μπαλκόνι και θα με ψάξουν,για να πουν δυο κουβέντες.Όλοι εκείνοι που δουλεύουν ακόμα είτε από το σπίτι είτε έξω και δουλεύουν και για μένα.Στην παραγωγή,στην έρευνα,στην εκπαίδευση,στους τομείς που φροντίζουν την υγεία και την ασφάλεια μας.Σε εκείνες τις κυρίες που τους παραγγέλνω πράγματα,και μου βάζουν φρέσκα,νωπά προϊόντα σαν να τα διάλεγα εγώ.Σε εκείνους που έχουν παγώσει τις δουλειές τους και θα ζοριστούν και για μένα.Σε εκείνους που κάθονται δίπλα μου στον καναπέ το βράδυ και μοιράζονται την ίδια έγνοια με εμένα για όσα παρακολουθούμε στην τηλεόραση.Σε εκείνη ακόμα τη δικαίωση και τη χαρά,που αισθάνομαι σαν γυναίκα,όταν τόσοι άνθρωποι και σε τέτοιο βαθμό κρέμονται από τα χείλη γυναικών.Πόσες γυναίκες γιατρούς και μάλιστα ψηλά στην ιεραρχία έχουμε δει αυτόν τον καιρό;Πότε άλλοτε ήταν τόσο σημαντικός ο λόγος των γυναικών σε ένα πάνελ;Να,από αυτά κρατιέμαι κι ένα σωρό άλλα,που πολλά υπήρχαν,λειτουργούσαν και πριν,αλλά είτε θάβονταν κάτω από τη φασαρία είτε ξεχνούσαμε πόσο αναγκαία είναι.
Μπαίνω κάθε μέρα και σας διαβάζω.Σχεδόν κάθε μέρα γράφω κάτι,που δε στέλνω.Σαν να μη βρίσκω ακριβώς τις λέξεις ή το νόημα.Με κάποιο τρόπο,που πάλι δεν μπορώ να περιγράψω,η καθημερινότητα σας,οι σκέψεις σας,οι προβληματισμοί σας,τα καλά σας νέα (χαμογελάω no_roots και με ρωτάνε τι διαβάζω),οι απλές ανάγκες,που απαιτούν πια ευρηματικότητα,το χιούμορ σας συχνά,με βοηθάνε.
Εδώ τα πράγματα είναι καλά.Ένα μεγάλο άγχος έφυγε.Είμαι ήσυχη.Διάφορα πρακτικά ζητήματα λύνονται βολικά.Η μετρημένη και “υγιεινή” πρόσληψη πληροφοριών έχει βοηθήσει πολύ.Ενημερώνομαι βέβαια.Παρακολουθώ τι γίνεται στον κόσμο.Στεναχωριέμαι,αγωνιώ,ανάβω νοητά κεράκια για όσους παλεύουν.Όμως μέσα στην ησυχία (φυσική λόγω περιορισμένης κυκλοφορίας και τεχνητή-έχω αφαιρέσει κακοήθη,θορυβώδη παράσιτα) ακούω και την καλοσύνη των ανθρώπων.
Να προσέχετε.
Κάτι οι σπουδές μου,κάτι η εργασία μου τα προηγούμενα χρόνια στον τομέα της υγείας,ήμουν ψυλλιασμένη,οργανωνόμουν και ακολουθούσα πρακτικές,πριν να γίνουν αυτές μέτρα της κυβέρνησης.Δεν έχω αιφνιδιαστεί.Δε θα μπω σε λεπτομέρειες.Έχω την αίσθηση,ότι τουλάχιστον ο κόσμος του Α,μπα είναι υπεύθυνος και συνειδητοποιημένος.Πάνω κάτω θα έχετε φροντίσει όλοι εγκαίρως,να προστατεύσετε τον εαυτό σας,τους δικούς σας και τους γύρω σας.Ο καθένας ακολουθώντας τις καλύτερες διαθέσιμες επιλογές.
Αυτό που έχω την ανάγκη,να μοιραστώ,είναι η μοναξιά.Όχι,από άποψη απομόνωσης και εγκλεισμού.Βρίσκομαι σε συνθήκες,που παλεύεται το πράγμα.Δεν είχα άλλωστε και τη σούπερ κοινωνική ζωή πριν.Είχα ήδη συγκεκριμένους περιορισμούς.Νιώθω μόνη με την έννοια,ότι σε όλο αυτό είμαι η αρχηγός.Η πανδημία έφερε πιο κοντά.εκείνο που έβλεπα,να έρχεται.Ότι είμαι πια ο ενήλικας εκείνος,που κρέμονται οι άλλοι από πάνω του.Στη συγκεκριμένη περίπτωση από το να αποφασίσω πού θα περιοριστούμε,να δώσω οδηγίες προφύλαξης,να συμμαζεύω τους άτακτους του σπιτιού,να είμαι δύο βήματα,πριν τις ανάγκες που θα προκύψουν για όλους,να έχω στο μυαλό μου ακόμα και πλάνο αυστηρής καραντίνας.Αυτό το βάρος της ευθύνης το κουβαλάω μόνη μου.Είναι στιγμές που θα ήθελα,να μου πει κάποιος,άστο,αυτό θα το κάνω εγώ.Ή ότι πήρε την τάδε πρωτοβουλία και μπορώ,να τον εμπιστευτώ,γιατί ξέρει και μπορεί καλύτερα από εμένα.
Κατά τα άλλα γελάω με τη μάνα μου,που έχει μάθει και λέει,δεν του covid (κόβει-d) για εκείνους,που δεν πολυκαταλαβαίνουν από περιορισμούς και ότι πρέπει,να προσαρμοστούμε σε ιδιαίτερες συνθήκες.Για τον πατέρα μου πχ.Ενώ πήγαμε να προμηθευτούμε πράγματα για αρκετές μέρες,ώστε να αποφύγουμε μετακινήσεις κι επαφές,έκανε τον δύσκολο με τη μάρκα των τσιγάρων και η μόνη του παραγγελία για το σούπερ ήταν ο ταραμάς.Ο ταραμάς,ρε φίλε!
Καλό κουράγιο σε όλους.Καλές ευκολίες μέσα στα δύσκολα.Αν και αποφεύγω συνειδητά πολλά μέσα,σχόλια,συζητήσεις,διάφορα,που καταλαβαίνω,ότι μπορεί να με εκνευρίσουν εύκολα το τελευταίο διάστημα,εδώ μπαίνω,για να δω γνωστά πρόσωπα.Σας βλέπω και ξέρω,ότι είσαστε καλά.Φιλιά!
Τα καλύτερα νέα!Μπράβο και στον κύριο,που την ιδρώνει τη φανέλα.Και,ναι,πρέπει να μιλάμε,γιατί πολλές φορές,όταν τα σκέφτεται κάποιος μόνος του,πελαγώνει.
Μάλλον καταλαβαίνω,Dotti.Είμαι σε μια φάση,που πρέπει να με σπρώξω,για να μπω στη διαδικασία για σεξ.Λόγω διάφορων αλλαγών,υποχρεώσεων,που μπήκαν στην καθημερινότητα μου,έχει περιοριστεί σημαντικά η άνεση προσωπικού χώρου και χρόνου.Συν μια στενοχώρια διαρκείας,που με ταλαιπώρησε,υπήρξαν επιπτώσεις στην κοινωνική μου ζωή.Την πλήρωσε και το σεξ.Τώρα όμως νιώθω την ανάγκη,να ξαναμπώ στη ζωή μου.Διαπιστώνω,ότι δεν είναι εύκολο κι ότι είχα συνηθίσει αυτή την απόσυρση.Με ταρακούνησε αυτό.Δε μου λείπει τόσο το σεξ,όσο νιώθω,να μου λείπω εγώ μέσα σε αυτό.Η σύνδεση μου με αυτό το κομμάτι του εαυτού μου.Εγώ στο διάλογο με ένα άλλο σώμα κι άνθρωπο.Και κάπως πρέπει,να το ξαναβρώ.Σκέφτομαι κι εγώ,ότι θα μου είναι άβολο.Γιατί δεν τον σκέφτομαι και τρελαίνομαι.Αν και υπάρχει μεταξύ μας παρελθόν και σκόραρε πολύ δυνατά ο τύπος σε όλες τις σημαντικές για μένα κατηγορίες.Δε φοβάμαι,ότι θα υπάρχει πρόβλημα στη διαδικασία.Έχει ξανατύχει,να μείνω εκτός γηπέδου για κάποιους μήνες και μια χαρά λειτούργησαν όλα.Ένας δισταγμός όμως υπάρχει για τους λόγους,που αναφέρω.Για τα sex toys,που μπήκαν στην κουβέντα,δεν έχω άποψη.Δε με εμπνέουν,οπότε είναι πέρα από τις εμπειρίες μου.Όμως μπορείς να βοηθήσεις πρακτικά τον εαυτό σου.Όταν έχω υποψιάζομαι,ότι θα ζοριστώ (πιο σφιγμένη πχ γιατί πρόκειται για νέο σύντροφο),παίρνω το πάνω χέρι.Δε νομίζω,ότι χαλάει κανέναν,να βρίσκεται από κάτω και να καθορίσεις εσύ τη στιγμή,την ένταση,το ρυθμό μέχρι να νιώσεις ασφαλής,άνετα κι ότι μπορείς να αφεθείς.Και πριν τη διείσδυση μπορείς να τον βάλεις στο παιχνίδι και να ασχοληθείτε από κοινού με το σημείο.Να του δείξεις,να τον ενθαρρύνεις,να συμμετέχει.Ενδεχομένως να χρησιμοποιηθούν κι ένα δυο δάχτυλα σταδιακά,ενώ είσαι σε θέση να έχεις εσύ τον έλεγχο.Μέχρι να σου φύγει το άγχος και να συνηθίσεις την αίσθηση,που νομίζεις,ότι ξέχασες.Συνεννοήσιμος να είναι ο άνθρωπος κι όλα καλά θα πάνε.
