Δεν είναι πια ότι φωνάζουν ή ότι ενοχλούνται οι “γραφικές φεμινίστριες”. Δεν είναι πια ότι έχουμε κανέναν φόβο μην μας πουν υπερβολικές. Ολόκληρη η κοινωνία αντιδρά στην τηλεοπτική γλώσσα, στον τρόπο γλοιώδους αφήγησης των ηλεκτρονικών media, στις λέξεις που επιλέγουν για να μεταδώσουν πληροφορία για ένα τόσο ειδεχθές έγκλημα όσο ο παιδοβιασμός.
Εδώ και μέρες πια, μία με την υπόθεση της 12χρονης και μία με τα απανωτά περιστατικά εντοπισμού και σύλληψης παιδοβιαστών έξω από το πλαίσιο της εφιαλτικής υπόθεσης, ακούς να λέγονται τραγικά πράγματα.
Ο ένας μιλά ξανά και ξανά για τη “12χρονη κοπέλα” -ποια κοπέλα;! Μιλάμε για παιδί!-, ο άλλος κάνει λόγο για “ερωτικές συνευρέσεις” και “ραντεβού” -ποια ραντεβού; Μιλάμε για λίστα αναμονής παιδοβιασμών- και όλοι μαζί, τάχα για την ακρίβεια και την εγκυρότητα της ενημέρωσης αναμασούν με ανησυχητική προθυμία ολόκληρα αποσπάσματα των καταθέσεων, με έμφαση στα πιο ανατριχιαστικά σημεία της συντριβής ενός ανήλικου.
Η γλώσσα, όμως, εκτός από την είδηση “φλυαρεί” και για άλλα: για το επίπεδο δημοσιογραφικής ενσυναίσθησης, για τις πραγματικές προθέσεις που συνήθως είναι η τηλεθέαση και τα “κλικ”, για την πλευρά με την οποία τάσσεσαι και αυτό που επιλέγεις να κρατήσεις, όχι απλώς από το σκάνδαλο παιδοβιασμών, αλλά από κάτι που μοιάζει με πανδημία που πλήττει παιδιά.
Ο τρόπος που επιλέγεις να εκφραστείς, είναι ο τρόπος που επιλέγεις να υπηρετήσεις το λειτούργημα (ναι, το ξεχνάμε, αλλά η δημοσιογραφία είναι λειτούργημα) και η προσκόλληση στην καφενειακή γλώσσα, στα σχήματα εντυπωσιασμού και υπερβολής, στις κλειδαροτρυπίστικες αφηγήσεις ζημιώνουν τους πάντες, θολώνοντας τα νερά.
Στο τέλος της ημέρας, ένα μεγάλο μέρος αυτού που ονομάζουμε “τηλεοπτικό κοινό” φτάνει να θεωρεί το κορίτσι, γυναίκα. Τον παιδοβιασμό, “ραντεβού” που κλείστηκε από ένα παιδί. Τη λίστα παιδοβιαστών, “κατάλογο πελατών”.
Η επανάληψη των λάθος λέξεων κανονικοποιεί το “τέρας” της διπλανής πόρτας που στο μεταξύ “ξεπλένεται” από ιατρικές γνωματεύσεις, από μία μηχανή του κιμά που για να “αθωώσει” κτηνώδη εγκλήματα, πετάει μέσα ψυχιατρικούς όρους, παθήσεις του σώματος, πρότερο “έντιμο” βίο και, να, αυτό που βγήκε από τη μηχανή “λέει” ότι όλοι καταλάβαμε λάθος. Και φυσικά έχουμε ευθύνη οι δημοσιογράφοι γι’ αυτή την ανοχή στην χρήση της γλώσσας, γι’ αυτή την ανοχή στην τηλεοπτική χυδαιότητα.
Αν υπάρχει ακόμα, έστω και λίγος σεβασμός στη δημοσιογραφία, επιτέλους οι δημοσιογραφικές ενώσεις ας πάρουν θέση. Άμεσα. Όχι με διαγραφές, ούτε με συστάσεις. Αλλά με επιμόρφωση των μελών τους και επικαιροποίηση του κώδικα δεοντολογίας των δημοσιογράφων. Έτσι κι αλλιώς, τα άρθρα περί λογοκλοπής, fake news και συκοφαντικής δυσφήμισης (μεταξύ άλλων) τα έχουμε από καιρό “γραμμένα” και αρκεί να κάνει κανείς τον γύρο του διαδικτύου για να διαπιστώσει και τα τρία αυτά χάλια.
Ας συνεργαστεί οι δημοσιογραφικές Ενώσεις με ειδικούς για ένα τέτοιο σεμινάριο, να μείνει και στους δημοσιογράφους κάτι ως επικαιροποιημένη γνώση, να ωφεληθούν πραγματικά και οι πολίτες που χρόνια τώρα ακούν και διαβάζουν -ειδικά σε υποθέσεις έμφυλων εγκλημάτων- πραγματικά “τέρατα”.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
