Δεν είναι άμαθη η Ελλάδα στην εκδικητική πορνογραφία. Όπως δεν είναι άμαθη σε αυτούς που θέλουν να δουν “κανά καλό μωράκι, για να φτιάξει η μέρα τους”. Το internet είναι γεμάτο από τέτοιους τύπους, τέτοια σχόλια, τέτοια βίντεο.
Και είναι πλέον πολλά τα περιστατικά πια για να μιλάμε για “καινούριο φαινόμενο”, που έπιασε “εξαπίνης τις αρχές”, ακόμα ακόμα και τον Νόμο.
Ήταν η υπόθεση της Λίνας Κοεμτζή με το τραγικό, τραγικότατο τέλος της. Ήταν η λεπτομέρεια στην υπόθεση της Ελένης Τοπαλούδη, όπως ο θείος της πριν από χρόνια είχε αποκαλύψει, ότι, δηλαδή, το νεαρό κορίτσι εκβιαζόταν από τους δήμιους του με βίντεο από την πρώτη φορά που έπεσε θύμα βιασμού.
Ήταν η Ιωάννα Τούνη και λίγο αργότερα η παίκτρια του Big Brother, Χριστίνα Ορφανίδου που είχε μιλήσει ανοιχτά και με απίστευτο θάρρος για τον άνθρωπο που στοίχειωσε τη ζωή της, διοχετεύοντας στο διαδίκτυο βίντεο από ιδιωτικές τους στιγμές.
Ήταν η γυναίκα που βρήκε το θάρρος να μηνύσει τον Στάθη Παναγιωτόπουλο και δια του Ηλία Γκιώνη να δει η υπόθεσή της το φως της δημοσιότητας. Όμως, ο αύξων αριθμός των υποθέσεων, προφανώς δεν αρκεί.
Mιλάμε για χάος. Δεν είναι μία και δύο οι ελληνικές σελίδες “ερασιτεχνικών βίντεο σεξ”. Ναι, είναι άπειρα τα βίντεο.
Από τη μία το ασθενικό νομοθετικό πλαίσιο κι από την άλλη ο χυδαίος χαβαλές που ακόμη και τώρα, μετά από τόσο κακό στις ζωές τόσων γυναικών, “σηκώνουν” αυτές οι αποκαλύψεις, εξακολουθούν να “θολώνουν” το τζάμι. Να μην αφήνουν την ελληνική κοινωνία, ή τουλάχιστον ένα μεγάλο κομμάτι της, να κατανοήσει την καταστροφή που συντελείται. Τον διασυρμό, την πληγή, την οικονομική αφαίμαξη όσων αποφάσισαν να κυνηγήσουν νομικά τον διώκτη τους. Τη ντροπή, οσων αποφάσισαν να το υποστούν, χωρίς να πουν λέξη.
Μερίδιο ευθύνης φέρουν και τα media. Ένα μεγάλο μέρος του Τύπου εξακολουθεί να αντιμετωπίζει το ζήτημα ελαφρά. Αρκεί μια ματιά στους τίτλους για να γίνει αυτό σαφές: “Το ροζ βίντεο”, “κρατάνε την Τάδε με ροζ βίντεο”, “σκανδαλίζει το ροζ βίντεο”. Ο χρωματισμός (ροζ), λες και μιλάμε για κάτι σκαμπρόζικο και όχι για μια χυδαία πράξη, αυτομάτως αφαιρεί βαρύτητα από το περιστατικό, τεχνηέντως το αποδυναμώνει και ταυτόχρονα “εκπαιδεύει” τον αναγνώστη στο να μη βλέπει το πρόβλημα, αλλά την κλειδαρότρυπα από την οποία μπορεί κάλλιστα να ρίξει μια ματιά..
Κι όμως, μιλάμε για το ισοδύναμο μιας οποιασδήποτε άλλης κακοποιητικής πράξης, για σεξουαλική κακοποίηση μέσω εικόνας (image based sexual abuse), που σε αρκετές χώρες του εξωτερικού θεωρείται κακούργημα.
Πού βρισκόμαστε, λοιπόν, μετά από τόσα περιστατικά; Το χθεσινό ρεπορτάζ του Πάνου Σάκκα στο LIFO.gr αναφορικά με το νομοθετικό πλαίσιο που διέπει αυτές τις υποθέσεις, δεν αφήνει πολλά περιθώρια, αναφορικά με την αντιμετώπισή τους.
Την ίδια στιγμή, τι παραπάνω μπορούν να κάνουν οι αρχές;
Σίγουρα κάνουν το καλύτερο δυνατό τους, ωστόσο, αν με μία απλή αναζήτηση στο Google μπορούν να “ξεβραστούν” χιλιάδες αποτελέσματα δεκάδων ελληνικών -ελληνικότατων- sites, τότε σίγουρα, όλο και κάτι περισσότερο θα μπορεί να γίνει.
Για παράδειγμα αν επιχειρήσει ένας αδαής να πληκτρολογήσει τρεις σχετικές λέξεις (σίγουρα η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος θα γνωρίζει πολλά περισσότερα), θα του επιστραφεί στην οθόνη του (και στη διάθεσή του) ένας μεγάλος αριθμός αποτελεσμάτων, με “ερασιτεχνικά βίντεο σεξ”. Όχι απλώς “ακέφαλες” γυναίκες σε ιδιωτικές στιγμές, “τραβηγμένες”, ίσως, εν αγνοία τους, αλλά και γυναίκες με το πρόσωπό τους να φαίνεται πεντακάθαρα στην οθόνη.
Ο παρατηρητικός θεατής πολύ συχνά θα αναρωτηθεί, αν η γυναίκα που έχει μπροστά του “γνωρίζει” ότι βιντεοσκοπείται. Αν εκτός από παρατηρητικός είναι και περίεργος, κάποιες απορίες θα τις έχει: άραγε πόσα από αυτά τα site να είναι νόμιμα; Τι θεωρείται νόμιμο σε μία τέτοια… δουλειά; Πόσες από τις “πρωταγωνίστριες” αυτών των home-made video άραγε να είναι ενήμερες για το άγριο ταξίδι μιας ιδιωτικής τους στιγμής, στο ελληνικό (και όχι μόνο) διαδίκτυο; Πώς το διασφαλίζει αυτό ο υπεύθυνος του site;
Θα είχαν αξία μερικές απαντήσεις. Κάποια στατιστικά, ίσως. Σε κάθε περίπτωση, το πιο ευαίσθητο, ίσως, Τμήμα των ελληνικών διωκτικών αρχών, σίγουρα όλα αυτά τα ξέρει καλύτερα και, επίσης, σίγουρα, αν θέλει να βοηθήσει, ξέρει καλύτερα.
Ναι, μιλάμε για χάος. Δεν είναι μία και δύο οι ελληνικές σελίδες “ερασιτεχνικών βίντεο σεξ”. Ναι, είναι άπειρα τα βίντεο. Αλλά, ναι, από κάπου θα πρέπει να ξεκινήσουμε, μήπως και κάποτε σταματήσουμε να κλαίμε για κάποια, μήπως και κάποτε η ντροπή γίνει αποκλειστική υπόθεση των δραστών και όχι των θυμάτων.
11188 – Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος 15900 Γραμμή SOS της Γενικής Γραμματείας Ισότητας των ΦύλωνΑκολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
