Δεν περιμένεις μεγάλα κείμενα μέσα στη φρίκη. Βασικά, δεν περιμένεις κανένα φως. Ο ταξιτζής που με μεταφέρει με υπαγορευμένη ευγένεια στο ραντεβού μου, μου λέει για τον Λιάγκα και πόσο έξαλλος είναι με αυτά που βγάζει κάθε πρωί. “Χρόνια τώρα στην Κωνσταντινουπόλεως γίνεται εμπόριο ανηλίκων. Κάποια έρχονται μόνα τους”, μου λέει, “με τις σχολικές τσάντες ακόμα στον ώμο και από κάτω ντυμένα ο Θεός φυλάξει”. Μου τα λέει με τη σιγουριά ανθρώπου που έχει δει πολλά, αλλά και τι να τα κάνει, μου λέει.
Δεν παλεύει να ανοίξει κουβέντα, δεν κοιτάει μέσα από τον καθρέφτη να δει τι εντύπωση μου κάνουν όλα αυτά. Στον εαυτό του τα λέει κάπως απελπισμένος. Τα λέει γιατί τα πιστεύει. Σκέφτομαι, αγενώς βουβά, ότι όλοι αυτοί οι νοικοκυραίοι που μέρες τώρα πέφτουν από τα σύννεφα, μια χαρά γνώριζαν και μια χαρά είχαν δει, απλώς η φασαρία με την υπόθεση της 12χρονης τους τράβηξε μια κουρτίνα που έριξε φως στο πόσο περιφρονούν (ή δεν κατάλαβαν ποτέ) το τι σημαίνει να είσαι παιδί στο έλεος ενός αρπακτικού. Κορίτσι, αλλά παιδί.
Και η μαύρη αλήθεια είναι πόσο Λιάγκα να αντέξεις; Δεν είναι προσωπικό το ζήτημα, εδώ δεν γίνεται καμία ανασκόπηση του πρότερου δείγματος γραφής του παρουσιαστή, δεν έχει να κάνει καν με την (όποια) αισθητική της εκπομπής που παρουσιάζει. Είναι, όμως, τόσο παράξενο ότι δεν αντιλαμβάνεται ούτε ο ίδιος ούτε κάποιος από τους συνεργάτες του, ότι απλώς δεν είναι ούτε λογικό ούτε ωφέλιμο για την υπόθεση να υπάρχει “ενημέρωση” για το παραμικρό μήνυμα της 12χρονης, για τη συμπεριφορά της τώρα στη δομή όπου διαμένει, για το τι έκαναν τα αδέλφια της όσο εκείνη βίωνε τη φρίκη που βίωνε, πώς της συμπεριφερόταν η μητέρα της (άλλη ανατριχίλα κι αυτή), οι ιατροδικαστές, οι γνωματεύσεις, τα αλισβερίσια…
Κάθε πρωί όλο και πιο μέσα στη φρίκη, όλο και περισσότερες λεπτομέρειες για την ανήλικη, όλο και πιο συγκεκριμένες οι “αποκαλύψεις”, όλο και πιο γλαφυρά τα στοιχεία από τη δικογραφία. Ένας ατέλειωτος πολτός πληροφορίας που εστιάζει στο παιδί. Στα παιδιά αυτής της οικογένειας, λες και όταν φύγουν τα φώτα από πάνω τους, αυτά δεν θα επιστρέψουν στη ζωή, δεν θα έχουν κρεμαστεί στα μανταλάκια με κάθε πιθανό τρόπο, δεν θα πρέπει να αντιμετωπίσουν και αυτή την επίθεση. Γιατί η κοινωνία ακούει ό,τι θέλει να ακούσει και συγκρατεί ό,τι υπηρετεί το δόγμα “του κουνιόταν”. Κανένα έλεος, καμία διακριτικότητα, καμία προστασία. Μόνο ιαχές και τηλεθέαση.
Στο μεταξύ, σε μία παράξενη συνεννόηση του σύμπαντος (τυχαίο, τυχαίο – μας νομίζουν για βλάκες) σκάει η μία υπόθεση παιδοβιασμών και παιδεραστίας μετά την άλλη. Πού κρυβόταν τόση σαπίλα και ξεμπούκαρε ξαφνικά στις οθόνες τηλεόρασης και κινητών; Πού κρυβόταν, αν όχι κάτω από τα μάτια μας; Στις παιδικές χαρές; Στα στενά που παίζουν παιδάκια;
Τα μόνα ρεπορτάζ που έχουν κάποια αξία -γιατί για όλο το υπόλοιπο πρέπει να παρέμβει εισαγγελέας- είναι αυτά με τις μαρτυρίες γειτόνων. Αν καλοψάξεις, αν ακούσεις προσεκτικά, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, όλοι “κάτι” ήξεραν, “κάτι” είχαν ακούσει, “κάπως” είχαν προειδοποιήσει τα παιδιά τους και δεν ήθελαν να πηγαίνουν “εκεί” ή λίγο πιο κάτω που είχαν δει τον τάδε ή τον δείνα…
Χθες μάλιστα, σε κάποια δήλωση του γνωστού Μπαλάσκα στην εκπομπή του Λιάγκα, προέκυψε ότι η λίστα των 213 που εντοπίστηκαν στο κινητό του Μίχου, θα μεγαλώσει. Θα αλλάξει ο αριθμός της προς τα πάνω. Στο ενδιάμεσο η “απόχη” των αρχών πιάνει άλλους, πολλούς και διαφόρους, δίνονται στοιχεία και φωτογραφίες τους στη δημοσιότητα -και ορθά συμβαίνει-, μόνο που να, πώς γίνεται και αυτός ο μήνας έκανε ρεκόρ σε τέτοιους είδους υποθέσεις, από κοντά με την κεντρική υπόθεση της 12χρονης;
Να κάνω μία θλιβερή μαντεψιά; Ακριβώς όπως στην υπόθεση των τριών παιδιών από την Πάτρα, έχει τόσο δοθεί υλικό στον αέρα, τόση πληροφορία που καθιστά το παιδί υπεύθυνο των όσων υπέστη, που η εξέλιξη θα είναι εις βάρος του, αν συνεχίσουμε σ’ αυτό το μοτίβο.
Δεν ξέρω τι άλλο πρέπει να γραφτεί και να ειπωθεί, πέρα από το ότι αυτό το κορίτσι, τώρα είναι που χρειάζεται την προστασία και τη φροντίδα όλων μας, αφού κάποια άλλη επίσημη αρχή ακινητεί, αδυνατεί, ολιγωρεί. Δεν μπορείς να αρπάξεις το τηλεκοντρόλ του άλλου και να του πεις “μην τα βλέπεις αυτά”. Δεν μπορείς να αφαιρέσεις χειρουργικά το χαμερπές ένστικτο που ωθεί σε βουτιά στην ανατριχίλα.
Μπορείς να λυπάσαι για την κάλυψη που παρέχουν στην υπόθεση εκπομπές τύπου Λιάγκα και κάθε Λιάγκα. Μπορείς να λυπάσαι για ψυχολόγους της πεντάρας που προεξοφλούν την εξέλιξη του παιδιού, χωρίς ντροπή και επιστημονική επίγνωση. Μπορείς να λυπάσαι για το ότι ξέρεις πώς τελειώνουν όλα αυτά. Με την ανήλικη μόνη της πια να πρέπει να σηκώσει όλο αυτό το βάρος. Κι αυτό το βάρος της το αφήνουν στην πλάτη τα Μέσα. Τα Μέσα έχουν ευθύνη για ό,τι ακολουθήσει από εδώ και κάτω.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Προσωπικά δεν αντέχω καθόλου κανέναν και καμία από αυτούς που κατέχουν χρόνια τώρα δημόσιο βήμα και παριστάνουν τους δημοσιογράφους – παντογνώστες. Ο λόγος τους είναι ξύλινος, οι γνώσεις τους αποσπασματικές έως ανύπαρκτες, τα σχόλιά τους συνήθως είναι ανούσια και συχνά προσβλητικά και παραπλανητικά. Είναι σαφές ότι είναι φερέφωνα συγκεκριμένης γραμμής του καναλιού, ποτέ δεν εμβαθύνουν ουσιαστικά στα θέματα, σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπουν στους συνομιλητές να διατυπώσουν ολοκληρωμένη άποψη, ενώ διαστρέφουν την πραγματικότητα και αποσπούν την προσοχή μας από τα πραγματικά σημαντικά. Το επίπεδο της ενημέρωσης στη χώρα μας είναι άθλιο και εντελώς αναξιόπιστο, ταιριαστό του κοινωνικού κατακερματισμού, της οικονομικής… Διαβάστε περισσότερα »