Ποια είναι άραγε η σωστή λέξη για να περιγράφει αυτό το καθημερινό πλέον πάρε – δώσε των ΜΜΕ με δράστες γυναικοκτονιών και άλλων στυγερών εγκλημάτων; Ποτέ άλλοτε άνθρωποι που διέπραξαν ειδεχθή εγκλήματα στο ελληνικό έδαφος δεν απολάμβαναν τέτοιας προνομιακής μεταχείρισης από τον Τύπο, ποτέ άλλοτε τα ειδεχθέστερα του Ποινικού Κώδικα δεν χολιγουντοποιήθηκαν με τέτοιο τρόπο.
Πολλοί συνάδελφοι υποστηρίζουν και πιστεύουν ακράδαντα ότι επιτελούν έργο αλληλεπιδρώντας σε καθημερινή βάση με ανθρώπους που διέπραξαν γυναικοκτονίες, απολύτως βέβαιοι ότι κάνοντας τον δράστη να “φλυαρεί”, συνεισφέρουν στην έρευνα: το είδαμε στην υπόθεση του Μπάμπη Αναγνωστόπουλου που απολάμβανε τη δημοσιότητα και τα “χάδια” του Τύπου, το βλέπουμε σχεδόν δυο μήνες τώρα στην υπόθεση της Πισπιρίγκου που σχεδόν χειρίζεται τα Μέσα, το είδαμε και στην υπόθεση της γυναικοκτονίας της 42χρονης Αΐντας από την Καβάλα, με τον εν διαστάσει σύζυγό της να ανεβάζει posts από το νοσοκομείο (!), όπου νοσηλεύεται φρουρούμενος (μετά από “αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας”).
Είμαστε σίγουροι, ωστόσο, ότι βλέπουμε καθαρά αυτό που συμβαίνει; Ας πούμε, μετά το δόγμα Μπαλάσκα, που ως μοτίβο επαναλήφθηκε αρκετές φορές τους τελευταίους μήνες από άντρες που διέπραξαν γυναικοκτονίες, η πικρή αλήθεια για τους σχολαστικούς της δημοσιογραφικής κάλυψης είναι ότι πλέον παρατηρείται ένας μετασχηματισμός στη “στρατηγική επικοινωνίας” των δραστών.
Μετασχηματισμός που, φυσικά και θα χρησιμοποιηθεί στην υπερασπιστική γραμμή και ακολουθεί συγκεκριμένα βήματα “στρατηγικής επικοινωνίας” που πάνε κάπως έτσι: “απόπειρα αυτοκτονίας αμέσως μετά τη γυναικοκτονία – εμφάνιση αλλοπρόσαλλης συμπεριφοράς – ισχυρισμός περί πράξης που έγινε εν θερμώ”.
Τα βήματα συμπληρώνονται από αναρτήσεις που οι δράστες γνωρίζουν ότι θα “παίξουν” στoν mainstream Τύπο, αλλά και στα social media και τάχα θα “φλυαρούν” για ψυχική διαταραχή.
(Ήδη χθες γνωστός ψυχίατρος συμπέραινε ότι ο σύζυγος της άγρια δολοφονημένης γυναίκας “κάποιο πρόβλημα θα έχει, δεν μπορεί!”).
Femicide.gr: Όλα όσα δεν γνωρίζουμε για τις γυναικοκτονίες στην Ελλάδα
Με άλλα λόγια η υπερασπιστική γραμμή “χτίζεται” αμέσως μετά την τέλεση της κακουργηματικού χαρακτήρα πράξης, με την βοήθεια των εξαντλητικών ρεπορτάζ, των ανταποκρίσεων κλειδαρότρυπας και ανθυπολεπτομερειών που είναι ήδη γνωστές, ωστόσο εικονοποιούνται (ποιος ξεχνά τα ολογράμματα του νεκρού κοριτσιού από την Πάτρα;), γίνονται διάλογοι σχεδόν θεατρικού χαρακτήρα και συνεπικουρούνται από τηλεφωνικές παρεμβάσεις συγγενών, γειτόνων, περαστικών, σχετικών και άσχετων με την υπόθεση.
Με αυτή τη στρατηγική από τη μία “χτίζεται” η υπερασπιστική γραμμή του “διαταραγμένου” και από την άλλη ο ίδιος δράστης καταφέρνει να γίνει “εργοδότης” των ΜΜΕ, μετατρέποντας τα σε αγγελιοφόρους της μίας ή της άλλης απαίτησής του.
Στο τέλος, ξεχνιέται το ζητούμενο περί δικαίωσης του θύματος, κουράζεται η κοινή γνώμη με τις αλλεπάλληλες “μη αποκαλύψεις”, ξεθυμαίνει το θέμα, αν έχει ήδη βρεθεί το επόμενο και κάπως έτσι πηδάμε από σοκ σε σοκ, χωρίς πραγματικές απαντήσεις, παρά μόνο μακάβριο gossip που δεν έχει τίποτα να προσφέρει, όταν τα γεγονότα μας ξεπερνάνε αδικαίωτα.
Η σωστή λέξη γι’ αυτή την υπό εξέλιξη σχέση της τελευταίας περιόδου των media με γυναικοκτόνους και άλλους παραβατικούς είναι το “ανάρμοστη”. Η άρρωστη διάδραση με τους δράστες αποπροσανατολίζει από το ζητούμενο -τη διερευνητική εξέταση του φαινομένου στην Ελλάδα- και οι λεπτομέρειες “ταΐζουν” και εμπλουτίζουν τη φαρέτρα των θυτών, ενώ ούτε το θύμα δικαιώνουν ούτε καταφέρνουν να λειτουργήσουν αποτρεπτικά σε ό,τι αφορά το άγριο μέλλον του φαινομένου στην Ελλάδα.
Κανείς δεν λέει “όχι” σε περισσότερο ρεπορτάζ και πραγματικές αποκαλύψεις. Αλλά αυτού του είδους η ψιλοκουβέντα -για τηλεθέαση και κλικς- με τους δράστες, η οποία λειτουργεί και σαν άτυπο ΙΕΚ μελλοντικών παραβατικών, πρέπει να σταματήσει.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
