dezoomify result 8 scaled
in , ,

Απ’ τον Δανίκα μέχρι τον Μπαλάσκα: το victim blaming που δεν περνάει πια!

Η άποψη του ampa

Ας πιάσουμε το αυτί μας λίγο ανάποδα. Ας μην πάμε κατευθείαν στην είδηση που είναι το απαλό ξέπλυμα που έχει ξεκινήσει εδώ και λίγες ημέρες στην υπόθεση του Στάθη Παναγιωτόπουλου. Ας πεταχτούμε μέχρι τη δεκαετία του ’90 και των 00s που μεσουρανούσαν πολύ συγκεκριμένοι αρθρογράφοι, της σχολής “πες το μου λαϊκά”, “γράψ’ το σα να το έλεγες στη μαμά σου”, “γράφουμε για τις μάζες”.

Είναι η εποχή που ξεπετάγονται διάφορες φίρμες, που δεν σηκώνουν “κιχ”, μπορούν να δείρουν τον διορθωτή γιατί τους πειράζει τη στίξη, που συσκέπτονται με τις ώρες, επί της ουσίας σχολιάζοντας ξελιγωμένα τις υφιστάμενες τους και πληρώνονται αδρά, γιατί σου λέει, ο αναγνώστης τη δική τους στήλη περίμενε για να μπει στο νόημα. Τα φύλλα πουλούσαν επειδή έγραφαν αυτοί..!

Αυτοί, αυτοί, αυτοί, πιο πάνω από διευθυντές και προϊσταμένους, αυτοί ήταν η éminence grise που αποφάσιζε τι αξίζει και τι όχι να γραφτεί, πώς πρέπει να “σερβιριστεί” στο πρωτοσέλιδο και πώς να αμπαλαριστεί στο “σαλόνι” της εφημερίδας κι ας καιγόταν κόσμος με τις λουστραρισμένες μπούρδες τους κι ας είχαν κάνει Τέχνη την αμηχανία του αναγνώστη.

Αν μάλιστα αυτό το πύρινο γραφόταν για γυναίκα, θα έπρεπε να τους ευχαριστεί που ασχολήθηκαν μαζί της.

Αυτός ο κόσμος -ως επί το πλείστον- μας τέλειωσε, κραταιά συγκροτήματα κατέρρευσαν μέσα σε μία νύχτα, κανείς δεν πληρώνει πια αδρά για “συσκεψίες” και  “διακοψίες”. Τα Μέσα θέλουν δουλειά και πραγματική παρέμβαση, όπως ήθελαν πάντα, αλλά ας μην τα σκαλίζουμε τώρα.

Τα άμυαλα θηλυκά, τα πονηρά θηλυκά που παγιδεύουν τους άντρες, τα καημένα τα θηλυκά, τα θηλυκά γενικώς (δηλαδή, το γένος “κατεβασμένο”) είναι ένας αγαπημένος χαρακτηρισμός της πατριαρχίας που ταυτόχρονα υποβιβάζει την ταυτότητα του θύματος, συνδέοντας την με τις χθόνιες προθέσεις του.

Και τελοσπάντων, δώ και μια δεκαετία τα media ανασχηματίζονται με τρόπο που καθόλου δεν μας εγγυάται για το τι θα βγάλει το μπλέντερ και κάπως έτσι μεγάλες, καλοπληρωμένες υπογραφές βρέθηκαν ανέστιες ή (και κυρίως) χωρίς την “ομπρέλα” ενός μεγάλου Ομίλου, να σκεπάζει με τον τίτλο του τις όποιες παραφωνίες και την όποια χυδαιότητα.

Πλέον ό,τι γράφεις είσαι, ό,τι έχεις στο κεφάλι σου έχεις και στην οθόνη και στο χαρτί, κι ό,τι πραγματικά πιστεύεις ούτε κρύβεται ούτε ωραιοποιείται. Έχει γίνει κάπως διάφανη η φάση με τα social media κι αυτό έχει και τα ωραία του.

Και μετά συνέβη αυτό που συμβαίνει πάντα, η ζωή πήρε τον δρόμο της και στα media και είναι ένας δρόμος που για την παλιά, ανάρμοστη, δημοσιογραφική γλώσσα κρύβει χλεύη και παντόφλα. Αυτήν, ας πούμε, που ζει μέρες τώρα -και δεν είναι η πρώτη φορά- ο Δημήτρης Δανίκας.

Σχεδόν δύο εβδομάδες μετά την αποκάλυψη για τους σκελετούς που έκρυβε στη ντουλάπα του ο παρουσιαστής των “Ράδιο Άρβυλα”, ο αρθρογράφος ανέλαβε εργολοβικά το victim blaming των γυναικών που τώρα καταγγέλλουν τον παρουσιαστή, ομολογώντας, ωστόσο, και μεταξύ άλλων εξαιρετικά προβληματικών σημείων, ότι “χάζεψε” λίγο τα βίντεο της εκδικητικής πορνογραφίας του Παναγιωτόπουλου.

Σ’ αυτό το κείμενο, λοιπόν, κάνει λόγο για “θηλυκά” που ούτε λίγο ούτε πολύ ήξεραν και τι έκαναν και πού πήγαιναν και αν τυχόν δεν πήγαιναν για να αποκομίσουν κάτι, βρέθηκαν στη θέση που βρέθηκαν -“στα τέσσερα” όπως πολύ συχνά αναφέρει στο κείμενό του-  λόγω χαμηλού I.Q.

Ας μη σταθούμε ούτε λεπτό στη χυδαία, παρωχημένη γλώσσα. Ας μη σταθούμε ούτε στο ξέπλυμα που επιχειρείται στον παρουσιαστή που εδώ και μέρες αντιμετωπίζει τη μία καταγγελία μετά την άλλη. Ας σταθούμε στη μεθοδολογία με την οποία επιχειρείται εκ νέου επίθεση στα θύματα.

Κατ’ αρχάς, το κείμενο δεν αναφέρεται καν σε γυναίκες. Αναφέρεται σε “θηλυκά” (λες και μιλάμε για κουτάβια). Τα άμυαλα θηλυκά, τα πονηρά θηλυκά που παγιδεύουν τους άντρες, τα καημένα τα θηλυκά, τα θηλυκά γενικώς (δηλαδή, το γένος “κατεβασμένο”) είναι ένας αγαπημένος χαρακτηρισμός της πατριαρχίας που ταυτόχρονα υποβιβάζει την ταυτότητα του θύματος, συνδέοντας την με τις χθόνιες προθέσεις του.

Κατά δεύτερον, βάσει του σκεπτικού που αναπτύσσεται στο άρθρο, στη γυναίκα ως σεξουαλικότητα δεν της επιτρέπεται να έχει ρόλους και ενεργή συμμετοχή στα της σεξουαλικής σκηνοθεσίας, εκτός κι αν πρόκειται να επωφεληθεί απ’ αυτό (!).

Ο δημοσιογράφος (που είδε το βίντεο, μην τα ξαναλέμε αυτά) δικαιούται πλέον να υποθέτει το πραγματικό κίνητρο του “θηλυκού” που ήταν να “κουκουλωθεί” τον διάσημο, τον ισχυρό, τον γνωστό από την τηλεόραση. Τι ακριβώς μαθαίνουμε, λοιπόν, εδώ; Ότι όχι απλώς πήγαιναν γυρεύοντας τα θύματα, αλλά ίσως και να ήταν και ελαφρών ηθών…

Αν, ωστόσο, δεν υπάρχει κίνητρο -κατά τον αρθρογράφο πάντα- παρά μόνο επιθυμία, τότε μπορεί να συμπεραίνει ότι το θύμα στερείται νοημοσύνης, οπότε ό,τι της συνέβη τώρα, ας κάτσει να το λουστεί.

Το εντυπωσιακό με το συγκεκριμένο άρθρο γνώμης είναι ότι ο άντρας / δράστης δεν υπάρχει πουθενά (παρά μόνο ως “αρβυλόμαγκας”!). Το ποινικό σκέλος της δικής του, κατάδικης του πράξης να “σηκώσει” τα βίντεο σε ιστότοπους χωρίς τη συναίνεση των συντρόφων του δεν αγχώνει τον αρθρογράφο. Ούτε φυσικά και η δυνατότητα δικαίωσης του θύματος.

Για πολλοστή φορά, μέσα σε λίγες ημέρες, ο δράστης παρουσιάζεται περίπου σαν τον χαζό της παρέας, που για την ώρα το “βουλώνει” και τις τρώει απ’ τον “Ηλία του 16ου” για να την πέσει στα μαλακά. Τι άλλο να γραφτεί, δηλαδή; Εννοήσαμε. 

Ακριβώς, όπως χθες το πρωί ο γνωστός -για τις απόψεις και το μικρομάνατζμεντ σε κακοποιητές και γυναικοκτόνους- Σταύρος Μπαλάσκας έδινε συμβουλές ηθικής και επιλογής συντρόφων στις γυναίκες (αλήθεια, γιατί τον κάλεσαν;), έτσι και ο Δανίκας είπε να προσφέρει “εμπειρία” και “τεχνογνωσία” σε “θηλυκά” που δεν θέλουν να διασυρθούν και να δυστυχήσουν.

Ας μην απογοητευόμαστε, ωστόσο, απ’ αυτές τις “πλύσεις”.

Ο καιρός τέτοιων αρθρογράφων και τέτοιας δημοσιογραφίας μας αφήνει σιγά σιγά.

Η κοινωνία δεν αντέχει άλλα θύματα -όπως η Κοεμτζή, όπως η Τοπαλούδη-, και πολύ σύντομα τα media δεν θα μπορούν να μένουν αμέτοχα, όταν προωθούνται απόψεις που “εκπαιδεύουν” στην υποταγή, τη σιωπή και τον εξευτελισμό του θύματος και “χαϊδολογάνε” τον θύτη.

Και για να το πούμε και εμείς απλά, και επειδή θα υπάρξουν και αντεγκλήσεις περί δημοκρατίας και πολυφωνίας κι ότι ο καθένας μπορεί να λέει και να γράφει ό,τι θέλει, όχι, αυτό δεν είναι δημοκρατία, ούτε πολυφωνία. Ταύτιση -η ταύτιση του ματάκια για την ακρίβεια- και συνενοχή είναι. Τόσο απλά.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News

0 Comments
Ενσωματωμένα σχόλια
Δείτε όλα τα σχόλια