Υπάρχει ψυχική διαταραχή που να σχετίζεται με το ντύσιμο;

Υπάρχει ψυχική διαταραχή που να σχετίζεται με το ντύσιμο; Υπάρχουν άνθρωποι που δεν τους βοηθάει η θεραπεία; Η κόρη μου είναι ψυχικά ασθενής, πάντα είχε προβληματική σχέση με το ντύσιμο, αλλά βλέπω ότι χειροτερεύει. Πάντα αγόραζε ρούχα, τους έβγαζε τις ταμπέλες ή ήθελε να τα τροποποιεί, τα κόνταινε, τα έκοβε, και αρκετές φορές τα χάριζε και φορούσε πολύ λίγα, ταλαιπωρείται πολύ μέχρι να ντυθεί. Ποτέ δεν της άρεσε να βάφει τα νύχια της ή να αγοράζει στερεοτυπικά θηλυκά ρούχα. Αυτό σέβομαι ότι είναι προτίμηση και όπως εμένα μου αρέσουν αυτά που διαλέγω, έτσι υπάρχουν άνθρωποι που δεν εκφράζονται με binary ντύσιμο. Το πρόβλημα είναι όμως ότι τα τελευταία χρόνια μοιάζει βρώμικη όταν βγαίνει έξω. Δεν εννοώ να μη βάφεται, ή να μην περιποιείται όπως θεωρείται σωστό, αυτό είναι επιλογή. Αλλά εννοώ ότι μοιάζει να έχει κακή υγιεινή από τον τρόπο που ντύνεται. Το παντελόνι μπορεί να το ανεβάζει μέχρι πολύ ψηλά στη γάμπα τον χειμώνα που όλοι κυκλοφορούν με μακριά, φοράει ξεχειλωμένα ρούχα, όλα τα ρούχα της είναι πάντα σκουρόχρωμα. Περπατάει 1 ώρα για τη δουλειά και κρεμάει τα ιδρωμένα ρούχα ξανά στη ντουλάπα της. Της αρέσει τα αθλητικά της να γίνονται βρώμικα και θεωρεί τους ανθρώπους που ασχολούνται με την εικόνα επιφανειακούς. Πολλές φορές μου λέει ότι της αρέσει το τάδε ρούχο που είναι παγέτα, αλλά δε θέλει να το βάλει στη δουλειά επειδή είναι λογίστρια και δε θα την πάρουν στα σοβαρά. Γενικά κατακρίνει τους ανθρώπους κυρίως γυναίκες από τον τρόπο που ντύνονται και πάντα η πρόφαση είναι ότι στη δουλειά της είναι αυστηρό το περιβάλλον. Δε φαίνεται να παρατηρεί τι φοράνε οι γύρω της, ποιες είναι οι τάσεις, ποιοι είναι οι κανόνες υγιεινής, ή τα παρατηρεί και δε την ενδιαφέρουν. Φοράει πουκάμισο με αθλητική ζακέτα, δεν ξεχωρίσει τις περιστάσεις για το ανάλογο dress code. Πολλά ρούχα της φαίνονται ‘χαζογκομενέ λέει’, λες και οι γυναίκες που τα φοράνε δεν έχουν μυαλό. Είναι σαν να κατακρίνει κάθε έκφραση και να προσπαθεί με το ντύσιμό της να φανεί υπερβολικά σοβαρή, ή αόρατη. Τις προάλλες αγόρασε μια δαντελωτή μπλούζα και την ενοχλεί που η ντουλάπα της φαίνεται ‘σαν βάφτιση’. Κατακρίνει το mainstream ή όσους δείχνουν αυτοπεποιήθηση. Το πρόβλημα είναι ότι πηγαίνει σε συνεντεύξεις για μεταπτυχιακά και θα ήθελα να της πω ότι η εικόνα μετράει. Αλλά όταν πάω να κάνω συζήτηση, νευριάζει. Πιστεύω ότι θα δυσκολευτεί και στα επαγγελματικά και στα προσωπικά της. Το πρόβλημα δεν είναι αυτό, το πρόβλημα είναι η υγεία της, δυστυχώς ούτε κι εκεί γίνεται κάτι. Έχει αποφασίσει ότι δεν τη βοηθάνε οι ψυχολόγοι, ίσως όντως να μη τη βοηθάνε. Πότε ξέρουμε αν κάποιος δε βοηθιέται ή είναι σε άρνηση; Όλο αυτό με τα ρούχα, μήπως έχει όνομα;

Η φράση «ψυχικά ασθενής» μου χτυπάει άσχημα, κυρίως γιατί φοβάμαι πως αυτή σου την εντύπωση τη μεταφέρεις και στην ίδια, είτε κατά λέξη είτε με τον τρόπο σου. Δεν ξέρουμε αν είναι ψυχικά ασθενής. Κάποιος είναι ψυχικά ασθενής όταν δυσλειτουργεί σε διάφορους τομείς της ζωής του. Αλλά η ύπαρξη της δυσλειτουργίας αυτής δεν είναι δική σου απόφαση. Είναι δική της (εκτός από ανθρώπους που δυσλειτουργούν σε βαθμό που δεν έχουν συνείδηση). Αν λοιπόν πηγαίνει σε ψυχολόγο επειδή «η μαμά μου είπε ότι αυτά που κάνω δεν είναι φυσιολογικά», είναι λογικό να βρίσκεται σε άρνηση και να μην τη βοηθάει η ψυχοθεραπεία.

Δεν θέλω να σε αποπάρω, και πιστεύω ότι η στάση σου δημιουργείται από ειλικρινές ενδιαφέρον και αγωνία. Δεν καταλαβαίνω όμως πως σχετίζεις το ντύσιμο με την ψυχική υγεία. Θέλω να πω, σαφώς από αυτά που αναφέρεις, διαφαίνεται ότι η κόρη σου δεν έχει αυτοπεποίθηση και ίσως κάποια πράγματα τα βλέπει με τρόπο που δεν τη βοηθούν. Αλλά από αυτό, μέχρι να πούμε ότι είναι ψυχικά ασθενής, απέχουμε πολύ. Υπάρχουν αρκετές διαταραχές που σχετίζονται με την εμφάνιση, αλλά το κυριότερο είναι πως το βιώνει η ίδια, αν η ίδια νιώθει πως υπάρχει ένα πρόβλημα για το οποίο δεν βρίσκει διέξοδο, ή αν είναι απλώς μια επαναστατική πράξη απέναντι σε πιθανή καταπίεση (κοινωνική ή οικογενειακή).

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News