Είμαι 21 ετών. Μεγάλωσα σε οικογένεια χωρισμένων γονιών, με πολλους και έντονους καβγάδες που εντυπωθηκαν στην μνήμη μου και με καθόρισαν σαν άνθρωπο. Η παιδική μου ηλικία με ορίζει ακομα και, πολλές φορές νιώθω πως κάποια πράγματα δεν τα έζησα, σε σημείο που συγκινουμαι όταν βλέπω πχ. πατέρα με κόρη να είναι στενά δεμένοι, όταν βλέπω οικογένειες που τα ζευγάρια είναι ήρεμα, αγαπημένα. Όσες φορές το έχω συζητήσει με την μητέρα μου αυτό, η απάντηση που λαμβάνω είναι “όσα δεν έζησες θα τα ζήσεις όταν κάνεις δική σου οικογένεια”. Δεν το λέει με την έννοια της υποχρέωσης μου να φτιάξω οικογένεια, το νιώθω περισσότερο σαν παρηγοριά, σαν συμπέρασμα της από την δική της ζωή, μιας και μου έχει περιγράψει τι της έλειπε όταν ήταν εκείνη παιδί. Τον τελευταίο καιρό α,μπα, σκέφτομαι πολύ πώς θα ήθελα να είμαι σε 10 χρόνια, σε σημείο να φτιάχνω γλυκά χωρίς ζαχαρη και να σκέφτομαι ότι ίσως τα φτιάξω όταν κάνω παιδιά. Δεν είναι ότι θέλω να κάνω παιδιά τώρα, δεν είμαι καν σε σχέση και έχω άλλες προτεραιότητες προφανώς, αλλά γιατί μου συμβαίνει αυτό; Είναι η ελπίδα που μου δίνουν τα λόγια της μητέρας μου ότι θα ξαναζήσω ένα μέρος αυτής της ανεμελιάς; Είναι η ανάγκη μου να πιστεύω πως η ζωή θα γίνει καλύτερη, γιατί τώρα στο τέλος των σπουδών, όλα είναι αβέβαια; Τελικά, ξαναζούμε μέρος της παιδικοτητας όταν κάνουμε οικογενεια, παρά το τεράστιο βάρος των υποχρεώσεων;
-Φαντασιοπληκτη
Η παιδικότητα και αυτό που αναζητάς εσύ δεν είναι απαραίτητο πως συνδέονται. Τι εννοώ: Αυτό που θες εσύ είναι τρυφερότητα, ηρεμία, ασφάλεια και φροντίδα. Ό,τι σου στέρησαν οι γονείς σου. Αυτά τα επιθυμούν οι περισσότεροι άνθρωποι, ανεξαρτήτως ηλικίας. Προσφέρουν ένα υπόβαθρο ώστε να είμαστε υγιείς, να μπορέσουμε να ευημερήσουμε.
Αυτά που αναζητάς δεν θα τα βρεις απαραίτητα στα παιδιά σου, και τι εννοώ πάλι με αυτό: Το ιδανικό θα ήταν να τα επιτύχεις μόνη σου, να ξεκινούν από μέσα σου, ούτως ώστε να μην εξαρτώνται από εξωτερικούς παράγοντες που αν φύγουν από τη ζωή σου, θα διαταράξουν την ισορροπία σου ανεπανόρθωτα. Τα ζευγάρια χωρίζουν και τα παιδιά μεγαλώνουν και ξεκινούν το δικό τους ταξίδι στη ζωή.
Πριν κάνει κανείς οικογένεια, και πριν εναποθέσει ευθύνες και προσδοκίες σε αυτή την οικογένεια, θα πρέπει να μπορεί να είναι ιδανικά αυτάρκης, όσο το δυνατόν περισσότερο. Να μην αναμένει από την οικογένεια ή από τον σύντροφο να καλύψουν κενά που δεν έχει καταφέρει ο ίδιος να καλύψει.
Τώρα, όσον αφορά την ονειροπόληση, σαφώς μπορεί να σε ανακουφίζει η ιδέα της ευτυχισμένης οικογένειας και το όμορφου δεσμού μεταξύ των μελών της, εξαιτίας του αβέβαιου μέλλοντος. Μπορεί να σου φαντάζει σαν λύση ή σαν μια διέξοδος από τις ευθύνες που κάνουν την εμφάνιση τους σιγά σιγά.
Εννοείται, σχεδόν πάντοτε, ότι όταν νιώθουμε τέτοιους προβληματισμούς, πρέπει να καταφεύγουμε σε ψυχοθεραπεία, ειδικά αν αυτοί οι προβληματισμοί επιμένουν και μας κάνουν να δυσλειτουργούμε.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Όταν κάνουμε παιδιά τις περισσότερες φορές αναπαράγουμε συμπεριφορές που εισπράξαμε οι ίδιοι ως παιδιά.Η μάνα σου που στα λέει όλα αυτά γιατί η ίδια δεν σου έδωσε αυτά που έπρεπε;Έχω παρατηρήσει από πάρα πολλά παραδείγματα πως ο,τι τραύματα κουβαλάμε είτε τα ξέρουμε είτε ει αι θαμμέν, βγαίνουν όταν κάνουμε παιδιά.Σπαει φυσικά ο κύκλος αλλά με πολλή δουλειά.Κατ εμέ η ψυχοθεραπεία θα σου λύσει το κουβάρι της ψυχής σου.
Όταν θα κάνεις παιδιά θα έχεις το ρόλο του γονιού και η ανεμελιά δε θα είναι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του ρόλου αυτού.
Ειλικρινά θα σε προέτρεπα να μιλησεις με ειδικό που θα σε βοηθήσει να διαχωρίσεις τα δικά σου θέλω πριν κάνεις οικογένεια.
Τέλος απλα να πω ότι φαίνεσαι πολύ ισορροπημένη και συνειδητοποιημένη. Να είσαι καλά.
Φίλη, κατά την γνώμη μου, ίσως είναι επικίνδυνο να ξαναβρούμε ή να ξαναζήσουμε μέρος της παιδικότητας μας όταν κάνουμε παιδιά. Το αντίθετο νομίζω ισχύει. Τότε είναι που απο μας απαιτείται η μεγαλύτερη σοβαρότητα. Τα παιδιά είναι απο μόνα τους κάτι πολύ μεγάλο που έρχεται να αλλάξει την ζωή μας για πάντα, με ό, τι (καλό, κακό ή δύσκολο) συνεπάγεται αυτό. Χρειάζεται πάντως να είμαστε απόλυτα συνειδητοποιημένοι για την τεράστια ευθύνη που έχουμε αναλάβει. Τα παιδιά δεν έχουν ανάγκη από γονείς – παιδιά έχουν ανάγκη από γονείς – ενήλικες που είναι διατεθειμένοι να προσπαθήσουν πολύ και να υπερβάλουν εαυτούς προκειμένου να… Διαβάστε περισσότερα »
Αυτό που μου συνέβη εμένα ήταν ότι μόλις απέκτησα παιδιά άρχισαν να ανασυρονται από μέσα μου μνήμες πολύ παλιές κι άρχισα να αναλύω και να ξαναζω καταστάσεις που είχα ζήσει σαν παιδί. Ήρθα πιο κοντά με τον παιδικό εαυτό μου. Σ αυτό βοήθησαν και όλες οι διηγήσεις που ξεκίνησαν οι γύρω μου, πράγματα που δεν μου είχαν πει ποτέ επί 40 χρόνια μου τα είπαν όταν γέννησα κ έγινα μάνα. Εννοείται πως έτσι μπόρεσα και να κρίνω πιο αντικειμενικά τα λάθη των γονιών μου και τις επιπτώσεις πάνω μου. Δεν σημαίνει ότι μπόρεσα να ελέγξω τον εαυτό μου να μην… Διαβάστε περισσότερα »