Η Ijeoma Oluo συζητάει με απλό, κατανοητό λόγο αλλά και με μαχητικότητα κάποια από τα προβλήματα με τον ρατσισμό στην σύγχρονη Αμερική. Ξεκινώντας από τις προσωπικές της ιστορίες και εμπειρίες από την οικογένεια, τις σχέσεις, τον επαγγελματικό χώρο και τον ακτιβισμό για τα δικαιώματα των μαύρων, φωτίζει μία μεγαλύτερη εικόνα. Τί είναι συστημικός ρατσισμός, λευκό προνόμιο, μικροεπιθετικότητα, αστυνομική βία, πολιτισμική οικειοποίηση, τί είναι η μειονότητα-υπόδειγμα, γιατί οι νέοι είναι θυμωμένοι.
Το βιβλίο αυτό απευθύνεται κυρίως σε λευκούς. Αφενός, προσπαθεί να αναδείξει παραστατικά και να αποκωδικοποιήσει κάποια από τα θέματα που κυριαρχούν στον δημόσιο διάλογο. Αφετέρου, εξηγεί πώς ένας λευκός μπορεί να κατανοήσει καλύτερα την φυλετική πραγματικότητα και να συμμετέχει πιο δημιουργικά στο διάλογο για τις μειονότητες. Τί να περιμένει, τι δεν θα έπρεπε να περιμένει, πού βρίσκονται οι δυσκολίες σε έναν τέτοιο διάλογο και ποια στάση πρέπει να κρατήσει για να μην προσβάλει τον συνομιλητή του. Συγκεκριμένα, ένας λευκός πρέπει πάνω απ’ όλα να είναι έτοιμος να ακούσει αν και όταν του δοθεί η ευκαιρία και σίγουρα όχι να αξιώνει έναν διάλογο. Κανείς καταπιεσμένος δεν οφείλει συζήτηση ή εξηγήσεις για το ρατσισμό στο χρόνο και με τον τρόπο που του επιβάλλει ο δυνάστης του. Αυτό ισχύει ειδικά όταν ένας λευκός δεν θέλει να καταλάβει το πρόβλημα, δεν μπορεί να καταλάβει το πρόβλημα, δεν αναλαμβάνει την ευθύνη του προβλήματος ή δεν αντιλαμβάνεται το ψυχικό κόστος που ενέχει μία τέτοια συζήτηση.
Η κεντρική ιδέα εδώ είναι ότι όλοι οι λευκοί, άντρες και γυναίκες, είναι ρατσιστές είτε το αναγνωρίζουν είτε όχι, επειδή ωφελούνται από τον συστημικό ρατσισμό. Ακόμα και αν δεν είναι η προσωπική τους προτίμηση. Επίσης, σε καμία περίπτωση οι λευκοί δεν πρέπει να θεωρούν ότι μπορούν να μπουν στη θέση των μαύρων και να κατανοήσουν πλήρως το βάρος αιώνων κοινωνικής αδικίας και ρατσιστικής καταπίεσης. Η υπεράσπιση των δικαιωμάτων των μειονοτήτων είναι δικαιοσύνη, όχι ελεημοσύνη. Έτσι, ακόμα και όταν οι λευκοί πολεμούν την ανισότητα, δε θα έπρεπε να περιμένουν κάποια αναγνώριση ή ευγνωμοσύνη. Γιατί, δυστυχώς, σε αυτόν τον αγώνα, το καλύτερο που μπορεί να κάνει ένας λευκός είναι να προσπαθήσει να βελτιωθεί μέσα από τα λάθη του, λάθη που είναι αναπόφευκτα. Ίσως αυτή η στάση ακούγεται σκληρή αλλά είναι αναγκάια, αφού καμία άλλη προσπάθεια δεν έχει αποδώσει μέχρι σήμερα.
Καλή ανάγνωση!