Βλέπω τον εαυτό μου από ψηλά. Μια σάρκινη μάζα πάνω σ’ένα τραπέζι χειρουργείου πάνω στα πράσινα καραβόπανα. Μάτια κλειστά. Κάποιες φορές ανοιχτά. Όχι πάντα με αναισθησία, έκτακτα γαρ. Εφτά φορές φτάνει; Σωληνάκια ξεπηδούν από τη σάρκα, οροί, καθετήρες, οπές που θα γεμίσουν μαύρο αίμα αν δεν προχωρήσω προς το Φως, ποιος το ξέρει. Η σάρκινη μάζα με όλα της τα άφθονα ελαττώματα περιμένει την ετυμηγορία του καρκίνου. Μαζεύει τα κουρέλια της από παιδιά που χάθηκαν όχι από επιλογή.
Βλέπω τον εαυτό μου από ψηλά. Δεν μπαίνει μέσα μου αλλά με αγγίζει. Είναι κάτι άλλο από σεξ, διασταυρούμενο μ’αυτό, κάτι που με σπρώχνει στα κακόσχημα μου γόνατα κι ελέγχει τον φόβο μου. Ο φόβος του μη ελέγχου μεταμορφώνεται σε ηρεμία μέσα σ’ ένα καρδιοχτύπι. Μαθαίνω να σέρνομαι και η εικόνα μου τσαλακώνεται μέσα στο μυαλό μου με ρυτιδώσεις που κανένα σίδερο δεν μπορεί να λειάνει πια. «Σ’αγαπώ. Μπορείς να το αντέξεις;». Απονενοημένες πράξεις. Η εμπιστοσύνη τρυπάει τη σάρκα, είναι πανέμορφη.
Βλέπω τον εαυτό μου από ψηλά. Το στήθος μου είναι αγνώριστο, φουσκωμένο, πρησμένο, έχει κάνει ραγάδες, απλωμένο πάνω σε ένα ύφασμα που μέσα κρύβει μικρά τραγανά μέλη σε ροζ απόχρωση. Μικρές δαγκάνες τραβούν τη θηλή μου και με πονούν ρουφώντας, ενώ μια θάλασσα τρυφερότητας με πλημμυρίζει.
Βλέπω τον εαυτό μου από ψηλά. «Είσαι πολύ χαριτωμένο κοριτσάκι εσύ!», μου λένε κάτι περίεργες κουτσομπόλες θείτσες και κάτι κύριοι στα παγκάκια του πάρκου με σάλια που τους φεύγουν λίγο από το στόμα. Μόλις έχω ανακαλύψει και λίγο κυτταρίτιδα στο μπούτι εκεί που σφίγγει το σορτσάκι, στο όριο, είναι κακό σημάδι έμαθα. Πέρσι μου ήρθε περίοδος, πώς να κρύψω το στήθος μου που δεν μοιάζει πια με τσίμπημα κουνουπιού…είμαι 11.
Βλέπω τον εαυτό μου από ψηλά. Μια μπανιέρα μαύρη κι εγώ στο γείσο της καβάλα να κόβω λίγο δέρμα, χαραγιές με ένα ξυραφάκι, για να σιγάσω λίγο μέσα μου τον πόνο της απώλειας. Ήταν μόνο 60 χρονών. Ποτέ ξανά δεν θα με πάρει αγκαλιά λέγοντάς μου «είσαι το τέλειο κοριτσάκι μου, το πιο όμορφο κι έξυπνο πάνω σ’όλη τη γη». Σημαδάκια που μένουν για πάντα για να παρηγορούν το μεγάλο, τεράστιο, αιμάσσον τραύμα… κάποτε, να σκεφτείς, κλαιγόμουν αν έβγαζα ένα σπυράκι στο άσπιλο δέρμα. Σήμερα φέρω παράσημα.
Βλέπω τον εαυτό μου από ψηλά. Κοντεύω 50. Μισός αιώνας ζωής, πσσσς. Το σώμα μου πεδίο μάχης, όπου έχω βγει εγώ νικήτρια. Μέχρι στιγμής τουλάχιστον, ποιος ξέρει τι με περιμένει στη στροφή του δρόμου. Όπως όλους μας. Πέφτει το μάτι μου πάνω σε ένα άρθρο για το «τι δεν σου αρέσει πάνω σου» και πραγματικά για το επόμενο δεκάλεπτο προσπαθώ σκληρά να βρω τι στο καλό δεν μου αρέσει πάνω μου. Έχω χάσει αυτό το δικαίωμα. Δεν δικαιούμαι πλέον να αναρωτιέμαι. Είμαι ζωντανή κι έχω δώσει ζωή. Κι είμαι γαμημένα πανέμορφη! Το ίδιο κι εσύ, στο λόγο της τιμής μου, φιλενάδα.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
