Το σώμα μας μας ανήκει

Είχα γράψει παλιά ένα κείμενο που παραδεχόμουν πρώτα στον εαυτό και μετά σε όλους εσάς πως είχα πέσει θύμα βιασμών από την ηλικία των 9 χρόνων μέχρι τα 16 μου και ότι χρειάζεται να πάω σε ψυχολόγο για να μπορέσω να το ξεπεράσω. Κάτι που είχα αποκρύψει ήταν πως όλο αυτό είχε και συνέχεια καθώς δεν είχα ούτε εγώ την δύναμη να πω εύκολα όχι και να σηκωθώ να φύγω όταν κάποιος ήθελε σεξ ενώ εγώ δεν ήθελα. Έπρεπε να μου συμβεί κάποιες φορές να μεγαλώσω και εγώ για να κάνω μια πολύ απλή σκέψη. Εκείνη την ώρα ήμουν με έναν τυπά-γνωστό μου αρκετά και ήθελε να κάνουμε σεξ αλλά δεν ήθελα και έκανε όλα αυτά τα ωραία, μασάζ, χάδια κλπ και ταυτόχρονα να προσπαθεί να μπει μέσα μου και μερικές φορές τα κατάφερνε. Για κάποιον λόγο ντρεπόμουν να πω όχι και να το εννοώ, να κάνω φασαρία, να σηκωθώ να φύγω, να τον βρίσω στην τελική ή το οτιδήποτε, προσπαθούσα με ευγενικό τρόπο να το κόψω. Μέχρι που επιτέλους σε κάποια στιγμή και έκανε κλικ στο κεφάλι μου και ρώτησα γιατί τον εαυτό μου. “Γιατί κάθεσαι και το υπομένεις; Γιατί προσπαθείς να είσαι ευγενική σε αυτήν την κατάσταση; Δεν είσαι πουτ@@να να κάτσεις να περιμένεις να τελειώσει αυτός και να φύγεις εσύ. Και ακόμα και να ήσουν θα έπαιρνες λεφτά, θα ήταν η δουλειά σου θα συμφωνούσες, τώρα τι ακριβώς κάνεις; Πιστεύεις πως όλο αυτό αξίζει; Σου αξίζει;”

Και επιτέλους πετάχτηκα πάνω και του είπα ΟΧΙ και άρχισα να ντύνομαι, αυτός ξανάρχισε τα όχι και εντάξει θα σταματήσουμε κάτσε εδώ στο κρεβάτι δεν υπάρχει πρόβλημα δεν θα κάνουμε τίποτα άλλο, όλα αυτά που είχε πει και πριν γιατί νόμιζε πως θα ξανακάτσω ήσυχα ήσυχα.  Αλλά αυτή την φορά το εννοούσα του είπα πως δεν υπάρχει περίπτωση και ότι εγώ θα φύγω τώρα και αν θέλει με πάει να βρω ταξί αλλιώς οκ δεν με νοιάζει κιόλας. Από τότε τον έχω αφήσει πίσω μου και δεν τον έχω ξαναδεί ποτέ.

Την επόμενη φορά που πήγε να μου συμβεί κάτι τέτοιο ήμουν στο σπίτι ενός φίλου μου που είχα ξαπλώσει μετά από 15ωρο δουλειάς και ήρθε δίπλα μου για να παίξει. Είχαμε τσιλιμπουρδιστεί και λίγο παλιά, αλλά του είχα πει πως τελικά δεν γουστάρω. Του το είπα και τώρα, αλλά στην αρχή δεν το κατάλαβε οπότε του το περιέγραψα όσο πιο γλαφυρά μπορούσα. Του είπα:

1) “όταν κάποιος σου λέει όχι εννοεί όχι

2) αν δεν σταματήσεις πολύ απλά θα σηκωθώ να φύγω και θα κόψω κάθε επαφή

3) για να μπεις στην θέση μιας κοπέλας που δεν γουστάρει και εσύ προσπαθείς να κάνεις το όχι ναι, θα σου το πω όσο πιο απλοϊκά γίνεται για να το καταλάβεις. Εκείνη την ώρα μεταμορφώνεσαι στο πιο αηδιαστικό πράγμα που μπορείς να φανταστείς, το οποίο προσπαθεί να σε αγγίξει και σε κάνει να θες να κάνεις εμετό μόνο και μόνο που νιώθεις ένα τόσο αηδιαστικό πράγμα κοντά σου. Αν θες να σε βλέπω εγώ ή ο οποιοσδήποτε άλλος έτσι οκ, δική σου απόφαση.”

Σταμάτησε εκείνη την στιγμή και ζήτησε συγγνώμη, με ρώτησε βέβαια στην αρχή λίγο με αμήχανο χαμόγελο αν έτσι τον βλέπω και του είπα ναι.

Δυστυχώς αυτές οι ιστορίες συμβαίνουν συχνά και πολλές φορές δεν έχουν την κατάληξη αυτών των περιστατικών, θα σταματήσουν μόνο όταν καταλάβουμε ΟΤΙ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΑΣ. Δεν χρειάζεται να ζητήσουμε την άδεια κάποιου για αυτό. ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΑΣ. Μπορείς να σηκωθείς και να φύγεις όταν κάποιος δεν σέβεται. ΣΟΥ ΑΝΗΚΕΙ ΤΟ ΣΩΜΑ ΣΟΥ. Αν κάποιος σε κάνει να νιώθεις ότι δεν μπορείς να πεις όχι, ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΜΑΛΑΚ@Σ.

Δεν χρειάζεται να είμαστε ευγενικές σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν υπάρχει ευγένεια σε τέτοια περίπτωση. ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΟΧΙ ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΣΕΒΕΤΑΙ. Αυτό είναι που χρειαζόμαστε για να σταματήσει όλο αυτό, ότι η δύναμη είναι δικιά μας και ότι το σώμα μας μας ανήκει. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε το παρελθόν μας, αλλά μπορούμε να βάλουμε βάσεις για ένα διαφορετικό μέλλον στο οποίο εμείς ορίζουμε το σώμα μας και την ζωή μας.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News