Το ποίημα της Παρασκευής: Τα Δίπολα

Αυγουστιάτικο καλοκαιρινό απόγευμα,

ο ήλιος έλαμπε και η θαλάσσια αλμύρα κόλλαγε στο σώμα.

Τα μαλλιά της έλαμπαν υπό τον ήλιο, τα μάτια της πήραν το χρώμα της θάλασσας

και τα χείλη της αποκάλυπταν το αστραφτερό χαμόγελο της.

Γέλιο ανασήκωνε απαλά το στήθος και μια κρυφή ευχή πλανιόταν στον αέρα, αυτή η στιγμή να κρατούσε για πάντα.

Έτρεξε να προλάβει ένα παγκάκι για να καθίσει. Εγώ, βημάτιζα αργά ώστε να χαζεύω τη μορφή της από μακριά, ως υποσύνολο στο σύνολο του αυγουστιάτικου εκείνου απογεύματος.

Όντως, καθόταν στο παγκάκι μόνη της, με βλέμμα αγκυροβολημένο στον γαλάζιο ορίζοντα και με νου που ταξίδευε σε θάλασσες.

Κάθισα δίπλα της και φώναξα το όνομα της. Τότε, γύρισε και με κοίταξε με ένα άδειο βλέμμα.

Τότε κατάλαβα, ότι κάποιο κύμα της είχε κλέψει ή η ίδια είχε παραδώσει την προηγούμενη ευτυχία της.

“Ακαριαίο το αίσθημα της ευτυχίας, σαν βλεφάρισμα ματιών!” αντήχησε ψιθυριστά στα αυτιά μου…

Αιώνια και συνεχής η μάχη του ανθρώπου με τα δίπολα.

(DBS)

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News