Το ποίημα της Παρασκευής: Σέρφερς

Κούραση που ‘ ν’ αλήθεια

πως γίνεται συνήθεια.

Μέλη παραλυμένα,

χείλη μαβιά βαμμένα,

μα του ματιού η άκρη

έχει στόχο την Μάγχη

και πάει.

Πολλά τα προσπερνάει.

Κύμματα αγριεμένα,

σκαριά ναυαγισμένα,

θηρία, κοράλια, βρύα.

Λοξά κοιτά και κλέβει

(ζηλεύει).

Πλάσματα αναψυχής,

ανέμελοι, υγιείς,

τα κύματα λυγίζουν,

παίζουν και χαχανίζουν,

στον αφρό.

Φουντώσαν τον καημό

-ίντριγκας συμμορία-

η ζήλια κι η αδικία.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News