Σβουράει η ανέμη,
Βουλιάζει το χαρέμι,
Αρχίζει η Χαλιμά
Να εξιστορεί γλυκά.
«Βρε, που πα και τα βρίσκει!
Τα λέει στρογγυλά!»
Λυγιέται η οδαλίσκη,
Μυρίζει πατσουλί,
Αντανακλάστ΄ αυτί
Χρυσάφι και φιλντίσι.
Χρυσές ειν’ οι πιατέλες
Χουρμάδες φορτωμένες,
Λάδια αρωματικά,
Γοφοί μες στα φλουριά.
Μεθυστικά κυκλώνει
Το βλέμμα του ραστώνη,
Κι ο νους αναπολεί
Γη φαντασιακή.
Αυτή, τον ταξιδεύει
Σε μέρη τον πηγαίνει,
Δικά της, μυστικά,
Τα φτιάχνει και τα υφαίνει
Για εκείνον ειδικά.-