Απ’ το ‘να στ’ άλλο πέφτουνε,
σε λάθη π’ αποφεύγουνε
γλυστράνε.
Καβούρια περπατάνε,
τ’ ανάποδα.
Μένουν τα μέλλοντα άγονα.
Στις σκάλες που τρεκλίζουν
διψούν να δουν ν ανθίζουν
όνειρα βασικά,
λουλούδια πλαστικά.
Τώρα πια ούτε κλαίνε,
τα γράφουν , δεν τα λένε.
Σε κώδικα.
Να μοιάζουνε ανώδυνα.-
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
