«Κοίτα έξω, πότε θα δεις ξανά τέτοια θέα.»
Πόσο δίκιο είχες μαμά.
Στο αυτοκίνητο, δε νοσταλγώ τον καβγά.
Ούτε τις απότομες στροφές.
Τώρα έχω ίλιγγο από το στρες, δεν έχει το μετρό στροφές.
Να ξυπνάω το πρωί για εκδρομή κι όχι για το σχολείο.
Να έχει πάχνη και ήλιο.
Το καλοκαίρι μυρωδιά από λινό και σταφίδα.
Δε μας νοιάζει που κολλάει και μας τσιμπάει.
Ούτε οι σφήκες.
Τώρα δεν πάμε εκδρομές.
Έχουμε, όμως, τσουβάλια για παιχνίδια.
Δίπλα στα λουλούδια της γιαγιάς,
εμείς κι αυτά, για εκείνη πολύτιμα στολίδια.
-Δε μ’ αρέσουν οι σταφίδες ρε μπαμπά, είναι αηδία.
-Δεν ξέρεις να εκτιμάς μικιό, άμα μεγαλώσεις λίγο θα δεις.
Και ο χρόνος έμοιαζε πολύς.
Δεν είναι όμως.
Στην αρχή κρύο το νερό και βουτάμε.
Μας λένε «φεύγουμε» κι εμείς αλλού κοιτάμε.
Πάλι σπίτι θα πάμε;
Δε μου λείπουν στο δρόμο οι στροφές,
Μα τώρα έχω ίλιγγο από το στρες.
Κι εμείς που τότε γκρινιάζαμε να φύγουμε στις διακοπές,
Μέρες και λεπτά μετράμε,
Πότε πάλι σπίτι θα πάμε.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
