Πονώ, ουρλιάζω
και ξεσπώ,
μα πάντα πίσω από τις κλειδωμένες πόρτες.
Ο βουβός πόνος είναι αόρατος,
μα πάντα πιο δυνατός
πίσω από τις κλειδωμένες πόρτες.
Ο πραγματικός μου εαυτός, απογυμνωμένος
και ξεκάθαρος
πίσω από τις κλειδωμένες πόρτες.
Ποτέ δεν θα μπορέσω να βγω, να ελευθερωθώ.
Πάντα εκεί θα ζω την θλίψη και την απογοήτευση.
Αυτοί που ξέρουν και και αυτοί που δεν θα μάθουν ποτέ
είναι πάντα πέρα από τις κλειδωμένες πόρτες.
Και η ψυχή, πάντα φυλακισμένη και κενή,
περιμένει, μα ποτέ δεν τολμά.
Γιατί είναι δύσκολο να καταλάβουν
και είναι κάτι που το ξέρει καλά.
Αν ήξερε πως εκείνοι πέρα,
είναι ανοιχτοί και ελεύθεροι,
ίσως κάτι να άλλαζε.
Μα κανείς δεν κοιτά πέρα από την ψυχή του,
κανείς δεν προσπαθεί και δεν καταλαβαίνει.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Πολύ δυνατό το ποίημα σου κ πολύ όμορφο μέσα στα σκοτάδια του. <33
Σε ευχαριστω. Ειναι απο μια αλλη νεοτερη εποχη που ολα τα βιωνα πιο εντονα.