–Μαμά έλα να παίξουμε!
Είναι η πρώτη μέρα της άνοιξης. Το κοριτσάκι, καθισμένο πάνω στο χαλί, στο πάτωμα της ευρύχωρης κουζίνας με αραδιασμένα γύρω του τα παιχνίδια του, προσπαθεί με τα παιδικά του χεράκια να φορέσει ένα κίτρινο κράνος, στο κεφάλι ενός ανθρωπάκου από το playmobil της. Της αρέσει πολύ το κλικ που κάνει το κράνος τη στιγμή που κουμπώνει στο κεφάλι του. Η μαμά σιδερώνει λίγο πιο δίπλα, και η ζέστη του ατμού από το σίδερο κάνει τη μέρα πιο ζεστή και πιο υγρή από ότι είναι.
–Μαμά έλα να παίξουμε!
Η μαμά δεν άκουσε το κοριτσάκι να την καλεί. Θέλει να βάλουν μαζί το κράνος στο κεφάλι του ανθρωπάκου, άλλωστε τα χέρια της μαμάς είναι πολύ όμορφα. Δε θυμάται την αίσθηση των χεριών της, θυμάται μόνο το σχήμα τους. Και το σχήμα τους είναι πολύ όμορφο.
–Μαμά έλα να παίξουμε!
–Έχω δουλειά.
Είναι ανάγκη και επιθυμία, είναι ανάγκη και παράκληση, είναι ανάγκη και ικεσία του παιδιού, που παίζει καθισμένο στο πάτωμα. Η μαμά δεν είναι εκεί. Σιδερώνει τα καθαρά ρούχα, τα διπλώνει και τα τοποθετεί σε μια στοίβα, το ένα πάνω στο άλλο. Σιδερώνει, ενώ αισθάνεται πως η ζωή της στο σπίτι δεν της αρέσει και πολύ, της αρέσει λίγο. Ο άντρας της είναι ό,τι έχει, εκείνος κάνει τη ζωή της υποφερτή. Δεν ήθελε παιδιά η ίδια, αλλά έκανε το κοριτσάκι γιατί ο άντρας της ήθελε από εκείνη να κάνει το κοριτσάκι. Επιτέλους, το Σάββατο θα πάνε ταξίδι οι δυο τους και τότε, για λίγες μέρες, η ζωή της θα πάρει νόημα. Ανυπομονεί να φύγουν, το κοριτσάκι θα μείνει στης αδελφής της. Αν μπορούσε, κατά την παράδοση του στην αδερφή της, θα κολλούσε στο μέτωπο του ένα γραμματόσημο και από πάνω, πλάγια, τη μπλε σφραγίδα- ΠΑΡΑΛΗΦΘΗΚΕ.
Σιδερώνει το παιδικό παντελόνι της κόρης της, κοιτάζει το φαγητό που έχει στο φούρνο, ετοιμάζει ένα φυσικό χυμό πορτοκάλι για τη μικρή. Της δίνει το ποτήρι με την πορτοκαλάδα χωρίς να την αγγίξει, χωρίς καν να την κοιτάξει. Το σχήμα των χεριών της είναι πολύ όμορφο. Το σπίτι αστράφτει από καθαριότητα, τα κρεβάτια είναι στρωμένα, μυρίζει τόσο ωραία το φαγητό που μαγειρεύει. Τρεις μέρες ως το Σάββατο και… φτου ξελεφτερία.
Το κοριτσάκι παίζει μόνο του, βάζει και βγάζει το κράνος στο ανθρωπάκι. Ξανά και ξανά. Το προσωπάκι του είναι συννεφιασμένο, τα χείλη του είναι μια ολόισια γραμμή. Δεν ξέρει γιατί, άλλωστε, για ποιο πράγμα να παραπονεθεί, δεν της λείπει τίποτα, το σπίτι της είναι καθαρό, τα ρούχα της σιδερωμένα, τα παιχνίδια της αραδιασμένα στα πόδια της, το φαγητό της νόστιμο. Η μαμά της είναι εκεί δίπλα, τη βλέπει που σιδερώνει τα ρούχα της, ο μπαμπάς της είναι στη δουλειά, θα τον δει το μεσημέρι που θα γυρίσει. Το κοριτσάκι αισθάνεται αμαθλπωαμθανιενες. Δεν ξέρει ότι το αισθάνεται αυτό, αλλά δεν τα ξέρουμε πάντα όλα εμείς οι άνθρωποι.
Τρεις δεκαετίες αργότερα, το κοριτσάκι θυμήθηκε το αμαθλπωαμθανιενες και βρήκε τον τρόπο να το μεταφράσει. Ο κύβος ερρίφθη εκείνη την πρώτη μέρα της άνοιξης, στο πάτωμα της κουζίνας. Ο κύβος ρίπτεται κάθε μέρα.
–Μαμά θέλω να πεθάνεις, σήμαινε το αμαθλπωαμθανιενες. Το κοριτσάκι κατάλαβε τότε, πως ήταν νεκρό όσο ζούσε.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
idril, ναι, πώς να ξεπεράσεις κάτι τέτοιο. Σε τέτοιες ηλικίες, ο πόνος είναι αφόρητος, ανείπωτος. Ζητάς από τον άλλον να σου δώσει κάτι που δεν το έχει. Δεν το έχει. Δεν το έχει. Τι να σου δώσει, αφού δεν το έχει. Αλλά είσαι τόσο μικρός για να καταλάβεις, και τι να καταλάβεις, εδώ που τα λέμε.
Αν μπορέσεις κάποτε να καταλάβεις, ο πόνος γαληνεύει και το χάος μέσα σου όλο και μικραίνει, ώσπου γίνεται λίμνη. Και συγχωρείς. Και ελευθερώνεσαι.
Σου στέλνω ένα χαμόγελο!
Δεν το έχει. Τρεις λέξεις, όλη η ουσία.
Αγαπημένη leas, Δεν είχα δει το σχόλιό σου και τα υπόλοιπα αφότου άφησα το δικό μου. Ευχαριστώ για το χαμόγελό σου, που είναι σίγουρα από τα ομορφότερα. Θέλησα να ξαναδιαβάσω το κείμενο κι έκλαψα πολύ, άλλη μια φορά. Η εμπειρία σου χρωματισμένη από τα σχόλια εμψύχωσης που προσφέρεις στους άλλους είναι ακόμη πιο σπαρακτική, αλλά η στάση της leas του σήμερα, πολύ ελπιδοφόρα. Σου στέλνω με τη σειρά μου μια διαδικτυακή αγκαλιά. Σ’ευχαριστώ που μοιράστηκες αριστοτεχνικά κάτι τόσο επώδυνο, επειδή με κάνει να προσπαθώ να είμαι καλύτερη μητέρα και να αφουγκράζομαι, για να καταλαβαίνω την ανάγκη του παιδιού μου όταν… Διαβάστε περισσότερα »
Παρά πολύ ωραίο κείμενο. Πολύ δύσκολο να καταφέρεις να γίνει κτήμα σου το ότι ζητούσες να σου δώσουν κάτι που δεν είχαν, να το δεχτείς κ να πας παρακάτω χωρίς άλλο θυμο. Εγώ δεν σκλήρυνα, ούτε κ έκλαιγα, αλλά ήμουν κ είμαι ακόμα αδιανόητα θυμωμένη, κ από όπου κ να το πιάσω (κ εχω κάνει απέραντη δουλειά) ο θυμός δεν φεύγει. Ξέρω ποσό ανώριμο είναι κ ποσό δεν με τιμάει, καθως κ φοβερά ενεργοβόρο αλλά πραγματικά είναι βουνό κ νιώθω πως έχω ανεβεί τρία σκαλιά.
Σε καταλαβαίνω απόλυτα Joan Twist.Ο θυμός δυστυχως σε καποιους ανθρώπους μένει για καιρό.
Αλλα οταν λες οτι δεν σε τιμάει που νιώθεις έτσι , ουσιαστικά ακυρωνεις η ίδια τα συναισθήματά σου και αυτό ειναι λάθος. Τα αυναισθήματά μας per se μας δεν μας καθιστούν ανώριμους ή ποταπούς σαν ανθρώπους.
Πρέπει να τα αποδεχόμαστε σαν ενα υγιές κομμάτι του εαυτού μας για να παμε παρακάτω.
Joan_Twist, ευχαριστώ! Να συνεχίσεις την προσπάθεια στη θεραπεία σου (αυτό φαντάζομαι εννοείς με την απέραντη δουλειά που λες), είναι μαραθώνιος και όχι σπρίντ, όπως έχει πει και η Λένα. Είναι πολύ δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο, δεν είναι θέμα καθόλου θέμα ανωριμότητας, ούτε δε σε τιμάει, τι πάει να πει αυτό. Να πάρεις όσο χρόνο χρειαστείς. Ξέρεις πόσο σημαντικά είναι τα τρία σκαλιά; Σκέψου να είσαι στο ισόγειο και να κατάφερες να ανέβηκες στον τρίτο! Μεγάλη υπόθεση. Ο θυμός χρειάζεται πάρα πολύ χρόνο και κόπο για να φύγει. Έχεις χρόνο φαντάζομαι, και όσο για κόπο… αξίζει τον κόπο όσο τίποτα άλλο.… Διαβάστε περισσότερα »
Τι ωραίο κείμενο leas…
Ήμουν κι εγώ ένα τέτοιο κοριτσάκι. Μεγαλώνοντας θυμόμουν πως όταν γυρνούσα από το σχολείο, στη δευτέρα δημοτικού, έκλαιγα με λυγμούς καθημερινά στο τραπεζί της κουζίνας, ενώ έκανα τα μαθήματά μου. Αργότερα, μεγάλη πια, είχα μια συζήτηση με τη μητέρα μου σχετικά με τους ψυχολόγους. Θέλοντας να μου τονίσει πόσο “άχρηστοι” είναι, μου είπε πως τότε με είχαν πάει στον ψυχολόγο του σχολείου και εκείνος είχε πει πως στο παιδάκι έλειπε η μαμά του. “Αυτό αποκλείεται, αφού τα απογεύματα είμαι συνέχεια στο σπίτι”, απάντησε εκείνη και δεν ασχολήθηκε περαιτέρω.
Είναι πολύ λυπηρή εικόνα, no_roots, ένα κοριτσάκι να κλαίει κάθε μέρα γιατί πονάει. Εσύ έκλαιγες, το κάθε παιδί το αντιμετωπίζει διαφορετικά. Εγώ σκλήρυνα, σκλήρυνα πάρα πολύ. Είναι από τα χειρότερα που μπορείς να κάνεις. Γι’ αυτό πιστεύω πως έχουμε επιλογές ακόμα και ως παιδιά, ασυνείδητες επιλογές αλλά επιλογές.
Ελπίζω, οι πληγές σου να γιατρεύτηκαν πια. Η εσωτερική αιμάτινη πληγή, αν το δουλέψεις, μετατρέπεται σε εσωτερική πηγή που αναβλύζει νερό συνέχεια, και δεν υπάρχει πιο αισιόδοξο στον κόσμο απ΄αυτό.
Το διάβασα πολλές φορές απ’την Παρασκευή,για να μείνει μέσα μου και να μ’ενοχλεί.Για να θυμάμαι,για να ξέρω.Για να νιώθω και να καταλαβαίνω εκείνα,που δε φαίνονται εύκολα.
“χωρίς να την αγγίξει, χωρίς καν να την κοιτάξει”
“δε θυμάται την αίσθηση των χεριών της, θυμάται μόνο το σχήμα τους”
“για λίγες μέρες, η ζωή της θα πάρει νόημα”
“το κοριτσάκι αισθάνεται αμαθλπωαμθανιενες”
Πόσο σπαρακτικό το κείμενό σου leas… πόσο άδικη η συναισθηματική βία προς έναν άνθρωπο που έχει μόνο αυτούς που τον έφεραν στον κόσμο για να τον προστατέψουν.
Και πόσο δύσκολο να καταλάβει τι του δημιούργησε αυτή η βία, και να την ξεπεράσει για να ζήσει.