Το μισό φεγγάρι τ’ Οκτώβρη στη βόρεια χώρα
παράταιρες μνήμες ξυπνά από ‘να νησί της Μεσογείου
που ‘χει χώμα που μυρίζει παρελθόν
κι ό,τι εγώ ήμουν, είμαι, θα ‘μαι με την πρώτη βροχή.
Ήχοι με μυρωδιές χορεύουν·
εκεί ο δυόσμος, οι λεμονανθοί, το γιασεμί,
εδώ το μοβ δέντρο κάθε άνοιξης,
το βούτυρ’ όταν χειμωνιάζει
κι η σο κο λά τα σα μουσική.
Τ’ αγέρι που παίζει με τα κύματα εκεί
μου ξεμαλλιάζει δέντρα εδώ
αλμυρό γαλάζιο,
βουνίσιο πράσινο
καθώς ο ασκός ανοίγει
όλα τα μπερδεύει στης μνήμης την παλέτα.