Το ποίημα της Παρασκευής

Αρε ντουνιά,

Θέλεις μπουνιά!

Κόβεις και ράβεις τα κλουβιά,

ονείρατα γεννάς,

μετά πας και τα σπας,

χαιρέκακα.

Τα μέτραγα,

τα άστρα στο ταβάνι,

και έφτιαχνα

γραμμές και οριγκάμι.

νανούριζες

με Μάνο κι Αμαντέους,

μα μου ‘λυσες

κορδέλες για μοιραίους

σατέν, γυαλιστερές,

στα μάτια είχα σφιχτές ,

και πανε.

Και είδα τι τραβάνε

οι ίριδες.

Με δίχως φαντασίες,

Ερίνυες,

Χάρυβδες και Μηδείες.

Δώσε πάλι το σκοτάδι.

Φτάνει.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News