Βρες μια λέξη κατάλληλη να ξεκινήσει αυτό το κείμενο, μια πιασάρικη δεν ξέρω, λαϊκή αλλά όχι τόσο ώστε να υποτιμηθεί, συναισθηματική αλλά όχι τόσο ώστε να παρεξηγηθεί..
Γύριζα μέρη που συζητήσαμε μαζί, που είπαμε θα τα περπατήσουμε παρέα. Και ήσουν εκεί. Έκλεινα τον αέρα στα ρουθούνια μου να φτάσει ως το στήθος μου και με δύναμη να στον στείλω όπου ήσουν, να μάθεις και εσύ που περιπλανιόσουν τις ώρες που δεν ξέρω τι… Διάβαζες; Έπινες; Έκανες έρωτα; Ετοίμαζες το μεσημεριανό σου;…Φυσούσα με δύναμη εκείνο το ” να με περιμένεις” που μέσα μου δημιούργησε μια πολιτεία ολόκληρη.. Να σου γλύψει τις αναμνήσεις, να μάθεις ότι υπάρχεις.
Σηκώνω τα μάτια και ο τοίχος έγραφε… “Μα να μάθετε, μου είπαν, να ξεχνάτε. Χάνεται ραγίζει ότι θυμάται”. Εκείνη την ώρα, σε ένα χωριό 30 κατοίκων. Ένα από τα εγκαταλελειμένα γελάει μαζί μου, παίζει με τις στιγμές. Μαθήματα δίνει ή τιμωρεί; Δεν κατάλαβα, προσπέρασε τόσο γρήγορα το αμάξι, τόσο όσο…
Αστεία τα θέματα σας κυρία μου, first world’s problems, που λέγαν οι γιαγιάδες μας..
Να σου τα κύματα, να σου τα τσίπουρα, σου τραβάνε τα μάγουλα σαν τις θειάδες που χαν χρόνια να σε συναντήσουν. Πόσο μεγάλωσες και πάλι τι να μας πεις κ εσύ. Όλο μικρός θα είσαι, δεν ακούω. Ξέρω εγώ…
Πες μου ότι ακούς, πες μου ότι την τρέλα μου την πιάνεις. Πες μου “ναι μωρέ, αλλά”. Δεν με νοιάζει το αλλά. Το ναι σου μου αρκεί.
Θα φωνάζω και θα τραγουδώ μόνη μου, θα κλαίω και θα γελάω στην αλμύρα που βγάζουν τα μάτια μου, θα παίρνω μια θάλασσα ολόκληρη από μέσα τους, καλοκαίρια αγαπημένα. Θα χαμογελάω, και εσύ θα με φιλάς μπροστά από εκείνο το ταξί λίγο πριν δεν με ξαναφιλήσεις ποτέ…
Πόσο ξεκάθαρη να κάνω την μη ανάγκη ανταπόκρισης, πόσο πιο ξεκάθαρα να δείξω την σημαντικότητα του λίγο, την δύναμη του και την ισχύ του μέσα μου. Η ανάγκη μας να μιλάμε, να δηλώνουμε στους σημαντικούς μας την σημαντικότητα τους, να τους δυναμώνουμε, να τους φροντίζει το μυαλό μας στην άγνοια των χαμόγελων τους που δημιουργούν οι όμορφες μας σκέψεις προς αυτούς…
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
