Ήταν απλώς μια μαύρη γυναίκα που καθόταν στο λεωφορείο, με γκρίζα μαλλιά πιασμένα πίσω μ’ ένα λαστιχάκι. Η έκφραση του προσώπου της ήταν αυστηρή, αλλά όχι για να προκαλέσει ένα αποτέλεσμα, απλώς επειδή έτσι την έκανε η σκληρότητα της ζωής. Ένα πρόσωπο χωρίς αυταπάτες.
Θα ήταν ίσως σε προχωρημένα σαράντα, μπορεί πενήντα. Την είδα κατευθείαν όταν ανεβήκαμε με τη μητέρα μου στο λεωφορείο, μαζί με τη μικρή ανιψιά μου. Εκτός από μας ήταν τελείως άδειο.
Μόλις αντίκρισα τη γυναίκα κατάλαβα ότι πηγαίναμε στην άσχημη πλευρά της ζωής. «Γιατί φέρατε εδώ το παιδί;» μας είπε, και το αίμα μου πάγωσε. Ξαφνικά δεν μπορούσα να φανταστώ τίποτα πιο τρομακτικό από όσα αντιπροσώπευε αυτή η γυναίκα. Ξύπνησα μέσα στην αγωνία, παγωμένη.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
