Το μαντήλι

Είναι μερικά δώρα φανταχτερά, διακοσμούν τους τοίχους, το σώμα μας και φαίνονται. Είναι και μερικά άλλα που τα βάζουμε σε μια τσέπη και μπορεί να είναι τόσο μικρά και ασήμαντα που τα ξεχνάμε εκεί.

Το μπουφάν το κόκκινο το φορούσα πριν από πολλά χρόνια και ξεθώριασε. Πριν από τρία καλοκαίρια το βρήκα θαμμένο σε μια ντουλάπα στο πατρικό μου. Έβαλα τα χέρια στης τσέπες και ήταν εκεί, ένα διπλωμένο καθαρό μαντήλι με τα αρχικά του. Ξύπνησαν οι αναμνήσεις θυμήθηκα το χωρισμό, τον πόνο, τα πισωγυρίσματα κυρίως όμως θυμήθηκα πόσο με αγάπησε. Δε μου κάνε καρδιά να το πετάξω. Το άφησα μέσα στην τσέπη. Ο χρόνος γιατρεύει και τόσο καιρό μετά το γλυκόπικρο έγινε γλυκό και μια όμορφη ανάμνηση.

Το μπουφάν το πήρα στις διακοπές μαζί μου. Αρχές Αυγούστου και το “φάντασμα” ξαναχτύπησε. Το επεισόδιο ήταν άσχημο και έπρεπε να πάμε στο νοσοκομείο. Η νευρολογική κλινική είναι σκληρή. Καθόμουν και περίμενα. Περίμενα.

Φορούσα μια μαύρη ολόσωμη φόρμα και το μπουφάν ήταν δεμένο στη μέση μου. Πήγα παραπέρα να πάρω τηλέφωνο και καθώς μιλούσα άκουσα λυγμούς. Γύρισα και την είδα. Μια γυναίκα με μαύρα μαλλιά να κλαίει με αναφιλητά. Δεν ξέρω τι με έσπρωξε αλλά βρέθηκα να της χαϊδεύω τα μαλλιά, εγώ μια άγνωστη. Έβγαλα το μαντήλι και της το έδωσα. Όταν ξαναπέρασα μισή ώρα μετά ήταν ακόμα εκεί κρατούσε το μαντήλι στο πρόσωπο της.

Κάποιες φορές σκέφτηκα  εάν το πέταξε η το κράτησε, αλλά δεν έχει σημασία. Αυτό το μικρό και ανέξοδο δώρο, χρόνια μετά έδωσε λίγη ανακούφιση σε έναν άνθρωπο που είχε ανάγκη. Και είμαι σίγουρη πως και εκείνος θα έκανε το ίδιο.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News