Καραντίνα Β΄, γύρω στις 10:00 μ.μ. καπνίζω στο μπαλκόνι του σπιτιού μου και ακούμε με τον σύζυγο διαδικτυακά μουσική. Ξαφνικά ένα ζευγάρι νεαρών παιδιών (γύρω στα 18) σταματάει σε υπερυψωμένο δρόμο ακριβώς δίπλα από το μπαλκόνι μας, και αρχίζει να διαφωνεί δυνατά. Καθότι η τελευταία φιλοδοξία που έχω στη ζωή μου είναι να γίνομαι ωτακουστής, έστω και ακούσια, ανεβάζω ελαφρώς την ένταση της μουσικής, σε σημείο που να μην ενοχλώ τους γείτονες φυσικά, όμως αντίστοιχα ανεβαίνουν οι τόνοι και οι ένταση των φωνών και από το ζεύγος. Μαλώνουν άσχημα, για την ακρίβεια ο νεαρός επιτίθεται λεκτικά στην κοπέλα κατηγορώντας την ότι “κάνει καραγκιοζιλίκια” και “τον κάνει ρεζίλι” και εκείνη αφ’ ενός απορεί για τον θυμό και την αντίδρασή του αφ’ ετέρου προσπαθεί να τον ηρεμήσει και να… δικαιολογηθεί. Κοιτιόμαστε ανήσυχοι με τον άντρα μου, γιατί ο τύπος κάνει απότομες κινήσεις για να την απομακρύνει, βρίζει και φωνάζει, ενώ η κοπέλα βρίσκεται κοντά στα σκαλιά που οδηγούν στον από κάτω δρόμο, όπου βρίσκεται η πολυκατοικία μας. Ανεβάζω λίγο ακόμα την ένταση του ήχου, συζητάμε για άσχετα θέματα λίγο πιο δυνατά με τον σύζυγο, ώστε να γίνει αντιληπτή η παρουσία μας αλλά… δεν. Με φρίκη συνειδητοποιούμε ότι η “ιερή αγανάκτηση” και η αντίστοιχη συμπεριφορά του νεαρού πυροδοτήθηκε από το γεγονός ότι η κοπέλα δεν του απάντησε στα 15(!) τηλεφωνήματα που της έκανε μέσα σε ένα μισάωρο(!), όσο δηλαδή εκείνη βρισκόταν με παρέα σε σπίτι κοινής τους φίλης, στο οποίο μάλιστα τόλμησε να πάει χωρίς προηγουμένως να τον έχει ενημερώσει! Κάτι με πιάνει και πνίγομαι, αρχίζω να τρέμω, ο καλός μου επίσης μου εκφράζει την ίδια ανησυχία, ότι δηλαδή ανά πάσα στιγμή η κατάσταση μπορεί να ξεφύγει, καθώς ο νεαρός της ουρλιάζει να φύγει και να μην τολμήσει να τον πλησιάσει-αγγίξει. Η κοπέλα περνά από την απελπισία στην απολογία και τούμπαλιν, εκείνος συνεχίζει να τη βρίζει και να την απωθεί σωματικά και αυτή προσπαθεί να τον πείσει να πάνε στο σπίτι της φίλης ώστε να μπορέσει ο… βαθύτατα θιγμένος νέος να ρωτήσει τους εκεί παραβρισκόμενους αν όντως ακούστηκαν οι κλήσεις του στο τηλέφωνο της κοπέλας και εκείνη επέλεξε να τον αγνοήσει!
Καθώς εκείνος είναι ανένδοτος και της λέει ότι μεταξύ τους είχαν τελειώσει γιατί αυτός “δεν τα ανέχεται κάτι τέτοια” και ότι” δεν είναι σαν τους προηγούμενους γκόμενούς της”, επαναλαμβάνοντάς της μάλιστα να φύγει, κάποια στιγμή εκείνη αποφασίζει να το πράξει. Η ανακούφισή μου κράτησε μόλις 2 δεύτερα, αφού εκείνος ακαριαία, με το που την βλέπει να γυρνά την πλάτη για να απομακρυνθεί άρχισε να ωρύεται φωνάζοντάς της: “Δηλαδή εσύ τώρα φεύγεις; Με δουλεύεις; Μετά από τα καραγκιοζιλίκια σου και τις μαλακίες που μου αραδιάζεις για να δικαιολογηθείς τολμάς και φεύγεις; Φοβάσαι μήπως σου πω να πάμε στο σπίτι που υποτίθεται ότι ήσουν και αποδειχτεί ότι μου αραδιάζεις μαλακίες;” Είχε μόλις τηλεφωνήσει σε φίλο τους που ήταν στην παρέα, ζήτησε συγγνώμη που φέρθηκε άσχημα αλλά “είχε τα νεύρα του” και του είπε επιδεικτικά να μην του ξοδέψει όλα τα … προφυλακτικά γιατί θα τα χρειαζόταν σύντομα.
Εγώ βράζω και κρυώνω ταυτόχρονα ειδικά καθώς η κοπέλα τότε μόνο αρχίζει να αντιδρά με θυμό και του ζητά τον λόγο για το συγκεκριμένο που είπε, δηλαδή για τα προφυλακτικά (γαμώ την “εκπαίδευσή μας” των θηλυκών αυτού του κόσμου)!
Σηκώνομαι, βάζω το λουρί στο σκυλί με σαφή πρόθεση να κατέβω κάτω και να πάω να στηθώ κοντά στην κοπέλα, φοβάμαι ότι ο μαλάκας θα της κάνει κακό και εκείνη δεν τον αντιλαμβάνεται ή υποτιμά μια τέτοια πιθανότητα, αφού ήδη έχω αρχίσει να μονολογώ αρκετά δυνατά ώστε να με ακούσουν “φύγε κορίτσι μου, δεν έχει κανένα δικαίωμα πάνω σου ο ο τύπος, είναι επικίνδυνος, μην επιτρέπεις σε κανέναν να σου φέρεται έτσι”. Ο άντρας μου, βάζει το μπουφάν του για να με συνοδεύσει και εκείνη τη στιγμή ο … θιγμένος φέρεπλπις αίφνης “πείθεται” να κάνει τη “χάρη” στην κοπέλα να πάνε στο φιλικό σπίτι για να της δώσει την ευκαιρία να … αποδείξει την αθωότητά της και απομακρύνονται, με εκείνον μπροστά να συνεχίζει να τη βρίζει και εκείνη να ακολουθεί.
Κοιταζόμαστε με τον άντρα μου παγωμένοι, με τρόμο ψελλίζουμε πόσο εύκολο είναι κάποιος παπάρας να θεωρήσει κεκτημένο του δικαίωμα να συμπεριφερθεί έτσι σε οποιαδήποτε γυναίκα, συμπεριλαμβανόμενης της σήμερα δεκαπεντάχρονης κόρης μας! Της έφηβης κόρης μας που τόσο σκληρά προσπαθεί να μας αποκαθηλώσει, που ξεσπά με το παραμικρό και θυμώνει μαζί μας για το οτιδήποτε, όπως σχεδόν κάθε εφηβάκι που σέβεται την εφηβεία του!
Καπνίζω 2 τσιγάρα ακόμα, ρωτώ τον άντρα μου πώς σκατά μας μεγαλώνουν έτσι τις γυναίκες, πώς ακρωτηριάζει η οικογένεια και η κοινωνία η ίδια τη σκέψη, την αυτονομία, τις ανάγκες, τα συναισθήματα, την αυτοεκτίμηση και την αυτοπεποίθησή μας! Πόσες φορές άραγε οι ίδιοι οι γονείς αναπαράγουμε άθελά μας συμπεριφορές τις οποίες απαξιώνουμε και μας τρομάζουν, πόσο πολύ άραγε γινόμαστε άθελά μας συνεργοί σε αυτό το έγκλημα; Με αγκαλιάζει και αισθάνομαι ότι ίσως λίγο ντρέπεται, γιατί ξέρει πως και οι άντρες εκπαιδεύονται ώστε να συμπληρώνουν το διεστραμμένο αυτό παζλ και πως ούτε και εκείνος είναι απόλυτα υπεράνω όλων αυτών, ως αρσενικός που ξέρει ότι έχει ακόμα στερεότυπα να εξουδετερώσει.
Έχω ανάγκη να δω το πρόσωπο της κόρης μας, χτυπάω την πόρτα του υπνοδωματίου της και ακούω το σύνηθες απότομο “τι θες;”. “Τίποτα, μάτια μου, μια καληνύχτα ήθελα να σου πω” της απαντώ. “Καλά, την είπες, βγες τώρα και κλείσε την πόρτα”, μου λέει εκείνη. Με ένα σφίξιμο στο στήθος οπισθοχωρώ, μόνο που αυτή τη φορά δεν… παρεξηγήθηκα με την “αναιτιολόγητη” απώθησή μου από εκείνην. Ευχήθηκα μόνο να έχει στη ζωή της κατά το δυνατόν το μυαλό, τη δύναμη και τον τσαμπουκά να απωθεί αυτούς που την υποτιμούν, την προσβάλλουν χωρίς λόγο, την απειλούν, την εκβιάζουν. Εύχομαι να της έχουμε δώσει να αισθανθεί και να καταλάβει πως εμείς, οι γονείς της, με τα σωστά και τα λάθη μας, που κάποιες φορές δεν της είμαστε και τόσο συμπαθείς, σε κάθε περίπτωση είμαστε εδώ, ο, τι και αν της συμβεί. Και να έχει το κριτήριο ώστε να επιλέγει γύρω της ανθρώπους που την αγαπούν, την εκτιμούν και τη σέβονται και πως, αν κάποτε βάλει στη ζωή της λάθος ανθρώπους (μια και αργά ή γρήγορα και αυτό ίσως να συμβεί), να βγει καθαρή και δυνατότερη από τη συνάντησή της μαζί τους.
Διαπιστώνω τελικά ότι ερώτηση δεν έχω και μεταφέρω το κείμενο στο forum, έχω όμως μέσα μου ερωτηματικά και θυμό και αγωνία μεγάλη για τα κορίτσια και της γυναίκες ανά τον κόσμο. Και ευθύνη, όπως όλες και όλοι μας, να λέμε και κάνουμε κάτι, έστω και κάτι μικρό καθημερινά, ώστε η στρεβλή εικόνα μιας εξίσου διεστραμμένης επίφασης “κανονικότητας” κάποτε να αλλάξει.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Εμένα μου αρέσει πολύ η οικογένειά σου. Και ο άντρας σου που ετοιμάστηκε να κατέβει μαζί σου και το θυμωμένο εφηβάκι και έχετε και σκυλί!
(Σόρυ, δεν άντεξα, έπρεπε να εστιάσω στο καλό κομμάτι, μου είναι ανυπόφορα τέτοια σκηνικά, τρώω μεγάλη φρίκη).
Σ’ ευχαριστώ πολύ, μετρά πολύ η γλυκιά κουβέντα από ανθρώπους που μου έχουν δώσει λόγους για να τους εκτιμώ!
Nα, τέτοια μου γράφετε και ντρέπομαι! Υγίαινε, Ασκαρδαμυκτί, και εσύ και όοοοολη η οικογένεια!
Με αγάπη ανταποδίδω!
Νομιζω οτι ολοι μια φορα στη ζωη μας εχουμε μπλεξει με τετοιο τυπου ανθρωπου. Προσωπικα ημουν στα 20 μου με καποιον και οντως στην αρχη της σχεσης δεν το καταλαβαινα. Ζηλευε παθολογικα τα παντα,ηθελε να ξερει που ειμαι, φωναζε, χτυπουσε πραγματα..Εχασα την υπομονη μου μετα απο ενα χρονο, του εξήγησα ευγενικα οτι δεν δεχομαι τετοιες συμπεριφορες και φωνες και απλα εφυγα οταν τελικα μετα απο ωρες ξεκλειδωσε την πορτα του σπιτιου!
Η ιστορια εχει χαπι εντ μιας και τον συναντησα μετα απο περιπου 9 χρονια και μου ειπε “Συγνωμη για τοτε..Πως με αντεξες?”. Πηγε σε ψυχολογο.
Δυστυχώς θα συμφωνήσω μαζί σου, σχεδόν όλες οι γυναίκες που γνωρίζω είχαν τουλάχιστον μια τέτοια εμπειρία σχέσης (χωρίς να εξαιρώ τον εαυτό μου), περισσότερο ή λιγότερο τραβηγμένη. Πάντως το δικό σου update είναι, αν μη τι άλλο, ελπιδοφόρο, αφού εκείνος κατάλαβε πως είχε πρόβλημα και αναζήτησε επαγγελματική βοήθεια!
αλήθεια πολύ εντυπωσιακό που το έψαξε και που απολογήθηκε!
Αποδέιχτηκες μια πολύ έξυπνη, δυνατή και με ισχυρό ένστικτο επιβίωσης γυναίκα!
Μέχρι να διαβάσω όσα γράψατε, η καρδιά μου χτύπαγε σαν τρελή. Αγχώθηκα τρομερά για την κοπέλα, πραγματικά δεν ξέρω τι να πω. Αυτή η συμπεριφορά του αγοριού είναι επιεικώς απαράδεκτη και κακοποιητική. Πάντως, μπράβο και σε εσάς και στον άντρα σας, για την αντιμετώπισή σας στο θέμα.
Κι εγω εκνευρίστηκα με το μαλάκα από τη μια και από την άλλη χάρηκα που αντέδρασαν γιατί θα μπορούσε ο τύπος να την είχε χτυπήσει την κοπέλα. Ο,τι και να πούμε γι’αυτον είναι λίγο
Το θέμα είναι ότι το κορίτσι έφυγε μαζί του και όχι μακριά του. Μακάρι να μπορέσει εγκαίρως να απαγκιστρωθεί από ένα πολύ επικίνδυνο άτομο και να μάθει με τον πιο ανώδυνο δυνατό τρόπο να αναγνωρίζει και να αποφεύγει αυτούς τους ανθρώπους…
δεν καταλαβαίνουμε τι γίνεται και δίνουμε ευκαιρίες…
Δάκρυσα.
Για όλα αυτά που λες.
Για όλα αυτά που είναι ακόμα μακριά.
Για τις γυναίκες αυτού του κόσμου που θα υποστούν όσα η κοπέλα,
αντί να φύγουν από το ΠΡΩΤΟ ύψωμα φωνής.
Είναι σα να ακούω τα λόγια του πρώην μου σε κάθε μας καβγά. Μάλιστα μια φορά που εμείς μαλώναμε στο δρόμο πέρασε ένα ζευγάρι η κοπελα έκλαιγε με αναφιλητα και ο φιλος της φωναζε δε ντρέπεσαι που σου έδωσε ο άλλος τριαντάφυλλο και εσυ το πήρες.(ξημερωνε Κυριακή).
Και αρχίζει ο δικός μου “άκουσες ακουσες”; σα να λεει ολες ίδιες είστε κοιτα το παλικάρι τι έπαθε.
Έχω ζήσει τόσες πολλές σκηνές κι εύχομαι πολλές φορές να είχα κάποιον στη ζωή μου να με μάθει πως δεν ΥΠΆΡΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΛΟΓΟΣ ΝΑ ΤΙΣ ΑΝΕΧΟΜΑΙ.
Το ότι σήμερα είναι πρώην είναι δικό σας, μεγάλο επίτευγμα, ακόμα και αν σας άφησε αυτός!
Εγώ θα ήθελα να εστιάσω στην δική σας υπέροχη αντιμετώπιση. Έστω και από μακριά σας ευχαριστώ. Μακάρι αν μου τύχει κάτι τέτοιο να υπάρχουν κάποιοι σαν και εσάς.
Αχ, να μην σας τύχει ποτέ εύχομαι και, αν σας τύχει, να φύγετε με τα πρώτα δείγματα ανισορροπίας!
Δεν είναι έτσι συνεχώς, μην ανησυχείς! Ούτε βέβαια υπάρχει “πατρόν” για το πως θα είναι ένα παιδί στην εφηβεία (και πώς θα το χειριστούμε εμείς, οι γονείς, που κάθε άλλο παρά τέλειοι είμαστε)! Απλά, πώς να στο πω, καθώς τα παιδιά μας “ξαναγιεννιούνται” κατά κάποιον τρόπο σε άλλο πλαίσιο, ρόλους, συναισθήματα και συνθήκες, έχουν μεγάλη ανάγκη να αισθανθούν αυθύπαρκτα και να αποκαθηλώσουν τους γονείς και να “επαναπροσδιορίσουν” τον λόγο και τον ρόλο τους στην οικογένεια. Όσο για εμένα, καθόλου εύκολο δεν μου είναι να αποδεχτώ και να διαχειριστώ όλα τα παραπάνω, υπάρχουν φορές που πληγώνομαι, που θυμώνω, που τσακώνομαι ή… Διαβάστε περισσότερα »
Αχ…. αυτό που όλοι αυτοί δεν είναι σαν τους άλλους…! Που σε βάζει σε ένα τρυπάκι να λες μήπως τα νόμιζα λάθος μήπως δεν είμαι «σωστή γυναικα» τελικά;; Αχ….
😭
Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι με το μαλάκα! Είναι ζηλιάρης, κομπλεξικός και κτητικός. Πραγματικά πιστεύω οτι αν δεν είχατε κατέβει, θα την χτυπούσε. Τόσο ελεεινός😤
Χειριστικός ψυχασθενής λέγεται! Ζηλιάρης, κτητικός, κομπλεξικός είναι αθωωτικά γι’ αυτόν και ενίοτε χρησιμοποιούνται ακόμη και από γυναίκες για να τον ανεβάσουν!
Πόσο κομπλεξικός και κτητικός λες και η κοπέλα είναι ιδιοκτησία του. Αν συμπεριφέρεται έτσι σε δημόσιο χώρο, δεν θα ήθελα να σκεφτώ τι κάνει στα ιδιωτικά. Συμβουλή για τις μικρότερες: αν ο σύντροφος σας έχει εμμονή με το τι κάνετε, που είσαστε, τι φοράτε, και γενικά θέλει να ξέρει και να ελέγχει τα πάντα στη ζωή σας, έχει ψυχική ασθένεια και είναι επικίνδυνος. Μην χάφτετε τα γλυκόλογα και το θέατρο. «Είναι γλυκούλης, αλλά ….», αν ήταν γλυκούλης δεν θα τα έκανε αυτά. Οι τάσεις ελέγχου δεν πρέπει να συγχέονται με «αγάπη». Αυτοί οι τύποι είναι ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ.
Πόσο συμφωνώ!