Ονομάζομαι Μαρία και είμαι 19 χρονών. Τα τελευταία χρόνια αντιμετωπίζω πρόβλημα με τους γονείς μου. Έχω αλλά δύο αδέρφια, εγώ είμαι η μεσαία. Ο μεγάλος ήταν πάντα το παιδί πρότυπο και ο καλύτερος σε όλα. Ο μικρός ήταν πάντα ο μικρός που δεν κάνει να χαλάμε χατήρι. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, οι γονείς μου ποτέ δεν πίστευαν σε μένα. Πάντα με συγκριναν ή με τον μεγάλο αδερφό ή με την κολλητή μου που τα πήγαινε και καλύτερα στο σχολείο. Το πρόβλημα δεν σταματούσε εκεί, δεν με στηριζαν στο να ακολουθήσω πράγματα που με γέμιζαν όπως ο αθλητισμός. Αντίθετα τα αδέρφια μου προσπαθούσαν καθημερινά να τα προωθήσουν,να ανέβουν ψηλά. Δεν είχα λάβει σοβαρά όλη αυτή την αντιμετώπιση, απλά σαν παιδάκι ένιωθα αδικημένη,ισως όχι τόσο αγαπητή μέσα στην οικογένεια. Από τα 14 και μετά άρχισα να αντιδρώ σε τέτοιου είδους αντιμετώπιση με αποτέλεσμα η κατάσταση στο σπίτι να ξεφεύγει. Τσακωμοι, φωνές πάντα είχα το άδικο και ήμουν κατώτερης αντίληψης μιας και ο πατέρας μου ακολουθώντας πρότυπο πατριαρχικης οικογένειας, σαν κορίτσι με θεωρούσε κατώτερη από τα αδέρφια μου. Έκανα υπομονή χρόνια,δεν με έπαιρνε να το χειριστώ διαφορετικά. Πέρυσι έφτασε η χρονιά που και εγώ θα έδινα πανελλήνιες. Αποφάσισα να το κάνω για να αποδείξω σε όλους ότι αξίζω κάτι. Έχω να πω ότι ο χρόνος αυτός δεν ήταν ο δυσκολοτερος της ζωής μου λόγο διαβάσματος, αλλά λόγο της κατάστασης που επικρατούσε. Οι γονείς μου δεν με κατανοουσαν, μου φώναζαν, έκαναν φασαρία, φρόντιζαν μόνιμα να με ρίχνουν ψυχολογικά και να μου υπενθυμίζουν πόσο ανίκανη είμαι στο να πετύχω. Απλά ήταν η χρονιά που κατάλαβα ότι αυτό δεν είναι αγάπη. Δεν γίνεται να το αντέξει ανθρωπος. Πέρασα. Πέρασα με μεγάλη επιτυχία σε ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια της χώρας. Και μου είπαν “μπράβο”… Αυτό μου είπαν, για έναν αγώνα τόσο δύσκολο και ακατάπαυστο. Πήρα ένα μπράβο. Φανταζόμουν ότι μετά από αυτό θα θεωρήσουν και μένα άξια. Φέτος η κατάσταση έχει φτάσει στο αμήν. Μαλώνουμε από την ώρα που θα ξυπνήσω μέχρι το βράδυ. Εξακολουθούν να με θεωρούν ανίκανη. Είμαι στο δωμάτιο μου με τις ώρες για να μην ακούω τις φωνές τους και πάλι μπαίνουν και μου κάνουν το κεφάλι καζάνι με όλες τις ευθύνες που μου ρίχνουν. Δεν ξέρω τι να κάνω, νομίζω περνάω φάση κατάθλιψης, δεν ξέρω πως να το χειριστώ, δεν ξέρω τι άλλο να κάνω, έχω φτάσει στο αμήν. Ποτέ δεν έκλαιγα, και ποτέ δεν θα κλάψω για αυτούς, ξέρω όμως ότι ψυχικά αυτό δεν με σηκώνει πλέον….-Μαρια19
Συγχαρητήρια που τα κατάφερες, μέσα σε τόσο δυσμενείς συνθήκες.
Βρες κάποια δουλειά, που να σου επιτρέψει να φύγεις από το σπίτι των γονιών σου. Αν συγκατοικήσεις με ένα ή παραπάνω άτομα, είναι εφικτό. Και ας ζεις φτωχικά. Και ας πάνε πίσω οι σπουδές σου. Μπορείς να το καταφέρεις, και μην σταματήσεις ποτέ να πιστεύεις ότι μπορείς να τα καταφέρεις. Το περιβάλλον που ζεις είναι τοξικό και όσες φορές και αν σου πουν μην δίνεις σημασία, δεν γίνεται να μην δίνεις σημασία στα άτομα που αναμένεις να πάρεις αγάπη και φροντίδα, αλλά αντ’ αυτού σου προσφέρουν απαξίωση και δυσκολίες. Δεν είναι μια επιστημονική απάντηση, δεν είναι μία απάντηση ψυχολόγου. Είναι η μόνη απάντηση που γνωρίζω, δυστυχώς.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Οι γονείς σου είναι απαράδεκτοι και ανίκανοι. Είσαι πραγματικά γενναία και δυνατή και απίστευτα ικανή που κατάφερες μέσα σε αυτήν την κατάσταση να συγκεντρωθείς και να καταβάλεις την τεράστια προσπάθεια που χρειάζεται για τις εξετάσεις στο πανεπιστήμιο. Και ξέρεις αν κλάψεις, καμιά φορά μπορεί να είναι επειδή ήσουν άτυχη, επειδή αξίζεις να σε αγαπούν και να σε φροντίζουν και αυτοί που έτυχε να είναι γονείς σου είναι ακατάλληλοι να είναι γονείς.
Μαρία19 μπράβο, συγχαρητήρια, εύγε Λεβεντιά Καμαρωτή!!! Διάβασα 2 φορές το κείμενό σου και αναρωτιέμαι αν έχεις καταλάβει εσύ η ίδια το μέγεθος της επιτυχίας σου, τον άθλο σου… ειλικρινά σε θαυμάζω..!!!! Δες τι κατάφερες ΜΟΝΗ ΣΟΥ και σε τόσο μα τόσο τοξικό περιβάλλον!!!!!! Δεν υπάρχει τίποτα λοιπόν που να μην μπορείς να καταφέρεις, αρκεί να το θελήσεις, δεν είσαι απλά ικανή, είσαι εξαιρετικά ικανή!!!! Καιρός λοιπόν να βάλεις μπρος τις δυνάμεις σου, όχι πια για να αποδείξεις κάτι στους αληθινά ανίκανους της υπόθεσης (τους γονείς σου), αλλά πάρτη σου. Ήρθε η ώρα να ανοίξεις τα φτερά σου, να βάλεις πλώρη… Διαβάστε περισσότερα »
Πριν από λίγους μήνες ο πατέρας μου μου είπε “Και τι δεν θα είχες καταφέρει στη ζωή σου αν είχες προσπαθήσει λίγο”. Έγινα έξαλλη. Και είμαι περήφανη που έγινα έξαλλη, γιατί αυτό σημαίνει ότι έχω συνειδητοποιήσει πλέον ότι έχω καταφέρει πολλά στη ζωή μου και ότι έχω προσπαθήσει πολύ για αυτά. Σου εύχομαι λοιπόν να μην χρειαστεί να φτάσεις κι εσύ στα σαράντα για να καταλάβεις την αξία σου, την οποία ποτέ δεν θα παραδεχτούν οι γονείς σου. Ενημερωτικά, το “λίγο” που έχω καταφέρει στη ζωή μου είναι να δουλεύω σε ένα πολύ απαιτητικό επάγγελμα που αγαπώ πολύ σχεδόν από… Διαβάστε περισσότερα »
Κορίτσι μου γλυκό οι γονείς σου είναι κακοποιητικοί και εσύ πάρα πολύ ικανή και δυνατή. Συγχαρητήρια για τον αγώνα που έδωσες και πέτυχες. Σου εύχομαι να βρεις στην πορεία της ζωής σου ένα υποστηρικτικό περιβάλλον, φίλες/φίλους, σύντροφο, ανθρώπους που θα σου προσφέρουν την αγάπη, το σεβασμό και την κατανόηση που δεν σου έδωσαν οι γονείς σου. Και τα αδέρφια σου μπορεί να σε καταλάβουν και να σε στηρίξουν μεγαλώνοντας, μην παραιτείσαι από αυτή τη σχέση. Θα σε βοηθούσε να μιλήσεις με κάποιο ψυχολόγο, ψάξε για δωρεάν δομές στο δήμο σου. Η απόρριψη από τους γονείς δεν καταπίνεται εύκολα. Και φυσικά… Διαβάστε περισσότερα »
Φίλη μου. Μακάρι να μπορούσα να σε κάνω μια αγκαλιά. Είσαι πολύ πιο άξια και από τα χαϊδεμένα τα αδέρφια σου (που για να μην αναφέρεις κάτι, υποθέτω ότι δε σε υποστηρίζουν ιδιαίτερα) και από τους γονείς σου που δεν σε στήριξαν ποτέ. Δεν έχεις εσύ το πρόβλημα, το έχουν όλοι οι άλλοι. Ποιος ξέρει τι είδους κόμπλεξ καλύπτουν με το να σε μειώνουν. Άκουσε με προσεκτικά. Σήκω φύγε από εκεί μέσα, πήγαινε μείνε αλλού, με συγκάτοικο για πιο φθηνά. Φύγε να ανοίξεις τα φτερά σου μακριά από όλους αυτούς. Δεν τους έχεις ανάγκη. Είναι καιρός να αντιμετωπίσουν την επιλογή… Διαβάστε περισσότερα »
Καταπληκτικη απάντηση!
Ναι τους θεωρήσεις αυτούς ανίκανους.
Ειναι ακόμα πολύ νωρίς για να αποδειχθεί αν είσαι ανικανη η οχι και σχεδόνα κανένας δεν είναι ανίκανος, οι περισσότεροι κάνουν κατι με τη ζωή τους λίγο πολυ.
Εχω την υποψία οτι όλο αυτό ειναι ενας φόβος της απομάκρυνσης, δλδ οπως το βλέπω εγω προβάλλουν καποια πράγματα επάνω σου – μια υποτιθέμενη ανικανότητα που δεν εχει βαση αφου απέδειξες οτι μπορείς και να στρωθείς και να διαβάσεις και να περάσεις. Δεν ξερω γιατί, υποθετω για να μείνεις στο χωριο / στην οικογένεια/ στην περιουσία ως δικλείδα ασφαλείας για το μελλον (κορη = γηροκομω αργότερα)
Κορίτσι καλό και άξιο, αυτό που συμβαίνει δεν έχει σχέση με εσένα, αν και είναι αστείο να σου πω να μην το παίρνεις προσωπικά. Έχει να κάνει με την σχέση των γονιών σου μεταξύ τους. Έχουν αποφασίσει πως μπορούν να ζουν μόνο αν έχουν ένα παιδί προβληματικό το οποίο θα εκβιάζουν συναισθηματικά. Και ναι υπάρχει σεξισμός αφού αυτό το παιδί μάλλον πρεπει να είσαι εσύ. Κοίτα, όσο πιο απλά θα στο πω: πρόβλημά τους. Μην τους κάνεις την χάρη να έχουν την άθλια σχέση μεταξυ τους και σχέση με την κόρη τους (και τα άλλα παιδιά τους) που επέλεξαν. Κάνε… Διαβάστε περισσότερα »
Ελπίζω να έχεις φύγει από εκεί μέσα, το να μην υπάρχει αναγνώριση στις προσπάθειές σου, από την οικογένεια που θα έπρεπε να είναι οι πρώτοι που πιστεύουν σε σένα και να σε υποστηρίζουν, είναι ένα από τα χειρότερα συναισθήματα, δεν το έχω νιώσει αλλά είναι σίγουρα έτσι. Εγώ έτυχε να μεγαλώσω χωρίς αδέρφια οπότε δεν ετίθετο / τίθεται θέμα σύγκρισης. Δεν καταλαβαίνουν πόσο τοξικό είναι αυτό, καθώς και τις συνέπειες αυτού, καθώς μπορεί να οδηγήσει σε ανεπανόρθωτη ρήξη με τους αδερφούς σου, αν δεν έχει ήδη συμβεί. Είναι κρίμα να καταστρέφονται σχέσεις παιδιών λόγω συγγενών και δη γονιών. Κρίμα. Πιστεύω… Διαβάστε περισσότερα »