Τι μπορώ να κάνω για να σταματήσω να ψάχνω εκδίκηση;

Είμαι παντρεμένη και έχω ένα παιδί. Η σχέση μας είχε εξ αρχής πολλά προβήματα με έντονη άσκηση ψυχολογικής βίας από την πλευρά του, κυρίως μέσω απειλών για χωρισμό και εγκατάλειψη.Οι αφορμές ήταν ασήμαντες όπως γιατί σηκώνεις το τηλέφωνο ενώ τρώμε μαζί. Ίσως λόγω του ενοχικού μου χαρακτήρα, στην αρχή πίστευα τα επιχειρήματα του και θεωρούσα πως ευθύνομαι εγώ για αυτή την συμπεριφορά, μέχρι που κατάλαβα μετά από εννιά χρόνια με χωρισμούς, κλάματα, καυγάδες και επανασυνδέσεις πως οι απειλές είναι απόλυτα μη αποδεκτές, οπότε και άρχισα να θέτω τα όρια μου τα οποία έγιναν γρήγορα σεβαστά, κυρίως μετά την γέννηση του παιδιού. Το πρόβλημα είναι πως έχω συσσωρεύσει τόσο θυμό μέσα μου που πλέον δεν αφήνω τίποτα να πέσει κάτω. Φέρομαι όπως μου φερόταν αυτός κάποτε, γιατί νιώθω ότι έχοντας καταπιεί τόσα πολλά όλα αυτά τα χρόνια έχω χάσει την αυτοεκτίμηση μου και προσπαθώ να την ξαναβρώ φέρνοντας τον στην θέση που με έφερνε εκείνος τότε. Είναι λες και το θύμα έγινε θύτης για να πάρει το αίμα του πίσω. Η ίσως πιστεύω πως έτσι τον εμποδίζω να ξανα αρχίσει τα ίδια. Του έχω εξηγήσει πώς νιώθω και μου λέει πως δεν μπορεί να κάνει κάτι για το παρελθόν. Τον έχω ρωτήσει γιατί το έκανε και μου έχει απαντήσει πως δεν ξέρει. Εγώ πιστεύω πως το έκανε για να έχει τον έλεγχο. Τι μπορώ να κάνω για να σταματήσω να ψάχνω υποσυνείδητα συνεχώς για εκδίκηση? Και τελικά είναι αυτό το πρόβλημα ή φταίει κάτι άλλο που δεν το βλέπω? Σίγουρα δεν βοηθάει το γεγονός πως οι καρδιακοί μου φίλοι είναι μακριά και πως λόγω burn out (έτσι το ονόμασα εγώ τουλάχιστον) έχω πλέον συμβιβαστεί με μια δουλειά που δεν συμβαδίζει με τις φιλοδοξίες που είχα κάποτε, γεγονός που με κάνει να νιώθω έντονες ενοχές, αλλά τουλάχιστον μου δημιουργεί ένα άγχος που μπορώ να ελέγχω. Να σημειώσω πως είναι ένας ανοιχτόμυαλος άνθρωπος για τα δικά μου δεδομένα, που συμμετέχει ισότιμα στο νοικοκυριό και το μεγάλωμα του παιδιού, με ιδέες που ταιριάζουν πολύ με τις δικιές μου και γενικά με ένα καλό καθημερινό κλίμα αν εξαιρέσει κανείς τα ξεσπάσματα, συχνά δυστυχώς, που πλέον προέρχονται κυρίως από εμένα και σπάνια από εκείνον.

Πολύ σωστά επισημαίνεις πως η συμπεριφορά του συντρόφου σου συνέβαινε για να έχει τον έλεγχο. Για τους ίδιους λόγους συμβαίνει και από εσένα τώρα. Πιθανό να νομίζεις ότι με αυτή τη συμπεριφορά καταφέρνεις να τον εμποδίσεις να επιστρέψει στον τρόπο που φερόταν παλαιότερα. Πιθανό να ισχύει κιόλας, αλλά αυτό δεν μπορείς να το γνωρίζεις, αν δεν επιτρέψετε στη σχέση σας να εξελιχθεί με σεβασμό, χωρίς να προσπαθεί ο ένας να καπελώσει τον άλλον. Πιθανό όμως, και μόνο εσύ μπορείς να το απαντήσεις αυτό, να συνέβαινε από εσένα στην αρχή, αν δεν είχε συμβεί από αυτόν.

Είναι πολύ συγκεκριμένη και συνειδητή η προσπάθεια που πρέπει να κάνεις ώστε να σταματήσεις αυτή σου τη συμπεριφορά. Εξαιτίας ωστόσο του παρελθόντος, και της ιδιαίτερης δυναμικής και ισορροπίας που έχει η σχέση σας, θα πρέπει να πάτε σε κάποιον ψυχολόγο που να κάνει ψυχοθεραπεία σε ζεύγη, ώστε η προσπάθεια για μια καλύτερη επικοινωνία και εγκαθίδρυση σεβασμού στη σχέση να μην γίνεται μονομερώς (από εσένα εν προκειμένω, γιατί κανείς δεν σου εγγυάται ότι αν εσύ “μαλακώσεις”, δεν θα επιστρέψει ο σύζυγος σου στην παλιά του συμπεριφορά). Τα άλλα ζητήματα που μπορεί να σε απασχολούν προσωπικά (εργασία, φίλοι), είναι σαφώς υπό διερεύνηση, αλλά από μόνα τους ούτε αρκούν ούτε αποτελούν δικαιολογία για τον τρόπο που φέρεσαι τώρα στον σύντροφο σου.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News