Τι διάβασαν και είδαν οι αναγνώστες μας την εβδομάδα που πέρασε

Από Tokyo

Αυτό λοιπόν είναι για μήνυση! Λύπη και σιχαμάρα

Από Curious

Καταρχάς, είδα το φινάλε του Sense8. Πολύ ωραία sci-fi σειρά, ωραίο concept, τέλειο μοντάζ (αν και λίγο το παρακάνει με το slow motion, ειδικά το φινάλε), εκπροσώπηση πολλών πολύ διαφορετικών ανθρώπων. Άνθρωποι διαφόρων εθνικοτήτων, σεξουαλικών προσανατολισμών, φύλων, με διαφορετικές κουλτούρες, οικονομικές καταστάσεις, επαγγέλματα, ταλέντα κλπ συνδέονται ξαφνικά και μπορεί ο καθένας να βιώσει την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο άλλος. Μεταξύ τους, δεν τίθεται θέμα μη αποδοχής της διαφορετικότητας. Πολύ με χαροποίησε όμως και η συμπεριφορά κάποιων κοντινών τους ανθρώπων στο πραγματικό περιβάλλον του καθενός. Όχι απλή ανεκτικότητα, αλλά αλληλουποστήριξη, συνεργασία, αγάπη. Πολύ θετική και η εκπροσώπηση διαφορετικών ειδών σχέσεων, φιλικών κι ερωτικών.

Τώρα βλέπω το You, Me, Her. Ένα παντρεμένο ζευγάρι και μια γυναίκα προσπαθούν να ξεκινήσουν μια σχέση, ενώ όλοι γύρω τους τους κοιτούν περίεργα, επιμένοντας να σταματήσουν αυτές τις τρέλες και να σώσουν το γάμο τους. Καθώς δεν έχω δει όλα τα επεισόδια, δε γνωρίζω πώς εξελίσσεται η υπόθεση και πού καταλήγει. Μέχρι στιγμής όμως, παρακολουθώ με πολύ ενδιαφέρον την μάλλον ρεαλιστική απόδοση της αντίδρασης της κοινωνίας σε κάτι τέτοιο, αλλά και τους σωστούς και λάθος χειρισμούς που κάνει κάθε μέλος της τριάδας. Οι χαρακτήρες εξελίσσονται και διεκδικούν, ενώ η πλοκή δείχνει ότι κακώς θεωρούμε κάποια πράγματα στη ζωή δεδομένα. Το ίδιο το ρομάντζο εξελίσσεται πιο γρήγορα από ότι θα περίμενα, σε σημείο να σφίγγεται το στομάχι μου κάποιες φορές. Είναι όμως μια φρέσκια κι ενδιαφέρουσα σειρά.

Από Pengu no2

Αγοράζοντας ένα βραχιολάκι από ανακυκλωμένο πλαστικό ενισχύουμε τη δράση της οργάνωσης 40ocean που καθαρίζουν τη θάλασσα προσπαθώντας να μας εξασφαλίσουν ένα καλύτερο αύριο!

Από Papia

Είδα αυτό το βίντεο όπου μια γυναίκα μιλάει για το πώς είναι λάθος να αντλούμε έμπνευση απο άτομα με αναπηρία.  Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ γιατί κι εγώ (δυστυχώς) το έχω κάνει, ουσιαστικά περιγράφει πόσο προσβλητικό είναι να συγκρίνουμε τη ζωή μας με τη ζωή ενός ατόμου με αναπηρία και να χαιρόμαστε  που δεν είναι ‘έτσι’ και η δική μας, επομένως δεν έχουμε δικαιολογία να μην καταφέρουμε κάτι.

Από Aphelia

Διάβασα χτες αυτό το άρθρο στην Guardian για τον σεξισμό και το φαινόμενο σεξουαλικής παρενόχλησης στον επιστημονικό ακαδημαϊκό χώρο και πως μπορεί να επηρεάζει την έξοδο των γυναικών από τα πεδία. Ενώ τα πανεπιστήμια και εργαστήρια διατείνονται ότι δεν ανέχονται τέτοια φαινόμενα, στην ουσία δεν υπάρχουν μηχανισμοί καταπολέμησης και οι χαμένοι της υπόθεσης είναι τα θύματα

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News