Στην ηλικία των 78 ετών, ο Άντριου Κάπλαν είναι από τους πρώτους ανθρώπους που δέχτηκαν να δοκιμάσουν την νέα τεχνολογία ”ψηφιοποίησης” της συνείδησής του. Μέσα από τη συμμετοχή του σε ένα νέο πείραμα, οι αναμνήσεις, ιδέες, δημιουργίες και ιστορίες του Άντριου θα “μεταφερθούν” σε ένα έξυπνο άβαταρ, το οποίο θα μπορεί να απαντάει όπως ο Άντριου, για πάντα.
Σύμφωνα με τον ίδιο, κίνητρό του είναι η ιδέα πως, με αυτό τον τρόπο, οι δικοί του άνθρωποι δεν θα τον χάσουν ποτέ.
”Έχω χάσει τους γονείς μου εδώ και δεκαετίες, και ακόμα σκέφτομαι πως κάποιες φορές θα ήθελα τη συμβουλή ή την παρηγοριά τους. Δεν νομίζω πως αυτό θα φύγει ποτέ. Έχω έναν γιο στα 30 και ελπίζω πως η κίνησή μου θα φανεί χρήσιμη σε αυτόν και στα παιδιά του κάποια μέρα.”
Εκτός από τον Άντριου, υπάρχουν ήδη 44.000 άτομα που έχουν δηλώσει ενδιαφέρον να συμμετάσχουν στο πείραμα. Και αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο. Μερικά χρόνια πριν, ο James Vlachos δημιούργησε το Dadbot: ένα είδους ρομπότ που του επιτρέπει να ανταλλάσσει γραπτά και ηχητικά μηνύματα με ένα ψηφιακό άβαταρ του θανόντα πατέρα του, να συζητάει μαζί του για τη ζωή του, ακόμη και να ακούνε μαζί τραγούδια ή αστεία.
Ο λόγος που θεωρώ ιδιαίτερα ενδιαφέρον το άρθρο είναι η τροφή που δίνει για σκέψη.
Άραγε, *αρκεί* αυτό για να κρατάει τα αγαπημένα μας πρόσωπα ζωντανά μέσα μας για πάντα;
Και αν αρκεί, άραγε *χρειάζεται*;
Με πληροφορίες από: The Washington Post