Έχουν γραφτεί εδώ τόσα πολλά, τόσο μεγάλα και τόσο βαρυσήμαντα, που μάλλον δεν υπάρχει λόγος και χώρος να μπει και το δικό μου κείμενο. Εξάλλου δεν ξέρω καν σε ποια κατηγορία του site θα μπορούσε να μπει, δεν είναι ερώτηση, δεν είναι ούτε και κάποια ιδιαίτερη προσωπική ιστορία. Είναι όμως για μένα μια πολύ ιδιαίτερη στιγμή, μια- δυστυχώς- τετριμμένη καθημερινή στιγμή στη ζωή μιας γυναίκας, που στο δικό μου μικρόκοσμο είναι αρχή μιας νέας εποχής, επιτέλους στα 39 μου, και την οφείλω σε εσάς και χρειάζομαι να σας το πω και να σας ευχαριστήσω.
Εργάζομαι 16 χρόνια σε κλάδο που εξυπηρετεί οικονομικά επιφανείς πελάτες. Από τη φύση μου εξωστρεφής, πρόσχαρη, ευγενική και εξυπηρετική. Αυτό είχε πάντα θετικό πρόσημο στην επαγγελματική μου σχέση με όλες τις γυναίκες πελάτισσες και με την πλειοψηφία (ευτυχώς) των ανδρών. Στην περίπτωση κάποιων ανδρών το πρόσημο ήταν θετικό μόνο για εκείνους, αφού φέρονταν και κινούνταν με την πεποίθηση ότι με τα λεφτά που έφεραν έχουν αγοράσει και γκόμενα, κι εγώ συνέχιζα να χαμογελάω και να κάνω τη δήθεν χαζούλα. Μόνο που καθόλου χαζή δεν είμαι, απλά ήξερα να κινούμαι στρατηγικά πάνω στη γραμμή μεταξύ της υπεκφυγής και της ήπιας ανταπόκρισης στο γλοιώδες πέσιμο, γιατί έπρεπε να συνεχίσω να είμαι η αποδοτική υπάλληλος που παίρνει τα εύσημα από τους πελάτες και τον εργοδότη, αυτή η δημοφιλής, ευχάριστη και τέλεια υπάλληλος. Σιχαινόμουν τον εαυτό μου, ένιωθα ότι υποβιβάζω πρώτη από όλους εγώ η ίδια την ποιότητα της δουλειάς μου και τις ικανότητές μου, αλλά ως επί το πλείστον τα βράδια κοιμόμουν ήσυχη.
Αλλάζοντας εταιρεία μπήκα για κάποια χρόνια σε μια περίοδο που το φαινόμενο είχε σχεδόν εκλείψει- μέχρι πριν 1 μήνα. Ένας από τους μεγαλύτερους πελάτες μας, που εκτιμούσα και θαύμαζα για το ήθος και τη θετική του στάση ζωής, ήρθε να εξυπηρετηθεί από εμένα ενώ ο σύμβουλός του έλειπε σε άδεια, και αποφάσισε να κάνει Το Γλοιώδες Πέσιμο. Κατά το σύνηθες τρίπτυχο κόμπλαρα/ πάγωσα/ χαμογέλασα, τον απέφυγα χαριτωμένα χωρίς όμως να ξεκόψω τίποτα και ξεκάθαρα, μόνο ψέλλιζα σοκαρισμένη μπούρδες μέσα από τα δόντια μου. Αυτό που δεν ήταν σύνηθες μέχρι τώρα είναι ότι μόλις έφυγε ένιωθα πως μου είχε ανέβει το αίμα στο κεφάλι, έτρεμα, δεν μπορούσα να ηρεμήσω. Ποτέ πριν το σώμα μου δεν είχε αντιδράσει έτσι. Τις επόμενες μέρες αυτός έστελνε μηνύματα, και κάθε φορά που άκουγα ειδοποίηση το στομάχι μου σφιγγόταν και τα χέρια μου μούδιαζαν.
Αυτό συνέβη γιατί τα τελευταία χρόνια εκτός απ΄το ότι άλλαξα εργασιακό περιβάλλον, διαβάζω Αμπα. Η εποχή που μπορούσα να κλείσω την παρενόχληση σε ένα κουτάκι του μυαλού μου και να την ξεχάσω έχει περάσει ανεπιστρεπτί.
Ήξερα πως αυτή ήταν μια περίπτωση στην οποία δε θα «γλίτωνα» με χαριτωμένες υπεκφυγές. Πέρασα μια εβδομάδα που αναρωτιόμουν πώς θα μπορούσα αλλά και πώς θα άντεχα να το χειριστώ. Μόνη μου και στα κρυφά από την ντροπή μου, με ρίσκο την οποιαδήποτε αντίδραση του πελάτη που ίσως δεν μπορώ προβλέψω; Ή θα μιλούσα στον υπεύθυνο- άντρα- συνάδελφο; Το δεύτερο σενάριο με ζόριζε περισσότερο από οτιδήποτε μέσα μου. Φοβόμουν πως θα πει ή έστω σκεφτεί πως φταίει ο δικός μου τρόπος, πως με τη στάση μου τον προκάλεσα, πως γίνομαι η αιτία να χαλάσει η σχέση του με τον παλιότερο και μεγαλύτερο πελάτη του. Φοβόμουν ότι τα πάντα είναι δικό μου φταίξιμο.
Αλλά διαβάζω Αμπα. Μια εβδομάδα έπαιζαν κασέτα μέσα στο κεφάλι μου τόσες απαντήσεις της Λένας, αλλά ακόμα περισσότερο τόσα, μα τόσα σχόλια αναγνωστών. Δε χρειάστηκε να μπω να ξαναδιαβάσω τίποτα, απλά μού έσκαγαν οι προτάσεις η μία μετά την άλλη.
Αποφάσισα πως δεν είναι φταίξιμό μου, αλλά είναι ευθύνη μου να βάλω τέλος στη δική μου αγωνία και στη δική του γλίτσα. Μίλησα στο συνάδελφο- βουρκωμένη και τρέμοντας. Έγινε έξαλλος, μου είπε πως αυτό παύει ΑΜΕΣΑ, και θα σεβαστεί τον όποιο χειρισμό επιλέξω – αν θέλω να το κόψω εγώ στον πελάτη ή εκείνος, ξεκαθαρίζοντας πως δεν έχει τον παραμικρό ενδοιασμό να τον διώξει την επόμενη στιγμή. Του εξήγησα τι φοβόμουν και δεν του μίλησα νωρίτερα, μου ακούμπησε τρυφερά το χέρι που έτρεμε και μου είπε πως δε φταίω σε τίποτα απολύτως και ότι λυπάται βαθιά που βρέθηκα σε τέτοια θέση εξαιτίας πελάτη που έχει φέρει εκείνος στο χώρο μας.
Επέλεξα χωρίς δεύτερη σκέψη να είμαι εγώ εκείνη που θα έβαζε τέλος, το έκανα, και νιώθω λύτρωση. Λυπάμαι τόσο πολύ που 20 χρόνια ένιωθα πως επειδή είμαι εξωστρεφής και εμφανίσιμη οφείλω να μη φέρω εμπόδια στην τέρψη του ανδρικού πληθυσμού, λυπάμαι για όσο φλερτ και σεξ έκανα χωρίς πραγματικά να το θέλω, πονάω για όσες φορές σκέφτηκα εγώ η ίδια είτε για μένα είτε για άλλες γυναίκες πως πηγαίναμε γυρεύοντας. Αλλά νιώθω ευτυχής που δε θα υπάρξει ούτε μία τέτοια μέρα παραπάνω. Αν μπορούσα να ευχαριστήσω κάθε έναν σας προσωπικά, θα σας έλεγα ότι σας ευχαριστώ που μου αλλάξατε τη ζωή. Μαζί με την ψυχολόγο μου 🙂
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
