Είμαι μια γυναίκα 29 χρονών η οποία μόλις επέλεξα να βγω από μια σχέση 7 χρόνων. Κάνω ψυχοθεραπεία με μια υπέροχη γυναίκα εδώ και έναν χρόνο καθώς πάθαινα κρίσεις πανικού και η διαφορά στα θέλω μου και στο τι βίωνα σχετικά στο ποια είμαι, σχετικά με την πραγματικότητα που ζούσα είχαν τεράστια απόκλιση. Κατάλαβα ότι η ταμπέλα της καλής κόρης και του καλού παιδιού με ακολουθούσε, μέσα από μια οικογένεια που μου πρόσφερε πολλά αλλά ζητούσε και τα πάντα και κυρίως τη μη έκφραση του εαυτού μου. Μου έδωσαν πάρα πολλά οι γονείς μου και είναι πολλοί ωραίοι άνθρωποι αλλά πρόβαλαν πάνω μου τους φόβους τους και τα θέλω τους, τον συντηρητισμό και τη νοοτροπία μιας εποχής άλλης. Ήμουν μια γυναίκα που δεν επέλεγε, προέκταση των γονιών, χωρίς ανεξαρτησία, δεν επιτρεπόταν να θυμώνω, να αντιμιλώ και βίωνα όλον τον παραλογισμό της λογικής γιατί εκεί είναι κρυμμένα πολλά “μα αφού καλά τα λέει εγώ γιατί νοιώθω έτσι;”. Σου λένε να είσαι ο εαυτός σου αλλά όχι έτσι, σου λένε να είσαι δυναμική, να απογαλακτιστείς, να πιάσεις δουλειά αλλά σύμφωνα με τα πρότυπα τους, σου λένε να πας όπου θες, αλλά σε κρατάνε με χειριστική συμπεριφορά και συναισθηματικό εκβιασμό τόσο καλά κρυμμένο στην αγάπη, το ενδιαφέρον και τη θυσία.
Έμενα σε μια σχέση με έναν αγόρι που είχε πολλά καλά αλλά δεν ήταν για εμένα γιατί είχα επιλέξει να μένω σε μια σχέση που μου υπενθύμιζε όσα βίωνα από την οικογένεια και που δεχόμουν και που διαιώνιζα, είχα μάθει να επικεντρώνομαι στο τι θέλουν οι άλλοι και όχι στο τι κάνω εγώ. Η σχολή μου θετικών επιστημών, την τέλειωσα με μεγάλο πόνο και για 2 χρόνια αφού αποφοίτησα, δεν της έδινα, ούτε μου έδινα κάποια αξία παρότι είχα παλέψει πολύ. Επέτρεψα στον εαυτό μου να δεχτεί διάφορα συναισθήματα και συμπεριφορές. Πλέον μαθαίνω το ποια είμαι, βλέπω την αυτοπεποίθηση μου να έχει έδαφος και η αυτοεκτίμηση μου να πηγάζει από εμένα και όχι από του έξω. Οικονομικά βγάζω λεφτά για τα έξοδα μου αλλά οι γονείς μου πληρώνουν το μεταπτυχιακό μου, μένω σε δικό μας σπίτι, αλλά εκείνοι πληρώνουν το ρεύμα, κάνω 2 δουλειές αλλά δεν φτάνουν για όλα. Όμως έχουν αλλάξει πολλά, ονειρεύομαι πλέον, βάζω στόχους πιο ρεαλιστικούς και ακόμα και οι γονείς μου έχουν αλλάξει. Είμαι όμως μεταξύ φόβου και ενθουσιασμού. Καθημερινά παλεύω με την σκέψη ότι στα 29 μου αρχίζω ότι θα έπρεπε να κάνω στα 23 αλλά χαίρομαι γιατί το κάνω και πλέον νοιώθω καλά με τον εαυτό μου. Πολλές φορές το παρελθόν με φοβίζει αλλά ξέρω ότι δεν θα επαναληφθεί γιατί εγώ αλλάζω.. πολλοί μου λένε ότι είναι αργά και τι κάνω τώρα, και άλλοι μου λένε μπράβο.
Επιλέγω τους θετικούς ανθρώπους και έχω έναν κύκλο γύρω μου που με ανθίζει, πλέον λέω πιο συχνά «Όχι» και με μεγαλύτερη όρεξη «Ναι». Δεν είναι ποτέ αργά να αλλάξεις και για μια γυναίκα η ωραιότερη περίοδος είναι αυτή που ταξιδεύει με τον εαυτό της. Ευχαριστώ πολύ το σάιτ της Α,μπα και τα μέλη που με έχουν βοηθήσει σε όλο αυτό ταξίδι και μου θυμίζουν τι σημαίνει να είσαι γυναίκα.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Ευχαριστούμε που το μοιράστηκες, πολύ ρεαλιστικό και αισιόδοξο το κείμενο σου! Συνέχισε την προσπάθεια, και όσο μπορείς μην αφήνεις τους “αργά” να σε επηρεάζουν! Μια φορά είναι η ζωή, ας την περάσουμε όσο πιο ευχάριστα μπορούμε 🙂
Νεφέλη, εισαι πολύ δυνατή! Καλό ταξίδι σου εύχομαι στη νέα σου ζωή, παρόλο που δε θα ναι πάντα καλοστρωμενος ο δρόμος, έχεις τα εφόδια να ανταπεξελθεις! Μόνο θαυμασμό και μια μεγάλη αγκαλιά, να ξέρεις δεν είσαι μόνη.
ΥΓ: Επειδή θυμάμαι ότι είχες συμμετάσχει στην συζήτηση για συνάντηση στο Ηράκλειο, να ξέρεις συναντιομαστε στην πόλη! Αν θες να έχεις μια μικρή αμποπαρεα και από κοντά, μπες στο forum για περισσότερες πληροφορίες 😊💜
Πέραν από το ευχαριστώ σε όλους που είναι λίγο, θα ήταν τιμή μου να συναντήσω μέλη!!! Θα συντονιστώ!!
Μπράβο Nefeli που ξεκίνησες αυτό το υπέροχο ταξίδι της ψυχοθεραπείας και της αυτογνωσίας!Ποτέ δεν είναι αργά και ιδίως στα 29 έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου !Συνέχισε έτσι!
όχι κ αργά! οι περισσότεροι δεν ξυπνάνε ποτέ.
προτείνω σε σενα κ σε όλους τους αμπα αναγνωστες το βιβλίο της alice miller “οι φυλακές της παιδικής μας ηλικίας”.
Ευχαριστώ που μοιράστηκες την ιστορία σου. Εξέφρασες πολύ όμορφα όσα προσπαθώ να αναλύσω και να βάλω σε μια σειρά τα τελευταία 2-3 χρόνια.
Ποτέ δεν είναι αργά να αρχίσεις κάτι καινούριο. Είμαι στα 33 και πριν 1 χρόνο αποφάσισα αλλαγή καριέρας, σπουδάζω ξανά και δουλεύω παράλληλα στο αντικείμενο σπουδών. Πρώτη φορά νιώθω ότι είμαι εγώ σε αυτό που κάνω και πραγματικά νιώθω ότι είναι η ωραιότερη μου περίοδος.
Συνέχισε την διαδρομή που ξεκίνησες, είναι ωραίο το να ανακαλύπτεις τον εαυτό σου.