Προσωπική ιστορία: Η βια που δέχομαι από την γυναίκα μου

Μετά από μία έντονη συναισθηματικά σχέση, βρέθηκα να κάνω σχέση με μία κοπέλα που την ήξερα, ελαφρά κοινωνικά, από χρόνια. Στους μήνες που βρισκόμαστε από απόσταση, τα πράγματα έδειχναν να πηγαίνουν όμορφα και όταν βρεθήκαμε μαζί ήταν πρόθυμη να κάνει το επόμενο βήμα μαζί μου. Η συμπεριφορά της είχε πολύ έντονες εξάρσεις. Ξαφνικά, θα σε προσέβαλε ή θα σου μιλούσε τόσο απότομα που δεν ήξερες ποιος είναι απέναντί σου. Είναι δύσκολο αν δεν το έχεις δει, αλλά μιλούσε σα να είναι μία άγνωστη που έχεις χουφτώσει στο τρένο και είναι αναγκασμένη να μείνει δίπλα σου μέχρι να ανοίξουν οι πόρτες στην επόμενη στάση για να βγει έξω. Κάποια στιγμή μένει έγκυος, ενώ εγώ είχα αποφασίσει να αποχωρήσω. Η ίδια επέμεινε πολύ να κρατήσουμε το παιδί και να κάνουμε οικογένεια, όπως τη φαντάστηκα. Εγώ, δεν ήμουν σίγουρος. Τα επαγγελματικά μου ήταν επισφαλή, είχα μία σταρταπ, τα πλάνα της ζωής μου περιλάμβαναν πολλά μπροστά τους. Ήξερα όμως ότι ήθελα οικογένεια με παιδί. Και έτσι ενέδωσα. Η γυναίκα μου τους πρώτους μήνες έδωσε έναν πολύ καλό εαυτό. Έφερε την εγκυμοσύνη εις πέρας ουσιαστικά μόνη της, ήρθε να με παντρευτεί στο εξωτερικό, ήρθε να γεννήσει στο εξωτερικό και μετά επιστρέψαμε στην Ελλάδα. Οπότε ξεκινάει και ο Γολγοθάς. Στην Ελλάδα εγώ κατέρρευσα ψυχολογικά, καθώς βρέθηκα να φροντίζω ένα παιδί, ενώ η γυναίκα μου επέστρεψε στη δουλειά και να τρέχω ένα σταρταπ το οποίο πλέον που είχα επιστρέψει στην πατρίδα παρέπαιε. Το ίδιο το παιδί μου δημιουργούσε τεράστιο άγχος και ήταν μία τεράστια διάσπαση.

Εκεί κάπου ήρθε η δεύτερη εγκυμοσύνη ενώ τα πράγματα είχαν αλλάξει. Αυτή τη φορά η σύζυγος ήταν διστακτική ενώ εγώ ήμουν πιο ενθουσιώδης. Είχαμε την ευκαιρία να έχουμε την οικογένεια που θέλαμε. Τα μαύρα σύννεφα είχαν γίνει πολύ έντονα. Η σύζυγός μου φερόταν εξαιρετικά απότομα, προσβλητικά, της έφταιγαν όλα. Εγώ είχα απομακρυνθεί και περνούσα ώρες μόνος μου προσπαθώντας να τρέξω το στάρταπ μου, χωρίς όμως να συγκεντρώνομαι. Σίγουρα βέβαια βοηθούσα πάμπολλες ώρες με το παιδί, ώστε να μπορεί η σύζυγος να δουλεύει. Τα πράγματα δεν πήγαν άψογα, παρότι για εμένα ήρθε βοήθεια. Πήραμε κάποια νταντά και ζήτησα βοήθεια ψυχιάτρου, η οποία μου διέγνωσε ελαφριά κατάθλιψη, μου έδωσε και χάπια για ένα χρόνο, τα οποία μάλλον βοήθησαν. Σίγουρα μετά από αυτή τη θεραπεία σταμάτησα να σκέφτομαι ότι θέλω να πεθάνω. Υπάρχει το ενδεχόμενο της επιλόχειας κατάθλιψης από το σύζυγο. Εγώ όμως νομίζω ότι απλά συνειδητοποιούσα πως το ενδεχόμενο να ζήσω την ενήλικη ζωή μου με μία αγαπημένη οικογένεια, το απόλυτο όνειρο της ζωής μου είχε απλά παρέλθει. Τα παιδάκια είναι υγιέστατα, ενώ εγώ ανταποκρινόμουν με τεράστια επιτυχία στο ρόλο του μπαμπά. Διάβαζα ασταμάτητα, έδειχνα μεγάλη υπομονή και ψυχραιμία και κατανόηση. Δυστυχώς όμως τα πράγματα γίνονταν όλο και χειρότερα με τη σύζυγο, ας την πούμε Έλλη.

Με ξεφτίλιζε συνέχεια, με έβριζε και με υποτιμούσε με πάμπολλους άμεσους και έμμεσους τρόπους. Μίλαγα και αδιαφορούσε για τη φωνή μου – αφού για να δοκιμάσω σταματούσα πολλές φορές να μιλάω στη μέση μίας λέξης και ούτε καν παρατηρούσε. Όποτε έβγαινα με φίλους μου δημιουργούσε κάποιο άσχετο θέμα αμέσως μετά, όποτε της γνώριζα φίλους αδιαφορούσε να τους μιλήσει. Με προσέβαλε με το να αρνείται να μου μιλάει, να συζητάει, να απαντάει τις ερωτήσεις μου. Ελάχιστες φορές με χτύπησε κιόλας, ας πούμε ελαφρά. Έχει ένα τεράστιο ταλέντο να χειρίζεται τους ανθρώπους. Δεν έχει ανθρώπους κοντά της και σε όλους προβάλλει μία ψεύτικη εικόνα ευγένειας και καλοσύνης, αυτή που ερωτεύτηκα κι εγώ. Κανείς δε βρέθηκε να με στηρίξει σε όλη αυτή την περίοδο, γιατί κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει ότι αυτός ο άνθρωπος φερόταν τόσο άθλια. Μα δεν είχε και κανένα φίλο να της μιλήσει άμεσα. Είχε βέβαια το τεκμήριο της αθωότητας, γιατί αυτή είναι μητέρα κι εγώ απλά ένας άντρας. Οι αγαπημένες μου ασχολίες σε μία σχέση, το σεξ, η κουβέντα και οι φίλοι είχαν πάει περίπατο. Δοκιμάσαμε και τη θεραπεία ζεύγους, αλλά λίγο που ήταν ακριβή, λίγο που δεν ήμαστε και πολύ έτοιμοι, απέτυχε. Ώσπου ήρθε η προσφορά εργασίας για το εξωτερικό. Κοινός στόχος και για τους δύο, τα μαζεύουμε όλα και πάμε και με τη δική μου ενθάρρυνση. Σε μία χώρα που δεν ήξερα τη γλώσσα, με 2 παιδιά στα χέρια σε ένα διαμέρισμα.

Φυσικά δεν κόλλησα, ξεκίνησα μαθήματα γλώσσας, έκανα φίλους, αλλά δεν μπορούσα να λειτουργήσω εύκολα με τόση δουλειά. τα παιδιά και ένα σπίτι σε μία πραγματικά αφιλόξενη χώρα και μία σύζυγος που φεύγει πρωί και έρχεται βράδυ δεν ήταν κάτι που μπορούσα να διαχειριστώ με άνεση μαζί με την αναζήτηση εργασίας. Όταν τα παιδιά βρήκαν θέσεις σε παιδικό σταθμό, βρήκα μετά από λίγο μία δουλειά σε ένα εστιατόριο ως μάγειρας. Αυτή είναι μία εργασία 100 κλάσεις πιο κάτω από το επίπεδό των σπουδών μου και της εμπειρίας μου και δεν έχει τη γλαμουριά του Gordon Ramsay, αλλά περιλαμβάνει πολλές επικίνδυνες ώρες εργασίας και πολλές βρωμερές εργασίες. Η ζωή είχε μπει σε ένα ποταμό πολύ ορμητικό. Η γυναίκα μου έχασε τη δουλειά της, αλλάξαμε σπίτι, εγώ βρήκα και δεύτερη δουλειά (πάλι χαμηλής ποιότητας) ενώ μετακομίσαμε σε άλλη χώρα πλέον, με τη δική μου ενθάρρυνση όπου οι συνθήκες φαίνονται να είναι καλύτερες, ενώ η γυναίκα μου έχει μία εξαιρετικά ζηλευτή θέση εργασίας.

Όλο αυτόν τον καιρό στηρίζω όσο μπορώ, ενώ η συμπεριφορά της Έλλης χειροτερεύει. Πράγματα που πέρυσι θα ήταν ανήκουστα, παρά τα προβλήματα, πλέον είναι η καθημερινότητα. Με βρίζει και μπροστά στα παιδιά. Αυτό ήταν το όριό μου και την καταγγέλλω σε κάποια κοινωνική υπηρεσία. Για λίγο καιρό ηρεμεί, παρότι πλέον δεν παραδέχεται καν ότι έκανε αυτό που έκανε.Η Έλλη ας την πούμε μεγάλωσε με ένα αντίστροφο πρότυπο. Η μητέρα μεγάλωσε τα δύο κορίτσια της οικογένειας, απέναντι σε έναν πατέρα ο οποίος υπήρξε το λιγότερο αδιάφορος και πολύ συχνά βάρος και εχθρός για την οικογένειά του. Η μητέρα, against all odds, μεγάλωσε δύο κορίτσια με πολλά λούσα και σωστή εκπαίδευση, ανέλαβε τις ευθύνες για την ευρύτερη οικογένεια και τελικά πέθανε λίγα χρόνια πριν το γάμο μου. Ο πατέρας εξακολουθεί να ασκεί το ρόλο που του ταιριάζει. Στο μυαλό της Έλλης, μόνος ρόλος της γυναίκας να προστατέψει τα παιδιά από τον άντρα της, με κάθε κόστος. Δεν του αξίζει κανένας σεβασμός.

Στην πορεία μαθαίνω ότι και ο άντρας της αδερφής της Έλλης, έχει ακριβώς τα ίδια προβλήματα. Αντιμετωπίζει ακριβώς τις ίδιες εξευτελιστικές εκφράσεις και τις ίδιες κατηγορίες. Δεν έχει σημασία τι έχεις κάνει, τι προσφέρεις, ποιος είσαι, θα ακούσεις τα ίδια πράγματα. Είσαι ψυχοπαθής, δεν προσφέρεις τίποτα, πρέπει να προστατέψω το παιδί μου από εσένα. «Σε έχω χεσμένο αγόρι μου, να πας να σε δει γιατρός». Άλλο που οι ίδιες δε δέχονται να επισκεφτούν ψυχολόγο ούτε απέξω. Με τον καιρό συνειδητοποίησα πως η συμπεριφορά που δέχομαι έχει το χαρακτήρα της κακοποίησης.

Όταν δεν απαντάς ερωτήσεις, κακοποιείς τον άλλο που δεν έχει τη δυνατότητα να αποφασίσει. Όταν δέχεσαι ευθύνη απέναντι σε κάποιον που σε κακοποιεί, τότε τη χρησιμοποιεί εναντίον σου, αφού ο ίδιος δεν έχει αποδεχτεί ποτέ και τίποτα. Όταν δέχεσαι τη χειρότερη δυνατή εκδοχή αυτών που σου λένε και επιτίθεσαι στον άλλο, τότε τον κακοποιείς. Όταν σε διώχνει κάποιος συνέχεια από το σπίτι, τότε δεν μπορείς ποτέ να νιώσεις ασφάλεια, έχεις ένα φόβο, σε κακοποιούν.  Δεν είναι εφικτό να απαντήσεις στην κακοποίηση. Αν αρχίσεις να βρίζεις και να φωνάζεις, θα γίνεις κάτι που δε θες. Αν απαντήσεις στη σωματική βία, θα ενταθούν ακόμη περισσότερο τα πράγματα. Αν κι εσύ φέρεσαι παρανοϊκά, γίνεσαι ένας παρανοϊκός. Άσε που δίνεις αφορμές. Σε συζητήσεις που η Έλλη μιλάει σα να έχει πάρει κοκαΐνη ανακατεμένη με μουχλιασμένο καλαμποκάλευρο, μπορεί να πω ένα «άσε με να μιλήσω επιτέλους» με πιο έντονο τόνο και πλέον είμαι εγώ αυτός που φωνάζει, εγώ αυτός που το ξεκίνησα.

Πάντα έχει κάποια αφορμή ή και πραγματική αιτία που κάτι δεν πήγε καλά, ωστόσο φέρεται τόσο άθλια που ένας παρατηρητής από τον Άρη θα νόμιζε ότι έχω βάλει το μωρό στο microwave και έχω πατήσει το start. Είναι επιστήμονας στη στρεψοδικία και ευτυχώς για τον εαυτό μου για πάρα πολλά χρόνια έκανα debate και μπορώ να αντιστέκομαι. Αν κάποιος άκουγε τις συνομιλίες μας θα μάθαινε πως οι 4 πιο συνήθεις φράσεις μου είναι:

• Θέλω να απαντήσεις την ερώτηση που σου έκανα και να μην απαντάς με ερώτηση
• Γιατί μιλάς με αυτόν τον τόνο
• Δε σε ρώτησα αυτό που απαντάς
• Αυτή η συμπεριφορά με προσβάλλει

Αυτή τη στιγμή είμαι σε μία χώρα εδώ και λίγους μήνες και δεν έχω καταφέρει να βρω δουλειά, οπότε εξαρτώμαι οικονομικά από την Έλλη. Μπορώ πάντα να επιστρέψω στην Ελλάδα και να ξεκινήσω μία καριέρα εκεί, αλλά δεν είναι αυτό που θέλω. Εδώ δεν είμαι σε θέση να κρατήσω τα παιδιά οικονομικά, αλλά ακόμη και αν βρεθώ να είμαι, κανένα δικαστήριο δε θα μου τα δώσει.

Από την άλλη η Έλλη δεν μπορεί να κρατήσει τα παιδιά χωρίς εμένα. Δεν έχει χρόνο για το σπίτι, δεν έχει χρόνο να τα παίρνει μετά από τον παιδικό σταθμό ή να τα πηγαίνει σε αυτόν. Όλα αυτά γίνονται «για τα παιδιά» στο μυαλό της. Και αυτό το πιστεύω. Νομίζει ότι ο μόνος τρόπος να μεγαλώσει τα παιδιά είναι μόνη της απέναντι στα πάντα. Και ξεχνάει ότι βρίσκεται σε μία ξένη χώρα, χωρίς κανένα σύστημα υποστήριξης και πολεμάει το μόνο άνθρωπο ο οποίος είναι δίπλα της. Γιατί αυτό ξέρει να κάνει. Και στο τέλος κοιμάται μόνη και φοβισμένη.

Δεν ξέρω αν έχει σκεφτεί την επόμενη μέρα. Με διώχνει κάθε τρεις και λίγο, χωρίς βέβαια να κάνει κάποια επίσημη κίνηση, αλλά μόνη της δεν μπορεί να μεγαλώσει τα παιδιά, κάτι που το θεωρεί δεδομένο πως γίνεται. Από εμένα δεν έχει να πάρει μεγάλη διατροφή, για τον απλούστατο λόγο ότι είμαι άνεργος, ενώ δεν έχω και περιουσιακά στοιχεία στο όνομά μου, οπότε τα χρήματα που θα πάρει δεν αρκούν για καμία βοήθεια στο σπίτι. Προσπαθώ προς το παρόν να παραμένω ψύχραιμος. Αποφεύγω να βρίζω, ενώ όταν αρχίζει να σπρώχνει και να απειλεί μετράω τις κινήσεις μου, γιατί πραγματικά φοβάμαι πού μπορεί να καταλήξουν αυτά. Χαίρομαι τα παιδάκια που τα έχω δίπλα μου, αν και ξέρω πως θα τα χάσω κάποια στιγμή.

Αυτή η γυναίκα, έχει αποδείξει τη μεγαλοψυχία της και την αγάπη της πολλές φορές στη ζωή της, στη δεκαετία που την ξέρω και τα λίγα χρόνια που είμαστε μαζί. Είναι ικανή να πέσει στη φωτιά για να γίνει το σωστό και το κάνει με πραγματική αγάπη, χωρίς ποτέ να ζητάει κανένα αντάλλαγμα ή έστω επιβράβευση. Δεν τα γράφω για να τη δικαιολογήσω, αλλά για να εξηγήσω πως δεν αναφέρομαι σε κάποιον γιαγκούλα.

Η ζωή δίπλα της έχει γίνει απεχθής. Προσπαθώ να θυμηθώ ποιος ήμουν πριν παντρευτώ και δεν αναγνωρίζω κανένα στοιχείο μου πια επάνω μου. Έχω πάψει να ασχολούμαι με αυτά που θέλω, δεν έχω φίλους, είμαι ηττοπαθής, φοβάμαι ότι θα είναι έτσι για πάντα η ζωή μου. Για να κοιμηθώ σκέφτομαι τον εαυτό μου πριν χρόνια, ποιος ήμουν, τι έκανα, τι ασχολίες είχα, τι συζητήσεις έκανα, τι έρωτα έκανα.

Δεν είμαι θύμα κανενός, μόνος μου έκανα τις επιλογές μου. Σίγουρα όμως τα στερεότυπα εναντίον των αντρών δε με έχουν βοηθήσει καθόλου.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News