in ,

Συνέντευξη με τη γυναίκα που ίδρυσε το πρώτο μουσείο λεσβιακής ιστορίας στον κόσμο

‘Αν δεν ξέρουμε από πού διαόλο ερχόμαστε, δεν ξέρουμε πού διάολο πάμε’

‘Αν δεν ξέρουμε από πού διαόλο ερχόμαστε, δεν ξέρουμε πού διάολο πάμε’ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

DSCF0534
Dr.Miriam Saphira

Ακολουθήστε το Α,ΜΠΑ στο insta πατώντας ακριβώς εδώ

 

Εδραζόμενο στη Νέα Ζηλανδία,το ‘Charlotte Lesbian Museum Trust’ αποτελεί παιδί μιας γυναίκας που αφηγούμενη την ιστορία της, δημιουργεί την εντύπωση ότι κατάφερε να συμπυκνώσει τρεις-τέσσερις ζωές σε μία και της οποίας η πορεία είναι τόσο ασυνήθιστη που κάθε κεφάλαιο θα χρειαζόταν ξεχωριστή συνέντευξη για ν’αποδοθεί πλήρως. Είναι Δρ.ψυχολογίας με ειδίκευση στην διαχείριση παιδιών που έχουν κακοποιηθεί σεξουαλικά, συγγραφέας δώδεκα βιβλίων ευρείας θεματολογίας και όταν δεν οργανώνει σεμινάρια οργασμού στο μουσείο της, διδάσκει τέχνη στο πανεπιστήμιο του Auckland.

 

Η Δρ.Saphira μοιράστηκε μαζί μoυ πολλές απ΄τις γνώσεις που έχει συσσωρεύσει στα, μέχρι τώρα, 79 χρόνια ζωής της και μας μίλησε αναλυτικά για την άνθιση του φεμινιστικού κινήματος στη Νέα Ζηλανδία στις αρχές της δεκαετίας του 50’, για τα φεμινιστικά και λεσβιακά κινήματα που φύτρωναν στα κέντρα και τις επαρχίες της χώρας, για το πώς αντέδρασε ο γκέι πληθυσμός της Ν.Ζ στην είδηση του Stonewall, πώς αντιμετώπισαν την κρίση του AIDS, πώς έχει αλλάξει η θέση της γυναίκας στην πατρίδα της τα τελευταία 50 χρόνια. Επίσης, μας μίλησε για το αν και κατά πόσο το σύγχρονο ΛΟΑΤΚΙ κίνημα της χώρας δέχεται στήριξη από το κράτος,για την στάση των *Μαόρι απέναντι στην ομοφυλοφιλία, για το coming out της και φυσικά, την απόφασή της να ιδρύσει το Charlotte Museum.

 

Η συνέντευξη που ακολουθεί αποτελεί συμπύκνωση μιας πολύωρης συζήτησης. Ήταν από τις δύσκολες στην απομαγνητοφώνηση λόγω της βαριάς νεοζηλανδέζικης προφοράς της Δρ.Saphira και εξαιτίας του άθλιου σήματος που έχει στη νεοζηλανδέζικη επαρχία όπου και διαμένει. Επίσης, ήταν μακράν μια από τις πιο ενδιαφέρουσες συζητήσεις που είχα ποτέ στη ζωή μου αφού η συντριπτική πλειοψηφία των κοινωνικών γεγονότων που την στιγμάτισαν μου είναι εντελώς άγνωστα ενώ τα πράγματα που μου είπε για την κουλτούρα της χώρας της ήταν για μένα ολότελα απρόσμενα. Ελπίζω ότι θα βρείτε την συνέντευξη χρήσιμη. Καλή ανάγνωση.

 

108305695 1686593231492286 1678463838565753005 o
Eκθέματα στο Charlotte Museum
 
Δρ.Saphira, ας ξεκινήσουμε απ’αυτά που μας είναι σχετικά οικεία. Πώς αντέδρασε η γκέι κοινότητα της Νέας Ζηλανδίας όταν έμαθε για το Stonewall;
 
Δεν αντέδρασε γιατί δεν το έμαθε, τουλάχιστον όχι με την πραγματική του σημασία. Οι πληροφορίες αυτές ήταν αρκετά δύσκολο να διαδοθούν τότε. Το Stonewall έγινε το 1969 στη Νέα Υόρκη. Εμείς το καταλάβαμε αργότερα. Όμως είχαμε το δικό μας Stonewall.
 
Το δικό σας Stonewall;
 
Ναι. Το 1972 η Ngahuia Te Awekotuku, ακαδημαϊκός και ακτιβίστρια, έκανε αίτηση για βίζα στις ΗΠΑ επειδή ήθελε να κάνει το διδακτορικό της σε αμερικάνικο πανεπιστήμιο. Η αίτηση δεν έγινε δεκτή με την αιτιολογία ότι ‘ήταν ανώμαλη’ επειδή ήταν λεσβία. Το ζήτημα είναι ότι από το 1867 η Νέα Ζηλανδία είχε υιοθετήσει νόμους παρόμοιους με αυτούς του Ηνωμένου Βασιλείου, ποινικοποιούσε δηλαδή την ανδρική ομοφυλοφιλία ενώ αγνοούσε εξ ολοκλήρου την γυναικεία. Το σκεπτικό αυτό πήγαζε από τις απόψεις της βασίλισσας Βικτώριας που είχε δηλώσει ότι ‘δεν μπορούσε να διανοηθεί γυναίκες να διαπράττουν τέτοιο αδίκημα’ (γελάει).
 
Όταν λοιπόν η αίτησή της δεν έγινε δεκτή, η κοινότητα μαζεύτηκε έξω από την αμερικανική πρεσβεία και ξεκίνησε μια σειρά διαδηλώσεων και συζητήσεων. Θα έλεγα ότι αυτό το περιστατικό ήταν καταλυτικό για την πορεία του ΛΟΑΤ κινήματος στη Νέα Ζηλανδία. Κατά μία έννοια, εκεί ξεκίνησαν πολλές απ’τις σύγχρονες διεκδικήσεις μας.
 
IMG 11Oct2017at081605
Η Ngahuia Te Awekotuku
 
 
Ήσασταν εκεί;
 
Όχι. Αυτό συνέβη το 1972, ήμουν ακόμη παντρεμένη και έγκυος με το τελευταίο μου παιδί. Μόλις είχα αρχίσει να ασχολούμαι με τον φεμινισμό και έγραφα σε κάποια περιοδικά ενώ προσπαθούσα να τελειώσω τις σπουδές μου στην ψυχολογία. Θέλω να το πω αυτό για την πατρίδα μου, ήμουν έγκυος μητέρα και με διευκόλυναν αφήνοντάς με να δώσω εξετάσεις σε μια ευρύχωρη αίθουσα έτσι ώστε να μπορώ να γράφω ενώ θήλαζα το μικρό μου. Το διδακτικό προσωπικό στο πανεπιστήμιό μου ήταν πολύ βοηθητικό και η λογική του συστήματος αρκετά προοδευτική για την εποχή της.
 
Για να μην μακρυγορώ, εκείνη την χρονιά ξεκίνησα να παρακολουθώ τις συναντήσεις της οργάνωσης ‘The Women’s Liberation’ και έτσι έμαθα για το περιστατικό από τις συζητήσεις που έκαναν άλλες γυναίκες, ενεργές στο χώρο του ακτιβισμού.
 
Η γνώση αυτού του περιστατικού σας επηρέασε;
 
Όλη μου τη ζωή έψαχνα ένα σημείο αναφοράς. Θυμάμαι που όταν ήμουν μικρή διάβαζα μια εγκυκλοπαίδεια και έψαχνα την λέξη ‘ομοφυλόφιλος’ γιατί δεν ήξερα την λέξη λεσβία ακόμη-απλώς ήξερα ότι μου άρεσαν τα κορίτσια και όχι τ’αγόρια- και στο λήμμα έγραφε ότι οι ομοφυλόφιλοι ήταν άνθρωποι με αναπτυξιακά προβλήματα. Επομένως, πίστεψα ότι είναι όλοι κοντοί και άρχισα να ψάχνω γύρω μου για ιδιαίτερα κοντούς ανθρώπους. Μάλιστα, στην εφηβεία που άρχισα να ψηλώνω πολύ πίστεψα ότι είμαι πραγματικό φρικιό γιατί μάλλον δεν ήμουν ούτε ομοφυλόφιλη και ακόμη κι αν ήμουν δεν είχα ιδέα πώς θα με αναγνώριζαν.
 
Τα λέω αυτά για να σας πω ότι ξέρω πως είναι να νιώθεις ξένη, πώς είναι να νιώθεις η μόνη στη χώρα. Όταν συνέβη αυτό και είδα την συσπείρωση των ανθρώπων ένιωσα ότι κάπου υπήρχαν άνθρωποι σαν εμένα, ήταν πολλοί και διεκδικούσαν ορατότητα έξω απ’την αμερικανική πρεσβεία.
 
Πιστεύετε ότι αυτές οι εμπειρίες έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην απόφασή σας να ιδρύσετε το ‘Charlotte Museum’;
 
Από το coming out μου και μετά, πολλά από τα άρθρα που έγραψα, πολλές από τις εκδηλώσεις που οργάνωσα, είχαν ως στόχο το να βοηθήσω τις γυναίκες γύρω μου να νιώθουν λιγότερο μόνες. Να έχουν πρότυπα, αναφορές, παραδείγματα. Ήθελα και θέλω να τις βοηθήσω να καταφέρουν να ζήσουν όπως πραγματικά είναι. Δεν ξέρω τι πιστεύετε για την Νέα Ζηλανδία αλλά οι έμφυλοι ρόλοι είναι ισχυροί, αν και βλέπω τα νέα ζευγάρια να το αλλάζουν κάπως αυτό.
 
Η ίδρυση του μουσείου ήταν το λογικό επόμενο βήμα σε μια μεγάλη πορεία ενασχόλησης με τα γυναικεία ζητήματα. Ξέρω πια ότι δεν είμαι το μόνο κορίτσι που θα έψαχνε σε μια εγκυκλοπαίδεια ή-αν αναφερόμαστε στο σήμερα-στο ίντερνετ, για να καταλάβει τι είναι. Ήθελα να δημιουργήσω έναν χώρο συμπυκνωμένης ιστορίας έτσι ώστε οι γυναίκες που νιώθουν ότι δεν είναι ετεροφυλόφιλες να έχουν ένα ασφαλές μέρος να συζητήσουν, να διαβάσουν και να μάθουν για ζωές άλλων γυναικών, παρόμοιες με τις δικές τους, ώστε να πάρουν κουράγιο και να νιώσουν λιγότερο μόνες.
 
Θέλετε να μου πείτε για το coming out σας;
 
Είναι λιγάκι άσχημη ιστορία. Πάντα ήξερα ότι είμαι λεσβία-και μάλιστα ψηλή λεσβία και για πολλά χρόνια το ψηλή με προβλημάτιζε περισσότερο απ’το λεσβία. Ένιωθα φρικιό. Το 1956, όταν ήμουν 15 χρονών, βρήκα ένα μπουκάλι πάνω σε κάτι παλιοσίδερα που είχαμε στη φάρμα. Έγραφε ‘ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ’ και πρέπει να ήταν για τα ποντίκια. Το ήπια. Το κάψιμο στον λαιμό μου ήταν αφόρητο και ήπια γάλα απ’το ψυγείο. Δεν μπορούσα να μιλήσω και ήμουν βαθιά δυστυχισμένη. Όταν πήγα πίσω στο σχολείο, η φωνή μου από σοπράνο είχε γίνει βαρύτονη.
 
Λίγο αργότερα με διεκδίκησε αυτός που θα γινόταν άντρας μου, ο John. Ήταν απ΄την αρχή βίαιος. Μια μέρα μαλώσαμε για τον τρόπο που φερόταν στις αγελάδες μας. Άρπαξε το όπλο και με πυροβόλησε. Αστόχησε, όμως πέτυχε τον σκύλο μας που του γαύγισε για να με προστατεύσει. Παντρευτήκαμε λίγο μετά από αυτό και κάναμε πέντε παιδιά. Το 1966 μετακομίσαμε στο Auckland-τότε είχα τρία παιδιά-και γράφτηκα στο νυχτερινό σχολείο. Το 1969, μετά την ενθάρρυνση μερικών γυναικών, γράφτηκα στο πανεπιστήμιο για να σπουδάσω ψυχολογία. Με την ολοκλήρωση των σπουδών μου, μου πρόσφεραν μια πληρωμένη πρακτική είτε σε κλινική ψυχικής υγείας είτε στη φυλακή.
 
Επέλεξα την φυλακή γιατί ήξερα την κακία αλλά δεν ήθελα να γνωρίσω περισσότερο την τρέλα.
 
Με τον πρώτο μου μισθό κατάλαβα ότι αν χειριζόμουν σωστά την κατάσταση θα είχα αρκετά χρήματα για να πληρώσω το νοίκι μας και να ταίζω τα πλέον πέντε παιδιά μου. Χώρισα και έξι μήνες μετά τον χωρισμό έκανα την πρώτη μου λεσβιακή σχέση. Ήταν το τέλος της εσωτερικής μου πάλης και η αρχή της ζωής μου όπως την ήθελα. Πέτυχα να κερδίσω την κηδεμονία των παιδιών μου γιατί εκείνος δεν ήθελε να ξοδεύει πολλά στην συντήρησή τους και δεν ήξερε να μαγειρεύει.
 
Όλα τα βιβλία που έχετε γράψει γράφτηκαν μετά το χωρισμό σας; Θέλετε να μου μιλήσετε για το έργο σας;
 
Το 1976 άρχισα να γράφω για το μεγαλύτερο φεμινιστικό περιοδικό της χώρας, το ‘Broadsheet Feminist Magazine’ και ξεκίνησα να κάνω έρευνες για την σεξουαλική κακοποίηση των παιδιών και το δικαστικό σύστημα της Νέας Ζηλανδίας. Συγκεκριμένα, με απασχολούσε το αν οι άνθρωποι που εμπλέκονται σε μια ποινική δίκη είναι γνωσιακά εξοπλισμένοι για να αντιμετωπίσουν κακοποιημένα παιδιά και κακοποιημένες γυναίκες. Οι έρευνές μου οδήγησαν στην συγγραφή τεσσάρων βιβλίων που ήταν τα πρώτα του είδους τους στη χώρα μου.
 
Στην συνέχεια δημιούργησα ένα δίκτυο λεσβιών μαμάδων και έγραψα το βιβλίο ‘Amazon Mothers’ με το οποίο αποδομούσα τα γελοία επιχειρήματα που χρησιμοποιούσαν στα δικαστήρια για να αφαιρέσουν την κηδεμονία από τις λεσβίες μητέρες. Είχα την τύχη να το δω να χρησιμοποιείται ως σημείο αναφοράς από δικηγόρους που βοήθησαν τις γυναίκες αυτές να ξαναπάρουν τα παιδιά τους στα χέρια τους.
 
Πείτε μου τι συνέβη όταν το AIDS χτύπησε την πόρτα της Νέας Ζηλανδίας.
 
Ξέρετε, το είδα υπό μια οπτική λιγάκι διαφορετική επειδή τότε ασχολούμουν με εγκληματίες στις φυλακές. Θα σας πω τι έκανα εγώ γιατί όλοι μας το αντιμετωπίσαμε αλλιώτικα και ήταν πολύ διαφορετική η στάση των λεσβιών από την στάση των γκέι αντρών. Είμαστε στις αρχές της δεκαετίας του 80. Έγινα μέλος του ‘Aids Support Network’ προσπαθώντας να μάθω όσα περισσότερα μπορώ.
 
Η συμπεριφορά μου δέχτηκε κάποιες επικρίσεις επειδή μου είπαν ότι αφιερώνω όλη μου την ενέργεια στους άντρες όμως εγώ ήθελα να ξέρω τι συμβαίνει επειδή οι άντρες με τους οποίους δούλευα στις φυλακές ήταν σεξουαλικοί κακοποιητές ή παιδεραστές και είχαν συνολικά εκατοντάδες θύματα. Ήξερα ότι αρκούσε ένας παιδεραστής για να βρεθούν σε κίνδυνο δεκάδες παιδιά, οπότε η ενασχόλησή μου είχε ως κύριο σκοπό της το να μπορέσω να προστατεύσω όσα περισσότερα παιδιά γίνεται.
 
Η ομοφυλοφιλία είχε αποποινικοποιηθεί τότε;
 
Όχι, όχι ακόμη, αλλά πιέζαμε όσο γίνεται. Αποποινικοποιήθηκε τελικά το 1986 αλλά δεν ήταν το μόνο που μας ένοιαζε. Πολλές οργανώσεις δεν πασχίζαμε απλώς για αποποινικοποίηση,αλλά για νόμο που θα απαγόρευε τις διακρίσεις βάσει σεξουαλικού προσανατολισμού. Αυτό ήταν μια τελείως διαφορετική ιστορία. Το πετύχαμε το 1993, λίγο αφότου ολοκλήρωσα το διδακτορικό μου στην ψυχολογία των παιδιών.
 
Δεν μπορώ να μην σας ρωτήσω πώς καταφέρατε να χτίσετε μια τέτοια πορεία στον ακτιβιστικό και ακαδημαϊκό χώρο με πέντε παιδιά.
 
Ω, είχα πολλή ενέργεια. Πάρα πολλή ενέργεια. Μην ξεχνάτε ότι ξεκίνησα να ζω στην δεκαετία των 30. Ένιωθα ότι είχα πολλά χρόνια να πάρω πίσω.
 
Και μετά από όλα αυτά αποφασίσατε να ιδρύσετε ένα μουσείο ανόμοιο με όλα τ’άλλα;
 
Θα σας πω τι έγινε. Κάποια στιγμή τη δεκαετία του ’90 απλώς έπαθα burnout**. Δούλευα ασταμάτητα προσπαθώντας να βοηθήσω στη δημιουργία μιας καινούργιας δικονομικής διαδικασίας που θα προστάτευε τα παιδιά-μάρτυρες και τα παιδιά-θύματα, οργάνωνα σεμινάρια για να βοηθήσω τις γυναίκες να μιλήσουν για το σώμα τους και το σεξ, οργάνωνα ημερίδες σε όλη τη χώρα στις οποίες εξηγούσα σε γυναίκες τι σημαίνει βιασμός, σεξουαλική κακοποίηση, παρενόχληση. Αρρώστησα και άρχισα να ασχολούμαι με την τέχνη για να συνέλθω. Σύντομα έστησα γύρω μου έναν κύκλο λεσβιών με έντονο ενδιαφέρον για την λεσβιακή κουλτούρα και διατήρησή της. Το 2007, αποφασίσαμε να ιδρύσουμε το Charlotte Museum κι έτσι κι έγινε.
 
Γιατί ‘λεσβιακή κουλτούρα’; Τι εννοείτε με αυτόν τον όρο;
 
Κάθε ομάδα έχει τους κώδικες επικοινωνίας της και οι λεσβίες έχουμε τους δικούς μας. Πολλά απ’τα εκθέματα που έχουμε στο μουσείο σχετίζονται άμεσα με δραστηριότητες παραδοσιακά γυναικείες, είναι πλεκτά, είναι υφάσματα, είναι κοσμήματα. Είναι αποκόμματα εφημερίδων για μικρές παραστάσεις λεσβιακής θεματολογίας σε χωριά, είναι βιβλία και πίνακες.
Η λεσβιακή κουλτούρα είναι πιο αφανής από την γκέι με τον ίδιο τρόπο που η γυναικεία ιστορία έχει γραφτεί περισσότερο με ψίθυρους στην κουζίνα παρά με φωνές στον δρόμο.
Το μουσείο μας είναι ένας χώρος που μεταξύ άλλων προσπαθεί να εκθέσει, αν θες να το πεις έτσι, το ανείπωτο και το ανείπωτο είναι συστατικό και θεμελιώδες στοιχείο της λεσβιακής κουλτούρας.
 
81668021 1494836724001272 8398145172449263616 o
Κονκάρδες ως έκθεμα
 
 
Μπορείτε να μου πείτε μου παραπάνω στοιχεία λεσβιακής κουλτούρας όπως αυτά αποτυπώνονται στην καθημερινή ζωή;
 
Για παράδειγμα, όταν εγώ εντάχθηκα στους λεσβιακούς κόλπους,κατάλαβα σύντομα ότι η κοινωνικοποίηση δεν γινόταν τόσο στα μπαρ όσο στα καφέ. Παλιά είχαμε πολλά λεσβιακά καφέ και στα χωριά υπήρχε μεγάλο δίκτυο λεσβιών που συναντιόταν σε σπίτια, διάβαζε, επικοινωνούσε και ,φυσικά, ερωτευόταν.
 
Στα χωριά της Νέας Ζηλανδίας τη δεκαετία του ’80;
 
Βεβαίως στα χωριά της Νέας Ζηλανδίας τη δεκαετία του ’80. Και του ’70 και του ’60. Ορίστε, αυτό θέλω να δείξω με το μουσείο. Ήμασταν πάντα εκεί απλώς δεν μας έβλεπαν. Τη δεκαετία του ’80 όταν μια λεσβία έπαιζε μουσική σ’ένα μαγαζί, όλες θα ήμασταν σ’αυτό το μαγαζί. Υπήρχε τρομερή αλληλεγγύη τα χρόνια εκείνα. Τα πράγματα άλλαξαν αργότερα όταν πέρασε ο νόμος κατά των διακρίσεων. Σηματοδότησε μια εποχή ελευθερίας, θα πως ωστόσο ότι ,ως ένα βαθμό, αυτό επηρέασε λίγο αρνητικά την κοινότητα. Δεν υπήρχε πια τόση ανάγκη για αλληλεγγύη.
 
Πιστέυετε ότι το μουσείο έρχεται να καλύψει αυτό το κενό;
 
Δεν ξέρω αν το καλύπτει αλλά ξέρω ότι σίγουρα οι επισκέπτριες που δεχόμαστε, συχνά δεν έχουν ιδέα για την λεσβιακή ιστορία της Νέας Ζηλανδίας, για την μουσική, τις παραστάσεις, τα βιβλία. Ξέρω ότι τις βοηθάμε να αποκτήσουν τις πληροφορίες που χρειάζονται.
4112303
Charlotte Museum-Στιγμιότυπο
 
Πιστεύετε ότι τα παιδιά στο σχολείο θα έχουν προβλήματα αν έχουν δύο μαμάδες ή δύο μπαμπάδες;
 
Τώρα πια όχι. Είναι αρκετά συνηθισμένο. Όταν τα παιδιά μου ήταν μικρά τα πράγματα ήταν αλλιώς. Θυμάμαι ένα περιστατικό με μια απ’τις κόρες μου. Είχε ανακοινώσει στην τάξη της, όταν ήταν 7 ή 8 χρονών, ότι η μαμά της είναι λεσβία. Όλα τα παιδιά την προσέγγισαν στο διάλειμμα για να γίνουν φίλοι της επειδή πίστευαν ότι είναι κάτι αξιοσημείωτο και ξεχωριστό. Ήταν πολύ χαρούμενη εκείνη την μέρα. Βέβαια την επόμενη τα πράγματα άλλαξαν και δεν της μιλούσε κανείς μιας που τα παιδιά ρώτησαν τους γονείς τους τι σημαίνει λεσβία (γελάει).
 
Όλα όσα μου λέτε ισχύουν και για τις γυναίκες Μαόρι; Είναι κι εκείνες ενταγμένες στις κοινότητες που μου περιγράφετε;
 
Καταλαβαίνω ότι αυτό είναι ένα κεφάλαιο της ιστορίας μας που είναι δύσκολο να το καταλάβει κάποιος που δεν το έχει ζήσει, ωστόσο ναι, πλέον είμαστε ένα με τον Μαόρι πληθυσμό της χώρας. Βέβαια, εκείνοι έχουν και πολλούς μύθους, αφηγήσεις και πολιτισμικά στοιχεία που φροντίζουν να αναδεικνύουν με πιο στοχευμένες δράσεις, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μοιραζόμαστε τους χώρους μας και τις ζωές μας. Επίσης, να σας πω ότι υπήρξαν αρκετές γυναίκες Μαόρι πολιτικοί που έπαιξαν σημαντικότατο ρόλο στην θεσμοθέτηση του γάμου μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου. Οι λεσβίες Μαόρι αυτοαποκαλουνται ‘Τakapui’. Προσπαθούμε κι εμείς να μάθουμε τη γλώσσα τους, παλιά απαγορευόταν να την μιλάμε και τα τελευταία χρόνια υπάρχει μεγάλη προσπάθεια αναγέννησής της-διδάσκεται μάλιστα και στα σχολεία. Στο μουσείο οργανώνουμε ημερίδες Μαόρι λεσβιακού τραγουδιού-είναι πολύ ωραία (αρχίζει να τραγουδάει).
 
Tι θα λέγατε ότι έχει αλλάξει περισσότερο για τις γυναίκες από τότε που ήσασταν 20 μέχρι σήμερα;
 
Σίγουρα οι σπουδές. Η εγγονή μου τώρα σπουδάζει μηχανολόγος μηχανικός, αυτό δεν ήταν κάτι που θα έκανε μια γυναίκα τη δεκαετία του ’60. Επίσης,το οικονομικό ζήτημα. Οι γυναίκες παλιά δεν είχαμε πληρωμένη δουλειά αν και δουλεύαμε όλη μέρα στις φάρμες, στο σπίτι και ασχολούμασταν με τα παιδιά. Εγώ έπρεπε κάθε μέρα από τότε που ήμουν έφηβη μέχρι τοτε που χώρισα ν’αρμέγω 82 αγελαδες με το χέρι. Το ότι αρχίσαμε να δουλεύουμε ήταν πολύ απελευθερωτικό.
 
Και για τις λεσβίες συγκεκριμένα;
 
Χάρη στον νόμο κατά των διακρίσεων, άλλαξαν πολλά στην αναζήτηση κατοικίας. Μια καλή μου φίλη για παράδειγμα έψαχνε να νοικιάσει σπίτι με την σύντροφό της τη δεκαετία του ’70. Η σπιτονοικοκυρά ήταν καχύποπτη και τις ρώτησε για τη σχέση τους. Αυτές είπαν ότι είναι αδερφές αλλά η σπιτονοικοκυρά είπε ότι δεν μοιάζουν καθόλου. Η φίλη μου χαμήλωσε την φωνή της, την κοίταξε πονηρά και έιπε ‘διαφορετικός πατέρας’. Ε, τέτοια θέματα δεν υπάρχουν σήμερα.
 
Ξέρετε, μου κάνει εντύπωση που ενώ οι γυναίκες της Νέας Ζηλανδίας ήταν οι πρώτες που απέκτησαν δικαίωμα ψήφου αντιμετώπισαν τα ίδια προβλήματα με όλες τις άλλες.
 
Η ψήφος δεν άλλαξε πολλά. Παίρνει καιρό μια κοινωνία να προσαρμοστεί στην όποια θεσμική αλλαγή. Συνεχίσαμε να είμαστε μητέρες, συνεχίσαμε να μην εργαζόμαστε, συνεχίσαμε να μην πηγαίνουμε πανεπιστήμιο και συνεχίσαμε να μην έχουμε εισόδημα. Πήρε καιρό να μπούμε στο Κοινοβούλιο και είναι λογικό, η αλλαγή θέλει χρόνο. Είναι ένα πράγμα η δημιουργία ενός νόμου, ένα άλλο η εφαρμογή του. Τεράστιο ρόλο στις αλλαγές που ακουλούθησαν έπαιξε το χάπι.
 
Το χάπι;
 
Ναι,το χάπι. Η δυνατότητα αντισύλληψης έδωσε στις γυναίκες την ελευθερία να μην κάνουν παιδί κάθε χρόνο και έτσι άρχισαν περισσότερες να πηγαίνουν στο πανεπιστήμιο. Η δεκαετία του ’60 ήταν ευλογία για τις γυναίκες.
 
Τι θέλετε να μείνει στο αναγνωστικό κοινό που θα διαβάσει την συνέντευξή σας;
 
Ότι αν δεν ξέρουμε από πού διαόλο ερχόμαστε, δεν ξέρουμε πού διάολο πάμε.
 
Ότι πρέπει να έχετε λεφτά στα χέρια σας ό,τι και να γίνει.
 
Και, μιας που απευθυνόμαστε στην αγαπημένη μου Ελλάδα, ότι η σύζυγός μου και εγώ σας ευγνωμονούμε για τη Σαπφώ και τα ντολμαδάκια.
Th M wed
Η Δρ. Saphira με τη σύζυγό της την μέρα του γάμου τους
Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα για το Charlotte Museum σας παραθέτουμε τα links:
*Μαόρι: ο ιθαγενής πληθυσμός της Νέας Ζηλανδίας, πολυνησιακής καταγωγής.
**burnout:σύνδρομο ολοκληρωτικής εξάντλησης/η επαγγελματική εξουθένωση
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News

16 Comments
δημοφιλέστερα
νεότερα παλαιότερα
Ενσωματωμένα σχόλια
Δείτε όλα τα σχόλια
Su Li-zhen
Su Li-zhen
3 χρόνια πριν

Υπέροχη συνέντευξη! Να μαθαίνεις σε λίγες γραμμές τόσα πράγματα!
Θα μου μείνει, νομίζω στο μυαλό, αυτή της η φράση:
” Μην ξεχνάτε ότι ξεκίνησα να ζω στην δεκαετία των 30. Ένιωθα ότι είχα πολλά χρόνια να πάρω πίσω. ”
Έχω μπει ήδη στο site του μουσείου.

The Road Less Traveled
The Road Less Traveled
3 χρόνια πριν

Χειροκροτω για το “Ότι αν δεν ξέρουμε από πού διαόλο ερχόμαστε, δεν ξέρουμε πού διάολο πάμε.” Απλα δεν υπαρχουν λογια. . . 🙂

αν ειναι τοσο δυσκολο για καποιες απο εμας σημερα,φανταζομαι για εκεινες τοτε. . .απλα υποκλινομαι. . . 🙂

redApocalipstick
redApocalipstick
3 χρόνια πριν

Πήρε νέα πνοή το α,μπα με τη Λασκαρίνα! Υπέροχη συνέντευξη, συγχαρητήρια και ευχαριστούμε για την ευκαιρία να γνωρίσουμε μια σύγχρονη ηρωίδα. Τα λόγια αυτής της γυναίκας και η μαχητικότητά της είναι τεράστια πηγή έμπνευσης. Κι επίσης το μουσείο είναι άλλος ένας λόγος για να επισκεφτεί κανείς τη Νέα Ζηλανδία εκτός απ΄την φανταστική τους πρωθυπουργό! ΄΄Δεν μπορώ να μην σας ρωτήσω πώς καταφέρατε να χτίσετε μια τέτοια πορεία στον ακτιβιστικό και ακαδημαϊκό χώρο με πέντε παιδιά.΄΄ Ω, είχα πολλή ενέργεια. Πάρα πολλή ενέργεια. Μην ξεχνάτε ότι ξεκίνησα να ζω στην δεκαετία των 30. Ένιωθα ότι είχα πολλά χρόνια να πάρω πίσω.… Διαβάστε περισσότερα »

Karlee
Karlee
3 χρόνια πριν

Λασκαρινα εγραψες παλι!!🤘🤘

εξωγήινη
εξωγήινη
3 χρόνια πριν

Πολύτιμη συνέντευξη αυτή Λασκαρίνα, ευχαριστούμε πολύ ❤️

εξωγήινη
εξωγήινη
3 χρόνια πριν

☺️😘😘

Διάφανο Σελοφάν
Διάφανο Σελοφάν
3 χρόνια πριν

Είναι ηρωίδα! Όπως και όλες οι ακτιβίστριες που πρόσφεραν ένα είδος ελευθερίας που μόνο οι γυναίκες μπορούν να αντιληφθούν. Και ο δρόμος είναι μακρύς, αφού “κάθε 50 χρόνια οι γυναίκες πρέπει να επανεφεύρουν τον τροχό”, όπως υποστήριζε η Dale Spender.

Ευχαριστούμε Λασκαρίνα!

Διάφανο Σελοφάν
Διάφανο Σελοφάν
3 χρόνια πριν

“Man-Made Language”, “Women of ideas: and what men have done to them” (της ιδίας), Language and woman’s place της Robin Lakoff…τόσο πολλά και τόσο δυσεύρετα! Ωστόσο και στην ελληνική βιβλιογραφία έχουν γραφτεί αρκετά.

Εναι πολύ ωραία ιδέα να γράψετε κάτι σχετικό!

Mari
Mari
3 χρόνια πριν

Πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη, μπράβο!

Izabel
Izabel
3 χρόνια πριν

Εξαιρετική συνέντευξη! Δεν έχω λόγια!Ευχαριστούμε πολύ Λασκαρινα!