Σεξ, ψέματα και βιντεοκασέτες (μέρος 9ο)

Ένα κορίτσι που λέει ναι στην απιστία και το παίρνει πολύ γρήγορα πίσω.
Ένα αγόρι που πληρώνει με βρώμικες φήμες την απόρριψη.
Μια αλήθεια που δεν δικαιώνεται και μια αλήθεια που καρφώνεται.

Έκανα να πάω στο σχολείο πέντε μέρες. Έπεσα στο κρεββάτι ξερή. Στην αρχή πήγα να κάνω την άρρωστη, όμως είχα αρρωστήσει κανονικά μέχρι το βράδυ είχα ανεβάσει τριάντα εννέα πυρετό. Τη φρίκη μου κατάπιε η παραζάλη της υψηλής θερμοκρασίας και των αντιπυρετικών. Τη Δευτέρα που εμφανίστηκα στη τάξη, είχα κατεβάσει ρολά. Κλείστηκα στον εαυτό μου σα στρείδι, μετρούσα τον χρόνο αντίστροφα μέχρι τις Πανελλαδικές. Σαν άσκηση επιβίωσης, είχα εστιάσει στο διάβασμα και δεν έδινα σημασία σε τίποτα και σε κανέναν· όσο κι αν με πονούσε και με έκαιγε. Είχα ήδη χάσει πάρα πολλά στο παρελθόν για να χάσω και στο μέλλον. Οι καθηγητές πρέπει να είχαν μάθει τι είχε συμβεί και με αντιμετώπιζαν με συγκατάβαση – κοινώς, έκαναν κι αυτοί την πάπια. Έσφιξα τα δόντια και προσποιήθηκα και πάλι ότι τίποτα δεν με αγγίζει. Αυτή τη φορά το πίστεψα κι εγώ η ίδια – δεν είχα περιθώρια να πράξω διαφορετικά.

Τα κατάφερα και πέρασα στην Κρήτη, στο τμήμα φιλολογίας. Τι χαρά, θα τα άφηνα όλα πίσω μου, τους πάντες και τα πάντα. Ήταν η τέλεια λύση, ακόμα και για τον Στράτο. Τον χώρισα μετά από λίγο καιρό, με συνοπτικές διαδικασίες· επίσημη δικαιολογία «η απόσταση», τι ωραία που το χρύσωσα το χάπι. Με τους συμμαθητές μου δεν κράτησα επαφές, παρά μόνο με τον Βασίλη. Σε αυτόν δεν κράτησα κακία. Αν μη τι άλλο αυτός το προσπάθησε, κι ας αποδείχθηκε τελικά λίγος. Αυτόν έβλεπα όταν επέστρεφα στην Αθήνα, στις διακοπές και τις γιορτές. Κι από αυτόν μάθαινα τα νέα και τα κουτσομπολιά: ποιος τα έφτιαξε με ποιά, ποιος έμπλεξε με ντραγκς, ποιος έπιασε δουλειά. Τους υπόλοιπους τους είχα ξεγράψει.

Με τον Βασίλη ήταν που είχαμε δώσει ραντεβού για καφέ εκείνο το απόγευμα. Ήταν τέλη Ιουνίου, μόλις είχε τελειώσει η εξεταστική του δεύτερου έτους και είχα ανέβει στην Αθήνα – σε λίγες μέρες θα έφευγα για διακοπές στην Φοινικούντα. Είχα κάτσει στo Face και τον περίμενα να έρθει, όταν εμφανίστηκε μπροστά μου ο Νίκος. Ένιωσα να φεύγει το αίμα από το κορμί μου, τέτοιος ήταν ο τρόμος μου. Τράβηξε την καρέκλα και κάθισε απέναντί μου. Ήταν χλωμός και αδυνατισμένος, με κάτι μπλαβιά σημάδια στο πρόσωπό του. «Θέλω να σου μιλήσω» μου είπε με ήπιο ύφος, κι ένιωσα τον φόβο να υποχωρεί. «Σε ακούω» άκουσα να του λέει η φωνή μου. «Βγάλε σε παρακαλώ τα γυαλιά ηλίου, θέλω να σε κοιτάω στα μάτια». Τα έβγαλα. Το βλέμμα του ήταν σοβαρό, βαρύ. Στα μάτια του τρεμόπαιξε μια υποψία από την παλιά του δύναμη, για να τη σβήσει μια πικρή στενοχώρια – μια ήττα. «Θέλω να σου ζητήσω συγνώμη για τα ψέματα που είπα. Έκανα μεγάλη μαλακία, τώρα που τράβηξα δικά μου ζόρια το κατάλαβα πολύ καλά. Το είπα και στον Πάνο και τον Τάσο. “Αυτά που έλεγα για την Μελίνα και την κασέτα, ήταν όλα φίδια”. “Τί λες ρε Νίκο, πλάκα μας κάνεις;” “Όλα ψέματα ήταν ρε σας λέω, από το κεφάλι μου τα έβγαλα”».

Είχα μείνει στήλη άλατος. Μόνο τον άκουγα, λέξη δεν βγήκε από το στόμα μου. Ούτε καν να τον ρωτήσω το γιατί, αυτό το γιατί που τόσες φορές παίδευα τον νου μου μαζί του. Μόνο που, από αμηχανία, μού έφυγαν κάτι πνιχτά γελάκια – τάχα μου υπεράνω, κατά τις προσφιλείς μου συνήθειες. «Μη γελάς βρε Μελίνα», μου είπε λυπημένος. «Βέβαια, έχεις κι εσύ τα δίκια σου να μην με παίρνεις στα σοβαρά» πρόσθεσε με μια θλίψη που βρισκόταν στον αντίποδα της παλιάς του αλαζονείας. Μετά με χαιρέτησε, και σηκώθηκε κι έφυγε. Είδα την πλάτη του να απομακρύνεται, καμαρωτή και τσακισμένη την ίδια στιγμή. Δεν ήξερα τι να νοιώσω: δικαίωση για την καθυστερημένη παραδοχή, ή θυμό, για εκείνον και για μένα την ίδια, που δεν τον έβαλα έστω και τώρα στη θέση του; Που ακόμη και σήμερα δεν τόλμησα να μιλήσω, να ρωτήσω το γιατί; Από την άλλη, τι νόημα είχαν πια όλα αυτά. Και το γιατί, που τόσο με απασχολούσε, σάμπως δεν το είχα από την πρώτη στιγμή απαντημένο; Ένα συμπλεγματικό αγόρι έφαγε ένα τσουχτερό «όχι» σαν χαστούκι, το σπίρτο που έβαλε στο φιτίλι φωτιά. Και να που τώρα το έσωσε και βγήκε και πάλι μάγκας. Αυτή τη φορά μάγκας κανονικός, με την αλήθεια που μόνο η προσωπική συντριβή μπορεί να δώσει.

Για το 10ο μέρος:

Σεξ, ψέματα και βιντεοκασέτες (μέρος 10ο)

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News