Σεξ, ψέματα και βιντεοκασέτες (μέρος 8ο)

Ένα κορίτσι που λέει ναι στην απιστία και το παίρνει πολύ γρήγορα πίσω.
Ένα αγόρι που πληρώνει με βρώμικες φήμες την απόρριψη.
Μια αλήθεια που δεν δικαιώνεται και μια αλήθεια που καρφώνεται.

Το άλλο πρωί ξύπνησα από έναν ύπνο αποσπασματικό και αγχωμένο. Είχα αποφασίσει να του μιλήσω στο σχολείο. Στο τρίτο διάλειμμα, μετά την ιστορία. Το είχα πει και στον Βασίλη, θα ήταν δίπλα μου για συμπαράσταση. Στο μυαλό μου τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα, όμως το στομάχι μου είχε δεθεί κόμπος. Το δίκιο μου δεν ήταν αρκετό για να ξεριζώσει τον φόβο από μέσα μου· κι αυτός κλωτσούσε, σαν για να μου δείξει ότι ο κίνδυνος ήταν ακόμα εδώ και η μάχη δύσκολη. Όσο περνούσε η ώρα κι ερχόμουν πιο κοντά στην αναμέτρηση, τόσο φούντωνε το άγχος μου. Άλλο να παίζω τη σκηνή στο κεφάλι μου κι άλλο να την κάνω πραγματικότητα. Να πλησιάσω τον Νίκο μπροστά σε όλα τα παιδιά, να τον ξεμπροστιάσω για την κασέτα – τη δήθεν κασέτα. Όμως, δεν είχα τίποτα να φοβηθώ. Με το που θα ξεστόμιζα τα λόγια, θα έχανε τη δύναμή του. Θα του έκοβα τα μαλλιά, σαν μια άλλη Δαλιδά. Χρατς, και η μαγκιά του θα ξεφούσκωνε σαν τρύπιο μπαλόνι. Αυτός θα ξεφτιλιζόταν κι εγώ θα έπαιρνα πίσω τη χαμένη περηφάνεια μου.

Δυο αντίθετες δυνάμεις πάλευαν μέσα μου: η προσμονή της νίκης με τον φόβο της ήττας, κι έκαναν την αναμονή μαρτύριο. Γύρισα προς τον Βασίλη να πάρω θάρρος, κι αυτός μου χαμογέλασε. Όμως τα χείλια του ήταν σφιγμένα και τα μάτια του ανήσυχα. Έβλεπε κι αυτός τη δυσκολία, τη διατυμπάνιζε η άτρωτη σιγουριά του Νίκου που έδινε παραδίπλα το γνωστό ρεσιτάλ: ο φωνακλάδικος, χοντροκομμένος χαβαλές που κάνουν όσοι θέλουν να δείξουν ότι δεν δίνουν δεκάρα για τίποτα και για κανέναν. Πόσο αντιπαθητικός μού φαινόταν, τώρα που δεν έπαιρνα κι εγώ μέρος στο εγωκεντρικό του σόου. Ο τύπος είναι κάτι περισσότερο από το ακίνδυνο παιδαρέλι που νόμιζα, σκέφτηκα κι ο φόβος με τρύπησε σα λεπίδα. Βολευόμουν κι εγώ τόσον καιρό στα εύκολα χαχανητά και δεν έβλεπα την μαυρίλα της ψυχής του. Γι’ αυτό όταν η πλάκα στράφηκε εναντίον μου, με βρήκε εντελώς απροετοίμαστη· το τέλειο θύμα. Στην ψυχή μου τρύπωσε η αμφιβολία, για μια ακόμη φορά.

Η ώρα της ιστορίας πέρασε σαν σε θολό, αγχωμένο όνειρο. Ίσα που τρύπωνε η φωνή της Βλάχου στα αυτιά μου, οι λέξεις είχαν χάσει κάθε νόημα. Στο μυαλό μου είχαν καρφωθεί έτοιμες από πριν οι ατάκες. «Να σου πω λιγάκι. Γυρνάς και λες ότι με έχεις γράψει σε βίντεο. Για δείξε την κασέτα, παλιοψεύτη του κερατά». Θα τον πλησίαζα αμέσως μετά το κουδούνι, να είναι ακόμα οι συμμαθητές στην τάξη. Μια δημόσια πράξη προσωπικής αποκατάστασης με άμεσα αποτελέσματα. Τα λεπτά περνούσαν κι έμπαινα στην τελική ευθεία. «Ένα δυο τρία πυρ» επαναλάμβανα από μέσα μου, σαν πολυβόλο. Το σήμα εκκίνησης για να πάρω φόρα και βαδίσω προς το θρανίο του.

Ντρινννν, το κουδούνι μού τρύπησε τα σωθικά. Τα ψέματα είχαν τελειώσει. Ο αγώνας ξεκινούσε. Το κορμί μου σηκώθηκε από την καρέκλα σαν από μόνο του. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν ταμπούρλο, νόμιζα ότι θα πεταχτεί έξω από το στήθος μου. Ο Νίκος χασκογελούσε με τον Τάσο, την ώρα που τον πλησίαζα. Στην αίθουσα ακουγόταν η γνωστή χάβρα από τις μπερδεμένες μεταξύ τους φωνές των μαθητών. Στάθηκα μπροστά του και τον κοίταξα. Τα μάτια του σπίθισαν από την έκπληξη, που μετατράπηκε σε κοροϊδευτική λάμψη στη στιγμή – η ειρωνεία του θρασύδειλου. Οι γύρω πήραν τη φάση γραμμή και σιώπησαν, η ησυχία άρχισε να απλώνεται στην πολύβουη αίθουσα. Είχε έρθει η στιγμή.

«Τι μαλακίες γυρνάς και λες για μένα; Για φέρε την κασέτα να τη δούμε κι εμείς». Τα λόγια μου ήταν πιο θαρρετά από αυτά που είχα προετοιμάσει στο κεφάλι μου. Όμως ήταν η φωνή μου αυτή που τα πρόδωσε: αφύσικη, φοβισμένη, σαν σε κακοπροβαρισμένο ποίημα σε σχολική παράσταση. Χωρίς ψυχή. Ένιωσα το θάρρος να με εγκαταλείπει όπως ο καπνός την καμινάδα. Ο Νίκος το μυρίστηκε, σαν αρπακτικό. Και δεν μάσησε. «Για να σε δει όλος ο κόσμος; Είσαι και βιτσιόζα από πάνω;»

Ο μπλοφαδόρος έπαιξε τα ρέστα του· ήταν το τελευταίο του χαρτί, που όμως αποδείχθηκε αρκετό για να σπάσει τον χλιαρό τσαμπουκά, που συγκρατούσα μπροστά του με νύχια και με δόντια. Έριξα μια γρήγορη ματιά γύρω μου. Δεκάδες ζευγάρια μάτια καρφωμένα πάνω μου, γυάλιζαν σαν τα μάτια του Νίκου. Το κατάλαβα με τη μια: όλοι τους ήθελαν να υπάρχει η κασέτα, κι αυτό δεν το άλλαζαν για καμία αλήθεια. Διψούσαν για την ηδονή που τους χάριζε η βρώμικη φήμη, η δημόσια διαπόμπευση. Διψούσαν για αίμα. Και δεν ήταν κανείς τους διατεθειμένος να παραιτηθεί από όλα αυτά. Η πραγματικότητα ήταν ένα ζήτημα υποδεέστερο, σχεδόν αδιάφορο. Γύρισα στον Βασίλη· αυτός με κοιτούσε σαστισμένος, σιωπηλός. Δεν τόλμησε να ανοίξει το στόμα του. Ίσως να σκέφτηκε ότι δεν είχε πια νόημα – πόσο βολικός τρόπος να ξεπλύνει τη συνείδησή του. Πάντα υπάρχει ένας βολικός τρόπος για να τη βγάζεις καθαρή με την πάρτη σου, φτάνει να το θελήσεις.

Αυτό όμως που με τσάκισε ήταν το βλέμμα της Καίτης. Στεκόταν δίπλα στον Βασίλη και στα μάτια της γυάλιζε η ίδια λάμψη με τους υπόλοιπους· η ιστορία της κασέτας είχε κάνει και σε αυτήν την δουλίτσα της. Η ωραία της τάξης που τα ’θελε και τα ’παθε – πόσο βολικό και γι’ αυτήν το αφήγημα. Δεν είχε νόημα να το τραβήξω, να προσπαθήσω να αποδείξω την αθωότητά μου – ήταν μια μάχη χαμένη από χέρι. Κανείς δεν ήθελε να χάσει τη διασκέδαση, πιστεύοντάς με. Η σχολική αγέλη είχε αποφανθεί, με ήθελε πρωταγωνίστρια σε τσόντα κι αυτό δεν μπορούσε να της το στερήσει καμία αλήθεια. Στην αρένα του δημόσιου αισθήματος είχα βγει νοκ άουτ.

Για το 9ο μέρος:

Σεξ, ψέματα και βιντεοκασέτες (μέρος 9ο)

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News