Σεξ, ψέματα και βιντεοκασέτες (μέρος 7ο)

Ένα κορίτσι που λέει ναι στην απιστία και το παίρνει πολύ γρήγορα πίσω.
Ένα αγόρι που πληρώνει με βρώμικες φήμες την απόρριψη.
Μια αλήθεια που δεν δικαιώνεται και μια αλήθεια που καρφώνεται

Μέχρι τη στιγμή που δέχτηκα το δεύτερο τηλεφώνημα. Αυτή τη φορά ήταν η Ευγενία, η ξαδέρφη μου. Πήγαινε κι αυτή τρίτη λυκείου, σε άλλο όμως σχολείο, στην παραδίπλα περιοχή. «Να σε ρωτήσω», είπε αφού ξεμπερδέψαμε με τις τυπικούρες. «Κυκλοφορεί μια φήμη για μια Μελίνα από το σχολείο σας, ότι κάποιος την έχει τραβήξει να κάνει σεξ σε βιντεοκασέτα. Μήπως λένε για σένα;» Χλώμιασα. Από που κι ως που να με πιάσουν στο στόμα τους στο ξένο σχολείο; Το πράγμα είχε ξεφύγει. Το αρνήθηκα χωρίς πολλά πολλά, κι έκλεισα το τηλέφωνο. Μουδιασμένη όπως ήμουν, πήρα τηλέφωνο τον Βασίλη στο καπάκι, χωρίς να το πολυσκεφτώ.

Το σήκωσε ο ίδιος. «Έλα Βασίλη», η φωνή μου έτρεμε. Μια νέα αγωνία με πλημμύρισε, καθώς κατάλαβα ότι θα δοκιμαζόταν η φιλία μας. Γιατί αυτό ήταν που κρατούσε τόσες μέρες το στόμα μου κλειστό – όχι η ανωτερότητα, μα ο φόβος, ο φόβος αν θα πάρουν το μέρος μου, αν θα με πιστέψουν. Γι’ αυτό προτίμησα να κρυφτώ πίσω από το δάχτυλό μου κάνοντας την ανήξερη, την ατρόμητη. Όμως είχε έρθει η ώρα να αναμετρηθώ στα ίσια με τους φόβους μου αυτούς. Δεν μπορούσα να χώνω άλλο το κεφάλι μου στην άμμο, σαν τη στρουθοκάμηλο.

Μπήκα κατευθείαν στο ψητό. Το και το, με πήρε η ξαδέρφη μου και μου είπε για τη βρώμα που έβγαλε ο Νίκος, ότι έχει βουίξει όλο το Ελληνικό του τα είπα έξω από τα δόντια. Ήταν η πρώτη φορά που του μιλούσα για την ιστορία με την κασέτα, όμως ο πρόλογος ήταν περιττός – ήταν βέβαιο ότι τα ήξερε όλα, όπως όλος ο κόσμος. Εκείνος κόμπιασε, δεν ήξερε τί να πει. «Είναι όλα ψέματα», ένιωσα την ανάγκη να ξεκαθαρίσω το αυτονόητο. Στρώνοντας το χαλί για το κρίσιμο ερώτημα: «Με πιστεύεις, έτσι δεν είναι;» Η αγωνία έσταζε από τα χείλια μου. «Τι να σου πω βρε συ Μελίνα», και μετά σιωπή. Δεν χρειαζόταν να πει περισσότερα, ο δισταγμός του έδωσε την απάντηση που φοβόμουν. «Δηλαδή, τα έβγαλε όλα από το κεφάλι του στα καλά καθούμενα;» με αποτελείωσε με τη χαριστική βολή.

Έβαλα τα κλάματα στο ακουστικό, για δεύτερη φορά. Η απελπισία μου στάθηκε, άθελά της, το μοναδικό πειστήριο που διέθετα· το μόνο που μπορούσε να με σώσει. «Σε πιστεύω», μου είπε εκείνος μετά από λίγο. Στη φωνή του βάραινε η στενοχώρια, μαζί με την ειλικρίνεια. «Όμως γιατί δεν είπες κι εσύ τίποτα; Σε βλέπω τόσον καιρό σιωπηλή ενώ ο άλλος οργιάζει, τι μπορούσα να σκεφτώ;» Είχε δίκιο. Το μόνο που είχα πετύχει με την και καλά υπεράνω σιωπή μου, ήταν να δώσω στις συκοφαντίες βάση. Και να χάσω από συμμάχους ακόμα και τους δικούς μου ανθρώπους. Φοβήθηκα να τα βάλω με τον Νίκο κι ο φόβος μου αυτός τον αποχαλίνωσε, τον έκανε παντοδύναμο. Από ένας αγάμητος κακομοίρης έγινε τέρας κανονικό.

«Ποτέ δεν είναι αργά» είπε ο Βασίλης, σα να διάβασε τις σκέψεις μου. «Πρέπει να μιλήσεις. Αφού δεν έχει τίποτα στα χέρια του θα τον κολλήσεις στον τοίχο. Κανονικά, αυτός πρέπει να σε φοβάται. Όσο δεν μιλάς κερδίζει το παιχνίδι. Πρέπει να τον κάνεις να ανοίξει τα χαρτιά του, να φανεί η μπλόφα του». Τα λόγια έλουσαν την ψυχή μου με ουράνιο φως. Τα πράγματα ήταν απλά: το μόνο που είχα να κάνω ήταν να τον προκαλέσω να δείξει την κασέτα, και τα ψέματά του θα γκρεμίζονταν σαν χάρτινος πύργος. «Μη μασάς ρε», συμπλήρωσε κι εγώ ξαναβούρκωσα. Είχα τόση ανάγκη από έναν άνθρωπο να σταθεί δίπλα μου· τόσες μέρες το περνούσα όλο αυτό ολομόναχη, το βάρος είχε πέσει και με είχε πλακώσει. Κι ο Βασίλης ήταν καλός φίλος.

Για το 8ο μέρος:

Σεξ, ψέματα και βιντεοκασέτες (μέρος 8ο)

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News