Ένα κορίτσι που λέει ναι στην απιστία και το παίρνει πολύ γρήγορα πίσω.
Ένα αγόρι που πληρώνει με βρώμικες φήμες την απόρριψη.
Μια αλήθεια που δεν δικαιώνεται και μια αλήθεια που καρφώνεται.
Ήταν μια παλιά πολυκατοικία κοντά στο σχολείο. Το σπίτι του Νίκου ήταν στον δεύτερο όροφο. Μπήκα στο σαλόνι και τους βρήκα και τους τρεις εκεί, να με περιμένουν. Το βρήκα στενόχωρο και κακόγουστο είχε βαριούς, σκαλιστούς καναπέδες, έναν πίνακα – ηλιοβασίλεμα κεντημένο σταυροβελονιά και κάτι μπιμπελό που θα περνούσαν για αντίκες, αν δεν έβγαζε η φτήνεια τους μάτι. Μια μυρωδιά κλεισούρας χειροτέρευε το αποτέλεσμα. Ανάμεσα στα άσχημα έπιπλα τα αγόρια μού φάνηκαν ακόμη πιο σχολιαρόπαιδα. Είχαν όμως μια πονηρή λάμψη στο βλέμμα, και με το δίκιο τους. Δεν ήταν και λίγο να τους επισκεφθεί η όμορφη, ξεπεταγμένη συμμαθήτριά τους – μπορεί να μην είχαμε συζητήσει τα προσωπικά μου, όμως ήταν φως φανάρι ότι τρία χρόνια με τον Στράτο δεν κολλάγαμε μπρίκια. Θυμάμαι τα γελάκια, το Βailys που αρχίσαμε να πίνουμε ως το μοναδικό οινοπνευματώδες που βρήκαμε στο σκρίνιο. Δεν είχαμε τίποτα περισσότερο να πούμε εκτός από τον σχολικό χαβαλέ, που όμως έξω από την τάξη φαινόταν ξεκούρδιστος και λίγος. Είχαν βάλει ένα σι-ντι με λαϊκά, που έκανε τα πράγματα ακόμη χειρότερα. Ήταν ξεκάθαρο, δεν είχα καμία θέση ανάμεσά τους. Ανήκα σε άλλη, ανώτερη λίγκα.
Κι όμως, μια πτυχή μέσα μου την έβρισκε μέσα σε αυτή την παρακατιανή για την κλάση μου ατμόσφαιρα. Ήταν το λούμπεν κομμάτι μου –έτσι το έχω σήμερα βαφτίσει–, αυτό που θρέφεται κι ευδοκιμεί σε κατώτερες των περιστάσεων καταστάσεις. Μου άρεσε που οι προβολείς ήταν στραμμένοι πάνω μου, που αυτά τα άγουρα παιδαρέλια με κοιτούσαν ξελιγωμένα. Το πράγμα σιγά σιγά φαινόταν προς τα που πήγαινε, ο Νίκος με πλησίαζε όλο και περισσότερο. Το κορμί του έγερνε και με ακουμπούσε, κι εγώ έμενα στη θέση μου. Δεχόμουν το πέσιμό του αδιαμαρτύρητα, με μια αγοραία ευχαρίστηση. Είχε έρθει η ώρα να το δεχτώ στα ίσια, ότι ο έρωτάς μου για τον Στράτο είχε αρχίσει να ξεφτίζει. Και για να μην κάνω τη διαπίστωσή μου αυτή γαργάρα, ήμουν έτοιμη να ερωτοτροπήσω με τον πρώτο τυχόντα. Βέβαια, για να είμαι δίκαιη και με τους δυο μας, ο Νίκος τον είχε τον τρόπο του. Έτσι έπαιρνα θέση για το ντεμπούτο μου στον κόσμο της απιστίας με πρωτόλειες κινήσεις, στις παρυφές της συνείδησής μου.
Ο Πάνος κι ο Τάσος πήραν γραμμή ότι είχε έρθει η ώρα να μας αφήσουν μόνους, κι έφυγαν από το σπίτι – τάχα για να φέρουν μπύρες, όμως όλοι γνωρίζαμε ποιος ήταν ο πραγματικός λόγος. Η πόρτα που έκλεισε πίσω τους έδωσε το σήμα· η μπίλια είχε κάτσει, δεν μπορούσα να κάνω πια την ανήξερη. Ό,τι ακολούθησε μού είναι θολό, σαν βγαλμένο από μπερδεμένο, δυσάρεστο όνειρο: τον θυμάμαι να με πλησιάζει και να απλώνει τα χέρια του πάνω μου· θυμάμαι το ντεμοντέ, βαρύ άρωμά του (σα να είχε βάλει από την κολώνια του πατέρα του), τα σκληρά σαν μολύβι δάχτυλά του, τα λεπτά χείλια του, τη μυτερή γλώσσα του· σα να με φιλούσε ερπετό – η στιγμιαία, αποκρουστική αίσθηση ήταν αποκαλυπτικός οιωνός των όσων δεινών έμελλε να ακολουθήσουν. Ακόμα κι έτσι, δεν έκανα πίσω. Μου άρεσε αυτό που γινόταν, μου άρεσε που πρόδιδα τον Στράτο. Η σκληρή, ανήθικη πλευρά μου είχε ξυπνήσει για τα καλά και είχε πάρει το πάνω χέρι. Λικέρ, σάλια και μια αίσθηση βρωμιάς, απρέπειας. Για λίγη ώρα καλά ήταν. Όταν όμως το χέρι του πήγε να χωθεί, σκληρό και άγαρμπο, ανάμεσα στα πόδια μου, τότε σα να συνήλθα απότομα. Τινάχτηκα μακριά με τη μια. Η ενόχληση έκανε σαφές αυτό που είχα παραβλέψει πάνω στα σαλιαρίσματα: ο τύπος δεν μου άρεσε καθόλου.
Δεν χρειάστηκε να πω τίποτα ο Νίκος είδε την έκφρασή μου κι έκανε πίσω. Η στύση στο μπλου τζιν του έδινε μια νότα γελοιότητας. Πήγε να απλώσει ξανά το χέρι του –για την τιμή των όπλων–, όμως το σώμα μου έκανε πίσω, για δεύτερη φορά. Το βλέμμα του σκλήρυνε, για μια στιγμή αμέσως μετά ξαναβρήκε την αυτοκυριαρχία του. Εγώ είχα κοκαλώσει από την αμηχανία. Η φάση είχε λήξει προτού καλά καλά ξεκινήσει, κι ένιωθα σα να έφταιγα εγώ γι’ αυτό, σα να του είχα τάξει λαγούς με πετραχείλια και τώρα να του ξηγήθηκα αλμυρό φυστίκι. Το πράγμα δεν σωζόταν με τίποτα, δεν μπορούσαμε απλά να γυρίσουμε στη φάση της πλάκας και του χαβαλέ – αυτή είχε χαθεί για πάντα. Η ατμόσφαιρα έγινε τόσο δυσάρεστη από τη μια στιγμή στην άλλη, που θέλαμε και οι δυο μας να το διαλύσουμε το συντομότερο δυνατό. Ψέλλισα μια καληνύχτα κι όπου φύγει φύγει. Ο Νίκος δεν έβγαλε τσιμουδιά. Βγήκα στο δρόμο ανακουφισμένη, που ξεμπέρδεψα έτσι γρήγορα κι αναίμακτα. Κούνια που με κούναγε.
Για το 4ο μέρος:
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Ροζιτα αν μας ακούς πλάκα σου κάναμε με την κούρσα! Μας άρεσε πάρα πολύ μη μας τιμωρείς έτσι!
Αυτές οι ιστορίες με κάνουν και νιώθω σαν να βλέπω Next top model. Με κάνουν να θέλω να βάλω δύο πυρακτωμένα σίδερα στα μάτια μου,αλλά παρ’όλα αυτά ανυπομονώ για τη συνέχεια…
Είναι νομίζω σαφές πως η αφηγήτρια μιλάει για κάτι που συνέβη στο παρελθόν, όταν δηλ. ήταν 17, δεν αφηγείται ως δεκαεπτάχρονη (“ήταν το λούμπεν κομμάτι μου -έτσι το έχω σήμερα βαφτίσει-“).
Ασχέτως πάντως άποψης ή γούστου, νομίζω πως όποιο διήγημα κι αν έπαιρνε κανείς, το έκοβε σε μέρη και το έβαζε κάπου ανοιχτό προς σχολιασμό, τα ίδια θα γίνονταν. Ακόμα και οι μεγαλύτεροι συγγραφείς έχουν περισσότερους επικριτές απ’ ό,τι οπαδούς. Η ευγένεια ή η αγένεια βέβαια, η σοβαρότητα ή ο χαβαλές, η καλή προαίρεση ή η ειρωνία είναι άλλου παππά ευαγγέλιο.
Ναι ,ενα το σεχ ,ψέματα και βιντεοκασσέτες και μία η δίκη του Κάφκα.
Μάλιστα, γιατί υπάρχει η απαίτηση να είναι μόνο επιπέδου Κάφκα όποιος γράφει διηγήματα, γιατί αλλιώς δεν αξίζει, αλλά κι εμείς μόνο Κάφκα βρε παιδί μου διαβάζουμε… λέμε τώρα… Ωστόσο η ένστασή μου δεν είναι στο αν αρέσει ή δεν αρέσει σε κάποιον, το “δεν είναι του γούστου μου” δηλαδή, ούτε για την κριτική για το περιεχόμενο και κατά πόσο είναι ενδιαφέρον ή για τη γλώσσα και το ύφος. Η ένστασή μου είναι ο τρόπος που κάποιες φορές εκφράζονται τα σχόλια και δεν εννοώ το χιούμορ, εννοώ όμως την ειρωνεία και τις προσβολές. Επίσης τα σχόλια πάνω σε κάθε λεπτομέρεια, ας… Διαβάστε περισσότερα »
Αγαπησα την απαντηση σου Κασσανδρα!
Τα σχολια πολλες φορες τα λες και μπουλινγκ, δεν θα ηθελα να στειλω διηγημα μου διαβαζοντας τα
χαχαχα, απο τα καφκοσχολια στα καφροσχολια
Αχ πολύ με κομπλάρει που είναι τόσο όμορφη η πρωταγωνίστρια που είναι σε “ανώτερη λίγκα” ουφ φτανει πια με την ομορφιά της.
Θα ήθελε να σου εξηγήσει ότι δεν είναι εαυτή η «εχθρός» σου
Αχαχαααα σωστή η αναφορά, νάις!
Σοβαρά τώρα, αυτή η οπτική του ‘είμαι όμορφη, τι να κάνω, αρέσω, αλλά μην ζηλεύεις, απλώς αρέσω εγώ και όχι εσύ” με κάνει να θέλω να πάρω ένα περιοδικό και να αρχίσω να ρίχνω φαπίδια.
Κούκλα μου χαλάρωσε λίγο, όλοι αρέσαμε, δεν κάναμε κι έτσι.
Μάλλον κανένας μεγαλύτερος και τόσο καβαλημένος όσο η ηρωίδα.
αλλιως λεγεται super league. ρωτα εναν ποδοσφαιροφιλο να σου εξηγησει.
Χριστέ μου απ’ το κακό στο χειρότερο…..
Τι σημαίνει κατώτερες των περιστάσεων καταστάσεις;
εχει μεγαλωσει καλε τωρα. μοιραζει σοφια στον λαο, να μαθουν να φερονται οι μικρες.