Σεξ, ψέματα και βιντεοκασέτες (μέρος 2ο)

Με τον Νίκο ήμασταν συμμαθητές. Ήταν ένα ψιλόλιγνο, άχαρο αγόρι. Το πρόσωπό του ήταν μακρόστενο, σαν το κορμί του. Τα μαλλιά του έπεφταν ίσια σαν άχυρα, ολοκληρώνοντας το κακό αποτέλεσμα. Αυτό που δεν είχε στην εμφάνιση, το αναπλήρωνε το μυαλό του. Ήταν διάολος. Δεν είχε την ευφυία του καλού μαθητή, ήταν όμως ξύπνιος με μια πιο καθημερινή, πρακτική έννοια. Κι όπως έμαθα αργότερα στη ζωή μου, αυτού του είδους η εξυπνάδα είναι η πιο σημαντική. Κάπως έτσι την πάτησα. Το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται κι εγώ, εκεί που πήγα να κάνω την πλάκα μου, βρέθηκα να παλεύω με ανεμόμυλους.

Ήταν φίλος με τον Πάνο και τον Τάσο, καθόντουσαν στα θρανία από πίσω μου. Γίναμε σιγά σιγά φίλοι – ή κάτι τέτοιο. Ήμουν αγοροκόριτσο, από μικρή μου άρεσε να κάνω παρέα με τα αγόρια. Μαζί τους έβρισκα την αμεσότητα και το χιούμορ που δεν έβρισκα στα κορίτσια. Γι’ αυτό και δεν είχα πολλά πολλά με τις συμμαθήτριές μου, στα μάτια μου φαίνονταν ελαφρώς ανόητες και μυξοπαρθένες. Η μόνη μου φίλη ήταν η Καίτη. Η διαφορά στην εμφάνισή μας –όμορφη και αδύνατη εγώ, παχουλή και κοντούλα εκείνη– έκανε τη φιλία μας να φαίνεται παράδοξη, όμως η Καίτη είχε είχε μυαλό κοφτερό και χιούμορ βιτριολικό – στη γλώσσα θυμίζαμε και οι δυο μας αγόρια, γι’ αυτό τακιμιάσαμε. Την παρέα μας συμπλήρωνε ο Βασίλης. Είχε κι αυτός διαβολεμένο χιούμορ, χωρίς την αγορίστικη καφρίλα. Ταίριαζε περισσότερο με τα κορίτσια, όπως εγώ με τα αγόρια κι έτσι τα βρήκαμε.

Αυτές ήταν οι παρέες μου στο σχολείο, ο Βασίλης και η Καίτη από τη μία, και τα τρία αγόρια από την άλλη. Χαβαλές για την μπάλα και τους καθηγητές, ψιλοκουβεντούλα στο μάθημα, καμία κλεφτή τζούρα τσιγάρο στα διαλείμματα. Στο σχόλασμα γυρνούσαμε μαζί στον δρόμο για το σπίτι. Όμως ήταν για μέχρι εκεί η παρέα μας. Εκτός σχολείου δεν βρισκόμασταν, τον ελεύθερο χρόνο που έμενε από το διάβασμα τον αφιέρωνα στον Στράτο (δεν είχα άλλωστε μεγάλα περιθώρια, τον Ιούνιο ήταν οι Πανελλαδικές και οι βόλτες μας ήταν μετρημένες στα δάχτυλα). Στα μάτια μου τα παιδιά ήταν ακόμα αγοράκια μπορεί να ξεκαρδιζόμουν στα γέλια με τα αστεία τους, όμως ποτέ δεν τους είδα σαν άντρες. Άσε που κανείς τους δεν ήταν όμορφος – επρόκειτο για ατσούμπαλα παιδαρέλια πάνω στην ανάπτυξη. Και οι ασυμμετρίες που φέρνει αυτή μαζί της –μακρόστενα κανιά, μπάσες φωνές, πρησμένες μύτες– κάνουν τα πράγματα ακόμη χειρότερα.

Όμως, άσχετα από το πως τα έβλεπα εγώ τα πράγματα, οι ορμόνες μας έβραζαν. Το στήθος μου φούσκωνε μέσα από τα φούτερ, τα πόδια μου διαγράφονταν καλλίγραμμα στα κολλητά τζιν. Όσο κι αν και καλά αδιαφορούσα για το πως εκείνοι με έβλεπαν, ένα κομμάτι μου ευχαριστιόταν τις πλάγιες ματιές, τον κρυφό τους πόθο. Φιλαρέσκεια, η πιο εύκολη κι ανέξοδη μορφή γυναικείας ικανοποίησης. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση με περίμενε ακριβό το αντίτιμο.

Δεν κατάλαβα πότε ακριβώς άρχισε ο Νίκος να με γουστάρει. Θυμάμαι ότι, λίγο πριν το συμβάν, είχε αρχίσει τα πειράγματα ένα τσακ παραπάνω – κι εγώ του χαχάνιζα πίσω. Χαριεντιζόμουν μαζί του χωρίς να το καταλαβαίνω – αυτή η αντανακλαστική ανταπόκριση που ήμουν ακόμα πολύ άπειρη για να αναγνωρίσω ως αμοιβαίο φλερτ. Άλλωστε ήμουν η κοπέλα του Στράτου και πίστευα αφελώς ότι αυτή μου η ιδιότητα με προστάτευε όχι μόνο από τους άλλους, μα κι απ’ τον ίδιο μου τον εαυτό. Όμως –σήμερα το παραδέχομαι– την κουνούσα κι εγώ την ουρίτσα μου. Έτσι πάνε αυτά τα πράγματα, ποτέ δεν γίνονται μόνο από τη μια πλευρά. Γι’ αυτό, όταν κανονίσαμε να μαζευτούμε ένα Σάββατο βράδυ στο σπίτι του με την παρέα –ο Στράτος έλειπε, πολύ βολικά, ταξίδι με τους δικούς του–, δεν πήγε το μυαλό μου στο πονηρό. Κι αφού δεν πήγε στο πονηρό, πως μπορούσε να πάει στο κακό;

Για το 3ο μέρος:

Σεξ, ψέματα και βιντεοκασέτες (μέρος 3ο)

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News