Η Λένα και η Λασκαρίνα προτείνουν

Η Λένα προτείνει:

-Την καναδέζικη σειρά “Workin’ Moms” της κωμικού Catherine Reitman αρχικά μοιάζει να στάζει προνόμια και κλισέ, αλλά αν της δώσετε μια ευκαιρία βλέπετε ότι κάτω από όλα αυτά μιλάει για μια γυναίκα που προσπαθεί να ζήσει όπως θέλει να ζήσει, ενώ όλοι γύρω της λένε “όχι”.

– Την σειρά Insatiable συνδυάζει χοντροφοβία, υπερφαγία και το bullying με διαγωνισμούς ομορφιάς σε μια σκοτεινή κωμωδία

– Μια ταινία με στιγμές απίθανου γέλιου, για όσους μπορούν να γελάσουν με την κομμουνιστική Ρωσία δηλαδή (δε μπορούν όλοι), “the death of Stalin” λέει ακριβώς αυτό, τι έγινε μετά το θάνατό του (με μπόλικο αυτοσχεδιασμό). Παίζει o Steve Buscemi αλλά και ο
Jeffrey Tambor που κατηγορήθηκε για σεξουαλική παρενόχληση στο σετ του Transparent, με αποτέλεσμα να αποχωρήσει.

Η Λασκαρίνα προτείνει:

Θα τα λέμε κι από δω καταπώς φαίνεται. Περνώ στις προτάσεις αυθωρεί και παραχρήμα.

–A Black Lady Sketch Show

Είναι ενδεχομένως ένα από τα πιο αστεία πράγματα που είδα στην καραντίνα. Ευφυές; Απόλυτα. Ειλικρινές; Επώδυνα. Πρόκειται για μία παραγωγή του HBO με παραγωγούς την Robin Thede και την Issa Rae. Αν έχετε δεσμό ίσως να μην πρέπει να το δείτε γιατί θεωρώ απίθανο να μην ερωτευτείτε παράφορα την Thede. Όλη η παραγωγή έχει γίνει αποκλειστικά από μαύρες γυναίκες και η καθεμία δίνει ρέστα με τον τρόπο της. Στο επεισόδιο που επισυνάπτω κάνει guest εμφάνιση η Angela Bassett, η οποία έχει πιάσει την έννοια της γοητείας απ’το λαιμό και την έχει προ πολλού καθυποτάξει.  Όταν ρώτησαν την Robin Thede γιατί το ονόμασε ‘A Black Lady Sketch Show’ και όχι ‘The Black Lady Sketch Show’ εκείνη απάντησε ότι πιστεύει απολυτα στην δημιουργική δύναμη των μαύρων γυναικών και γι’αυτό το σόου της δεν θα είναι ‘το’ αλλά απλώς ‘ένα’ απ’όλα όσα πρόκειται να δημιουργηθούν. Όπως έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, ‘WE STAN’.

–Nalyssa Green-όλα

Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να μην προσφέρετε τη νεραϊδομουσική της στ’αφτάκια σας. Αφού την έχουμε ας την εκμεταλλευτούμε. Έβγαλε καινούργια τραγούδια τώρα αλλά να σας πω την αλήθεια, το λιώνω το ‘Κοκτέιλ’ κάθε απόγευμα. Την είδα live και στην παράσταση ‘Traces of Antigone’ της Έλλης Παπακωνσταντίνου μέσω zoom και τι να σας πω, συγκίνηση να βλέπεις την τρυφερότητα της μουσικής της να μην καταλαβαίνει από οθόνες και αποστάσεις. Δημιουργική, φεμινίστρια, παίζει θέρεμιν, αλλάζει στυλ και όλο προχωράει σε καινούργια μονοπάτια, μοιάζει να βγήκε από ιρλανδέζικο δάσος για να ομορφύνει με τις νότες της την Αθήνα, φαίνεται λεπτός άνθρωπος, αλήθεια σας λέω, είναι μια συντροφιά που θέλετε για το καλοκαίρι σας, το φθινόπωρό σας, τη ζωή σας γενικότερα.

–Shirley (2020)

Αν υποθέσουμε ότι αύριο το πρωί μπορούσα να εξαναγκάσω όλο τον κόσμο να κάνει ένα πράγμα που θέλω, αυτό που θ’απαιτούσα είναι να δει το Shirley. Στις ταινίες να σας πω την αλήθεια, κοιτάω περισσότερο την πλοκή και τα νοήματα από την ηθοποιία/σκηνοθεσία/οπτικά πράγματα που κάνουν μια ταινία ταινία, οπότε το ότι μου άρεσε τρομερά ίσως να μη λέει πολλά για την ποιότητα της παραγωγής αλλά πραγματικά, το βάρος των ιδεών που προσπάθησε και πέτυχε να μεταφέρει με καθήλωσαν στον καναπέ μου.

Η πρωταγωνίστρια ίσως σας φανεί αντιπαθής, ίσως σας θυμίσει κάποια που ξέρετε, ίσως μοιάζει με κάτι που φοβάστε ότι μπορεί να γίνετε. Είναι μια γυναίκα, πώς να το πω, φθαρμένη, πραγματική, ιδιοφυής, κουρασμένη, ευαίσθητη με έναν ιδιάζοντα τρόπο, ασφυκτιά, θέλει ν’ανασάνει, δε ξέρει πώς, δε ξέρει πώς να συμβιβάσει αυτό που αξίζει με αυτό που έχει. Δεν είναι όμορφη, δεν είναι άσχημη, δεν έχει καν σημασία γιατί αυτή η ταινία εξανθρωπίζει τη γυναίκα και με αυτό εννοώ ότι καταφέρνει να δώσει περισσότερη σημασία στο άτομό της απ’ό,τι στη μορφή της.

Η ηθοποιία είναι συγκλονιστική-έστω για τα γούστα μου-και ενώ δεν υπάρχει σεξ, ο ερωτισμός ξεχειλίζει, σε κάνει να αναπνέεις λιγάκι πιο σιγά μη τυχόν και η φασαρία σου διακόψει με κάποιον τρόπο τις εξελίξεις.

Παραγωγός και πρωταγωνίστρια είναι η Elizabeth Moss η οποία έχει ανέβει πέντε ορόφους στα μάτια μου και ανυπομονώ να δω οτιδήποτε κάνει μετ’απ’αυτό. Ο τρόπος που περιγράφεται η ταινία  στη Βικιπαίδεια είναι ανεπαρκής. Είναι ένα φεμινιστικό έπος, μια συμπυκνωμένη αφήγηση της γυναικείας καταπίεσης, είναι ό,τι θα έκανε η Βιρτζίνια Γουλφ αν ζούσε σήμερα και έφτιαχνε ταινίες.

Δείτε το σας παρακαλώ κι ελάτε να το συζητήσουμε στα σχόλια.

Αυτά από μας για σήμερα. Σειρά σας. Περιμένουμε με ανυπομονησία τις προτάσεις σας για να τις ανεβάσουμε όλες μαζί νοικοκυρεμένα στο ‘Τι διάβασαν οι αναγνώστριες την εβδομάδα που πέρασε’.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News