“Τι κάνω εδώ;”

Σάββατο βράδυ. Τοποθετημένη σε πάρτι γεμάτο κόσμο. Πιο συγκεκριμένα καθισμένη σε έναν καναπέ που μυρίζει βότκα και λάθος αποφάσεις, με το κεφάλι σου να γυρνάει συνεχώς στο τι έγινε πριν τρείς ώρες, στα γεγονότα που σε έχουν οδηγήσει εδώ. Εκείνη είναι η στιγμή που κατεβάζεις το ποτήρι σου, σηκώνεσαι, παραπατάς σε κανά δυο πεσμένα ποτά, πέφτεις και πάνω σε έναν δίμετρο που κατά κάποιο τρόπο δεν πρόσεξες, ζητάς τρία συγνώμη το λεπτό καθώς από πίσω σου ακολουθεί η καταστροφή -γνωστή σου φίλη σε εκείνο το σημείο- , διασχίζεις αυτό που μοιάζει στα μάτια σου σαν ένα ατέλειωτο διάδρομο χάους και καταφέρνεις να φτάσεις στο μπάνιο, ολοκληρώνοντας την απίστευτη αυτή αποστολή σου.

Κλείνεις την πόρτα, κάνεις μια στροφή, σκανάρεις τη νέα σου τοποθεσία και σκύβεις πάνω απο τη βρύση. Η μουσική πια ακούγεται στο βάθος και το δεξί αυτί σου βουίζει μα προσπαθείς να το αγνοήσεις. Ρίχνεις λίγο νερό στο πρόσωπό σου, κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και τότε είναι που ρωτάς τον εαυτό σου “Τι κάνω εδώ;”.

Βγαίνεις απο το μπάνιο. Τώρα πιο σταθερή στα πόδια σου. Παίρνεις την τσάντα σου και φεύγεις. Η μουσική πια είναι ακόμα πιο απόμακρη, μα το βουητό στα αυτιά σου είναι πιο έντονο. Δεν σε νοιάζει. Παίρνεις μια βαθιά ανάσα. Ξεφυσάς και μαζί με αυτή την βαριά εκπνοή φεύγει και το σημερινό βράδυ. Και ξεκινάς το νέο σου μικρό ταξίδι.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News