Ψυχολόγος ή ψυχίατρος για την κοινωνική φοβία;

Αγαπητη Α μπα, απευθυνω ερωτηση στη Φαινια. Ειμαι 27 ετων και θεωρω πως πασχω απο καποιας μορφης κοινωνικη φοβια ή social anxiety (δεν ξερω αν υπαρχουν διαφορες). Συγκεκριμενα, σε ολη μου τη ζωη δυσκολευομαι να κανω νεες γνωριμιες, ο λογος ειναι η ντροπη σε μεγαλο βαθμο, φοβαμαι οτι ολοι κρινουν την εμφανιση μου, τον τροπο που μιλαω, ενω κομπιαζω οταν πηγαινω σε συνεντευξεις και νιωθω να μου κοβεται η ανασα απο το αγχος (με αποτελεσμα οπως καταλαβαινεις να φαινομαι οτι απλα θελω να τελειωνω και οτι δεν το κατεχω). Στο σχολειο ο μεγαλυτερος μου τρομος ηταν να σηκωθω στον πινακα και το απεφευγα με εκατο χιλιαδες τροπους οσο και αν μειωνε τους βαθμους μου. Η ιδεα να βρεθω πανω στον πινακα και απο κατω να με κοιτανε ολοι οι συμμαθητες μου προκαλουσε ταραχη μεγιστου βαθμου. Στην ενηλικη ζωη μου, μεχρι προτινος απεφευγα συστηματικα να αλλαξω την απαραδεκτη δουλεια μου απο φοβο να παω σε νεες συνεντευξεις στις οποιες θα ‘εκτεθω’. Αλλα ακομη και σ αυτη τη δουλεια, ντρεπομουν οταν ο εργοδοτης μου ανεθετε κατι, φοβομουν μην ερθει πελατης και δε μπορω να μιλησω καλα και φανει η ντροπη μου κλπ. Στη σχολη μου, ο μεγαλυτερος μου φοβος ηταν μην υπαρξει μαθημα με υποχρεωτικη προφορικη παρουσιαση και επισης διαλεξα μεταπτυχιακο με κριτηριο να μην εχει παρουσιαση σε κοινο. Στις παρεες ευτυχως βρηκα ατομα να ταιριαξω και εκεινοι μου συστηναν ατομα τα οποια μολις τα γνωριζα ημουν φιλικη και προσιτη γιατι αισθανομουν προστασια απο τις φιλες μου, δεν ξερω πώς να το εξηγησω καλυτερα. Εννοειται πως μιλαω ελαχιστα γ τον εαυτο μου σε ολες τις παρεες επειδη πρωτον νιωθω οτι εκτιθεμαι και ντρεπομαι και κυριοτερον επειδη θεωρω πως ο,τι και να πω για την καθημερινοτητα μου θα περασει αδιαφορο εντελως. Εχω κρατησει ομως παρεες οσες μπορω επειδη ειμαι πολυ καλη ακροατρια και εχω χιουμορ και χαλαροτητα (οταν δεν εκτιθεμαι εννοω). Μονη μου μου φαινεται παρα πολυ δυσκολο να παω σε δραστηριοτητα ή σε κυκλο με νεα ατομα. Για να μη μιλησω για τις απειρες φορες που δεν εχω διεκδικησει πραγματα λογω απιστευτης ντροπης οπως τις προαλλες στο κομμωτηριο που δε μου πετυχαν το χρωμα που ηθελα και δεν ειπα τιποτα. Λογω του οτι ο φιλος μου βρηκε δουλεια στο εξωτερικο, ηρθα μαζι του, αλλα ενω πρεπει να ψαξω, αποφευγω να στελνω αιτησεις γιατι φοβαμαι το σταδιο της συνεντευξης, μου κοβονται τα ποδια, και ειναι ο λογος που θεωρω οτι επιτελους πρεπει να κανω κατι με αυτο που με βασανιζει τοσα χρονια. Η αυτοπεποιθηση μου εχει πεσει στο κενο και δυστυχως δεν εχω κ κανενα καλο βιογραφικο αφου οπως καταλαβαινεις απεφευγα ολα αυτα τα χρονια τις προκλησεις, τις αλλαγες, τη μετεκπαιδευση (ειμαι δικηγορος). Εκανα παντα ο,τι ηταν σειφ απο αποψη εκθεσης. Επισης, ενω ξερω πολυ καλα αγγλικα, οταν μιλαω με νεα ατομα λογω ντροπης οτι θα μιλησω χαλια ξεχναω κ αυτα που ξερω και οντως μιλαω χαλια. Εδω να τονισω πως σε ολα τα πτυχια ξενογλωσσα κοβομαι στα προφορικα και το σκεφτομαι καιρο πριν οτι θα δωσω προφορικη εξεταση (ευτυχως περναω απο τα αλλα κομματια). Θελω τοσο πολυ να βρω μια δουλεια που να ειναι για ατομα σαν και μενα. Εχω ψαξει δουλειες καταλληλες για ατομα με εντονο κοινωνικο αγχος αλλα δυστυχως ειναι δουλειες που εγω δε μπορω να κανω (πχ πληροφορικη-δεν το κατεχω καθολου με ο,τι εχει να κανει με μαθηματικα- μα καθολου ομως. Μεχρι και δουλεια σε βιβλιοθηκη θα μου αρεσε αλλα στο εξωτερικο που θελω να μενω εχει γενικα καποια προαπαιτουμενα και εγω αυτη τη στιγμη χρηματα να περισσευουν δεν εχω). Για να μην παρεξηγηθω μου αρεσει πολυ η συναναστροφη με κοσμο, εχω πολυ χιουμορ, αλλα δυσκολευομαι παρα πολυ να κανω νεες γνωριμιες αν δεν ειναι κ ο φιλος μου ή φιλη/ος μου μαζι(τοτε νιωθω ασφαλεια). Θαυμαζω τοσο πολυ τα ατομα που διεκδικουν και εχουν αυτοεκτιμηση. Θελω να ξεκινησω ψυχοθεραπεια αλλα αδυνατω να καταλαβω αν χρειαζομαι ψυχιατρο ή ψυχολογο. Θεωρω πως ενας ψυχιατρος θα με βοηθουσε περισσοτερο? Επισης, υπαρχουν χαπια για αυτη την παθηση? Για να μπορω να μετριαζω τα συμπτωματα οταν υπαρχει ενα αγχωτικο γεγονος (πχ παρουσιαση σε μεταπτυχιακο κλπ). Ή αποκλειστικα ψυχοθεραπεια? Ευχαριστω πολυ Φαινια.

Τα αντικαταθλιπτικά έχουν αποδειχτεί ότι μειώνουν το άγχος, αλλά δεν θα σου πρότεινα να μπεις στη διαδικασία της φαρμακοθεραπείας, χωρίς να δοκιμάσεις πρώτα να κάνεις μόνο ψυχοθεραπεία. Δεν σου λέω για βενζοδιαζεπίνες (ηρεμιστικά δηλαδή χάπια, που δρουν μόνο για λίγη ώρα έως λίγες ώρες από τη στιγμή που θα τα πάρεις) γιατί δεν μπορείς να ξέρεις πάντα τι θα σου τύχει.

Με την ψυχοθεραπεία είμαι σίγουρη ότι θα αντιμετωπίσεις έως ένα βαθμό τον φόβο έκθεσης. Είτε αυτή γίνει με ψυχολόγο είτε με ψυχίατρο. Σημασία έχει κυρίως να βρεις έναν άνθρωπο που νιώθεις πως μπορείς να εμπιστευτείς. Αλλά μην ξεχνάς, πως με τη βοήθεια του ψυχοθεραπευτή και τη στήριξη του θα πρέπει να μπεις στη διαδικασία έκθεσης για ξεπεράσεις τον φόβο. Δεν θα γίνει δηλαδή μαγικά. Είμαι όμως σίγουρη πως θα τα καταφέρεις. Μην νιώθεις μόνη, είναι πολλοί οι άνθρωποι που είναι στη θέση σου. Αλλά είναι και πάρα πολλοί αυτοί που το ξεπέρασαν σε ένα μεγάλο ή μικρότερο βαθμό.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News