Προσωπική ιστορία: Τρομακτική επίσκεψη στον γυναικολόγο

Γεια σας! Είμαι χρόνια σιωπηλή αναγνώστρια και αποφάσισα σήμερα να κάνω εγγραφή για να σας πω τη δική μου αξιοσημείωτη εμπειρία με γυναικολόγο.

Πριν ξεκινήσω να πω συγχαρητήρια για το site, Α,μπα μου σε εκτιμώ και σε θαυμάζω βαθιά!

Λοιπόν, πάνε αρκετά χρόνια, πρέπει να ήμουν στα 21-22, όταν αποφάσισα να επισκεφτώ έναν γυναικολόγο για απλή ετήσια εξέταση. Δεν ήταν η πρώτη φορά, θέλω να πω δεν ήμουν ιδιαίτερα αγχωμένη και μετά από επιμονή της μητέρας μου να πάμε μαζί, μου είπε πως μια γνωστή-μακρινή θεία γνωρίζει κάποιον εξαιρετικό γιατρό κάπου στα μυστηριώδη Δυτικά Προάστια Αττικής. «Οκ», σκέφτηκα «πάμε».

Μπήκαμε σε ένα χώρο αρκετά μεγάλο, με πλήθος γυναικών να περιμένουν. Περιμένουμε αρκετή ώρα, τέλοσπάντων φτάνει κάποια στιγμή η ώρα που με καλεί ο γιατρός. Μπαίνω χωρίς τη μητέρα μου σε ένα χώρο που αποτελείται από ένα μικρό γραφείο και πιο μέσα το εξεταστήριο.  Δεν θυμάμαι όλες τις ατάκες αυτού του ανθρώπου, αλλά θα αναφέρω ενδεικτικά τις καλύτερες.

«Μπορείς να περάσεις μέσα και να γδυθείς, ξέρεις όπως κάνεις στριπτίζ στον φίλο σου…»

Κάγκελο εγώ, δεν βγάζω λέξη. Βγάζω τα ρούχα μου. Ακολουθεί η εξέταση, όλα καλά εκ πρώτης όψης. Έρχεται όμως και η επόμενη ατάκα:

«Βλέπω έχεις οπίσθια θέση μήτρας, ξέρεις αυτό σημαίνει ότι σου αρέσει να το κάνεις στα τέσσερα ή από πάνω» (ακριβώς αυτές τις λέξεις χρησιμοποίησε), «έχω δίκιο;» (βλέμμα χαμογελαστό τύπου πολύ άνετου). Νομίζω πως δεν κατάφερα να αρθρώσω λέξη, απλά ευχόμουν να τελειώσει γρήγορα αυτή η άβολη κατάσταση. Τελειώνει η εξέταση.

Μου λέει πως πρέπει να εξετάσει και το στήθος, οκ σκέφτομαι, οι γυναικολόγοι το κάνουν και αυτό. Αφιερώνει αξιοσημείωτα μεγάλο χρονικό διάστημα με προσήλωση (τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε) και προβαίνει στην εξής δήλωση:

«Να, τώρα σε ερεθίζω όπως ο φίλος σου. Έχεις φίλο έτσι δεν είναι;» (Πάλι χαμογελάκι)

«Ναι», ψελλίζω εγώ, πια κατακόκκινη και θέλοντας να φύγω τρέχοντας. Παρόλα αυτά δεν κάνω τίποτα, σηκώνομαι να ντυθώ, με κοιτάει καλά καλά και έρχεται και η επόμενη ερώτηση:

«Α, απ’ότι βλέπω γυμνάζεσαι; Μπράβο σου. Κι εγώ πριν είκοσι χρόνια είχα πολύ ωραίο σώμα, ήμουν δεκαπέντε κιλά πιο αδύνατος, και ωραίο παιδί, να δες!»

Και κάνει το ανεπανάληπτο.

Βγάζει από την τσέπη της ιατρικής του ρόμπας φωτογραφία του από νεαρή ηλικία. Εκείνη τη στιγμή δεν συνειδητοποίησα τον παραλογισμό του πράγματος, ότι δηλαδή αυτός ο άνθρωπος, στην τσέπη της ιατρικής του ρόμπας (όχι γενικά στο γραφείο του, σε ένα συρτάρι π.χ.) κουβαλούσε παλιά φωτογραφία του (οτι τι; Την κοιτάζει κάθε τρεις και λίγο και αυτοθαυμάζεται;;;) προφανώς για να την επιδεικνύει όποτε χρειαστεί.

Δεν θυμάμαι τι ακολούθησε μετά από αυτό. Θυμάμαι να βγαίνω από το γραφείο του, να πετάγεται η μάνα μου έντρομη και να με ρωτάει γιατί ήμουν τόση πολλή ώρα μέσα και αν ήταν όλα καλά. (Πρέπει να με είχε κρατήσει παραπάνω απ’το συνηθισμένο) κι εγώ κατακόκκινη να της λέω πάμε να φύγουμε ΤΩΡΑ! Στο δρόμο το μόνο που της είπα ήταν ότι εγώ σε αυτόν δεν ξαναπάω γιατί μου φάνηκε περίεργος. Η απάντησή της δε, μα γιατί, η θεία σου η Μαρία που είναι και της εκκλησίας πίνει νερό στο όνομά του (αυτό με αποτέλειωσε).

Αυτό που μου έμεινε σαν πολύ πικρή ανάμνηση είναι η ντροπή που ένιωσα εγώ, το γεγονός ότι δεν ανέφερα πουθενά παρά μόνο στον φίλο μου και τις φίλες μου αυτά που είχα ακούσει και ότι μάλλον μετά από μένα ποιός ξέρει πόσα νεαρά κορίτσια απευθύνθηκαν σε αυτόν μετά από παρότρυνση κάποιας θεούσας θείας τους.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News