Προσωπική ιστορία: Τρεις κακοί γυναικολόγοι

Είναι ο γιατρός που μερικές φορές ξέρει περισσότερα για εμάς απ’ ό,τι η μαμά μας. Είναι μια σχέση που μπορεί να έχει ζεστασιά και υποστήριξη, αλλά πολύ συχνά καταλήγει από άβολη μέχρι προσβλητική. Μια ζωή ακούμε να κρατάμε τα πόδια μας κλειστά, και ξαφνικά πρέπει να νιώσουμε άνετες εκεί, διάπλατα, με έναν φακό ανάμεσα στα πόδια μας, για να ακούσουμε άλλη μια φορά «πότε θα κάνεις παιδί; περνάνε τα χρόνια».
Γράψτε μας την πιο αξιοσημείωτη εμπειρία σας στον γυναικολόγο. Μπορεί να είναι καλή, κακή, αστεία ή εξοργιστική. Χρειάζεται να ακουστούν αυτές οι ιστορίες για να καταλάβουν όλες οι γυναίκες ότι αν δεν τους αρέσει ο/η γιατρός τους, δεν χρειάζεται να τον/την υπομένουν. Κάπου υπάρχει ένας γυναικολόγος που δεν θα τις δει ως αναπαραγωγικές μηχανές, αλλά ως ανθρώπους με τερτίπια, προτιμήσεις, και με δικαίωμα στο να μην θέλουν να κάνουν παιδί τώρα, μετά, ή οποτεδήποτε.

Η ιστορία της Luckystrike με τα δικά της λόγια

Όταν είδα πρώτη φορά τη στήλη για το γυναικολόγο η πρώτη μου σκέψη ήταν πως εγώ ήμουν μάλλον τυχερή. Πήγα πρώτη φορά σε γυναικολόγο με την μητέρα μου πριν κάνω σεξ γιατί είχα άγχος πως δεν ήταν όλα σωστά εκεί κάτω. Ένας λαμπρός άνθρωπος που με ρώτησε αν έχω σχέσεις όταν η μητέρα μου δεν ήταν μπροστά και μου μίλησε όμορφα για το σώμα μας. Γενικώς οι γυναικολόγοι τους οποίους εμπιστεύτηκα μετά από έρευνα πάντα, ήταν εξαιρετικοί. Εξαίρεση αποτελούν τρεις.

Η πρώτη μία κυρία η οποία ενώ ήταν γλυκιά στους τρόπους με πέθανε στις καλλιέργειες και τις αντιβιώσεις για παραπάνω από ένα χρόνο για ασθένειες που δεν είχα. Ευτυχώς μου έκοψε να αλλάξω γυναικολόγο οποίος με ρώτησε αν είχα ενοχλήσεις και του είπα όχι και μου λέει «παιδί μου σταμάτα να κάνεις καλλιέργειες. Με τόσες αντιβιώσεις τι περιμένεις να βρεις;»

Ο δεύτερος, στον οποίο πήγα επειδή  ήταν γνωστός φίλης, αφού με εξέτασε και βρήκε πως όλα ήταν καλά και θα βλέπαμε και τι θα έδειχνε το παπ, άρχισε να μιλάει ακατάπαυστα για άπειρη ώρα. Εγώ ήμουν με το ένα πόδι να φύγω αλλά σκεφτόμουν πώς να το κάνω χωρίς να φανώ αγενής. Είχα τότε το βιβλιάριο υγείας κι άρχισε να γράφει μέσα πράγματα και θάματα. Κοιτάω και μ’έπιασε ταραχή. Παναγιά μου λέω πεθαίνω και δεν μου το λέει. «Γιατρέ», λέω, «τι είναι όλες αυτές οι εξετάσεις; ν’ανησυχήσω;». Με κοίταξε με αυστηρό ύφος και μου λέει. «Αντιλαμβάνεσαι πως βρίσκεσαι εδώ (κοιτάει το ρολόι του) τα τελευταία σαράντα πέντε λεπτά. Θεωρείς πως το πεντοχίλιαρο που θα πάρω από το δημόσιο καλύπτει την ώρα;» γκντόινγκ! Έβαλα την ουρά κάτω από τα σκέλια κι αφού απολογήθηκα για την αγένειά μου, τα μάζεψα κι έφυγα κι δεν ξαναγύρισα, ούτε για τ’αποτελέσματα. Αυτός μου έλεγε την ιστορία της ζωής του και το κοντέρ έγραφε.

Ο τρίτος κι αγαπημένος μου ήταν πολύ φίλος μίας φίλης. Πήγαινε μου λέει είναι φανταστικός ο άνθρωπος. Πάω λοιπόν για κάτι πονάκια που είχα. Ένας άνθρωπος χοντρός. Και δεν εννοώ παχύς. Εννοώ χοντράνθρωπος. Αγριάνθρωπος. Στους τρόπους. Σε όλα. Με κάτι χοντροδάχτυλα που όταν μπήκα κρατούσαν μία σπράιτ κι έπινε. Του εξηγώ το λόγο της επίσκεψης και μου λέει ξάπλωσε. Ξαπλώνω και περίμενα ενώ αυτός έπινε σπράιτ και μιλούσε στο τηλέφωνο. Με τα πολλά έρχεται χώνει τις χοντροδαχτυλάρες του μέσα μου χωρίς να το πολυσυζητήσει, με ψοφάει στον πόνο τις βγάζει κι εγώ έμεινα να περιμένω να μου μιλήσει. «Σήκω ντύσου» μου λέει. «Θα κάνουμε μία έξτρα εξέταση», υπέρηχο στις σάλπιγγες αν θυμάμαι καλά, «αλλά πάρε αυτή την αντιβίωση». «Την αντιβίωση γιατί να την πάρω γιατρέ;» γυρνάει έξαλλος και μου λέει «δεν είπες ότι πονάς; ε γι’αυτό».

Τα μαζεύω να φύγω μουδιασμένη ακόμα κι απορημένη που θα πάρω αντιβίωση για μία ασθένεια που δεν είχε ακόμα διαγνωστεί και κλείνω πίσω την πόρτα. Θυμάμαι κάτι και γυρίζω να τον ρωτήσω. Καθόταν στο γραφείο και είχε πιάσει να πίνει τη σπράιτ και πολύ συγχύστηκε που τον έκοψα την κατεβάζει με δύναμη στο γραφείο και με ρωτάει με άγριο ύφος, «τι θες;» δε θυμάμαι τι ρώτησα. Έφυγα και δεν ξαναπάτησα. Έριξα ένα καλό βρίσιμο στη φίλη μου και της είπα να μην στέλνει κοπέλες στον αγροίκο και παρότι 28 χρονών με σεξουαλικές εμπειρίες ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα ντροπή και πως δε θέλω να μιλήσω γι’αυτό γιατί για κάποιο λόγο που δεν καταλάβαινα ένιωθα τρομερά άσχημα και δεν μπορούσα να εξηγήσω γιατί. Ήταν τόση η ντροπή μου κάθε φορά που το θυμόμουν αλλά ένιωθα και χαζή γιατί ε καλά δε μου έκανε και τίποτα.  Ακόμα και τώρα θυμάμαι την ντροπή και την αηδία αλλά νιώθω πως ήταν ασήμαντο σε σχέση με άλλα που έζησαν άλλες κοπέλες. Είπα να γράψω μόνο για να πω στα νέα κορίτσια να πηγαίνουν σε γιατρό με συστάσεις κι όχι επειδή είναι φίλος κάποιου. Ο γιατρός πρέπει να έχει μεγαλύτερα εχέγγυα από αυτό.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News