Προσωπική ιστορία: Το σώμα μου

Μεγάλωσα με μια μητέρα θρησκευόμενη και με ένα πατέρα ψιλοαδιάφορο για την θρησκεία. Παρόλο που η θρησκεία εμπλεκόταν μέχρι ένα σημείο της ζωής μου, στην εφηβεία αποφάσισα πως είμαι άθεη, ύστερα συνειδητοποίησα πως είμαι λεσβία και στο τέλος κατάλαβα πως η γυναίκα έχει το δυσκολότερο ρόλο στη κοινωνία.

Πρόσφατα, μάθαμε πως σε μερικές πολιτείες της Αμερικής αποφάσισαν πως το σώμα μιας γυναίκας, δηλαδή το σώμα μου δεν μου ανήκει πια. Ναι μεν η Ελλάδα με την Αμερική χωρίζεται για χιλιάδες χιλιόμετρα αλλά  τους ενώνει η σκέψη. Συχνά νιώθω πως δεν μπορώ να αποφασίσω για το σώμα μου. Συχνά ακούω πως μια γυναίκα πρέπει να έχει μακριά βαμμένα νύχια, δεν πρέπει να ντύνεται και να περπατά έτσι, πρέπει να χαμογελά και πάει λέγοντας. Δεν έχει υπάρξει μέρα που να μην έχω ακούσει από κάποιον για ποιο πράγμα φταίει και πως πρέπει να φέρεται μια γυναίκα. Ακόμη το θύμα βιασμού φταίει, πρέπει να αναλάβει ευθύνες, πρέπει να γεννήσει το παιδί, δεν αρκούν οι ευθύνες για το βιασμό της, πρέπει να πάρει και τις ευθύνες για το παιδί. Η έκτρωση στην Ελλάδα είναι νόμιμη αλλά η κοινωνία τιμωρεί, η κοινωνία κατηγορεί με το δάχτυλο όποια τολμά να κάνει έκτρωση.

Οι άντρες κατηγορούν τις γυναίκες αλλά δεν θέλουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους για την ανατροφή. Όλοι τρώνε στο τραπέζι μα η γυναίκα το καθαρίζει, διότι αυτό το ρόλο θέλουν να έχουμε, να καθαρίζουμε, να πλένουμε, να γεννάμε και να μην αποφασίζουμε για τη ζωή μας. Δυστυχώς, δεν είναι μόνο οι άντρες που συμφωνούν με αυτή τη σκέψη, εμπλέκονται και γυναίκες.

Μια από αυτές τις γυναίκες είναι η μάνα μου, είναι ενάντια στις εκτρώσεις, θεωρεί πως το μωρό είναι δώρο θεού ακόμη κι εάν είσαι θύμα βιασμού. Όμως η διαφορά των δώρων είναι πως αν δεν σου αρέσει ένα δώρο μπορείς να το αλλάξεις, να το πετάξεις αλλά το παιδί θέλει φροντίδα, τάισμα, μεγάλωμα  και ό,τι απαιτεί χρήματα. Φυσικά, το κράτος δεν σε βοηθάει στη φροντίδα αφού εσύ έκανες το παιδί, εσύ βγάλε το φίδι από την τρύπα, εσύ θα κατηγορηθείς που το παιδί σου δεν έχει ένα πατέρα, ένα έξτρα ζευγάρι παπούτσια, βιολογικά λαχανικά κλπ. Τώρα στη Αλαμπάμα και στις άλλες πολιτείες η γυναίκα θα τιμωρηθεί εάν πάρει μια άλλη απόφαση, θα πάει φυλακή παραπάνω από το βιαστή της, θα κατηγορηθεί για φόνο εκ προθέσεως δηλαδή μπορεί να τιμωρηθεί και με θάνατο αφού είναι νόμιμη η θανατική ποινή σε αυτές τις χώρες. Ένας φαύλος κύκλος που τιμωρεί συνεχώς την γυναίκα και δεν μπορεί να ξεφύγει.

Χθες ήταν μια άλλη χώρα, τώρα είναι στις ΗΠΑ, αύριο στην Ελλάδα, μεθαύριο σε άλλη χώρα. Επιτέλους, πρέπει να καταλάβουμε πως το σώμα μιας γυναίκας ανήκει στον εαυτό της και σε κανέναν άλλον. Κανένας άλλος δεν έχει το δικαίωμα να αποφασίζει για το σώμα μας, δεν έχουμε το δικαίωμα να αποφασίζουμε για τις ζωές των άλλων, ο καθένας, η καθεμία πρέπει να παίρνει τις αποφάσεις που επιθυμεί.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News