Προσωπική ιστορία: Το μόνο είδος προσοχής που γνώριζα ήταν η κακοποίηση

Είκοσι δύο χρόνια πριν… είκοσι οκτώ χρονών. Εγκλωβισμένη σ’ένα τοξικό γάμο από τα είκοσι πέντε μου, συνέπεια του αρρωστημένου οικογενειακού περιβάλλοντος στο οποίο μεγάλωσα. Αυταρχική μητέρα που μου ασκούσε σωματική και ψυχολογική κακοποίηση από τότε που γεννήθηκα. Πατέρας συναισθηματικά απών -ο ρόλος του ήταν να παρέχει τα χρήματα για να ζήσουμε και να προβάλει πάνω μου όλες τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες που ο ίδιος λόγω αδυναμίας και δειλίας δε μπόρεσε ποτέ να πραγματοποιήσει. Η κατά τρία χρόνια μεγαλύτερη αδερφή μου πήρε το ρόλο της όμορφης και ευαίσθητης καλής νοικοκυράς που είχε την αμέριστη προσοχή όλων, χωρίς όμως να απαιτούνται ανταλλάγματα από μέρους της. Κάθε επιθυμία της ήταν διαταγή, δεν χρειαζόταν να εκπληρώσει κανένα τους ανεκπλήρωτο όνειρο γιατί ήταν αδύναμη και επειδή ο χαρακτήρας της ήταν σύμφωνος με τις νόρμες που ίσχυαν στην οικογένειά μου, ήταν καθόλα αποδεκτή. Αγόρι δεν έκαναν, επομένως για μένα έμεινε ο ρόλος του δυνατού που έπρεπε να σηκώσω στους ώμους μου τις αδυναμίες όλων των υπόλοιπων. Δεν ήμουν δυνατή, για την ακρίβεια ήμουν πολύ πιο αδύναμη και ευαίσθητη από την αδερφή μου κι αυτό φαινόταν στη συμπεριφορά μου -έβγαζε μάτι- όμως δεν είχα άλλη επιλογή. Όλοι οι ρόλοι των αδύναμων είχαν καλυφθεί, ή θα έπαιρνα το ρόλο του δυνατού ή δεν θα υπήρχα καθόλου. Μόνο ως δυνατή και καλή μαθήτρια με αποδέχονταν, διαφορετικά δεν υπήρχα.

Στα είκοσι οκτώ μου λοιπόν, έγινε η μεγάλη έκρηξη μέσα μου. Ένιωθα να ασφυκτιώ, όχι μόνο στο γάμο μου, αλλά και σε όλες μου τις σχέσεις. Και πως να μην ασφυκτιώ αφού πάντα έλκυα φίλες τραμπούκους σαν τη μάνα μου, ερωτευόμουν άνδρες απόμακρους και συναισθηματικά μη διαθέσιμους σαν τον πατέρα μου και παντρεύτηκα κάποιον σαν τη μάνα μου γιατί το μόνο είδος προσοχής που γνώριζα ήταν η κακοποίηση, η οποία για μένα ήταν συνώνυμη με την ασφάλεια σε σύγκριση με την σχεδόν άυλη μορφή του πατέρα μου που ήταν πάντα σε απόσταση, πάντα απούσα ακόμα κι όταν ήταν σωματικά παρούσα και το μόνο που εισέπραττα από το βλέμμα του ήταν προσδοκία που εναλλάσσονταν με απόρριψη, απαξίωση και αδιαφορία.

Συνειδητοποιώ λοιπόν, μετά από πολύ κόπο και ταλαιπωρία, ότι δεν μπορούσα να συνεχίσω να ζω έτσι γιατί θα τρελαινόμουν. Ενώ διψούσα για επικοινωνία, δεν μπορούσα να επικοινωνήσω ουσιαστικά με κανέναν από το κοντινό μου περιβάλλον, σαν να μη μιλούσαμε την ίδια γλώσσα. Ειδικά με τον τότε σύζυγό μου ζούσα την απόλυτη παράνοια. Άλλο εαυτό έβγαζε όταν ήμασταν με κόσμο κι άλλο όταν ήμασταν οι δυο μας. Όλοι τον θεωρούσαν τέλειο και υπόδειγμα συζύγου ενώ στο σπίτι ήταν ανυπόφορος και μίζερος. Έπρεπε να περνάει πάντα η δική του γραμμή και αν δεν συμφωνούσα κατέφευγε στη λεκτική και ψυχολογική βία και τους τραμπουκισμούς. Με τα πολλά το εμπέδωσα ότι ο άνθρωπος είναι ψεύτης και ότι δεν είμαι εγώ τρελή και φαντασιόπληκτη, αλλά πως να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας όταν είχα να κάνω με έναν μαέστρο της διπροσωπίας και της χειραγώγησης; Χρειαζόμουν βοήθεια για να τα βάλω με το “τέρας”. Πάνω στην απόγνωση μου άνοιξα το Χρυσό Οδηγό και τηλεφώνησα στην πρώτη γυναίκα ψυχολόγο που βρήκα. Είκοσι δύο χρόνια πριν οι ψυχολόγοι στην Ελλάδα ήταν ακόμη θέμα ταμπού, δεν υπήρχαν πολλοί και δεν είχαν ξεκινήσει ακόμη οι σχετικές εκπομπές στην τηλεόραση. Οι περιορισμένες γνώσεις που είχα σε θέματα ψυχολογίας ήταν από βιβλία προσωπικής ανάπτυξης που είχα διαβάσει. Ήξερα καλά όμως πως αυτό που ζούσα δεν ήταν η ζωή που ήθελα. Δεν ήξερα τι ακριβώς ήθελα πάντως σίγουρα δεν ήταν αυτό και σίγουρα χρειαζόμουν βοήθεια για να βγω απ’την κινούμενη άμμο που με κατάπινε γιατί ήμουν αδύναμη και πολύ εξαντλημένη για να τα καταφέρω μόνη μου.

Με το που πάτησα το πόδι μου στο γραφείο της ψυχολόγου άρχισε η δεύτερη πράξη του δράματος. Εγώ την έβλεπα σαν θεό γιατί ήταν η μόνη μου ελπίδα σωτηρίας και αφέθηκα στην καθοδήγηση της. Ήμουν ζυμαράκι στα χέρια της και έπινα νερό στο όνομά της. Γιατί; Γιατί ήμουν σε απόγνωση, γιατί δεν είχα τη γνώση και γιατί δεν είχα μέτρο σύγκρισης ούτε και κάποιον σοβαρό άνθρωπο δίπλα μου για να μοιραστώ όλα όσα βίωνα. Κατάλαβε ότι ήμουν ενοχική και ότι θα μπορούσε άνετα να με πείσει ότι φταίω ακόμη και για το φαινόμενο του θερμοκηπίου και μου φόρτωσε όλη την ευθύνη για το θέμα του γάμου και με έβαλε να παλεύω με τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη και τα σαράντα κύματα μέχρι να εξαντληθώ εντελώς.

Δε θα επεκταθώ σε λεπτομέρειες για όλα τα προβλήματα που αντιμετώπιζα στο γάμο μου. Η ουσία ήταν ότι εγώ ήθελα να ζω στην αλήθεια ενώ ο σύζυγος μου ήθελε να ζει στο ψέμα. Και οι δύο είχαμε μεγαλώσει σε οικογένειες όπου βασίλευε το ψέμα και σημασία είχε μόνο το φαίνεσθαι και το τι θα πει ο κόσμος. Εγώ όμως ήθελα να βγω απ’αυτό τον εφιάλτη γιατί πνιγόμουν ενώ ο σύζυγος μου το απολάμβανε γιατί τον βόλευε και δεν ήθελε να αλλάξει τίποτα. Είναι ποτέ δυνατόν να μπορέσουν να συνυπάρξουν δύο τόσο διαφορετικοί άνθρωποι; Η ψυχολόγος μου υποστήριζε ότι “χωρίζει” (αυτή, δηλαδή ο Θεός, το χωρίζει!!!) το ζευγάρι μόνο εάν υπάρχει τζόγος, μοιχεία ή ομοφυλοφιλία. Όλα τα άλλα διορθώνονται. Κάποιες φορές ερχόταν κι ο σύζυγος στις συνεδρίες, κι εκεί παιζόταν το θέατρο του παραλόγου. Άλλα γινόταν στο σπίτι αλλιώς τα παρουσίαζε αυτός. Αυτή τον επιβράβευε, του έλεγε ότι έχει το πακέτο, μόνο ένα δέκα τοις εκατό του λείπει (γιατί φυσικά ήξερε ότι δεν άντεχε να ακούσει την αλήθεια) και αυτό έπρεπε να προσπαθήσει να φτιάξει. Το τραγικό ήταν ότι προσπαθούσε να πείσει κι εμένα γι αυτό και τελικά με έπεισε. Κι εκεί που από μόνη μου τον είχα ψυχολογήσει καλύτερα και τον είχα καταλάβει, με έκανε πάλι να γυρίσω στο μηδέν και να νομίζω πως είμαι τρελή, να αμφισβητώ τη νοημοσύνη μου και το ένστικτό μου και να φορτωθώ ένα σωρό ενοχές σαν να μη μου έφταναν όσες ήδη είχα λόγω προσωπικότητας. Όταν λοιπόν πηγαίναμε στο γραφείο της, οι δυο τους κορόιδευαν ο ένας τον άλλο και έπαιζαν με τις λέξεις ενώ εγώ “πέθαινα” και είχα πάθει νευρικό κλονισμό. Αυτή με κοιτούσε ερευνητικά, καταλάβαινε ότι αντέχει κι άλλο το “γαϊδούρι” και μου έλεγε όλο νάζι “Γιουλίτσα μου (χρησιμοποιούσε συνέχεια υποκοριστικά) να πάρεις σύμπλεγμα βιταμινών Β και θα σου δώσω κι ένα μυοχαλαρωτικό και μην ανησυχείς”. Επειδή δε είχε καταλάβει ότι εγώ ήμουν έτοιμη να χωρίσω, λίγη στήριξη χρειαζόμουν μόνο για να μπορέσω να το κάνω, όποτε πήγαινα μόνη μου για να ξεπεράσω τις κρίσεις πανικού που με έπιαναν απ’το αδιέξοδο μέσα στο οποίο με είχε εγκλωβίσει (αλλά τότε δεν το καταλάβαινα), έκανε ό,τι περνούσε απ’το χέρι της για να με αποδυναμώσει.

Να με αποδυναμώσει για να μη μπορέσω να φύγω απ’αυτό το γάμο παρωδία στον οποίο είχα μπει λόγω μεγάλης ανασφάλειας και χαμηλής αυτοεκτίμησης και λόγω ενός αρρωστημένου οικογενειακού περιβάλλοντος που κουβαλούσα στους ώμους μου γιατί με είχαν πείσει ότι είναι υποχρέωση μου να το κάνω.

Ακούστε λοιπόν λόγια που μου έλεγε η ψυχολόγος που της εμπιστεύτηκα τη ζωή μου: “Γιουλίτσα μου ο Β. είναι πολύ καλό παιδί , έχει κοινωνική μόρφωση, ξέρει πως να σταθεί. Αν χωρίσεις, θα νιώσεις σαν να σου τραβάνε το χαλί κάτω από τα πόδια σου. Τι νομίζεις ότι θα βρεις;” Σε απλή μετάφραση δε σου αξίζει κάτι καλύτερο, δεν έχεις δικαίωμα να αναγνωρίσεις και να καλύψεις τις ανάγκες του εαυτού σου αλλά πρέπει να συνεχίσεις να καλύπτεις τις ανάγκες των άλλων και πολύ σου είναι. Τι νόμιζες ότι έχεις δικαίωμα να θέλεις και να διεκδικείς; Να προσθέσω ότι σε όσες φίλες μου της είχα στείλει, το πρώτο πράγμα για το οποίο μιλούσε ήταν οι ανάγκες μας που αλλάζουν και άρα πρέπει κι εμείς να αλλάζουμε τη ζωή μας για να καλύπτουμε τις ανάγκες μας. Μόνο σε μένα δε μίλησε ποτέ για ανάγκες, είχε αποφασίσει από μόνη της ότι εγώ δεν είχα δικαίωμα να έχω ανάγκες και να προσπαθώ να τις καλύψω. Και συνέχιζε: “Τι νομίζεις; Θα είσαι πάντα νέα και όμορφη; Ξέρεις πως γίνεται η γυναίκα στην εμμηνόπαυση; Η ετεροθαλής αδερφή μου που ήταν πανέμορφη, σαν την Κάτια Δανδουλάκη, τώρα δε βλέπεται. Χάλια έχει γίνει μετά την εμμηνόπαυση.” Και τα έλεγε αυτά σε ένα μπουμπουκάκι είκοσι οκτώ χρονών και προσπαθούσε να το πείσει να μείνει μέσα σε μια αρρωστημένη σχέση που δεν είχε καμία ελπίδα σωτηρίας γιατί μετά από είκοσι πέντε χρόνια θα ερχόταν η εμμηνόπαυση και δε θα ήταν πια νέα και όμορφη. Και γι αυτό έπρεπε να θυσιάσει όλες τις χαρές τις νιότης και κάθε αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό για να μη γεράσει μόνη κι άσχημη (η πιθανότητα να μη μείνω μόνη για όλη μου τη ζωή αν χώριζα δεν υπήρχε!). Ήταν προτιμότερο να γεράσει μέσα στην κατάθλιψη, την ψυχική μιζέρια και το ψέμα και αν είχε την ατυχία να κάνει και παιδί σύμφωνα με τις προτροπές της, να καταστρέψει και τη ζωή του παιδιού. Γιατί πόσο καλή μάνα μπορεί να γίνει μια γυναίκα στερημένη και δυστυχισμένη που αποφασίζει να κάνει παιδί γνωρίζοντας ότι είναι εγκλωβισμένη σε μια αρρωστημένη σχέση; Τέτοια συμβουλή δίνουν μόνο οι κατίνες της γειτονιάς και η μάνα μου που ήθελε να έχω τη δική της μοίρα -μη τυχόν και ξεφύγω και ζήσω την ευτυχία που εκείνη δεν έζησε ποτέ. Η όλη θεραπεία αποσκοπούσε στο να αποδεχτώ την κατάσταση όπως ήταν και να συνεχίσω να παίζω με αυταπάρνηση το ρόλο της Μπουμπουλίνας και να προσπαθώ να λύσω τα προβλήματα τα δικά του, της μάνας του, της αδερφής του, της αδερφής μου, των γονιών μου, των φίλων μου αρκεί να μη θελήσω να λύσω τα δικά μου. Ενώ η μόνη μου σωτηρία θα ήταν να τους στείλω όλους στο διάολο και να ασχοληθώ με τον εαυτό μου και τη δική μου ζωή κάτι που έκανα, πολύ αργότερα όμως, και έχοντας χάσει πολύτιμο χρόνο και δυνάμεις. Με λίγα λόγια την εμπιστεύτηκα για να με βοηθήσει να αποβάλλω τις ανασφάλειες μου και αυτή μου τις καλλιέργησε ακόμη περισσότερο για να με αποδυναμώσει. Λες και την είχαν πληρώσει οι εχθροί μου! Ανεξήγητο το γιατί.

Να προσθέσω εδώ και την έλλειψη σεβασμού κατά τη διάρκεια των συνεδριών. Εγώ ήμουν η βολική οπότε ήξερε πως ήμουν του χεριού της. Δε θα τολμούσα να αντιδράσω αφού έτσι κι αλλιώς με είχε πείσει πως δεν μου άξιζε κανένας σεβασμός. Η κυρία δεν είχε γραμματέα ούτε έβαζε έστω μια ώρα κενό το μεσημέρι για να πάει για φαγητό οπότε απαντούσε στα τηλέφωνα για να κλείνει καινούρια ραντεβού, να δίνει πληροφορίες για τον τρόπο δουλειάς της, να δίνει συμβουλές σε πελάτες της που την καλούσαν και φυσικά έκανε και δικά της προσωπικά τηλεφωνήματα γιατί δεν προλάβαινε να τα κάνει άλλη στιγμή, στην ώρα που πλήρωναν οι αδύναμοι και χωρίς αυτοεκτίμηση και αυτοσεβασμό πελάτες σαν κι εμένα που πηγαίναμε σ’αυτήν για να μας μάθει να σεβόμαστε τον εαυτό μας. Κωμικοτραγικό! Και έχει κι άλλο… Το αποκορύφωμα ήταν όταν άπλωνε πάνω στο γραφείο της τα ψωμιά, τον τόνο, τις ντομάτες και τις ελιές για να φάει ενώ εσύ έβγαζες τα εσώψυχα σου και είχες την αίσθηση ότι η ζωή σου κρέμονταν απ’τα χέρια της κι αυτή μασουλούσε ατάραχη και έβγαζε κάτι μουγκρητά γιατί το στόμα της ήταν μπουκωμένο και δε μπορούσε να μιλήσει. Δεν προλάβαινε να πάει για φαγητό γιατί είχε συνέχεια ραντεβού. Έχτιζε τριώροφο και δούλευε ασταμάτητα… τους ανυποψίαστους που για κακή τους τύχη βρέθηκαν στο γραφείο της για να βρουν τη σωτηρία της ψυχής τους (υπό τον ήχο των μουγκρητών ικανοποίησης από τη γεύση του τόνου!)

Ευτυχώς στάθηκα τυχερή μέσα στην ατυχία μου και βρέθηκε τυχαία στο δρόμο μου, δυστυχώς μετά από επτά μαρτυρικά χρόνια, ένας χαρισματικός ψυχίατρος ο οποίος με έκανε να καταλάβω τι σημαίνει σεβασμός, επαγγελματικό ήθος και ακεραιότητα, βαθιά γνώση της ανθρώπινης φύσης και σοφία. Βρέθηκα εκεί για να ρωτήσω για την εξέλιξη ενός προβλήματος υγείας που είχε η τότε πεθερά μου. Γνώριζε τον σύζυγό μου και τα προβλήματα που αντιμετωπίζαμε και όταν με είδε ζαλισμένη και πελαγωμένη να μην ξέρω προς ποια κατεύθυνση να πάω μου είπε κάποια πράγματα και μου είπε όποτε νιώσω την ανάγκη να πάω να συζητήσουμε. Άργησα να πάω γιατί σαν αφελής που ήμουν ανέφερα στην ψυχολόγο την συνάντηση μου μαζί του και εκείνη μου είπε “δεν θα ακούς κανέναν άλλο, μόνο εμένα θα ακούς” και συνέχισε απτόητη να μου αναλύει λεπτομερώς τους χαρακτήρες και τις προσωπικότητες όπως τα είχε ετοιμάσει για ένα σεμινάριο που έκανε παλιότερα σε μια ασφαλιστική εταιρία θεωρώντας ότι οι εξονυχιστικές λεπτομέρειες για τους ανθρώπινους χαρακτήρες που χρειάζονταν οι ασφαλιστές για να πουλάνε ασφαλιστικά συμβόλαια ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμουν κι εγώ σε κείνη τη φάση της ζωής μου (που να κάθεσαι τώρα να ετοιμάζεις άλλο υλικό).

Όταν μετά απ’τα πολλά χαστούκια το εμπέδωσα επιτέλους ότι λάθος άνθρωπο εμπιστεύτηκα πήγα στον ψυχίατρο (κάτι που θα πρεπε να είχα κάνει αμέσως μετά την πρώτη συνάντηση και να μην ξαναπατήσω στην άλλη). Ο άνθρωπος όταν χτυπούσε το τηλέφωνο ή απαντούσε πολύ σύντομα και τους έλεγε να πάρουν σε μια ώρα ή δεν απαντούσε καθόλου. Μιλούσε με απλά λόγια χωρίς να χρησιμοποιεί εξειδικευμένη επιστημονική ορολογία και ταμπέλες και δεν σε έκανε να νιώθεις προβληματικός. Δεν περιαυτολογούσε για τις σπουδές του και το έργο του ενώ είχε άριστη εκπαίδευση και κατάρτιση και πολύχρονη εμπειρία και έργο στο ενεργητικό του. Δεν σου έτρωγε την ώρα μιλώντας για τα προσωπικά του όπως έκανε η άλλη δήθεν γιατί ο ψυχολόγος πρέπει να φέρνει παραδείγματα απ’την προσωπική του ζωή. Μόνο που κατά ένα περίεργο τρόπο το σενάριο για το ίδιο παράδειγμα κάθε φορά άλλαζε. Το ίδιο πράγμα αλλιώς το παρουσίαζε τη μια φορά αλλιώς την άλλη. Μια αλήθεια δεν έπαιρνες από πάνω της. Τώρα καταλαβαίνω γιατί, τότε όμως ήμουν μακριά νυχτωμένη. Το πρόβατο πήγε στο λύκο για να το σώσει απ’το λύκο. Γίνεται; Αποτέλεσμα, οι δύο λύκοι κάναν πάρτι αργοψήνοντας την προβατίνα.

Και για να σοβαρευτώ, το ποιο σημαντικό, ο ψυχίατρος ποτέ δεν μου επέβαλε τι να κάνω και ποτέ δεν αμφισβήτησε το ένστικτό μου και την κρίση μου. Επιτέλους κατάλαβα ότι δεν είμαι τρελή και αισθάνθηκα ότι κάποιος καταλαβαίνει πως νιώθω. Αναλύαμε τις επιλογές που είχα αλλά πάντα μου έλεγε “η απόφαση είναι δική σου”. Ποτέ δε μου είπε χώρισε ή μη χωρίζεις γιατί ο ρόλος του σωστού επαγγελματία δεν είναι να σου πει αυτός τι να κάνεις αλλά να σε βοηθήσει να καταλάβεις μόνος σου τι είναι αυτό που θέλεις. Κι όταν έφτασα στο σημείο να πάρω την απόφαση να κάνω το μεγάλο βήμα και να χωρίσω, φοβισμένη και εξουθενωμένη πια, όχι μόνο δε με φόρτωσε με ενοχές, αλλά φρόντισε να απομακρύνει κάθε ενοχή που μπορεί να είχα. Μου είπε τα σοφά λόγια “Στη ζωή κάποιες φορές κάνουμε αυτό που θέλουμε και κάποιες φορές κάνουμε αυτό που μπορούμε. Η απόφαση είναι δική σου.” Ήξερε πως αν μου έλεγε “χώρισε”, λόγω της προσωπικότητας μου θα υπερέβαλα εαυτόν για να τα καταφέρω, χωρίς ίσως να είμαι έτοιμη ακόμη, αλλά για να φανώ ικανή και δυνατή στα μάτια του (υποσυνείδητα για να φανώ ικανή και δυνατή στα μάτια της πατρικής φιγούρας εξουσίας). Το ίδιο και αν μου έλεγε πάλεψε να σώσεις το γάμο (αυτό που έκανε η άλλη δηλαδή), θα το πάλευα μέχρι τελικής πτώσης όπως και έκανα, για να αποδείξω στη γονεϊκή φιγούρα εξουσίας ότι τα κατάφερα. Έτσι με είχαν εκπαιδεύσει οι γονείς μου, με αποδέχονταν μόνο αν εκπλήρωνα τις επιθυμίες τους και έκανα αυτό που ήθελαν εκείνοι και αυτό συνέχιζα να κάνω με κάθε φιγούρα εξουσίας.

Ευτυχώς, πάντα στη ζωή μου έρχεται ο από μηχανής θεός. Έρχεται βέβαια την τελευταία στιγμή όταν πια βρίσκομαι στο χείλος του γκρεμού και νιώθω ότι δεν υπάρχει σωτηρία. Έρχεται όμως (αυτό είναι το σημαντικό) από εκεί που δεν το περιμένω και τη γλιτώνω στο παρά πέντε. Εκεί να δεις αδρεναλίνη! Ποια extreme sports και πράσινα άλογα, το μεγαλύτερο extreme sport είναι να προσπαθείς να ζήσεις τη ζωή σου μέσα στην αλήθεια χωρίς να θυσιάσεις τις αξίες σου.

Τελειώνοντας (επιτέλους!!! είμαι και γλωσσού… αν αρχίσω, σταματημό δεν έχω), το νου σας! Κυκλοφορούν πολλά ανθρωποειδή εκεί έξω που θεωρούνται και διακεκριμένοι και περιζήτητοι επιστήμονες (γιατί κάνουν καλές δημόσιες σχέσεις και είναι στα κυκλώματα) ψυχολόγοι κυρίως, πιο σπάνια νομίζω ψυχίατροι, οι οποίοι ενώ δεν τόλμησαν ποτέ να κοιτάξουν μέσα τους και να αναγνωρίσουν τα δικά τους θέματα και να τα δουλέψουν, παίζουν με τις ζωές των άλλων (είναι κι αυτό μια μορφή εξουσίας που χαϊδεύει το ναρκισσισμό τους), πουλώντας στείρα θεωρητική γνώση χωρίς να μπορούν να είναι ανθρώπινοι. Δεν νοείται θεραπευτής που ο ίδιος δεν έχει επαφή με το συναίσθημα του και δεν έχει τακτοποιήσει πρώτα τα δικά του ψυχολογικά θέματα. Όταν ο άλλος δεν έχει τολμήσει ποτέ να έρθει αντιμέτωπος με τον δικό του εσωτερικό πόνο και να τον νικήσει για να μπορέσει να εξελιχθεί, πως να μπορέσει να καταλάβει τον πόνο του άλλου και να τον βοηθήσει; Το νου σας λοιπόν! Κυκλοφορούν ελεύθερα εκεί έξω και είναι πολλοί. Πολλοί και επικίνδυνοι… καταστρέφουν ζωές. Εννοείται πως υπάρχουν και σωστοί και ευσυνείδητοι επαγγελματίες (λαμπρό παράδειγμα ο ψυχίατρος που με βοήθησε) αλλά πρέπει να ψάξεις να τους βρεις. Να είσαστε προσεκτικοί και επιφυλακτικοί στην αρχή. Το ένστικτό μας πάντα μας λέει την αλήθεια αλλά λόγω ανασφάλειας και της αίσθησης του επείγοντος που μας οδηγεί εκεί παραβλέπουμε τα σημάδια που συνήθως είναι εμφανή από την αρχή. Πολύ προσοχή λοιπόν γιατί δεν αγοράζεις ρούχο που και να βγει σκάρτο λες δεν πειράζει πέταξα κάποια χρήματα. Εδώ χάνεις πολύτιμα χρόνια απ’τη ζωή σου και το σημαντικότερο κινδυνεύει η ψυχική σου ισορροπία. Η ζημιά είναι μεγάλη και αν δεν έχεις το ψυχικό σθένος και λίγη τύχη, ίσως και ανεπανόρθωτη.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News