Η εγκυμοσύνη, η λοχεία και η μητρότητα είναι γεγονότα που σκεπάζονται από ένα υποχρεωτικό πέπλο ευδαιμονίας, τόσο υποχρεωτικό, που όταν τα πράγματα δεν είναι όπως σε διαφήμιση απορρυπαντικού, κάνει τις γυναίκες να έχουν τύψεις που δεν πετάνε στα σύννεφα. Είναι συνταρακτικές αλλαγές στη ζωή μιας γυναίκας που μπορεί πράγματι να τη φέρουν σε μια κατάσταση μόνιμης ευτυχίας, αλλά πολύ συχνά έχουν μια δύσκολη, ανείπωτη πλευρά, που συζητιέται μόνο ψιθυριστά, ή και καθόλου. Υπογονιμότητα. Εξωσωματική. Αποκόλληση πλακούντα. Αποβολή. Διαβήτης κύησης. Υποχρεωτική ακινησία για μήνες. Υπέρταση. Πρόωρη γέννα. Βρέφος με προβλήματα υγείας. Πάμπολλες επιπλοκές, δυσκολίες, ματαιώσεις και πάρα πολύ άγχος, αγωνία, και ευθύνη, τεράστια ευθύνη.
Ζητήσαμε από γυναίκες να μας γράψουν για αυτή την πλευρά, την πραγματική, αυτή που δεν λέγεται και οι περισσότερες ζουν μόνες τους, γιατί σχεδόν ντρέπονται να ομολογήσουν ότι φοβούνται, ότι δεν ξέρουν πώς θα καταφέρουν να τα βγάλουν πέρα. Η ανταπόκριση ήταν χειμαρρώδης.
Η ιστορία της Θάλειας, με τα δικά της λόγια
Είμαι η Θάλεια 38 ετών, μητέρα δύο κοριτσιών (8 και 5 ετών αντίστοιχα) και θα ήθελα να περιγράψω πώς έζησα την δεύτερη εγκυμοσύνη μου και τον πρώτο καιρό της γέννας, που ήταν αρκετά πιο δύσκολος από τον πρώτο καιρό με την πρώτη μου κόρη, κόντρα σε όσα λέγονται περί δεύτερου παιδιού, ευκολίας-εμπειρίας-μεγαλώνει σχεδόν μόνο του..
Μετά την γέννηση της πρώτη μου κόρης επέλεξα να βγω εκτός δουλειάς μέχρι να πάει σχολείο. Έζησα πολύ ευτυχισμένες στιγμές και δύσκολες επίσης αφού ήμουν απόλυτα δοσμένη στον ρόλο μου αυτόν και ο άντρας μου αρκετά αποστασιοποιημένος. Η κούρασή μου μεγάλη καθώς επίσης και η δυσκολία μου να χειριστώ το ότι δεν δούλευα πια και μου κόστιζε δημιουργικά αλλά και οικονομικά ( μεγάλωσα με μητέρα που ήταν ανεξάρτητη οικονομικά και μας τόνιζε κάθε μέρα πόσο σημαντικό είναι αυτό. Μου ήταν δύσκολο το ότι ζητούσα χρήματα από τον άντρα μου). Το μωρό τόσο ήσυχο, όμορφο και αγαπησιάρικο και η μεταξύ μας σχέση τόσο καλοκουρδισμένη που με έκανε να νιώθω άσχημα το γεγονός ότι δεν ήθελα δεύτερο παιδί. Μετά από συζητήσεις με τον άντρα μου, ο οποίος ήθελε, και ενώ του εξέφρασα ανοιχτά τους φόβους μου για αποκλειστική ανάληψη ευθυνών εκ μέρους μου αφού ήταν αποστασιοποιημένος από την όλη διαδικασία την πρώτη φορά, με διαβεβαίωσε ότι θα είναι όλα διαφορετικά αναγνωρίζοντας τα λάθη του. Μένω έγκυος ξανά λοιπόν.
Η εγκυμοσύνη μου βατή, αλλάζω όμως γιατρό και γεννάω ύστερα από συστάσεις, σε δημόσιο νοσοκομείο υπό διάλυση. Η ευθύνη με βαραίνει, το έβλεπα αλλά δεν αντέδρασα με αποτέλεσμα να ξυπνήσω πριν τελειώσει όλη η διαδικασία της καισαρικής (ολική νάρκωση). Θυμάμαι ακόμα τον απίστευτο σωματικό πόνο την στιγμή που άνοιξα τα μάτια μου. Μου πίεζαν την κοιλιά στο σημείο της τομής και δεν μπορούσα να δω τί άλλο έκαναν. Για τα επόμενα 15 λεπτά ήμουν εκεί με ένα σεντόνι μπροστά μου προσπαθώντας να πω ότι ξύπνησα. Μετά έμαθα ότι με είχαν ζυγίσει λανθασμένα (χαλασμένη ζυγαριά-μικρότερη ποσότητα αναισθησίας) και ότι η γιατρός (αναισθησιολόγος) είχε προβλήματα με το αλκοόλ. Πόνος. Η ψυχολογία μου καταρρακωμένη επίσης γιατί ένιωθα ότι «εγκατέλειψα» το πρώτο μου παιδί στο σπίτι (με τον άντρα μου) όπου για πρώτη φορά, παραμονή της γέννας, αρρωσταίνει με 40 πυρετό. Ενοχές για το νεογέννητο μωρό μου που ενώ το είχα αγκαλιά δεν πετούσα στα σύννεφα από ευτυχία (όπως όταν γέννησα το πρώτο) αλλά σκεφτόμουν τί να κάνει η κόρη μου στο σπίτι. Άνοιγα την βρύση να πλύνω τα χέρια μου και πλημμύριζε το μπάνιο. Με έπλεναν στο κρεβάτι οι μαίες και ντρεπόμουν τρομερά. Το μωράκι ήταν ανήσυχο τα βράδια, έκλαιγε, αγκαλιά-θηλασμός αέναα. Η ανησυχία νόμιζα ότι οφειλόταν σε μένα. Ότι καταλάβαινε τη θλίψη μου και γινόμουν χειρότερα.
Όταν επέστρεψα στο σπίτι μας, το πρώτο βράδυ, ο άντρας μου πήρε το μαξιλάρι του και πήγε στο καναπέ για να κοιμηθεί. Δε ρώτησα τίποτα. Ένιωσα ντροπιασμένη. Το μωρό ανήσυχο, δεν κοιμόταν, είχε βλέννες και τα βράδια έβαζα ατελείωτους ορούς για να μπορέσει να αναπνεύσει και να κοιμηθεί. Δεν ηρεμούσε στην αγκαλιά μου ποτέ. Με κλώτσαγε, το κορμάκι του τεντωμένο σαν τόξο. Έκλαιγα τα βράδια. Η κούραση και η αυπνία είναι ο χειρότερος σύμβουλος. Θήλαζα συνεχώς, αποκλειστικά (όπως και στο πρώτο μου παιδί, για έξι μήνες), που σημαίνει, χωρίς ωράριο, μέρα νύχτα. Μόνη μου στο σπίτι μας. Μοναξιά σχεδόν χειροπιαστή, σαν αντικείμενο, εκεί για να την πιάσεις. Θλίψη, ενοχές και ματαίωση. Το πρωί προσπάθεια να είμαι χαρούμενη και να απασχολώ και την άλλη μου κόρη (3,5 χρονών, την σταμάτησα για κάποιους μήνες από το σχολείο για να μην κολλήσει κάτι και το «φέρει» στο νεογέννητο). Να είμαι όπως πριν μαζί της για να μην της κακοφανεί η αλλαγή. Ζωγραφιές με το ένα χέρι, θηλασμός με το άλλο. Διάλλειμα για κλάμα στο μπάνιο. Δεν ζητούσα βοήθεια από κανέναν. Το θεωρούσα ελεημοσύνη να ζητήσω κάτι από τον άντρα μου. Ήθελα να το θέλει. Η θλίψη άρχιζε να γίνεται θυμός. Θυμάμαι πως μετά από καιρό «έχτιζα» μια φωλιά στο κρεβάτι μας με τα μαξιλάρια, κάτι σαν κουκούλι, και να μπαίνω μέσα για να κοιμηθώ, να με ακουμπάει κάτι στην πλάτη για να μην νιώθω μόνη μου. Κόμπος στον λαιμό όταν το σκέφτομαι. Σκεφτόμουν ότι δεν έπρεπε να κάνω δεύτερο παιδί και ντρεπόμουν φρικτά γι’ αυτήν την σκέψη. Ένιωθα ότι εξημέρωνα ένα άγριο θηριάκι. Το μωρό έβγαλε εξανθήματα και υγρό πίσω από τα αυτάκια του. Ήταν αλλεργικό σε τροφές που έτρωγα (τυρί, αυγό κτλ) και πονούσε μετά τον θηλασμό. Δημιουργούσε και βλέννες όλο αυτό. Έκανα δίαιτες για να βρούμε τις τροφές και αλλεργικά τεστ. Τα πράγματα πήγαν καλύτερα για το μωρό μου.
Το κρεβάτι άδειο για μήνες. Ούτε μία κουβέντα. Ο θυμός μου μεγάλωνε. Ένιωθα ματαίωση για όλη μου την ζωή και τις επιλογές της, πασπαλισμένη με χαρούμενες στιγμές και όντας απόλυτα λειτουργική στην καθημερινότητά μου. Σκεφτόμουν τα πάντα, ανακάλυψα πολλά για τον εαυτό μου και τα όρια του, για τον άντρα μου και την σχέση μας. Εκείνα τα χρόνια ήταν η αρχή για ένα ταξίδι αυτογνωσίας, που την μεγαλύτερή μου ανακάλυψη (μέχρι στιγμής) την έκανα ένα χρόνο πριν. Χαμηλή αυτοεκτίμηση και ετεροπροσδιορισμός κρυμμένα κάτω από τόνους ψευδοδυναμισμού και «μαγκιάς». Περίμενα παράσημα από τους άλλους και κυρίως από τον άντρα μου. Όσο με «τιμωρούσε» με την αδιαφορία του, τόσο νόμιζα ότι κάνω λίγα και έκανα ακόμη πιο πολλά. Ένας κύκλος εξουθενωτικής υπερπροσπάθειας που κράτησε χρόνια, για την αναγνώριση ότι αξίζω. Ήταν τόσο δύσκολο να σπάσω αυτόν τον κύκλο, ακόμα στο σπάσιμο είμαι. Ήταν τόσο καλά κρυμμένος, πίστεψέ με. Φαινόμουν για χρόνια τόσο άτρωτη και θεωρούσα τεράστιο κομπλιμέντο που με έλεγαν «σκληρή». Εγώ θύμα της πατριαρχίας και του τρίπτυχου μάνα-ηρωΐδα-θυσία; Είμαι τόσο έντονη και ο άντρας μου τόσο ήρεμος που φαινόταν και ακόμα φαίνεται δηλαδή, θύμα μου. Δεκαοκτώ χρόνια είμαστε μαζί, από παιδιά, τα κατάλαβα όλα όμως σιγά-σιγά από τη γέννηση των παιδιών μου και έπειτα. Προσπαθώ ακόμα για να φύγει αυτός ο θυμός, συγχωρώντας το εαυτό μου, όπως μου έμαθες εσύ, και μετά τον άντρα μου. «Πρέπει να σκεφτείς τον εαυτό σου γυμνό απέναντι του, με τα φώτα σβηστά. Να δεις τί υπάρχει ανάμεσά σας» κάπως έτσι δεν το έγραφες σε αναγνώστρια της στήλης; (ψάχνω πολύ καιρό αυτήν την απάντηση. Αν θυμάσαι και όποτε βρεις χρόνο μου την στέλνεις;)
Αυτό προσπαθώ να κάνω, πρώτα όμως με τον εαυτό μου.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
@Marina, @ Σοκοφρέτα, @ Joan- Twist, @Souvi, @Κρέμα, @Σκιάς όντα άνθρωπος. Είναι μια ιδιαίτερη μέρα για μένα σήμερα. Δημοσιεύτηκε μια τόσο προσωπική ιστορία μου. Όταν την έγραφα έρρεαν τόσο αβίαστα τα λόγια και τα συναισθήματα μου-ήταν σαν από καιρό έτοιμα και περίμεναν την στιγμή για να γραφτούν. Όταν το είδα δημοσιευμένο σήμερα το πρωί, την στιγμή που έφτασα στα σχόλια άρχισα να κλαίω σαν μωρό. Ακόμα και τώρα που είναι απόγευμα δεν έχω «απεμπλακεί» από αυτό το συναίσθημα. Άνθρωποι άγνωστοι σε εμένα γνωρίζουν τώρα κάτι τόσο προσωπικό που δεν γνωρίζουν ούτε και πιο κοντινοί μου. Μου απαντούν ότι με καταλαβαίνουν… Διαβάστε περισσότερα »
Κι εγώ νιώθω ελευθέρη ‘εδω’, σ ευχαριστούμε Α-μπα για το ‘βημα’!
Πολύ τρυφερή η απάντηση σου!
Να θυμάσαι πως δεν είναι κακό να αφήνεσαι και να νιώθεις μωρό-παιδί κάποιες φορές, να ζητάς εκτός απο βοηθεια, κυρίως τρυφερότητα, φροντίδα, αγκαλιά. Επειδή γίναμε μαμάδες δεν σημαίνει πως δεν έχουμε δικαίωμα να έχουμε ανάγκη την αγκαλιά και την στοργή.Ούτε επειδή γίναμε ενήλικες σημαίνει πως δεν έχουμε ανάγκη να γινόμαστε αδύναμοι κάποιες φορες.
🙂
@Marina Σ’ευχαριστώ πολύ!
❤
Αρχικά δεν είμαι κορίτσι. Είμαι γυναίκα. Γράφω την ηλικία μου. Καταλαβαίνω την ανάγκη σου να πατροναρεις γιατί αυτό σε κάνει να νιώθεις σημαντική και υπεράνω «κατάντιας» ή κάποιας αποτυχίας. Σε διάβασα και τις προάλλες κάτω από την προσωπική ιστορία της Souvi. Και εκεί κουνησες το «ανώτερο» σου δάχτυλο. Λυπάμαι αν σου σπαραξα την καρδιά αλλά αυτό το κείμενο δεν το έγραψα για να περιγράψω την «κατάντια» μου. Δεν νιωθω ετσι και αλλιώς κάτι τέτοιο για την ζωή μου. Έγραψα κάτι για εμένα. Δεν περιμένω να καταλαβεις. Είναι τόσο δύσκολο. Αυτός είναι και ο λογος που συγκινηθηκα τόσο με την κατανόηση… Διαβάστε περισσότερα »
Να χαίρεσαι τα κορίτσια σου και να φροντίζεις τον εαυτό σου, για να είσαι ευτυχισμένη και για να ξέρεις ότι έχουν ένα σωστό παράδειγμα μέσα στην οικογένεια. Θέλω να σταθώ στη ρουφιάνα τη μεθυσμένη αναισθησιολόγο. Πόσο ανεύθυνα φέρθηκε, πήγε στη δουλίτσα της, έγραψε αθώο κόσμο εκεί που δεν πιάνει μελάνι και δεν έλαβε υπόψη της τίποτα. Όποιος έχει υπάρξει θύμα τέτοιων συμπεριφορών από γιατρούς και αντέχει ψυχολογικά και οικονομικά πρέπει να προχωράει σε μήνυση, αλλιώς δεν καταλαβαίνουν, δεν τους κουνάει κανείς απ΄τη θέση τους και νομίζουν ότι οι πράξεις τους δεν έχουν συνέπειες γιατί δεν επηρεάζονται οι ίδιοι. Δυστυχώς, είναι… Διαβάστε περισσότερα »
Πες τα βρε άνθρωπε. Είναι όντως δύσκολο αλλά παίρνουν ανθρώπους στο λαιμό τους.
Έχεις δίκιο, δεν έγραψα με σκοπό να παρηγορήσω τη γράφουσα αλλά με σκοπό να καταθέσω την οπτική κάποιου που καταλαβαίνει, γιατί πέρασε κάτι παρόμοιο, και βεβαιώνει με τη γνώση αυτού που το έχει ζήσει ότι ήταν άδικο να υποφέρεις.και δεν ήταν αναπόφευκτο. Δεν έχω καθόλου ανοχή με τους άντρες που φέρονται άσχημα.ή χωρίς καλοσύνη στη γυναίκα που γέννησε και φροντίζει τα παιδιά τους. Τον δικό μου τον άφησα κι έφυγα πριν καν βγω απτο μαιευτήριο. Και δεν θα μετανιώσω ποτέ που σήκωσα ανάστημα κ δεν του επέτρεψα να με κανιβαλίσει ούτε να με κάνει να βγάλω αρνητικά συναισθήματα στο μωρό.
Πόσο δύσκολα πρέπει να πέρασες.Πραγματικά σε ένιωσα γιατί με τη μοναξιά έχω θέμα κι εγώ.Πόσο μάλλον τώρα με παιδί.
Για τον άντρα σου δε πω κάτι…έχεις καταλάβει εσύ απλά ίσως να χρειάζεσαι λίγη υποστήριξη από ειδικό.
Είναι πολύ δύσκολο όλα αυτό που προσπαθείς να κάνεις.
Αυτές οι ιστορίες για την μητρότητα είναι από τα πιο συνταρακτικά κομμάτια της ανθρώπινης εμπειρίας στα οποία είχα ποτέ την τύχη (;) να αποκτήσω πρόσβαση .Το ότι είναι αληθινές κάνει την ανάγνωση ακόμα πιο δύσκολη . Συχνά νιώθω σαν να κρυφακούω κάτι πολύ προσωπικό ,όμως με κάνουν να συνειδητοποιώ άλλοτε την τυχαιότητα της ζωής και άλλοτε την υποβλητικότητα των καταστάσεων που μας εμποδίζει από το να δράσουμε και να αναζητήσουμε κάτι καλύτερο. Θα ήθελα πολύ να τις δω συγκεντρωμενες σε βιβλίο .
Βρε κορίτσια γιατί, γιατί, γιατί κάνετε έναν άντρα τόσο σημαντικό στη ζωή σας και επιτρέπετε να σας φέρει σ’αυτή την κατάντια? Κάποιον που δεν αξίζει ούτε τη 2η ματιά σας τον κάνετε κέντρο του κόσμου και σπαράζετε εξ’αιτίας του. Σφίγγεται η καρδιά σου να το διαβάζεις το κείμενο ενώ στην πραγματικότητα δεν περιγράφει κανένα αντικειμενικό πρόβλημα πέρα από ένα προβληματικό σύζυγο! Για το νοσοκομείο ευτυχώς που δεν υπήρξαν σοβαρότερες επιπτώσεις και ελπίζω να έκανες μήνυση + αγωγή αποζημίωσης.
@Mia idea.
Δεν ξέρω αν έχεις παιδιά και δεν το λέω καθόλου υποτιμητικά, θέλω μόνο να σου εξηγήσω. Δεν φαντάζεσαι πόσα μαθαίνεις για τον εαυτό σου και τον σύντροφο σου όταν κάνεις παιδιά -όσο κι αν έχεις προσπαθήσει απο πριν να είσαι σίγουρη και για τους δυο, και δεν φανταζεσαι οτι ανοιγουν οι ασκοι του αιόλου. Σίγουρα δεν φαντάζεσαι επίσης σε τί ψυχολογικό κυκεώνα βρίσκεται η γυναίκα -δεν βρήκες κανένα αντικειμενικό πρόβλημα εκτός απο τον σύζυγο στο κείμενο, κι όμως υπάρχουν “προβλήματα”(αντικειμένικα δεν ξέρω βέβαια αν θεωρούνται). Και τέλος δεν φαντάζεσαι πως όποιος σύζυγος φέρεται έτσι δεν είναι απαραίτητα προβληματικός ούτε κακός.Μπορεί… Διαβάστε περισσότερα »
Mia dea έχεις παιδιά;
Αχ καλή μου. Την πίκρα μου εξέφρασα στο όνομα αυτών που πέρασα εγώ, που πέρασες εσύ, που πέρασε η Σούβι. Ούτε μικρότερη είμαι ούτε χωρίς παιδιά. Πέρασα μια πολύ τραυματική λοχεία με διαζύγιο σφοδρότατης αντιδικίας τη στιγμή που πάλευα να φροντίσω ένα νεογέννητο ελαφρύ σαν πούπουλο στην αγκαλιά μου. Το οποίο απέκτησα μετά από 10 χρόνια πάλης με την ανεξήγητη υπογονιμότητα σε συνδυασμό με συντρόφους που δεν με στήριζαν και τόσο. Δεν είμαι ανώτερη, είμαι παθούσα. Και είμαι θυμωμένη που τα περάσαμε αυτά. Θύμωσα που διάβασα ότι επιζητούσες τόσο πολύ την τρυφερότητα κάποιου που σου έκανε κακό με τη σκληρότητά… Διαβάστε περισσότερα »
Mia idea βγάζεις μάλλον άθελα σου μια μεγάλη επιθετικότητα στα σχόλια σου. Έχω την εντύπωση ότι όταν περνάμε παρόμοιες φάσεις δύσκολες και γεμάτες αγωνία έχουμε ανάγκη τουλάχιστον από τους ανθρώπους που έχουν περάσει τα ίδια, από λόγια κατανόησης. Δίνεις την εντύπωση ότι κουνάς το δάχτυλο δασκαλίστικα. Ξαναλέω μπορεί να μην έχεις αυτήν την πρόθεση. Όλοι κάνουμε λάθος εκτιμήσεις στην ζωή μας Ποσο μάλλον σε μια περίοδο με ορμόνες στο κόκκινο.
@Mia idea Λυπάμαι πολύ για όσα πέρασες. Πραγματικά λυπάμαι. Στο κείμενο που έγραψα περιγράφω όσα πέρασα αλλά και τον μηχανισμό που κατάλαβα ότι κρυβόταν πίσω από τις πράξεις μου. Την ευθύνη μου. Επιζητούσα όντως αυτά που γράφεις αλλά δεν τα ζητούσα ποτέ. Αυτά τα αναλύω στο κείμενο. Με τον θυμό μου προς εμένα και τον πατέρα των παιδιών μου ακόμα στην διαδικασία είμαι. Το σχόλιο σου ήταν έντονο και μας βάζεις όλους σε μια ομάδα βγάζοντας τον εαυτό σου απ’εξω με έναν τρόπο που δεν μου άρεσε. Καποιες ζωές μπορεί να έχουν πολλά κοινά αλλά δεν είναι ίδιες. Οι λόγοι… Διαβάστε περισσότερα »
Πραγματικά ανατρίχιασα με την ιστορία σου. Εύχομαι να αφήσεις σύντομα πίσω σου όλες αυτές τις δυσκολίες να αναμετρηθείς πρώτα με τον εαυτό σου, όπως ακριβώς γράφεις στην τελευταία πρόταση. Παρεμπιπτόντως, ο τρόπος γραφής σου είναι συγκλονιστικός, γεμάτος συναίσθημα και καταπληκτικές περιγραφές. Αχ με συγκίνησες!!
@Εντελβάις. Σ’ευχαριστώ πάρα πολύ.
δεν εχω λογια να πω… μονο μια θλιψη με καταπλακωνει διαβαζοντας την ιστορια σου…
να εισαι δυνατη για σενα!!! οταν οι απαιτησεις και οι καταστασεις ειναι πανω απο το “μποι μας” τοτε μονο ενας ειδικος μπορει να μας φροντισει. 💛