Η εγκυμοσύνη, η λοχεία και η μητρότητα είναι γεγονότα που σκεπάζονται από ένα υποχρεωτικό πέπλο ευδαιμονίας, τόσο υποχρεωτικό, που όταν τα πράγματα δεν είναι όπως σε διαφήμιση απορρυπαντικού, κάνει τις γυναίκες να έχουν τύψεις που δεν πετάνε στα σύννεφα. Είναι συνταρακτικές αλλαγές στη ζωή μιας γυναίκας που μπορεί πράγματι να τη φέρουν σε μια κατάσταση μόνιμης ευτυχίας, αλλά πολύ συχνά έχουν μια δύσκολη, ανείπωτη πλευρά, που συζητιέται μόνο ψιθυριστά, ή και καθόλου. Υπογονιμότητα. Εξωσωματική. Αποκόλληση πλακούντα. Αποβολή. Διαβήτης κύησης. Υποχρεωτική ακινησία για μήνες. Υπέρταση. Πρόωρη γέννα. Βρέφος με προβλήματα υγείας. Πάμπολλες επιπλοκές, δυσκολίες, ματαιώσεις και πάρα πολύ άγχος, αγωνία, και ευθύνη, τεράστια ευθύνη.
Ζητήσαμε από γυναίκες να μας γράψουν για αυτή την πλευρά, την πραγματική, αυτή που δεν λέγεται και οι περισσότερες ζουν μόνες τους, γιατί σχεδόν ντρέπονται να ομολογήσουν ότι φοβούνται, ότι δεν ξέρουν πώς θα καταφέρουν να τα βγάλουν πέρα. Η ανταπόκριση ήταν χειμαρρώδης.
Η ιστορία της Κρεμμύδως με τα δικά της λόγια
Όταν αποφασίσαμε με τον φίλο μου να σταματήσω τα αντισυλληπτικά είχα ακόμα λίγες αμφιβολίες, 32 χρονών εγώ, 37 αυτός έλεγα «εντάξει έχουμε ακόμα χρόνο, γιατί να βιαστούμε, έχουμε ακόμα τόσα πολλά να κάνουμε ωραία ταξίδια, καριέρα κλπ». Τα περνούσαμε ωραία οι δυο μας, ταξιδεύαμε πολύ και δουλεύαμε πολύ σε δουλειές που αγαπάμε. Είχαμε στόχους βραχυπροθέσμους και μακροπρόθεσμους σε όλα τα πεδία ενδιαφερόντων μας.
Από την άλλη λέγαμε πως ακόμα και αν τα σταματήσω δεν ξέρουμε ποτέ αν θα μείνω έγκυος.
Τελικά η τελευταία μέρα που πήρα τα χάπια μου ήταν η 20η Οκτωβρίου και το τεστ εγκυμοσύνης στις 19 Δεκέμβριου ήταν θετικό. Έγκυος. Δύο-Τρεις εβδομάδες. Οπ! Ενθουσιασμός και μια αίσθηση μη πραγματικού, σαν να πατήσαμε ένα κουμπί για πλακά και να βρεθήκαμε στην άλλη πλευρά. Και ξαφνικά η αμφιβολία. Τα έχω κάνει όλα σωστά για να είναι καλά το παιδί μου; Όλο αυτό το αλκοόλ που έπινα τον τελευταίο μηνά; Τα τυριά; Το σούσι; Μήπως θα έχει ανεπανόρθωτη βλάβη; Και κάπως έτσι διαβάσαμε ότι υπάρχει στην διεθνή βιβλιογραφία για τις επιπτώσεις του τρόπου ζωής τις πρώτες εβδομάδες της εγκυμοσύνης. Φυσικά τίποτα δεν έδειχνε πως είχαμε κάνει κάτι κακό, αλλά δεν το απέκλειε με όση σιγουριά θα θέλαμε. Μετά από λίγες μέρες πανικού και τσακωμών για το αν όντως είναι λογικό να διαβάζουμε άρθρα που πραγματεύονται τον αλκοολισμό στην εγκυμοσύνη, ηρεμούμε.
Τρεις εβδομάδες αργότερα έχω μια μικρή αιμορραγία και καθηλώνομαι για μερικές μέρες, τότε είδαμε για πρώτη φορά στον υπέρηχο το «σπόρι». Είχε ήδη καρδούλα και σχήμα και δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσουμε να του συμβεί κάτι. Ήμασταν ήδη γονείς και θα τα κάναμε όλα σωστά για να παραμείνει εκεί και να μεγαλώσει. Ξάπλα και πρωτοχρονιά στο κρεβάτι λοιπόν.
Στις πρώτες εξετάσεις μια ήπια ένδειξη υποκλινικού υποθυρεοειδισμού. Ξανά τα ίδια. Διάβασμα και μελέτη για τις πιθανότητες να έχει το παιδί νευρολογική βλάβη. Λίγες μέρες μόνο. Μετά ψυχραιμία.
Που να φανταστούμε ότι έναν χρόνο μετά θα γελούσαμε με τις ανοησίες αυτές καθώς το τεράστιο άγχος φροντίδας ενός μωρού φαντάζει τσουνάμι μπροστά στα άγχη φροντίδας του όσο βρίσκεται ακόμα στο απολυτά προστατευμένο περιβάλλον της μήτρας.
Η υπόλοιπη εγκυμοσύνη κύλησε σαν νερό. Πολύ δουλειά, ταξίδια και ατέλειωτες βόλτες χιλιομέτρων μέχρι και την τελευταία μέρα. Πάρα τις συσπάσεις από πολύ νωρίς, τον πόνο στη μέση και την παλινδρόμηση στο τέλος που δεν με άφηνε σχεδόν να κοιμηθώ, ήταν μια όμορφη περίοδος γλυκιάς αναμονής. Περιμέναμε με ανυπομονησία, διαβάζαμε, τραγουδούσαμε στο μωράκι μας και ετοιμάζαμε το δωμάτιο του.
Τελικά αποδείχθηκε πως ο μικρός μας ήταν ένα απόλυτα υγείες μωρό που γεννήθηκε μέσα σε μιάμιση ώρα, καθιστώντας όλες τις προετοιμασίες μας, τις ασκήσεις αναπνοών και τις προετοιμασίες βαλιτσών, άχρηστες. Ο τοκετός καθαυτός ήταν αρκετά εύκολος αν και ένιωθα συνεχώς πως βρίσκομαι ένα βήμα πίσω και δεν έχω προλάβει να συνειδητοποιήσω τι γίνεται μιας και όλα έγιναν αστραπιαία. Αυτό που κάνεις δεν μου είχε πει όμως ήταν σχετικά με το οίδημα και τον πόνο στην ευρύτερη περιοχή μετά τη γεννά. Το ότι θα ήταν αδύνατο ακόμα και να πάω τουαλέτα, πράγμα το οποίο ήταν αρκετά τραυματικό. Είχα να φροντίσω ένα τόσο δα πραγματάκι που έτρωγε ασταμάτητα και εγώ σκεφτόμουν πως θα ενεργηθώ κλαίγοντας στην τουαλέτα. Τι μιζέρια. Αυτό στη δική μου περίπτωση πέρασε σε 10 μέρες αλλά ήμουν εντελώς απροετοίμαστη και μίζερη.
Έπειτα ακολούθησε η περίοδος του θηλασμού, το οποίο ήταν και η μονή επιλογή, δεν άκουγα κουβέντα για φόρμουλα και μπουκάλι. Μέχρι που κάπου εκεί στο δίμηνο γονάτισα. Αποφάσισα να δοκιμάσω να βγάλω γάλα και να του το δώσει ο πατέρας του μήπως ξεκουραστώ λίγο. Αλλά όχι. Δεν του άρεσε η ιδέα. Όπως δεν του άρεσε η πιπίλα και το να είναι ξαπλωμένος ανάσκελα. Η μονή θέση που μπορούσε να κοιμηθεί τους πρώτους 5 μήνες ήταν μπρούμυτα στην αγκαλιά μας και το μόνο πράγμα που δεχόταν να ρουφήξει ήταν το στήθος. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να έχουμε το μάρσιπο δεύτερο δέρμα μας, κυρίως εγώ που είχα γίνει και πιο σβέλτη και να πηγαίνουμε παντού μαζί. Παντού. Αγκαλιά.
Είναι όμορφο όταν το ακούς, αλλά απίστευτα δύσκολο για καιρό. Το να πάω μισή ώρα σούπερ μάρκετ μονή ήταν η μεγαλύτερη ελευθέρια που είχα. Ένιωθα εγκλωβισμένη σε μια φυλακή ευθύνης, εξουθενωμένη σωματικά και ψυχικά από την αϋπνία και το συνεχές κουβάλημα του μικρού. Το κλάμα ήταν πολύ και συνεχόμενο, τα βραδιά 5-9 στο σπίτι κλαίγαμε όλοι εναλλάξ.
Φυσικά και πλημμυρίζαμε χαρά με κάθε νέα του δεξιότητα, χαμόγελο και στιγμή μαζί. Αλλά ήμασταν και πτώματα και ο κόσμος μας είχε γυρίσει ανάποδα.
Από τους 4 μήνες και μετά άρχισε να αποσπάται πολύ από το περιβάλλον καθώς αυξήθηκε η αντίληψη του και δεν έτρωγε καλά την ημέρα οπότε αναπλήρωνε τη νύχτα. Στους 5 μήνες, εντελώς διαλυμένη πλέον του έδωσα μια νύχτα πιπίλα στην απελπισία μου. Την πήρε, οπότε δοκίμασα κ ένα μπουκάλι γάλα. Το πήρε και αυτό. Πάρα τα χαλιά μου εξακολούθησα να βγάζω γάλα με θήλαστρο 5 φορές την ημέρα μέχρι τους 6 μήνες για να πίνει δικό μου από το μπουκάλι -από καθαρό ψυχαναγκασμό- και μετά το έκοψα αφού άρχισε και τις τροφές. Πήρε και φόρμουλα.
Η διακοπή του θηλασμού είχε ως αποτέλεσμα μια απίστευτα εμφανή ανακούφιση και στους 3 μας. Πρώτος ο μικρός έδειξε να πίνει καλύτερα και περισσότερο ενώ εμείς με τη σειρά μας χαλαρώσαμε κάπως. Αλλά το τραύμα ήταν βαθύ. Βλέπω τα ρούχα του θηλασμού και ανατριχιάζω. Τα χάρισα όλα. Όταν θυμάμαι εκείνη την περίοδο αυτό που κυριαρχεί είναι μνήμες θηριώδους άγχους και αδιανόητης κούρασης. Και πολύς θυμός.
Με την καινούρια μου ταυτότητα που δεν μπορώ να δεχτώ, την αίσθηση του υποβιβασμού. Δεν είμαι πια μια επαγγελματίας που παράγει στο φουλ, έχω παιδί, είμαι και λίγο μπελάς, δεν είμαι μια ελεύθερη γυναικά, είμαι ο φροντιστής ενός παιδιού. Θυμός με φίλους κ συγγενείς που γελούσαν κ έλεγαν «θα περάσει γρήγορα η δύσκολη περίοδος». Που δεν καταλάβαιναν. Θυμός με όλους όσους δεν ήταν παρόντες τακτικά να γίνουν μέρος της καινούριας μας πραγματικότητας. Που δεν έλαβαν κ αυτοί ένα νέο ρολό – όχι ευθύνης αλλά φίλου που στοχεύει στο να είναι ενεργό μέλος στις νέες μας ρουτίνας. Τεράστια μοναξιά.
Για πρώτη φορά ότι και αν έκανα προς εκπλήρωση των καθηκόντων μου είχε εντελώς αβέβαια αποτελέσματα. Πέρα από τον έλεγχο μου, και πιθανή επιτυχία ήταν απλά η ελάχιστη υποχρέωση μου. Πόσες φορές δεν είπα «δεν ήμουν έτοιμη να γίνω μάνα» και πόσες φορές δεν γέλασαν αμήχανα οι συνομιλητές μου.
Μετά τον πρώτο μισό χρόνο πολλά πράγματα αλλάξαν προς το καλύτερο. Κυρίως ο βραδινός ύπνος, οι επιλογές δραστηριοτήτων μέσα στη μέρα, η επικοινωνία με τον μικρό και μεταξύ μας. Παρόλα αυτά δεν παύει να είναι μια καθημερινότητα με παιχνίδι, ταΐσματα που τελειώνουν κάθε ρανίδα ενέργειας με τα χίλια δυο τεχνάσματα που σκέφτεται κάνεις για να ταΐσει ένα παιδί, άπειρες δουλείες σπιτιού, τσιρίδες φωνές και κλάματα για καθετί που ξεφεύγει από την ιδανική φαντασίωση του γιου μας και ματαιωμένους προσωπικούς στόχους για τα περισσότερα – από έναν καφέ με φίλο ή ένα πρότζεκτ στη δουλειά.
Η σχέση μας τους τελευταίους 14 μήνες με παιδί κλονίστηκε σοβαρά πολλές φορές. Σε σημείο να ψάχνουμε δικηγόρο τουλάχιστον δυο φορές. Στην απόγνωση βοηθάει να έχεις έναν φταίχτη. Ευτυχώς φαίνεται να βγήκαμε δυνατότεροι από αυτό, αλλά είμαστε ακόμα στην αρχή του ταξιδιού.
Ως εξωτερικός παρατηρητής θα βλέπατε μια πολύ κουρασμένη γυναικά να κρατάει πάντα αγκαλιά το μωρό της, να παίζει να διαβάζει και να τραγουδάει ακούραστα, να δουλεύει μεταξύ 40% και 75% από τον 7ο μηνά ζωής του παιδιού και να έχει δοκιμάσει τις περισσότερες δραστηριότητες που προσφέρονται σε παιδιά 0-1 έτους. Γκρουπ γυμναστικής με μωρά, θέατρο, σάλσα για μωρά, παιδότοπους, πάρκα ανεξαρτήτως καιρού, βιβλιοθήκες και βιβλιοχώρους για μωρά, ανοιχτοί παιδικοί σταθμοί, φάρμες, βόλτα στο δάσος. Ότι προσφέρει η πόλη που ζούμε το δοκίμασα. Μερικά από αυτά συστηματικά.
Αυτό που νιώθω συνήθως είναι μια αίσθηση ότι το μισό μου εγώ αναπολεί μια άλλη πρότινη κατάσταση και προσπαθεί να διαχειριστεί την απώλεια αυτής. Το άλλο μισό είναι περήφανα παρόν.
Επίσης, ως εξωτερικός παρατηρητής μάλλον θα με μαλώσεις, που έχω την τεράστια τύχη να ζω σε μια από τις χώρες με τις μεγαλύτερες και καλύτερες παροχές σε γονείς κ παιδιά, ατέλειωτες άδειες με αποδοχές, δομές και σύστημα που υποστηρίζει την ανάπτυξη και ευημερία των οικογενειών και λοιπά. Για όλα αυτά είμαι πάνω από ευγνώμων και τα εκμεταλλεύομαι στο έπακρο, αλλά δεν μπορούν με κανένα τρόπο να βοηθήσουν στην εύρεση ισορροπίας με μια νέα ταυτότητα και έναν ρολό απολυτής εξάρτησης. Σίγουρα βέβαια διευκολύνουν.
Με αγάπη,
Κρεμμύδω.
ΥΓ. Αν σκηνοθετούσα ποτέ διαφήμιση σχετική με τη μητρότητα θα διάλεγα θέμα bootcamp κ όχι λουλουδάτα φορέματα και άψογο μακιγιάζ για τη μάνα που κυνηγάει τα αστραφτερά και ατσαλάκωτα μπουμπούκια της.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Παραείμαι ψώνιο για να μην απαντήσω, άσε που οταν έγραψα την ιστορία με ψευδώνυμο το σάιτ δεν είχε ξεκινήσει ακόμα κ δεν ήξερα τί μορφή θα έχει. Τώρα μάλλον θα μοιραζόμουν την ιστορία ανοικτά.
Λοιπόν @Tropique δεν φαντάζεσαι ποσό προσαρμοσμένες είναι όλες αυτές οι δραστηριότητες που ανέφερα για μωράκια. Δεν είναι ίδια με των μεγαλύτερων παιδιών κ είναι πραγματικά φανταστικά (ειδικά τα θέατρα, χορός κλπ). Γυμναστήριο σε ομαδικό με μωρά οκ πήγα για εμένα, όπως κ στους ανοιχτούς παιδικούς σταθμούς, να πω κ καμία ενήλικη κουβέντα, πολύ καλά το έθεσες.
@Εντελβαις η χώρα είναι η Σουηδία.
Εύχομαι να βρεις την ισορροπία όσο το παιδάκι σου μεγαλώνει. Να θυμάσαι, δεν εισαι supermom, κανείς δεν είναι, και δεν χρειάζεται να είναι. Και μερικές πρακτικές συμβουλές, ως εργαζόμενη με 2 παιδιά: Πάρε κάποιον για την καθαριότητα του σπιτιού, μην αναλώνεις το χρόνο και την ενέργειά σου σε δουλειές. Βρες και μια νταντά αν δεν έχεις, για να πιεις αυτό το ρημαδοκαφέ με το φίλο σου. Ή να πας για σπα. Βρες γυμναστήριο με φύλαξη παιδιών, αν είναι δυνατόν. Γενικά. κάνε χώρο για τον εαυτό σου μέσα στην καθημερινότητά σου
Γυμναστήριο με φύλαξη παιδιών; χαχα. Εδώ δεν υπάρχουν παιδότοποι με φύλαξη παιδιών! Το μόνο μέρος που μπορείς να αφήσεις τα παιδιά μόνα τους είναι ο βρεφονηπιακός για τον οποίο είναι πάρα πάρα πολύ δύσκολο να βρεις θέση, σίγουρα δεν θα έχεις σταθμό κοντά στο σπίτι σου οπότε μόνο αν δε δουλεύεις θα προλαβαίνεις να πηγαίνεις το παιδί σου τόσο μακριά κ δη μέσα στην πρωινή κίνηση, θα πρέπει να το πληρώνεις περίπου 1000 ευρώ το μήνα γιατί φύλαξη για λίγες ώρες δεν προβλέπεται πρέπει να δεχτείς το ολοήμερο, το οποίο όμως κλείνει στις 16.30 οπότε πάλι μόνο αν δεν εργάζεσαι… Διαβάστε περισσότερα »
Κατάλαβα ότι δεν ζει στην Ελλάδα, για αυτό το πρότεινα. Εδώ στην Ελβετία υπάρχουν πολλά τέτοια γυμναστήρια κι εγώ πηγαίνω από τότε που η κόρη μου ήταν 2 μηνών. Επίσης ο παιδικός είναι με χρονικές ζώνες, δεν χρειάζεται να πηγαίνει όλη μέρα το παιδί. Μπορεί μόνο πρωί ή πρωί μεσημέρι ή απόγευμα, όσες και όποιες μέρες τη βδομάδα επιθυμείς (2 τουλάχιστον συνήθως).
A! Τώρα είδα ότι μιλάει για Σουηδία. Ίσως κι εκεί να υπάρχει κάτι αντίστοιχο;
@Joan_Twist Συμφωνώ μαζί σου όσο δεν πάει! Bootcamp και ειδικά όταν αρχίζει το κυνηγητό υπερ-δραστήριων νηπίων. Πλέον χωρίζουμε νοητά το χρόνο εκτός σπιτιού, ώστε να τρέχει ένας από εμάς από πίσω της, ανάλογα με την παρέα ή ποιος από τους δύο γονείς έχει περισσότερη ανάγκη κουβέντας/ξεκούρασης εκείνη τη στιγμή. Να βγω μόνη μου μαζί με το παιδί πια για καφέ πχ δεν παίζει, μόνο αν την έχω πάει βόλτα να κοιμηθεί πρώτα ή θα είμαι με άλλους γονείς συνομήλικων παιδιών που μπορούμε να συνεννοηθούμε καλά και να τα προσέχουμε από κοινού. Και ναι αν σου δίνονται οι ευκαιρίες και οι… Διαβάστε περισσότερα »
Ξέχασα να αναφερθώ στην πρώτη περίοδο, συνεχούς θηλασμού και αγκαλιάς: μπράβο που πήρες την απόφαση να ελαφρύνεις το βάρος σου χρησιμοποιώντας τις ανέσεις που προσφέρονται. Έπαθε τίποτε το μωρό; μπα, ηρέμησε και τράφηκε όσο χρειαζόταν. Έλεγα στον εαυτό μου ότι “αυτή είναι η δουλειά μου τώρα” και θα κάνω ό,τι χρειάζεται το μωρό. Μήνες παιδέματος. Βλέπω όμως ότι φόρτωσα τον εαυτό μου τόσες ενοχές που ήταν αχρείαστες και μου στοίχισαν πολλά σε χρόνο, ενέργεια, επικοινωνία με το σύντροφό μου χωρίς καβγάδες και δράματα. Λυπάμαι που το ίδιο συνέβη και σε εσάς. Πλέον θεωρώ ότι μας χαρίζουν τον τούβλινο τοίχο για… Διαβάστε περισσότερα »
Βρε @idril, που ήσουν; Κερνάω καφέ! Σε ποια χώρα ζεις αν επιτρέπεται!
Αμέ! Πετάγομαι Σουηδία μια στιγμούλα 🙂 Σε έκοψα ομοϊδεάτισσα και από το άρθρο σου για τα παιδικά βιβλία!
Στην Αγγλία, Manchester. Δεν το αλλάζω με τίποτε!
Πολύ ωραία τα λες Κρεμμύδω και να χαίρεσαι το μωρό σου αλλά το “Γκρουπ γυμναστικής με μωρά, θέατρο, σάλσα για μωρά, παιδότοπους, πάρκα ανεξαρτήτως καιρού, βιβλιοθήκες και βιβλιοχώρους για μωρά, ανοιχτοί παιδικοί σταθμοί, φάρμες, βόλτα στο δάσος. Ότι προσφέρει η πόλη που ζούμε το δοκίμασα. Μερικά από αυτά συστηματικά.” με άγχωσε λίγο, γιατί όπως λες, αυτά τα έκανες όταν το μωρό ήταν 0-1 έτους, δηλαδή χαμπάρι υποθέτω πως δεν έπαιρνε από όλα αυτά τα ακτίβιτις που αφειδώς προσφέρεις. Εδώ ακόμα δεν περπατούσε το παιδί. Θα μου πεις βέβαια, έτσι αναπληρώνεις και τα δικά σου κενά, να πας έξω να κάνεις… Διαβάστε περισσότερα »
Όμορφη ιστορία και με πολύ αισιόδοξο μήνυμα! Επειδή αναφέρεις ότι ζεις σε χώρα με πολλές παροχές για παιδιά και γονείς αν μπορείς να μας πεις σε ποιά αναφέρεσαι! (ενημερωτικά εκτός κ αν το λέει κάπου στην αφήγηση και το έχασα).
Ποιες είναι αυτές οι τρομερές παροχές και υποστηρικτικές δομές που άφησαν ένα ζευγάρι να τα βγάλει πέρα μόνο του με ατέλειωτες ώρες δουλειάς και μοναξιάς? Εγώ βρήκα την υποστήριξη της μυστηριώδους χώρας του βορρά πολύ φτωχή πάντως, παρά την οικονομική άνεση που είχαμε.
Ναι υπάρχουν γυμναστήρια με φύλαξη παιδιών, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν βόλεψε ακόμα αλλά μάλλον σιγά σιγά θα έρθει η ωρα. Ο πρώτος χρόνος στον παιδικό κ επιστροφής στη δουλειά είχε θέμα: «λοιμώξεις» όποτε και πήρε καιρό να σταθούμε στα πόδια μας με νέου κ να βρούμε μια σειρά. Για γυμναστήριο ούτε λόγος, δεν θυμάμαι ποτέ ήμουν υγιής για 3 εβδομάδες σερί.
Βοήθεια με την καθαριότητα κ νταντά επίσης έχουμε, κάπως περιορισμένο κ αυτό ως τώρα αλλά όντως κάνει μεγάλη διαφορά.
Αγαπημένη μου κρεμμύδω (πως το σκεφτηκες, αθεοφοβη, γελασα πολυ) θελω να απαντησω τοσες μερες και δεν προλαβαίνω με τη δουλειά να διαβάσω όλο το κείμενο σαν άνθρωπος. Πράγματι κανείς και τίποτα δεν μπορεί να σε βοηθήσει να βρεις την δική σου ισορροπία, είναι προσωπική, δύσκολη και κάποιες φορές αργή διαδικασία. “δεν είμαι μια ελεύθερη γυναικά, είμαι ο φροντιστής ενός παιδιού. ” Σε νιώθω 🙂 Χαμόγελασα στην αρχή με τα ψαχτήρια και διαβάσμα σας κατα την διάρκεια της εγκυμοσυνης! Πόσο ψάξιμο και διάβασμα έχω ρίξει μέχρι που γινόταν ο εγκέφαλος μου πουρές. Αργότερα, αρκετά αργότερα ξεκαθάρισα τις πηγές που διάβαζα και… Διαβάστε περισσότερα »
A Manchester, εξαιρετικά! 🙂
Φυσικά κ υπάρχουν πολλές δραστηριότητες κ στην Ελλάδα, δεν αμφιβάλλω κ μάλιστα πολύ δημιουργικές. Έχω δει θεατρικά εργαστήρια για παιδάκια από πολύ μικρές ηλικίες, πάνε με τους γονείς τα πρώτα χρόνια, είναι φοβερή πρωτοβουλία κ ενισχύει την αυτοπεποίθηση των παιδιών.
@idril ακριβώς πως το λες, μας δίνουν τον τουβλινο τοίχο να χτυπάμε το κεφάλι μας.