Προσωπική ιστορία: Παρενόχληση από τον πατέρα της φίλης μου

Διαβάζω καθημερινά με μεγάλο ενδιαφέρον τις προσωπικές ιστορίες των μελών, οπότε και παίρνω το θάρρος να σας διηγηθώ και τη δική μου ιστορία, που είναι κάτι μεταξύ παρενόχλησης και stalking. Ζητώ συγγνώμη γιατί οι φράσεις που θα χρησιμοποιήσω είναι χυδαίες, αλλά θέλω να μεταφέρω τα πράγματα αυτούσια όπως έγιναν και ειπώθηκαν.

Ήμουν 21 χρονών και η τότε καλύτερή μου φίλη ήταν να κάνει μια επέμβαση σε μια ιδιωτική κλινική. Φυσικά με ήθελε δίπλα της, από την αρχή μέχρι το τέλος. Φτάνω το πρωί στην κλινική όπου βρίσκεται μαζί με τον πατέρα της. Αφού της έκαναν τις απαραίτητες εξετάσεις που συνηθίζεται, κατά τις 11 το πρωί μπαίνει στο χειρουργίο. Μένω λοιπόν μαζί του, και αφού κάτσαμε καμιά ώρα στο διάδρομο, μου πρότεινε να πάμε να φάμε (στην ταράτσα λειτουργούσε καφέ-εστιατόριο).

Παραγγέλνουμε, έρχεται το φαί και εν τω μεταξύ γίνεται χαλαρή κουβέντα του τύπου πως πάνε οι σπουδές μου, αν έχω αγόρι κλπ. Στο σημείο αυτό να σημειώσω πως τον είχα δει άλλη μια φορά μόνο, όταν γυρίζαμε με τη φίλη μου από ταξίδι με το καράβι και είχε έρθει με το αμάξι να την πάρει. Στη σύντομη αυτή συνάντηση είχα παρατηρήσει πως με κοιτούσε από πάνω ως κάτω με ένα βλέμμα που δεν μου άρεσε καθόλου. Σε κάποια φάση με ρωτάει αν είμαι ευχαριστημένη με το αγόρι μου, «να βρε παιδί μου εννοώ σε ικανοποιεί σεξουαλικά;» Κόκκαλο εγώ με την ερώτηση, προσπαθώ να το εκλογικεύσω μέσα μου, σκέφτομαι ότι μάλλον έτσι μιλάνε οι κουλ μπαμπάδες με τις κόρες τους, εγώ πατέρα δεν είχα δεν ήξερα, είσαι η συνομίληκη φίλη της κόρης του και σε άρα ρωτάει με πατρικό ενδιαφέρον. Ή αυτό, ή συμβαίνει κάτι άλλο που δεν θέλω να διανοηθώ… Και φυσικά ευχόμουν να είμαι υπερβολική και να παρεξηγήσα το ενδιαφέρον του. Αλλά ο συναγερμός είχε ήδη βαρέσει μέσα μου. Απαντάω πως είμαστε μια χαρά μαζί, ταυτόχρονα τον στραβοκοιτάω. Κρατηθείτε τώρα για τη συνέχεια.

-Και ποια είναι η αγαπημένη σου στάση; Στα τέσσερα όπως αρέσει στις περισσότερες;

Του είπα πως έχει ξεφύγει, και δεν θέλω να συνεχιστεί η κουβέντα. “Μα γιατί; Δεν πρέπει να ντρέπεσαι. Αμα δεν τα συζητάς αυτά με έναν άντρα για να σε συμβουλέψει τοτε με ποιόν;».

«Εγώ για παράδειγμα……» και αρχίζει εναν ακατάπαυστο μονόλογο για τη σεξουαλική του ζωή. Με πόσες έχει πάει, πόσες έχει τώρα, σε τι στάση το κάνουν.

Ό,τι αηδιαστικές λεπτομέρειες μπορείτε να φανταστείτε. Και εγώ να κοιτάω μια το πιάτο, μία να κοιτάω αλλού. Θέλω να τον βρίσω και να σηκωθώ να φύγω αλλά τι θα έλεγα στη φίλη μου; Περνούσε κατάθλιψη, έκανε συνεδρίες. Με τη μητέρα της δεν είχε καμία επαφή (αυτή ήταν και η αιτία της άσχημης ψυχολογίας της). Έμενε από τα 16 μαζί με τον πατέρα της ο οποίος την στήριζε ηθικά, ψυχολογικά, οικονομικά. Τον λάτρευε και τον είχε Θεό και στηριγμά της. Το να μην με πιστέψει και να με πει τρελλή ήταν το λιγότερο. Το χειρότερο ήταν να της “πάρω” αυτό το στήριγμα, να τον ρίξω στα μάτια της, και δεν ήξερα αν θα μπορούσε να το διαχειριστεί. Ταυτόχρονα σκέφτομαι ότι τόση ώρα που δεν μιλάω και κοιτάω αλλού δεν μπορεί, θα το έχει πάρει το μήνυμα ότι δεν θέλω, δεν τον βλέπω ερωτικά, με ενοχλεί. Αλλά αυτός δεν.

Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε αν και μου φάνηκε αιώνας, όταν ξεπέρασα κατά πολύ τα όριά μου σηκώθηκα απ’το τραπέζι και έφυγα και κατέβηκα ξανά κάτω. Κάθομαι σε μια καρέκλα στο διάδρομο αναμονής, μετά από κάνα τέταρτο έρχεται και αυτός και κάθεται δίπλα μου. «Συγγνώμη που άργησα αλλά πλήρωσα και μετά πήγα στην τουαλέτα». Δεν του απαντάω. «Ξέρεις τι έκανα στην τουαλέτα;»  «Δεν μ’ενδιαφέρει». «Σε φανταζόμουν να το κάνεις στα τέσσερα και κ….α και… καταλαβαίνεις»

Και πιάνει επιδεικτικά το σημείο αυτό στο παντελόνι του. «Ακόμα δεν έχει πέσει». Στο σημείο αυτό νομίζω πως θα βγει κάποιος και θα φωνάξει πως είναι φάρσα. Δηλαδή η κόρη του χειρουργείται, πριν μια ώρα μιλούσαμε περί ανέμων και υδάτων, πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο; Πότε πρόλαβε να ξεφύγει τόσο πολύ και που βρήκε το θάρρος και το θράσος χωρίς να δείξω ότι θέλω; Ή μήπως έπρεπε να είμαι πιο αυστηρή, πιο απόλυτη, πιο… δεν ξέρω και εγώ τι. Μήπως εφταιγα εγώ που δεν ήμουν αρκετά σαφής; Μήπως το ότι δεν μιλούσα σήμαινει ναι, προχώρα; Και από πότε η σιωπή σημαίνει ναι; Δεν φοβάται μήπως το πω στην κόρη του; Ή μήπως έτσι είναι ο τρόπος του πιο διαχυτικός και εγώ είμαι υπερβολική; Αυτά και άλλα τοσα πέρασαν σαν αστραπή απ’το μυαλό μου, νομίζω δε πως πρέπει η μούρη μου να είχε γίνει πιο άσπρη από πανί.

Σηκώνομαι και αρχίζω να κόβω βόλτες στους διαδρόμους, δεν άντεχα να κάθομαι δίπλα του ούτε δευτερόλεπτο. Κάποια στιγμή μας ενημερώνουν ότι η φίλη μου ξύπνησε από τη νάρκωση και σε λίγο θα την φέρουν στο δωμάτιο. Είμαστε έξω από την πόρτα του δωματίου και περιμένουμε να έρθει με το φορείο. Να πω ότι ήταν άνοιξη με πολύ ζεστό καιρό, εγώ φοράω καλοκαιρινή μπλούζα με τιράντες. Μου πιάνει την πλάτη λέγοντας «όλα καλά θα πάνε» και μέχρι να ολοκληρώσει τη φράση το χέρι του έχει κατέβει μέχρι πίσω στο σουτιέν μου και έχει μπει και από μέσα. Εκείνη τη στιγμή φώναξα: «άσε με!!!» Γύρισε μια νοσοκόμα και με κοίταξε με παράξενα. Και αυτός μαζεύτηκε αμέσως τρομαγμένος, προφανώς επειδή αντέδρασα.

Με την υγεία και την ανάρρωση της φίλης μου πήγαν όλα καλά. Όμως η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Άρχισε να με ενοχλεί στο τηλέφωνο (η φίλη μου όταν δεν είχε κάρτα μου έστελνε μηνυμα από το δικό του, για να την καλέσω στο δικό της). Με έπαιρνε στην αρχή χωρίς απόκρυψη, μετά με απόκρυψη, έπειτα από άσχετους (δικούς του εφεδρικούς;) αριθμούς. Μηνύματα άπειρα. Γιατί δεν μου μιλάς; Έκανα κάτι που σε πείραξε; Εγώ μια ανθρώπινη επαφή θέλω. Σε σκέφτομαι, σε συμπαθώ, είσαι πολύ καλό κορίτσι, η κόρη μου είναι τυχερή που σε έχει φίλη. Το δόλωμα: ότι μίλησε σε ένα γνωστό του για μένα και μου βρήκε δουλειά στο αντικείμενό μου, να απαντήσω επιτέλους για να μου πει. Ο επίλογος: «δεν ξέρω τι έπαθες και δεν μου μιλάς αλλά εύχομαι να είσαι καλά. Είμαι πολύ χάλια που δεν μου μιλάς» (ψυχολογικός εκβιασμός). Δεν απάντησα ΠΟΤΕ σε ΚΑΝΕΝΑ μήνυμα, σε ΚΑΜΙΑ κλήση. Μου έστελνε καθημερινά ή μέρα παρά μέρα επί ένα χρόνο περίπου. Έτρεμα ότι θα πάρει η φίλη μου το κινητό του. Τα μηνύματά του ήταν λες και ήμασταν ζευγάρι και είχαμε χωρίσει. Άντε να εξηγήσεις μετά τα ανεξήγητα.

Μετά από ένα χρόνο λοιπόν και αφού έληξε η φιλία μας για άσχετο λόγο, άλλαξα αριθμό και ησύχασα. Ακόμα με τρώει μέσα μου αν έκανα καλά που δεν της είπα ποτέ κάτι. Βίωσα τόσο δύσκολα αυτήν την κατάσταση ως προς το πως να αντιδράσω και να το διαχειριστώ, που, αν έκανα ταξίδι στο χρόνο και συναντούσα τον τότε εαυτό μου (τώρα είμαι 29) δεν ξέρω τι θα τον συμβούλευα να κάνει. Αλλά πιστεύω πως κάποια στιγμή θα βρω την απάντηση. Σωστή ή λάθος, καλή ή κακή δεν έχει σημασία, αλλά καλύτερο από το να μην έχω απάντηση.

Είναι η δεύτερη φορά που αφηγούμαι αυτήν την ιστορία. Την πρώτη φορά η απάντηση που πήρα ήταν ναι δίκιο έχω, αλλά ποιος ξέρει τι φορούσα το πουτανάκι και θόλωσε ο άνθρωπος. Τώρα αισθάνομαι πως έφυγε ένα τεράστιο βάρος από πάνω μου, τουλάχιστον αισθάνομαι ασφαλής και ότι δεν θα κριθώ, ε όχι επειδή έφταιγαν τα ρούχα μου.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News