Η εγκυμοσύνη, η λοχεία και η μητρότητα είναι γεγονότα που σκεπάζονται από ένα υποχρεωτικό πέπλο ευδαιμονίας, τόσο υποχρεωτικό, που όταν τα πράγματα δεν είναι όπως σε διαφήμιση απορρυπαντικού, κάνει τις γυναίκες να έχουν τύψεις που δεν πετάνε στα σύννεφα. Είναι συνταρακτικές αλλαγές στη ζωή μιας γυναίκας που μπορεί πράγματι να τη φέρουν σε μια κατάσταση μόνιμης ευτυχίας, αλλά πολύ συχνά έχουν μια δύσκολη, ανείπωτη πλευρά, που συζητιέται μόνο ψιθυριστά, ή και καθόλου. Υπογονιμότητα. Εξωσωματική. Αποκόλληση πλακούντα. Αποβολή. Διαβήτης κύησης. Υποχρεωτική ακινησία για μήνες. Υπέρταση. Πρόωρη γέννα. Βρέφος με προβλήματα υγείας. Πάμπολλες επιπλοκές, δυσκολίες, ματαιώσεις και πάρα πολύ άγχος, αγωνία, και ευθύνη, τεράστια ευθύνη.
Ζητήσαμε από γυναίκες να μας γράψουν για αυτή την πλευρά, την πραγματική, αυτή που δεν λέγεται και οι περισσότερες ζουν μόνες τους, γιατί σχεδόν ντρέπονται να ομολογήσουν ότι φοβούνται, ότι δεν ξέρουν πώς θα καταφέρουν να τα βγάλουν πέρα. Η ανταπόκριση ήταν χειμαρρώδης.
Η ιστορία της Εύας Α., με τα δικά της λόγια
Λίγο πριν φτάσουμε στο τέλος αυτού του κύκλου, έχοντας εύχομαι «αίσια» έκβαση, σε αυτή τη στιγμή που όπως λένε τα κλισέ «θα τα ξεχάσεις όλα» και μπλα μπλα μπλα… θα ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις, ίσως και συμβουλές με τους φίλους μου και με τους ανθρώπους, κυρίως τις γυναίκες, που περνούν τον ίδιο αγώνα που περάσαμε εμείς…
Πρώτα από όλα θα ξεκινήσω με δύο φράσεις που μετά από αυτό έχω εξορίσει δια παντός από το λεξιλόγιό μου: «Και στα δικά σου!» και «Μην το σκέφτεσαι – μην αγχώνεσαι».
Πολλοί φίλοι και αγαπημένα πρόσωπα, με αγάπη και καλές προθέσεις πάντα (και τους εκτιμώ πολύ γι αυτό) θα προσπαθήσουν να σου σταθούν, να σε «βοηθήσουν». Θα σου μιλήσουν για δικές τις περιπτώσεις, από το περιβάλλον τους που μόλις «σταμάτησαν να το σκέφτονται και να αγχώνονται» ως δια μαγείας, όλα λύθηκαν από μόνα τους… πόσο περισσότερη πίεση μπορείς να δημιουργήσεις σε κάποιον που αγωνίζεται, παίρνει με τις χούφτες ουσίες που διαστρεβλώνουν το σώμα και την προσωπικότητά του, τρυπιέται με ενέσεις κάθε μέρα στις 5 και στις 7 (γι αυτό πρέπει να είναι σπίτι), δέχεται απανωτές ματαιώσεις, έχει χάσει την καθημερινότητά του γιατί βρίσκεται συνεχώς σε ένα ιατρείο ή σε κατάσταση αναμονής, καταστολής, προσοχής… Η αλήθεια είναι: δε σταματάς να το σκέφτεσαι ΠΟΤΕ.
Και για να μιλήσω πιο προσωπικά: όταν εγώ επιτέλους «πέτυχα» μετά από άπειρες προσπάθειες ήμουν φουλ αγχωμένη, στεναχωρημένη, απογοητευμένη και εξαντλημένη μέχρι εσχάτων. Και αυτή είναι η αλήθεια. Ούτε «χαλάρωσε», ούτε «μη το σκέφτεσαι, ξέχασέ το», ούτε τίποτα. Ιατρικά, δια της ατόπου και με πολλές δοκιμές και αποτυχίες, φτάσαμε σιγά σιγά στη μέθοδο που χρειαζόταν ο οργανισμός μου και –με λίγη τύχη- (γιατί χρειάζεται), έγινε το «θαύμα». Παρεμπιπτόντως, μη μιλήσω για το κλασικό «πήγαινε να δεις και άλλο γιατρό» από άτομα που ενδεχομένως ακόμα και κομμωτή θα το σκεφτόταν να αλλάξουν… Και ΟΛΟΙ είχαν έναν εύκαιρο να μου προτείνουν. Σύνολο 100. Άντε, κάνε α μπε μπα μπλομ, μάζεψε τα κιτάπια σου και ξεκίνα πάλι από το μηδέν. Ευχαριστώ παιδιά, αλλά…
Αυτό στο οποίο που θέλω να καταλήξω, συνοψίζεται στην εξής φράση: «ΚΑΝΕ ΟΤΙ ΑΙΣΘΑΝΕΣΑΙ!»
Αν αυτό σου βγαίνει, τότε να αγχωθείς, να κλάψεις, να ξεσπάσεις, να κλειστείς, να ελπίσεις, να απογοητευτείς, να χάσεις την ελπίδα σου, να την ξαναβρεις, να παλέψεις… ακόμα και να τα παρατήσεις. Μην ακούς τις «συμβουλές» για το πως ΠΡΕΠΕΙ να νιώσεις ή να μη νιώσεις, τι θα έπρεπε να κάνεις ή να μην κάνεις για να πετύχεις. Μπορεί να ακούσεις για 1000 περιπτώσεις. Η δική σου είναι πάντα διαφορετική. Μπορείς να πάρεις ιδέες, μπορείς να κλείσεις τα αυτιά σου. Ακολούθησε το ένστικτό σου. Κανείς δεν ξέρει τι περνάς. Ούτε καν εγώ. Πάλεψε όσο αντέχεις (θα δοκιμάσεις όρια που δε φαντάζεσαι). Και αν δεν αντέχεις, σταμάτα. Ίσως μη γίνει ποτέ. Μπορείς να το αποδεχθείς, μπορείς και όχι. Δική σου υπόθεση.
Η πίεση όλης της προσπάθειας είναι τεράστια, αλλά άλλη τόση είναι αυτή που νιώθεις από την αγάπη των γύρω σου.
Νιώσε όπως θες, χωρίς τύψεις. Αυτή είναι η μόνη συμβουλή που μπορώ να δώσω εγώ. Με αγάπη.
Η δική μου αντίδραση –και μιλάω καθαρά προσωπικά- ήταν να κλειστώ, να απομονωθώ, να μη μιλάω και να μην αφήνω να μου μιλάνε γιατί δεν ήθελα να νιώθω τύψεις γι αυτά που νιώθω. Και δε το μετανιώνω. Πραγματικά, νιώθω ότι, παρόλο που για κάποιο διάστημα απομακρύνθηκα από όλους, με βοήθησε να το αντιμετωπίσω κάπως πιο εύκολα. Επειδή ήξερα κιόλας, ότι οι δικοί μου άνθρωποι θα είναι εκεί και θα με περιμένουν όταν όλο αυτό περάσει. Και είναι.
Κλείνοντας, θέλω να πω στους ανθρώπους μου που μου λένε ότι θα τα ξεχάσω όλα με τη χαρά που έρχεται (γιατί νομίζουν πως αυτό χρειάζομαι να ακούσω) πως ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ. Θέλω να θυμάμαι αυτόν τον αγώνα που έδωσα, που τσακίζοντάς με, με έκανε να αισθάνομαι πόσο δύναμη κρύβω τελικά μέσα μου, που με έδεσε με τον άνθρωπό μου και μας έδειξε πως μπορούμε και το ΠΩΣ μπορούμε να διαχειριστούμε μαζί τις δυσκολίες και που τελικά μας διαμόρφωσε σαν ανθρώπους και μας έκανε να εκτιμάμε ακόμα περισσότερο αυτό που έρχεται.”
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
