Στην πρώτη εγκυμοσύνη εμφάνισα διαβήτη κύησης από την αρχή και έβγαλα όλη την εγκυμοσύνη με μετρήσεις, διατροφή και ινσουλίνη. Γέννησα 9 μέρες πριν μπω στον 9ο κι εκεί που είχα ίσα ίσα συμβιβαστεί με την προοπτική να μου κρατήσουν το μωρό μια μέρα στη μονάδα (Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών) για παρακολούθηση βάσει πρωτοκόλλου, κατέληξα σε 11 μέρες αναμονής και αγωνίας. Αυτή τη φορά γέννησα ακριβώς με το που μπήκα στο μήνα μου και η μικρή είναι και πάλι στη μονάδα, άγνωστο ακόμα για πόσο κι εγώ δεν έχω καν σηκωθεί από το κρεβάτι για να μπορέσω να την ξαναδώ.
Δεν ξέρω αν είναι για όλους το ίδιο, αλλά για μένα είναι απίστευτο βασανιστήριο να με έχουν σε ένα θάλαμο με άλλες λεχώνες που κάνουν rooming in ή τους φέρνουν τα μωρά κάθε τρεις ώρες. Κάθε φορά που βλέπω τα μωρά με πιάνουν κλάματα. Δεν αισθάνομαι ότι έχω γεννήσει, νοιώθω σαν να έχω κάνει απλά μια επίπονη εγχείριση. Χωρίς κανένα αποτέλεσμα.
Και οι δύο γέννες σε ιδιωτικά μαιευτήρια που τόσα και τόσα γράφουν περί ψυχολογικής υποστήριξης και ομάδων στήριξης. Και στην πράξη τίποτε. Είναι άραγε αδύνατο να έβαζαν τις μαμάδες της μονάδας μαζί; Να έκαναν κάτι για να απαλύνουν αυτό το αίσθημα που αφήνει η αναμονή; Δεν ξέρω αν πέρασα επιλόχεια κατάθλιψη την πρώτη φορά. Πάντως δεν ήμουν καθόλου καλά, ένοιωθα μια ματαίωση, ένα αίσθημα κενού, μια ζήλια για τις μαμάδες που κρατούσαν τα μωρά τους κι έπιανα τον εαυτό μου να τις κατακρίνει όταν ζητούσαν από τις μαίες να πάρουν τα παιδιά για να ξεκουραστούν επιτέλους.
Η επιστροφή στο σπίτι χωρίς το μωρό ήταν απίστευτα τραυματική. Ευτυχώς είχα πολλά θέματα να διευθετήσω, να αγοράσουμε τα μωρουδιακά, να ετοιμάσουμε το σπίτι, να τρέξουμε στο ληξιαρχείο κτλ. Την πρώτη επίσκεψη στην παιδίατρο πήγα χωρίς παιδί. Και πιάστηκα με νύχια και με δόντια από ένα ηλεκτρικό θήλαστρο για να έχω κάτι να με συνδέει με το μωρό. Νομίζω αυτά τα δεκάδες σακουλάκια με γάλα που γέμισα αυτές τις μέρες με κράτησαν κάπως να μην καταρρεύσω πλήρως.
Την πρώτη φορά έλεγα ότι θα ήθελα να είμαι πιο προετοιμασμένη, να είχα ακούσει περισσότερα περιστατικά. Αφού μου συνέβη διαπίστωσα πόσες τέτοιες περιπτώσεις είχαν συμβεί στον κύκλο μου και δεν είχα πάρει χαμπάρι! Ότι ο κόσμος δε μιλάει για αυτό. Μόνο όταν τους έλεγα την ιστορία μου μου έλεγαν “της Μαρίας έμεινε 2 μήνες ο μικρός στη μονάδα” ή “η δικιά μου γεννήθηκε 800 γραμμάρια”! Αν δεν έλεγα την ιστορία μου αυτοί οι άνθρωποι, άνθρωποι δικοί μου, του κύκλου μου, δε θα είχαν μοιραστεί πότε αυτές τις εμπειρίες τους. Κι ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί. Εγώ το συζητάω συχνά – και μάλλον δεν κάνω την καλύτερη διαφήμιση στο θέμα εγκυμοσύνη-γέννα, αλλά στο κεφάλι μου μου φαίνεται σωστό, θα ήθελα να τα είχε πει κάποιος και σε μένα!
Το θέμα λοιπόν είναι ότι τώρα, τη δεύτερη φορά ήξερα. Γιατί την πάτησα έτσι και κάθομαι και κλαίω και γράφω μεταμεσονύχτια αυτές τις γραμμές σε ένα τρίκλινο δωμάτιο, με άλλες δύο μαμάδες και τους συνοδούς τους ολομόναχη; Είναι αλήθεια ότι εκ των πραγμάτων δε θα μπορούσα να έχω κάποιον εδώ αφού ο σύζυγος είναι με τη μικρή; Ή απλά υπερτίμησα ηλιθίως τις δυνάμεις μου και δε ζήτησα τη στήριξη που χρειαζόμουν; Γιατί μέσα μου πίστευα ότι “τι να τον κάνεις το συνοδό, μωρό δεν έχεις, σε τι θα θες βοήθεια πια”;
Δεν έχω γνωρίσει ακόμα τους γονείς της μονάδας εδώ. Θυμάμαι τους προηγούμενους. Τους αγχωμένους, τους ψύχραιμους, τους προετοιμασμένους, τους αισιόδοξους σε βαθμό αφέλειας για τα δικά μου δεδομένα. Τις παλιές καραβάνες, τους κοινωνικούς και τους μοναχικούς. Τάχα υπήρχαν ομάδες υποστήριξης. Δεν υπήρχε τίποτε. Απλά επίσκεψη στην επίσκεψη μιλούσαν οι παλιοί στους νέους, ενημέρωνε ο ένας τον άλλο, αυτοοργανωνόμασταν, σε έναν πρωτόγονο όμως βαθμό. Κατηγορώ ξεκάθαρα τα ιδιωτικά μαιευτήρια που αναφέρουν στις παροχές τους τη συγκεκριμένη υπηρεσία και στην πράξη δεν υπάρχει τίποτε. Για μένα θα ήταν μια σημαντική βοήθεια.
Και τώρα πρέπει να σκεφτώ και να αποφασίσω πως θα ζητήσω τη βοήθεια που χρειάζομαι γιατί οι επόμενες μέρες δε θα είναι εύκολες.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Στο δωμάτιο που ήμουν όταν γέννησα, η μία εκ των δύο “συγκατοίκων” είχε το μωρό στη μονάδα, το δεύτερό της παιδάκι που γεννήθηκε 2 ώρες πριν από το δικό μου. Εγώ στην κοσμάρα μου, δεν ήξερα πώς να πιάσω το μωρό, γκρίνιαζα από μέσα μου που μου την έφερναν για θηλασμό ενώ ήθελα να κοιμηθώ και αγχωνόμουν όταν αργούσαν να έρθουν να την πάρουν γιατί τι θα κάνω Παναγία μου αν αρχίσει να κλαίει!!! Η μανούλα που είχε το μωρό στη μονάδα είχε μόνη παρηγοριά τη στιγμή που κάθε απόγευμα θα πήγαινε να δει το πλασματάκι της και ένα θήλαστρο… Διαβάστε περισσότερα »
Με συγκινησες Louk Ritia.
Κι εγώ είχα στο διπλανό κρεββάτι μια τέτοια μανούλα. Νιώθω άσχημα που ήμουν τόσο στον κόσμο μου και συνειδητοποίησα το γολγοθά της αφού βγήκα μέρες μετά… Γιατί τα μαιευτήρια δεν υποστηρίζουν αυτούς τους γονείς…
Σου ευχομαι ολοψυχα να σου ζησουν τα παιδακια σου και να γυρισεις οσο το δυνατο πιο συντομα σπιτι σου κρατωντας το μικρο σου υγιες στην αγκαλια σου. Στο πρωτο μου παιδι γεννησα με καισαρικη,αφου συμπληρωσα και τον ενατο μηνα,λογω σοβαρης επιπλοκης. Οταν ξυπνησα απο τη ναρκωση το μωρο μου επρεπε να διακομιστει διασωληνωμενο σε αλλο νοσοκομειο(δε ζω Ελλαδα) και το μονο που καταφερα ηταν λιγο να το αγγιξω πριν μου το παρουν και φυγουν. Ημουν σ ενα δωματιο μονη μου με τον αντρα μου χωρις ευτυχως να βλεπω αλλες μαμαδες με τα μωρα τους αγκαλια.Δεν το αντεχα. Εγω επρεπε ν… Διαβάστε περισσότερα »
Πόσο λυπάμαι….
Καλό μου κορίτσι, εύχομαι να περάσουν όλα γρήγορα και να βρεθείτε σπίτι σας όλοι μαζί. Συμφωνώ σε όλα όσα έγραψες 100% και λυπάμαι που υπάρχουν οικογένειες που το περνούν αυτό. Λυπάμαι ακόμα περισσότερο που έχουμε απαιτήσεις και προσδοκίες από τα ιδιωτικά μαιευτήρια που τα χρυσοπληρώνουμε και στο τέλος προσφέρουν το απόλυτο τίποτα. Αν θέλεις μια πιο άμεση υποστήριξη πάρε τηλέφωνο στη ΜΚΟ Φαιναρέτη. Υπάρχει και σύλλογος για τους γονείς των πρόωρων μωρών (ΗΛΙΤΟΜΗΝΟΝ λέγεται), αλλά δεν ξέρω από πρώτο χέρι τι μπορουν να προσφέρουν πρακτικά. Ξαναγράψε σε παρακαλώ να μας πεις πώς είσαι εσύ και πώς είναι το μωρό και… Διαβάστε περισσότερα »
Καταρχάς να σου ζήσουν τα μωράκια σου!! Να σκέφτεσαι θετικά και μέρα με τη μέρα θα παίρνεις δύναμη και θα πηγαίνουν όλα καλύτερα!! Έθιξες 2 πολύ σημαντικά για μένα θέματα..Το πρώτο είναι ότι ο κόσμος δε μιλάει,δεν μοιράζεται, δεν αντιδρά. “Να μην με γλωσσοφάνε”, “Να μην με λυπουνται”,”Μην ανακοινώσεις ότι είσαι έγκυος πριν τους 3 μήνες”, “Μην πεις ότι ο θηλασμός είναι -μπορεί να ειναι- επώδυνος”..Γενικά μη λες τίποτα το αρνητικό..Και καταλήγουμε μόνοι να αναρωτιόμαστε γιατί σε μας.. Δεν πάνε όλα πάντα κατ’ ευχήν, δεν είμαστε η εξαίρεση στον κανόνα.. Δεν έτυχε μόνο σε μας.. Πρέπει να μιλάμε..να μοιραζόμαστε, να… Διαβάστε περισσότερα »
Πλάκα κάνεις. Οχι απλά καμιά δεν μιλάει αλλά όταν κάποια ξεστομίζει τις δυσκολίες την κοιτάνε σαν να έχει κανει έγκλημα. Εγώ μέχρι ότι μαλλον δεν ήθελα αρκετά το παιδί άκουσα κάποια στιγμή που έκλαιγα γιατί είχα περάσει συνεχόμενες νύχτες αυπνη με άρρωστο το παιδί και ένιωθα τρομερες τύψεις που το πρωί το άφηνα να παω στη δουλειά και νέες τυψεις που το μεσημέρι που ο πυρετος ανέβαινε παρατούσα τη δουλειά στη μέση για να πάω πίσω. Και μετά από αυτό αποφάσισα ότι δεν θα ξαναπω τίποτα. Ειδικά στη δουλειά έγινα μία απο αυτες και βρηκα την ησυχία μου.
Έτσι είναι, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσει ο στιγματισμός και να εξαλειφθούν τα ταμπού γύρω από αυτό το θέμα. Όσο πιο συχνά ακούμε αντλιστοιχες ιστορίες τόσο πιο κανονιστικό θα γίνεται στο μυαλό μας. Όσο το συζητάω πάντως, μάλλον η εξαίρεση είναι οι γυναίκες που δεν έχουν κανένα άγχος, δυσφορία, κλάμα κτλ μετά τη γέννα, παρά το αντίθετο..
Κατ’αρχάς να σου ζήσουν τα μωράκια σου και να περάσει γρήγορα όλο αυτό και να πάτε στο σπιτί σας! Έχω περάσει ακριβώς το ίδιο με το 2ο παιδί μου πριν 4 χρόνια σε δημόσιο νοσοκομείο όμως.Έμεινε το μωράκι μου 10 μέρες στην εντατική.Το θυμάμαι και ακόμη κλαίω.Με την αφήγηση σου τα ζώ ολα ξανά :την απελπισία μου,τη στενοχώρια μου να βλέπω τις άλλες μαμάδες με τα μωρά τους κι εγώ να έχω μια άδεια αγκαλιά ,τα κλάματα ,την ανησυχία για την εξέλιξη της υγείας του μωρου (σύνδρομο ταχύπνοιας νεογνού και περιγεννητική λοίμωξη),τον πόνο μου σωματικό (είχα κάνει καισαρική)και ψυχικό και… Διαβάστε περισσότερα »
“Πάλι κλαις κορίτσι μου;”Tους χαλούσα το ωραίο και ευτυχισμένο κλίμα… Λυπάμαι που άκουσες κάτι τέτοιο. Μηδεμία ενσυναίσθηση για τον συνάνθρωπό μας. Ελπίζω το παιδάκι σου να είναι γερό μετά από τέτοια τρομάρα. Αν ακόμη κλαις με την ανάμνηση, σκέψου την περίπτωση να υποφέρεις από το τραύμα. Μου πήρε πολύ καιρό να καταλάβω ότι δεν μπορούσα μόνη μου να συνέλθω από παρόμοιο τραύμα, και ότι επανερχόταν με το παραμικρή υπενθύμιση επειδή το μυαλό μου δεν μπορούσε να το επεξεργαστεί για να το καταχωρήσει στο αρχείο. Διάβασε εδώ: https://www.ptsduk.org/what-is-ptsd/ και αν ταυτιστείς, θα σε ανακουφίσει η εξειδικευμένη θεραπεία που προτείνει η ίδια… Διαβάστε περισσότερα »
Ευχαριστώ idril😘
Σας ευχαριστώ όλους για τις ευχές, τα σχόλια και τις ιστορίες σας. Η δημοσίευση του κειμένου μας βρήκε στο σπίτι μας, τετραμελή οικογένεια και επισήμως πλέον! Η μικρή έμεινε 14 μέρες στη μονάδα. Ζήτησα από το προσωπικό αν μπορεί να με βάλει στο δωμάτιο με άλλες μαμάδες που είχαν παιδάκια στη μονάδα. Τους φάνηκε λογικό το αίτημα μου, το μετέφεραν και στην προϊσταμένη. Τελικά μου έφεραν άλλες δύο μαμάδες με τα μωρά τους και – με την έγκριση της γιατρού μου – πήρα το εξιτήριο μου λίγο νωρίτερα. Περάσαμε όλη την άδεια του συζύγου με ανέβα – κατέβα στο μαιευτήριο… Διαβάστε περισσότερα »
Πωπω βρε reina… δεν ξέρω τι να πω, μόνο να πάνε όλα καλά.
Δεν ξέρω πως μπορεί κανείς να αντέξει τόσο πόνο…όταν μάλιστα είναι αποδυναμωμένος από έναν τοκετό…κλαίω με μαύρο δάκρυ για όλες τις ιστορίες που γράψατε…ποτέ δεν τα χώνεψα τα ελληνικά μαιευτήρια, τώρα μου το επιβεβαιώσατε. Συγκατοίκηση με άλλες 3 άγνωστες γυναίκες μόλις έχεις γεννήσει είναι βασανιστήριο από μόνο του, ακόμα κι αν όλα έχουν πάει τέλεια! Μην το κάνετε βρε κορίτσια, μην ξαναπάτε, αν είναι δυνατόν να σας βάζουν μαζί με άλλες που έχουν τα μωρά τους δίπλα τους ενώ εσείς το βλέπετε 1 φορά τη μέρα! Μα την αλήθεια θα είχα σηκωθεί να πάω σπίτι μου! Εγώ γέννησα εκτάκτως σε… Διαβάστε περισσότερα »
Με το καλό idea!
Κι εγώ όταν γέννησα στο δωμάτιο ήρθε μια κοπέλα που το παιδάκι της ήταν στη μονάδα. Επειδή γέννησε με καισαρική και χρειαζόταν βοήθεια από τους δικούς της ζήτησε να αλλάξει δωμάτιο γιατί το δικό μας ήταν rooming in. Έφυγε και όλη την ώρα εγώ δεν ήξερα τι να πω.. Το θέμα με τα ιδιωτικά μαιευτήρια είναι επίσης, ότι εστιάζουν στις ξενοδοχειακές υπηρεσίες περισσότερο,αυτά παρατηρούν οι απ’ έξω και αυτά φαίνονται πρώτα στο μάτι. Και συνήθως αυτοί που δηλώνουν ικανοποιημένοι είναι όσοι δεν αντιμετώπισαν κανένα θέμα και όλα πήγαν κατ’ευχην. Θυμάμαι ο άντρας μου ήταν ενθουσιασμένος με τους χώρους (υποσυνείδητα θεωρούσε… Διαβάστε περισσότερα »
Ελπίζω να έχεις αγκαλιά πια το κοριτσάκι σου και να είναι καλά. Με έπιασαν τα κλάματα με το κείμενό σου. Όταν κρατήσανε τη μικρή μου για μερικές ώρες στη μονάδα, ρωτούσα και ξαναρωτούσα τι έχει γίνει και η μόνη απάντηση που έπαιρνα ήταν όλα είναι καλά. Ήθελα να πάρω το μωρό μου αγκαλιά και δεν μπορούσα. Δεν μπορώ να καν να φανταστώ τι περνάνε οι γονείς που τα μωρά τους παραμένουν στη μονάδα για μέρες. Απορώ πώς έχουν τις λεχώνες της μονάδας μαζί με άλλες μαμάδες! Είναι απαράδεκτο. Φυσικά και να απαιτήσεις να σε μεταφέρουν, εσύ έχεις άλλες ανάγκες. Επίσης… Διαβάστε περισσότερα »