Με αφορμή το κάλεσμά σου για τη γιορτή της μητέρας ένιωσα μία επιθυμία να μοιραστώ μαζί σου ένα μεγάλο κομμάτι της ζωἠς μου, τη σχέση μου με τη μητέρα μου. Δυστυχώς η δική μου εμπειρία δεν είναι από τις καλές και ευχάριστες. Δεν έχω να διηγηθώ μία καλή ή αστεία ιστορία αλλά πολλές κακές. 33 χρόνια το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι άσκηση βίας (σωματική και ψυχολογική) και άφθονο πατρονάρισμα.
Άρχισα – επιτέλους – να συνειδητοποιώ το δεδομένο. Ότι δηλαδή η ίδια δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει. Δεν πρόκειται ποτέ να σεβαστεί τις επιλογές μου ή το χαρακτήρα μου και να σταματήσει να ελέγχει και να θέλει να παρεμβαίνει στα πάντα. Αυτό που πρέπει να αλλάξει είναι ο τρόπος που εγώ το αντιμετωπίζω.
Είναι η κλασσική Ελληνίδα μανούλα που δεν έχει τίποτα να περιμένει από τη ζωή της και πρέπει να ζει μέσα από τα παιδιά της, ασκώντας εξαντλητικό έλεγχο στη ζωή τους, σκληρή κριτική και την ανάγκη να παρεμβαίνει σε όλο το φάσμα της καθημερινότητας. Έχω προσπαθήσει άπειρες φορές να την κάνω να καταλάβει ότι ο τρόπος της εμένα με πληγώνει και με απομακρύνει. Αυτό με ωραίο τρόπο, δηλαδή με κουβέντα. Παράλληλα, έχω προσπαθήσει να της βάλω και όρια, ενίοτε με τσακωμούς. Δεν έχει αλλάξει τίποτα ούτε στο ελάχιστο. Ωστόσο, προσφάτως, άρχισα – επιτέλους – να συνειδητοποιώ το δεδομένο. Ότι δηλαδή η ίδια δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει.
Δεν πρόκειται ποτέ να σεβαστεί τις επιλογές μου ή το χαρακτήρα μου και να σταματήσει να ελέγχει και να θέλει να παρεμβαίνει στα πάντα. Αυτό που πρέπει να αλλάξει είναι ο τρόπος που εγώ το αντιμετωπίζω. Πρέπει να σταματήσει να με ενοχλεί, να διατηρήσω την απόσταση που χρειάζεται αυτή η σχέση για να είναι λειτουργική και να σταματήσω να περιμένω την έγκριση της μαμάς. Αλλά ρε Λένα, είναι τόσο πολύ δύσκολο να το καταφέρω. Μου φαίνεται βουνό.
Θέλει τόση πολλή εκπαίδευση για να ξεφύγω από αυτό που το μυαλό μου υπαγορεύει τόσα χρόνια τώρα και έχει γίνει παγιωμένη συνήθεια, που δεν ξέρω αν μου φτάνει μια ζωή! Πάντως, το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι αυτό. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το άγχος που με έχει πιάσει από τότε που έμεινα έγκυος. Σε λίγους μήνες θα έρθει με το καλό το παιδί μας στον κόσμο και ειλικρινά δεν έχω άγχος ούτε με την εγκυμοσύνη ούτε με τον τοκετό ούτε με την αλλαγή που θα έρθει στη ζωή μας ούτε αν θα είναι καλά (το θεωρώ δεδομένο) ούτε με το τι θα γίνει στη ζωή του ούτε με το αν θα είναι γκέι, στρέιτ, μπάι, ζυγός, παρθένος κλπ. Το μόνο που με νοιάζει είναι να γίνει ένας καλός άνθρωπος. Αλλά έχω ένα τεράστιο άγχος: να μην γίνω σαν τη μητέρα μου και μια μέρα νιώθει και αυτός όπως νιώθω εγώ.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Τα συναισθήματα που έχω ακριβώς από τότε που έμαθα ότι είμαι έγκυος μέχρι σήμερα που η μικρή μου ειναι 6 μηνών. Κάθε μου λέξη, κάθε μου κίνηση ή πράξη συνοδεύονται από τη σκέψη “ας μη γίνω σαν τη μητέρα μου!!!”. Τρέμω στην ιδεα. Κι επειδή δυστυχώς η παρουσία της κοντά μου τις πρώτες μέρες που γεννησα ήταν καταστροφική και συνεχίζει να είναι τοξική έστω κι από μακριά, ξεκινάω ψυχοθεραπεία. Χαρούμενη και ήρεμη μαμά = καλή μαμά. Τώρα το καταλαβαίνω.
Το να γίνεσαι γονιός αυτόματα σε φέρνει αντιμέτωπο με τον τρόπο που σε μεγάλωσαν οι γονείς σου είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα. Εχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να λέει στην κόρη μου ατάκες που άκουγα από τη μαμά μου, γίνεται σχεδόν ασυναίσθητα, οι λέξεις φεύγουν από το στόμα μου χωρίς να τις προλαβαίνω! Ξέρεις κάτι όμως; Είσαι τυχερή γιατί έχεις απομονώσει τι σε ενοχλεί στη μητέρα σου. Είσαι σε ένα συνειδητό επίπεδο πλέον και μπορείς να το διαχειριστείς και να μην το επαναλάβεις. Θα σου πρότεινα να μιλήσεις και με το σύντροφό σου και να μοιραστείς τους φόβους σου,… Διαβάστε περισσότερα »
Ακριβως. Οχι μονο δεν εισαι καταδικασμένη να γινεις η μητερα σου, αλλα εχεις κανει πολλη απο τη δουλεια που χρειαζεται για να μην γινεις. Ο δρομος της ανατροφης ειναι ανηφορικός οπως κ να χει, και το να εχεις τοποθετησει δικες σου εσωτερικές συγκρούσεις στη θεση του ειναι πολυ σπουδαίο. Ο σύντροφος σου, εσυ και το παιδι, που δεν ερχεται «λευκή κόλλα», θα φτιάξετε μια νεα ομαδα με τον ερχομο του, με νεα δυναμική. Διαβαζοντας οσο μπορεις, έγκυρες πηγες, θα βρεις τροπους να εφαρμόσεις πρακτικές που σας ταιριάζουν κ διευκολύνουν τη δημιουργία ρουτινων,προγράμματος κ ασφαλείας (με την εννοια της μη ανασφάλειας).… Διαβάστε περισσότερα »
Φαίνεται πως είμαστε τελικά πολλές με αυτό το φόβο και αυτά ντα βιώματα…Εγώ δεν είμαι έγκυος βέβαια οπότε είναι για μένα κάπως πιο μακρινά…Θα σου πω ομως αυτό που μου λέει και η θεραπεύτριά μου…Μόνο που μπαίνεις σε αυτό τον τρόπο σκέψης, είναι δείγμα συναισθηματικής ωριμότητας, συνειδητοποίησης και αφύπνισης…Μπορείς! Με μισό πόνο θα ευχηθώ εώ..καλή λευτεριά!
Και μόνο που το συνειδητοποιείς και το σκέφτεσαι είσαι σε πολύ καλό δρόμο. Θέλει επαγρύπνηση ωστόσο γιατί όλοι έχουμε την τάση να επαναλάβουμε αυτό που ζήσαμε. Κουράγιο και υπομονή και πολύ αγάπη. Και να δώσεις στον εαυτό σου το δικαίωμα να είναι άνθρωπος, χωρίς ενοχές, γιατί και θα θυμώσεις και θα σου έρθει να το πνίξεις και θα νιώσεις ανήμπορη να το βοηθήσεις και άλλα πολλά αλλά μάντεψε…. όλοι τα ίδια περνάνε και αν θέλεις να τα καταφέρεις θα τα καταφέρεις και μάλιστα καλά.
“Θέλει επαγρύπνηση ωστόσο γιατί όλοι έχουμε την τάση να επαναλάβουμε αυτό που ζήσαμε.”
Πόσο αληθινό αλλά.πόσο λυτρωτικό όταν το καταλαβαίνεις και αρχίζεις να το διορθώνεις!
Νομίζω ότι έχεις ένα πιο επείγον πρόβλημα από το “να μη γίνεις σαν τη μητέρα σου” κ αυτό είναι να μην επηρρεαστεί το παιδί σου αρνητικά από την κακή σου σχέση με τη μητέρα σου. Το τι μάνα θα γίνεις θα διαμορφωθεί μέσα στα χρονια κ εξαρτάται κι από τα σημεία των καιρών, τη σχέση με τον άντρα σου, την πλήρωση ή όχι των δικών σου προσδοκιών, και άλλα διάφορα. Όμως η παρεμβατικότητα, η κριτική της μητέρας σου προς εσένα, οι καυγάδες σας είναι ήδη εκεί και θα εμφανιστούν πολύ σύντομα αφότου γεννήσεις με το καλό κ πάρεις το μωρό… Διαβάστε περισσότερα »